Eindelijk hebben we nog eens tijd om ons verhaal verder zetten, sorry dat we jullie wat op jullie honger lieten zitten maar de voorbije twee weken waren nogal deurmekaar. Gedurende de dag geven we nog enkele lessen en helpen we de school waar we nog kunnen, 's avonds moeten we van gezin naar gezin om van iedereen afscheid te beginnen nemen, het afscheid nadert met rasse schreden... Het is vreemd wat je hier kan opbouwen in drie maanden. De gastvrijheid en openheid van de mensen hier maakt het voor ons enkel lastiger om vaarwel te zeggen.
Ook op onze school moeten afscheid nemen. Vorige week organiseerden we een "GoodBraai" voor het lerarenkorps dat ondertussen als een familie aanvoelt.Deze maandag kregen we de kans tijdens de assembly in de 'groote saal' om ons verhaal te doen en afscheid te nemen van de leerlingen. Ook al zijn we hier nog een week en zien we de leerlingen nog, het voelde toch wat raar aan. We werden uitvoerig bedankt en kregen zelfs een staande ovatie. Naast de staande ovatie kregen we ook enkele cadeautjes zoals zelfgemaakte kaartjes van de leerlingen, heel leuk allemaal! We gaan dit hier toch echt wel missen, de openheid van de mensen, de gastvrijheid, het tragere ritme, het gevoel dat je hier als leraar immens veel kan doen, en nog zoveel andere dingen... Deze hele noord-zuid ervaring is echt onvergetelijk!
Ons laatste weekend in Kaapstad hebben we eerst in soetwater en dan in Simonstad doorgebracht. Gewoon puur genieten! Roy, de gids van het grade 8 kamp, had ons uitgenodigd om mee op zijn catamaran op zee te gaan, onvergetelijk! We zien jammergenoeg geen dolfijnen, witte haaien of orka's maar het zicht maakt alles goed. Als laatste weekend-ervaring kan dit wel tellen hoor.
Op het einde van deze ervaring zouden we toch ook even tijd willen nemen om een aantal mensen te bedanken die dit allemaal mogelijk gemaakt hebben.
- de KHBO, en meer in het bijzoner Karl Catteeuw, voor de hulp bij de voorbereiding.
- Pieter Delanoy, voor de contacten en vele steun bij het organiseren van ons verblijf;
- Fr Rohan en Fr Ashlee, voor de steun, het antwoord op al onze vragen en niet te vergeten al de prachtige momenten die jullie ons bezorgd hebben.
- het thuisfront, de familie, voor de financiele en morele steun.
- De vele vrienden die ons bleven op de hoogte houden met het nieuws uit eigen bodem.
- Groote Schuur high school, om ons zo thuis te doen voelen.
- Alle gezinnen waarbij we zijn mogen verblijven.
Baie dankie!
Nkos Kakulo!
woensdag 6 mei 2009
donderdag 23 april 2009
Verkiezingskoorts
Zondagavond hebben de collega's ons afgezet in Mitchell's plain, de tweede grootste township van Kaapstad. We zullen er namelijk een hele week logeren bij een supersympathiek jong gastgezin. Onze gastouders Rudi en Natasja haalden er ons op en zetten ons af in wat een week lang onze nieuwe woonst zal zijn. We weten niet of we ons veilig moeten voelen of niet, we zijn dus nog wat onwennig in deze buurt, voornamelijk door de vele verhalen die ons bereikten. Toch willen we aan den lijve ondervinden of het waar is, we willen maw voelen wat het is om in een township te leven. Ons huisje is heel erg klein maar heel erg gezellig. Om de 5 minuten komt er wel ander volk op de vloer (zeker nu ze weten dat hier Belgen verblijven), op een gegeven moment zaten er zelfs 20 mensen in de living (de grootte van een klein badkamertje). Een cultuur van babbelen, openheid, vrolijkheid, je went er wel rap aan.
De volgende ochtend moeten we al om 5.00u opstaan om in een bakkie naar Groote Schuur gevoerd te worden, we wonen nu immers veel verder van de school dan voorheen... De rit achterop de bakkie is heerlijk, toch wordt het al koud 's ochtends vroeg: de herfst is dus plots in het land gekomen. De temperatuur is ongeveer 20 graden en de wind voelt behoorlijk frisjes aan, vergelijk het met een Belgische lente.
Eenmaal op school wil iedereen weten wat we in de vakantie gedaan hebben, honderden keren vertellen we dezelfde avonturen en erna helpen we met een nationale enquete. De overheid wil hier weten waar alle leerlingen wonen, hoeveel ze wegen enz...
's Avonds zijn we uitgenodigd bij vrienden van Natasja en Rudi voor een braai, ze hebben ook speciaal voor ons enkele belangrijke onderwijs-mensen uitgenodigd. We maken kennis met een aantal directeurs en de hoofdverantwoordelijke voor het gehele Kaapse onderwijs. Het wordt een avond vol interessante gesprekken en hoe meer kurken knallen hoe meer we te weten komen over situaties in Kaapse scholen.
De volgende ochtend nemen we de bus en verhuizen we tijdelijk naar het jeugdhostel dicht bij de school. Met de drukte rond de verkiezingen is het absoluut niet veilig om in een township te verblijven, na woensdagavond zal het wel weer ok zijn. Overal heerst er een immense verkiezingskoorts, veel mensen dragen hier ANC of DA t-shirts en iedereen wordt aangemaand om te gaan stemmen. Het belooft een razend interessante verkiezing te worden, het is dan ook het gespreksonderwerp op straat in de school enz... De blanken hebben het helemaal niet begrepen op de ANC met Zuma, terwijl de mensen in Mitchell's plain alweer helemaal anders denken. We besluiten wijselijk ons niet te moeien, luisteren op zich is al interessant genoeg. Politiek is hier ook meer een volks gebeuren, daar getuigen de vele volksfeesten van overal in de straten.
Woensdagochtend staan we vroeg op, samen met enkele collega's gaan we een dagje uit. Eerst gaan ze nog even stemmen en dan gaan we op naar het plaatsje 'strand' rarara.. aan het strand! Het is wat te koud om te zwemmen dus gaan we naar Monkey Town. We spelen wat met de aapjes en gaan dan braaien, we eten cappucijnaapjes met frietjes...alhoewel het eerder een steak met patatjes was hoor. De hele middag eten we en om 17u worden we naar de volgende braai gebracht, ditmaal weer in Mitchell's plain. We mijden de stemkantoren en proppen ons wat verder vol. In deze cultuur kan je moeilijk eten weigeren, en er wordt zoveel eten aangeboden! Alleen Jonathan kan de overvloed aan eten aan, een mens moet toch beleefd blijven he.
Donderdag staat een schoolbezoek aan een townshipschool op het programma. We bezoeken Woodlands High, een school met 1027 leerlingen en... 34 leraren. De overheid betaalt een leraar per 35 kinderen, al zitten er veel meer per klas. We zien veel klassen met 55 leerlingen... onverstaanbaar hoe je hier nog deftig les kan geven. Na enkele gesprekken met de directeur en wat leraren is duidelijk welke problemen deze school allemaal heeft. Van leerlingen die niet afkomen, of te laat, tot 27 inbraken per jaar in de school! Het lijkt meer op een versterkte burcht dan op een school, de computerklas lijkt op een zwaarbewaakte cel in de gevangenis van Brugge. De computers zijn trouwens gesponsord door een Zuid-Afrikaans bedrijf, al durft niemand er mee te werken omdat er elke keer toetsenborden, muizen, micro's verdwijnen.. het staat er dus gewoon maar.
Om 10.30 helpen we eten uit te delen aan de leerlingen. 170 leerlingen komen elke dag hun enige maaltijd van de dag opeten, al lijkt het meer op opschrokken... het raakt ons echt wel.De overheid zorgt voor dit voedselprogramma, een goede zaak volgens ons! De leerlingen begrijpen ook niet waarom onbekenden vandaag hun eten opscheppen, de honger is groter dan de schaamte dus komen ze dan toch allemaal aanschuiven. Het valt ons ook op dat we hier geen enkele blanke zien, in heel Mitchell's plain trouwens niet. Dagelijks krijgen we dus heel veel vragende blikken over ons... het went toch niet echt hoor. Vanavond zijn we alweer uitgenodigd bij een ander gezin voor een braai, tot dan proberen we eerst nog onze vorige maaltijd te verteren.
De volgende ochtend moeten we al om 5.00u opstaan om in een bakkie naar Groote Schuur gevoerd te worden, we wonen nu immers veel verder van de school dan voorheen... De rit achterop de bakkie is heerlijk, toch wordt het al koud 's ochtends vroeg: de herfst is dus plots in het land gekomen. De temperatuur is ongeveer 20 graden en de wind voelt behoorlijk frisjes aan, vergelijk het met een Belgische lente.
Eenmaal op school wil iedereen weten wat we in de vakantie gedaan hebben, honderden keren vertellen we dezelfde avonturen en erna helpen we met een nationale enquete. De overheid wil hier weten waar alle leerlingen wonen, hoeveel ze wegen enz...
's Avonds zijn we uitgenodigd bij vrienden van Natasja en Rudi voor een braai, ze hebben ook speciaal voor ons enkele belangrijke onderwijs-mensen uitgenodigd. We maken kennis met een aantal directeurs en de hoofdverantwoordelijke voor het gehele Kaapse onderwijs. Het wordt een avond vol interessante gesprekken en hoe meer kurken knallen hoe meer we te weten komen over situaties in Kaapse scholen.
De volgende ochtend nemen we de bus en verhuizen we tijdelijk naar het jeugdhostel dicht bij de school. Met de drukte rond de verkiezingen is het absoluut niet veilig om in een township te verblijven, na woensdagavond zal het wel weer ok zijn. Overal heerst er een immense verkiezingskoorts, veel mensen dragen hier ANC of DA t-shirts en iedereen wordt aangemaand om te gaan stemmen. Het belooft een razend interessante verkiezing te worden, het is dan ook het gespreksonderwerp op straat in de school enz... De blanken hebben het helemaal niet begrepen op de ANC met Zuma, terwijl de mensen in Mitchell's plain alweer helemaal anders denken. We besluiten wijselijk ons niet te moeien, luisteren op zich is al interessant genoeg. Politiek is hier ook meer een volks gebeuren, daar getuigen de vele volksfeesten van overal in de straten.
Woensdagochtend staan we vroeg op, samen met enkele collega's gaan we een dagje uit. Eerst gaan ze nog even stemmen en dan gaan we op naar het plaatsje 'strand' rarara.. aan het strand! Het is wat te koud om te zwemmen dus gaan we naar Monkey Town. We spelen wat met de aapjes en gaan dan braaien, we eten cappucijnaapjes met frietjes...alhoewel het eerder een steak met patatjes was hoor. De hele middag eten we en om 17u worden we naar de volgende braai gebracht, ditmaal weer in Mitchell's plain. We mijden de stemkantoren en proppen ons wat verder vol. In deze cultuur kan je moeilijk eten weigeren, en er wordt zoveel eten aangeboden! Alleen Jonathan kan de overvloed aan eten aan, een mens moet toch beleefd blijven he.
Donderdag staat een schoolbezoek aan een townshipschool op het programma. We bezoeken Woodlands High, een school met 1027 leerlingen en... 34 leraren. De overheid betaalt een leraar per 35 kinderen, al zitten er veel meer per klas. We zien veel klassen met 55 leerlingen... onverstaanbaar hoe je hier nog deftig les kan geven. Na enkele gesprekken met de directeur en wat leraren is duidelijk welke problemen deze school allemaal heeft. Van leerlingen die niet afkomen, of te laat, tot 27 inbraken per jaar in de school! Het lijkt meer op een versterkte burcht dan op een school, de computerklas lijkt op een zwaarbewaakte cel in de gevangenis van Brugge. De computers zijn trouwens gesponsord door een Zuid-Afrikaans bedrijf, al durft niemand er mee te werken omdat er elke keer toetsenborden, muizen, micro's verdwijnen.. het staat er dus gewoon maar.
Om 10.30 helpen we eten uit te delen aan de leerlingen. 170 leerlingen komen elke dag hun enige maaltijd van de dag opeten, al lijkt het meer op opschrokken... het raakt ons echt wel.De overheid zorgt voor dit voedselprogramma, een goede zaak volgens ons! De leerlingen begrijpen ook niet waarom onbekenden vandaag hun eten opscheppen, de honger is groter dan de schaamte dus komen ze dan toch allemaal aanschuiven. Het valt ons ook op dat we hier geen enkele blanke zien, in heel Mitchell's plain trouwens niet. Dagelijks krijgen we dus heel veel vragende blikken over ons... het went toch niet echt hoor. Vanavond zijn we alweer uitgenodigd bij een ander gezin voor een braai, tot dan proberen we eerst nog onze vorige maaltijd te verteren.
dinsdag 21 april 2009
De paasvakantie
Dag 55- 69.
Een voordeel aan een Noord-Zuidstage is dat je gedurende de paasvakantie (die hebben ze hier namelijk ook) twee weken kan genieten van alles wat Zuid-Afrika te bieden heeft. Om te beginnen: onze vakantie was zalig! De eerste vier dagen bleven we in Kaapstad om onze ogen te laten genieten van alle ongeziene plaatsen. Als er iemand een gids nodig heeft wanneer hij naar Kaapstad komt, je kan gerust contacteren en boeken!
Tijdens het Paasweekend vertoefden we opnieuw eventjes in onrus, genieten van strand, verse kreeft en mosselen (groter dan je hand; en dat waren nog maar de kleintjes...), braai,... . Op zondag bezochten we een collega in Elim, een dorp gewrijwaard van alle vooruitgang. De tijd is er blijven stilstaan. We woonden er de Paasmis bij en werden getrakteerd op een rasechte Zuid-Afrikaanse brass-band. Hier komt het hele dorp naar de kerk, iedereen kent hier immers iedereen en als je toevallig eens niet komt opdagen dan zit je in de problemen. Wij moesten zelfs aangemeld worden bij de predikant om de hele dag in het dorp te blijven. De huisjes hier zijn klein en hebben allemaal een rieten dak. Vroeger was dit een oude Duitse nederzetting met enkele blanken en voornamelijk slaven (wiens kinderen nu eindelijk in het dorp kunnen gaan en staan waar ze willen). Na de misviering worden onze smaakpapillen verwend met een heerlijk Paasmaal. Na de maaltijd nemen ze ons mee naar het zuidelijkste punt van Afrika. Nee we bezoeken NIET kaappunt, maar cape agulhas. Dit is het ook het punt waar de Indische en de Atlantische Oceaan samenvloeien, alhoewel dit met een korreltje zand moet genomen worden. De rit brengt ons weer van het ene landschap in het andere. De asfaltbaan die wij zo gewoon zijn is nergens meer te bespeuren, we rijden op kiezelbaantjes en stoffige zandwegen.
's Avonds zijn we uitgenodigd bij een andere collega in Arabella waar de volgende twee dagen verblijven. Voor we daar vertrekken moeten we verplicht een inheemse plant kopen om in zijn tuintje te planten. We zijn nu vereeuwigd in het landschap in de vorm van een plant met onze naam!
De rest van de week verblijven we in Gordon's bay samen met Father Rohan. Veel verblijven we daar echter niet. We slapen er en in de vroege uurtjes staan we op om het binnenland te verkennen. We rijden de karoe binnen. Een ruw landschap dat bij ons herrinneringen aan de Lion King ophaalt. Wanneer we het safari-park binnenrijden kan onze speurtocht naar de Big 5 beginnen. We rijden nog maar net binnen en zien enkele nijlpaarden die geen enkele interesse blijken te hebben in ons. Gelukkig maar want ook al zijn ze planteneters, ze zijn verantwoordelijk voor het meeste doden in Afrika. Ze bijten je in twee en laten je liggen... . Wat verder zien we twee olifanten die wat aan het stoeien zijn met elkaar. We hebben echt geluk! We rijden verder en komen een kudde springbokken tegen, in het echt nog mooier dan waneer het op je bord ligt. De gevaarlijkste van de Big 5, de buffel, (omdat hij geen waarschuwing heeft wanneer hij aanvalt) zien we wat verder "geposeerd" liggen. We zien ook een "kameelpeerd" (Afrikaans voor giraffe) en wat agressieve witte heusnoorens. We zien in de verte ook nog wat leeuwen liggen die hun middagdutje van welgeteld 22 uur aan het houden zijn. Voor ons dus behoorlijk saaie beesten. Naast de 4 van de big 5 zien we ook nog zebra's, bavianen, koedoe's, fretten, struisvogels, slangen, gnoe's,... . 's Avonds genieten we van een heerlijke braai met struisvogelsteak en koedoe. Ware lekkernijen.
Vrijdagmiddag wil Jonathan wijn haar laten knippen bij een typische Afrikaanse barber. We trekken dus naar Kayelitsha, de tweede grootste township van Zuid-Afrika, en gaan samen met father Rohan op zoek naar een deftige barber. We wandelen in kleine, stoffige straatjes tussen duizenden kleine hutjes... Overal horen we mensen roepen: "Mlungo, mlungo"(een blanke, een blanke). Blijkbaar is het hoogst uitzonderlijk dat een blanke zich in deze wirwar van hutjes begeeft. Hoeveel miljoenen mensen in Kayelitsha wonen is trouwens niet geweten, elke dag komen er namelijk honderden mensen bij die hun hoop in Zuid-Afrika vestigen. We vinden een barber die nog nooit een blanke zijn haar geknipt heeft, Jonathan krijgt er dus ongewild een hoofdmassage bij... Het ander type haar blijkt heel bijzonder te zijn voor de kapper want hij blijft er maar doorwrijven. Het resultaat is merkwaardig genoeg nog ok.
Daarna wandelen we nog wat verder in Kayelitsha en wordt Jonathan zijn camera bijna gestolen, ware het niet dat de reflexen beter zijn dan gedacht. De dief verschoot zich een bult!
Daarna trekken we naar huis, het blijft ons elke keer treffen hoe veel contrasten Zuid-Afrika heeft.
Het laatste weekend van de vakantie nemen twee collega's ons mee naar dé studentenstad van Afrika. Stellenbosch. We bezoeken enkele campussen en nemen een kijkje in de bibliotheek voor we ons in het studentenleven smijten. Blijkbaar heeft deze universiteit een band met de KUleuven.
Een voordeel aan een Noord-Zuidstage is dat je gedurende de paasvakantie (die hebben ze hier namelijk ook) twee weken kan genieten van alles wat Zuid-Afrika te bieden heeft. Om te beginnen: onze vakantie was zalig! De eerste vier dagen bleven we in Kaapstad om onze ogen te laten genieten van alle ongeziene plaatsen. Als er iemand een gids nodig heeft wanneer hij naar Kaapstad komt, je kan gerust contacteren en boeken!
Tijdens het Paasweekend vertoefden we opnieuw eventjes in onrus, genieten van strand, verse kreeft en mosselen (groter dan je hand; en dat waren nog maar de kleintjes...), braai,... . Op zondag bezochten we een collega in Elim, een dorp gewrijwaard van alle vooruitgang. De tijd is er blijven stilstaan. We woonden er de Paasmis bij en werden getrakteerd op een rasechte Zuid-Afrikaanse brass-band. Hier komt het hele dorp naar de kerk, iedereen kent hier immers iedereen en als je toevallig eens niet komt opdagen dan zit je in de problemen. Wij moesten zelfs aangemeld worden bij de predikant om de hele dag in het dorp te blijven. De huisjes hier zijn klein en hebben allemaal een rieten dak. Vroeger was dit een oude Duitse nederzetting met enkele blanken en voornamelijk slaven (wiens kinderen nu eindelijk in het dorp kunnen gaan en staan waar ze willen). Na de misviering worden onze smaakpapillen verwend met een heerlijk Paasmaal. Na de maaltijd nemen ze ons mee naar het zuidelijkste punt van Afrika. Nee we bezoeken NIET kaappunt, maar cape agulhas. Dit is het ook het punt waar de Indische en de Atlantische Oceaan samenvloeien, alhoewel dit met een korreltje zand moet genomen worden. De rit brengt ons weer van het ene landschap in het andere. De asfaltbaan die wij zo gewoon zijn is nergens meer te bespeuren, we rijden op kiezelbaantjes en stoffige zandwegen.
's Avonds zijn we uitgenodigd bij een andere collega in Arabella waar de volgende twee dagen verblijven. Voor we daar vertrekken moeten we verplicht een inheemse plant kopen om in zijn tuintje te planten. We zijn nu vereeuwigd in het landschap in de vorm van een plant met onze naam!
De rest van de week verblijven we in Gordon's bay samen met Father Rohan. Veel verblijven we daar echter niet. We slapen er en in de vroege uurtjes staan we op om het binnenland te verkennen. We rijden de karoe binnen. Een ruw landschap dat bij ons herrinneringen aan de Lion King ophaalt. Wanneer we het safari-park binnenrijden kan onze speurtocht naar de Big 5 beginnen. We rijden nog maar net binnen en zien enkele nijlpaarden die geen enkele interesse blijken te hebben in ons. Gelukkig maar want ook al zijn ze planteneters, ze zijn verantwoordelijk voor het meeste doden in Afrika. Ze bijten je in twee en laten je liggen... . Wat verder zien we twee olifanten die wat aan het stoeien zijn met elkaar. We hebben echt geluk! We rijden verder en komen een kudde springbokken tegen, in het echt nog mooier dan waneer het op je bord ligt. De gevaarlijkste van de Big 5, de buffel, (omdat hij geen waarschuwing heeft wanneer hij aanvalt) zien we wat verder "geposeerd" liggen. We zien ook een "kameelpeerd" (Afrikaans voor giraffe) en wat agressieve witte heusnoorens. We zien in de verte ook nog wat leeuwen liggen die hun middagdutje van welgeteld 22 uur aan het houden zijn. Voor ons dus behoorlijk saaie beesten. Naast de 4 van de big 5 zien we ook nog zebra's, bavianen, koedoe's, fretten, struisvogels, slangen, gnoe's,... . 's Avonds genieten we van een heerlijke braai met struisvogelsteak en koedoe. Ware lekkernijen.
Vrijdagmiddag wil Jonathan wijn haar laten knippen bij een typische Afrikaanse barber. We trekken dus naar Kayelitsha, de tweede grootste township van Zuid-Afrika, en gaan samen met father Rohan op zoek naar een deftige barber. We wandelen in kleine, stoffige straatjes tussen duizenden kleine hutjes... Overal horen we mensen roepen: "Mlungo, mlungo"(een blanke, een blanke). Blijkbaar is het hoogst uitzonderlijk dat een blanke zich in deze wirwar van hutjes begeeft. Hoeveel miljoenen mensen in Kayelitsha wonen is trouwens niet geweten, elke dag komen er namelijk honderden mensen bij die hun hoop in Zuid-Afrika vestigen. We vinden een barber die nog nooit een blanke zijn haar geknipt heeft, Jonathan krijgt er dus ongewild een hoofdmassage bij... Het ander type haar blijkt heel bijzonder te zijn voor de kapper want hij blijft er maar doorwrijven. Het resultaat is merkwaardig genoeg nog ok.
Daarna wandelen we nog wat verder in Kayelitsha en wordt Jonathan zijn camera bijna gestolen, ware het niet dat de reflexen beter zijn dan gedacht. De dief verschoot zich een bult!
Daarna trekken we naar huis, het blijft ons elke keer treffen hoe veel contrasten Zuid-Afrika heeft.
Het laatste weekend van de vakantie nemen twee collega's ons mee naar dé studentenstad van Afrika. Stellenbosch. We bezoeken enkele campussen en nemen een kijkje in de bibliotheek voor we ons in het studentenleven smijten. Blijkbaar heeft deze universiteit een band met de KUleuven.
vrijdag 17 april 2009
een teken van leven...
Beste
we zullen jullie niet langer op jullie honger laten zitten, vanaf maandag zullen we ons verhaal verder zetten. We zijn de voorbije twee weken namelijk het binnenland ingetrokken en hebben ons niet teveel verveeld. Ons verhaal zullen we maandag vertellen. Voorlopig is dit een teken van leven... We hadden gewoon geen toegang tot het wereldwijde web. Maandag is dit kleine problemkie opgelost!
(Nog steeds) Zonnige groeten
Jonathan en Steven
we zullen jullie niet langer op jullie honger laten zitten, vanaf maandag zullen we ons verhaal verder zetten. We zijn de voorbije twee weken namelijk het binnenland ingetrokken en hebben ons niet teveel verveeld. Ons verhaal zullen we maandag vertellen. Voorlopig is dit een teken van leven... We hadden gewoon geen toegang tot het wereldwijde web. Maandag is dit kleine problemkie opgelost!
(Nog steeds) Zonnige groeten
Jonathan en Steven
zaterdag 4 april 2009
Dag 51-54. Dinsdag 31 maart – vrijdag 3 april
De rest van de week verloopt heel woelig en druk. Vandaar ook een iets latere post op de blog. Een laatste schoolweek net voor de vakantie brengt altijd wat extra werk met zich mee.
Zo moesten alle resulaten binnen zijn en had de school voor het eerst een computerprogramma gevonden om die resultaten in te geven. Omdat ze hier echt nog niet goed met de computer kunnen werken( en de computers het zelf ook af en toe begeven) werden we ingeschakeld om te helpen. We vulden zelf heel veel resulaten in maar probeerden ook uit te leggen aan de leerkrachten hoe ze het zelf kunnen invullen. Gelukkig is het allemaal gelukt zodat de leerlingen vrijdag hun resulaten konden krijgen , zonder of met traantjes.
Donderdag was er de Easter Service, zoals eerder gezegd moesten we om 5.30 opstaan. Het enige positieve dat we eraan zagen is dat we een prachtige zonsopgang bij het ontbijt kregen, de tafelberg leek even helemaal roze. De Easter Service zelf was prachtig. Het leerlingenkoor zong een aantal liederen, maar ook het lerarenkoor was van de partij. Prachtig hoe deze mensen zingen. Steven speelde piano, dat trouwens heel erg gesmaakt werd.
Op vrijdag was het dan de allerlaatste dag van het trimester. Na 8 weken op de school zal het waarschijnlijk raar doen twee weken vakantie te hebben, maar het geeft ons ook een geweldige kans om het land eens te verkennen.
De dag werd zoals altijd gestart met een staff meeting (die wel eindeloos leek te duren...) , daarna ging iedereen naar de ‘Groote Saal’ voor een slotbijeenkomst. Het gekende tafereel : de vlag, het volkslied, de bijbehorende show, het heel erg formele gedoe. Toch heeft het wel iets hoor. Jonathan kreeg ook de kans om de certificaten van Frans uit te delen, de introductielessen Frans zitten er namelijk op en omdat je hier voor alles een certificaat krijgt moest dit dan ook.
’s Middags gingen we dan naar Clifton beach met de leraren om te klinken op het einde van het trimester. Clifton beach staat trouwens gekend als een van de mooiste stranden ter wereld, kan wel tellen he! Heel erg gezellig allemaal, we voelen ons nu echt deel van het korps. Het zal raar doen om afscheid te nemen van al deze mensen.
In de vakantie zal je ons waarschijnlijk minder dan anders horen, we weten immers niet hoe vaak we over internet zullen beschikken.
De rest van de week verloopt heel woelig en druk. Vandaar ook een iets latere post op de blog. Een laatste schoolweek net voor de vakantie brengt altijd wat extra werk met zich mee.
Zo moesten alle resulaten binnen zijn en had de school voor het eerst een computerprogramma gevonden om die resultaten in te geven. Omdat ze hier echt nog niet goed met de computer kunnen werken( en de computers het zelf ook af en toe begeven) werden we ingeschakeld om te helpen. We vulden zelf heel veel resulaten in maar probeerden ook uit te leggen aan de leerkrachten hoe ze het zelf kunnen invullen. Gelukkig is het allemaal gelukt zodat de leerlingen vrijdag hun resulaten konden krijgen , zonder of met traantjes.
Donderdag was er de Easter Service, zoals eerder gezegd moesten we om 5.30 opstaan. Het enige positieve dat we eraan zagen is dat we een prachtige zonsopgang bij het ontbijt kregen, de tafelberg leek even helemaal roze. De Easter Service zelf was prachtig. Het leerlingenkoor zong een aantal liederen, maar ook het lerarenkoor was van de partij. Prachtig hoe deze mensen zingen. Steven speelde piano, dat trouwens heel erg gesmaakt werd.
Op vrijdag was het dan de allerlaatste dag van het trimester. Na 8 weken op de school zal het waarschijnlijk raar doen twee weken vakantie te hebben, maar het geeft ons ook een geweldige kans om het land eens te verkennen.
De dag werd zoals altijd gestart met een staff meeting (die wel eindeloos leek te duren...) , daarna ging iedereen naar de ‘Groote Saal’ voor een slotbijeenkomst. Het gekende tafereel : de vlag, het volkslied, de bijbehorende show, het heel erg formele gedoe. Toch heeft het wel iets hoor. Jonathan kreeg ook de kans om de certificaten van Frans uit te delen, de introductielessen Frans zitten er namelijk op en omdat je hier voor alles een certificaat krijgt moest dit dan ook.
’s Middags gingen we dan naar Clifton beach met de leraren om te klinken op het einde van het trimester. Clifton beach staat trouwens gekend als een van de mooiste stranden ter wereld, kan wel tellen he! Heel erg gezellig allemaal, we voelen ons nu echt deel van het korps. Het zal raar doen om afscheid te nemen van al deze mensen.
In de vakantie zal je ons waarschijnlijk minder dan anders horen, we weten immers niet hoe vaak we over internet zullen beschikken.
maandag 30 maart 2009
Dag 50. Maandag 30 maart.
Vrolijkheid alom, het is de laatste week voor de paasvakantie! In de staff meeting worden we uitvoerig bedankt voor onze hulp aan de fashion show, terwijl ook alle toetsenresulaten ingegeven worden. Hier moeten leerlingen 30 % halen om erdoor te zijn.. en toch zijn er veel leerlingen die niet slagen... Op de examens die wij verbeterden was 2/40 geen uitzondering.
Vandaag geen groote saal maar een general knowledge test, elke leraar moest enkele vragen opstellen en die werden dan door alle leerlingen opgelost. Helaas wist de helft nog steeds niet dat Brussel de hoofdstad van Belgie is. Toch was het heel erg plezant.
Deze week is de sfeer ook heel erg uitgelaten op school , iedereen wil hier vakantie en liefst zo nel mogelijk. We ondervinden dan ook dat het heel moeilijk is om de leerlingen rustig te houden in de lessen. Dan maar afwisselen met spelletjes en raadsels, we zijn ondertussen ook al heel de dag bezig om spellen te bedenken.
We helpen ook de easter service voor te bereiden. Donderdag moeten we om 5.30 opstaan om een of andere literaire/muzikale/... ochtend bij te wonen, Steven zal er ook een pianostuk spelen.
We hebben ook al gemerkt hoe de leraars van morgen hier opgeleid worden. Vorige week ging er normaal een stagiair komen van UCT(University of Cape Town) maar die is niet komen opdagen... Sinds vorige week hebben ze nog steeds niet van hem gehoord. Het zou in Belgie geen waar zijn alleszinds.
We zijn ook druk afspraken aan het maken voor volgend trimester, de maandag en dinsdag zullen we nog steeds naar Groote Schuur gaan maar de andere dagen gaan we naar townshipschools en naar de universiteit. We plannen heel goed welke scholen we bezoeken, veiligheid gaat nog steeds voor.
Dag 47-48-49. Vrijdag 27, zaterdag 28 en zondag 29 maart.
Na wat rust na het avontuur van donderdag waren we blij dat het weekend voor de deur stond. We hebben eerst een evaluatie gesprek met de onderdirecteur, zo zien we hoe we al gepresteerd hebben het voorbije semester. Ze blijken hier heel tevreden te zijn over ons, jupla!
’s Middags helpen we alles klaar te zetten voor de jaarlijkse fashion show van de school. Dit is een groot project dat amper in een maand tijd volledig uitgewerkt wordt. De leerlingen steken een hele show in elkaar met wat dansacts, muziekacts enz... allemaal heel erg prettig, ware het niet dat er 1000 man verwacht werd en wij security moesten zijn. Gelukkig hadden ze ook een firma ingehuurd (jah het blijft hier Zuid-Afrika he) dus zij mochten iedereen fouilleren. Wij namen de parking voor onze rekening en hoefden slechts eenmaal in te grijpen.
Erna gingen we nog met de leraars de goede afloop gaan vieren in een bruine kroeg, ideaal om de band te versterken.
De volgende ochtend gaan we naar het aquarium ‘the two oceans’ in Kaapstad. We weten niet waaraan we ons moeten verwachten en hebben er dus wel zin in. We kijken eerst nog naar een vrolijke bende studenten die in een parade door de stad wandelen. Nogal carnavalesk maar heel erg plezant.
Daarna wandelen we bijna alleen in de stad, om de een of andere ongekende reden is er geen enkele auto. We krijgen bijna zin om te koprollen op de 6vaks-banen maar doen het toch niet, we zijn blijkbaar toch nog wat moe van gisteren...
Onderweg passeren we heel veel bedelaars (zoals overal hier trouwens) , we kunnen ook echt niet voorbijgaan zonder iets te geven, zelfs de laatste slok uit je blik frisdrank maakt ze al dolgelukkig... Als je je al onwennig voelt in de metro in Brussel moet je eens denken hoe je je hier soms voelt. Het is een mengeling van schaamte, spijt, hulpeloosheid, onrechtvaardigheid, .... en na 7 weken hier kunnen we je zeggen dat je er absoluut niet aan gewoon wordt.
Zondag waren we uitgenodigd door de moeder van een leerlinge haar verjaardag te vieren. Toen we aankwamen was ons duidelijk hoe hier gefeest wordt. De hele straat en familie was uitgenodigd om heerlijk te braaien en potjiekos te eten in de tuin. De hele middag bleef er maar volk toestromen terwijl wij meer eten dan gewild kregen. De gastvrijheid die je bij de coloured en de zwarten hier krijgt is ongekend, ze zien je gewoon als deel van de familie.
Na wat rust na het avontuur van donderdag waren we blij dat het weekend voor de deur stond. We hebben eerst een evaluatie gesprek met de onderdirecteur, zo zien we hoe we al gepresteerd hebben het voorbije semester. Ze blijken hier heel tevreden te zijn over ons, jupla!
’s Middags helpen we alles klaar te zetten voor de jaarlijkse fashion show van de school. Dit is een groot project dat amper in een maand tijd volledig uitgewerkt wordt. De leerlingen steken een hele show in elkaar met wat dansacts, muziekacts enz... allemaal heel erg prettig, ware het niet dat er 1000 man verwacht werd en wij security moesten zijn. Gelukkig hadden ze ook een firma ingehuurd (jah het blijft hier Zuid-Afrika he) dus zij mochten iedereen fouilleren. Wij namen de parking voor onze rekening en hoefden slechts eenmaal in te grijpen.
Erna gingen we nog met de leraars de goede afloop gaan vieren in een bruine kroeg, ideaal om de band te versterken.
De volgende ochtend gaan we naar het aquarium ‘the two oceans’ in Kaapstad. We weten niet waaraan we ons moeten verwachten en hebben er dus wel zin in. We kijken eerst nog naar een vrolijke bende studenten die in een parade door de stad wandelen. Nogal carnavalesk maar heel erg plezant.
Daarna wandelen we bijna alleen in de stad, om de een of andere ongekende reden is er geen enkele auto. We krijgen bijna zin om te koprollen op de 6vaks-banen maar doen het toch niet, we zijn blijkbaar toch nog wat moe van gisteren...
Onderweg passeren we heel veel bedelaars (zoals overal hier trouwens) , we kunnen ook echt niet voorbijgaan zonder iets te geven, zelfs de laatste slok uit je blik frisdrank maakt ze al dolgelukkig... Als je je al onwennig voelt in de metro in Brussel moet je eens denken hoe je je hier soms voelt. Het is een mengeling van schaamte, spijt, hulpeloosheid, onrechtvaardigheid, .... en na 7 weken hier kunnen we je zeggen dat je er absoluut niet aan gewoon wordt.
Zondag waren we uitgenodigd door de moeder van een leerlinge haar verjaardag te vieren. Toen we aankwamen was ons duidelijk hoe hier gefeest wordt. De hele straat en familie was uitgenodigd om heerlijk te braaien en potjiekos te eten in de tuin. De hele middag bleef er maar volk toestromen terwijl wij meer eten dan gewild kregen. De gastvrijheid die je bij de coloured en de zwarten hier krijgt is ongekend, ze zien je gewoon als deel van de familie.
zaterdag 28 maart 2009
Dag 46. Donderdag 27 maart. Paniek op de berg
De dag begon goed met enkele lessen. Na het vierde lesuur vroeg de leraar aardrijkskunde ons om een groep leerlingen te begeleiden op hun veldtrip naar de top van Lion’s head. Omdat we hem al eerder beklommen hebben zien we dat wel zitten, we trekken onze wandelschoenen aan en vertrekken.
Na een tocht van een klein uur bereiken we de top, we kijken wat rond en beginnen aan de afdaling. De leerkracht wandelt vooraan terwijl wij de trage stappers begeleiden. Op het gevaarlijkste punt van de afdaling gebeurt iets wat we hopelijk nooit meer zullen tegenkomen. Een van onze leerlingen, Aloise, valt van een 3 meter hoge rots, recht op haar rug. We snellen naar beneden (zonder onszelf in onveiligheid te brengen) en krijgen haar weer bij bewustzijn, blijkbaar kan ze amper bewegen en heeft ze verschrikkelijk veel zeer in haar rug en nek. We roepen enkele wandelaars en bellen het noodnummer. Het rescue team stelt een noodplan op en vertelt ons dat een helikopter onderweg is. Na meer dan een uur op dat kleine platform met dat meisje, met onder je een diepe afgrond, horen we eindelijk het geluid van de helikopter. Ze droppen een dokter en een reddingswerker op de berg en die leggen samen met ons het meisje op een brancard. Wat later vliegen ze weg en brengen het meisje in veiligheid. Wij dalen af en gaan samen met de directeur op zoek naar haar in maar liefst drie ziekenhuizen.. als we beseffen dat we haar waarschijnlijk niet zullen vinden (die ziekenhuizen hier he...)gaan we terug naar school. Daar worden we als helden onthaald, best raar allemaal... Wij waren gewoon verschrikkelijk moe van de inspanning en wilden gewoon slapen, helaas moesten we ’s avonds nog een cricket match spelen tegen de leerlingen en moesten we nog helpen op nog een geldwervingsactie.
De volgende ochtend worden we wakker en zien we het verhaal in de krant op de voorpagina! Dat hebben we dan ook weer meegemaakt he... Het leek allemaal recht uit een film te komen, heel erg raar. Gelukkig hebben we vandaag vernomen dat het goed gaat met het meisje. De school is nu ook heel trots op ons, het artikel hangt in de leraarskamer en we worden overal bedankt, toch zijn we heel erg blij dat het over is.
De dag begon goed met enkele lessen. Na het vierde lesuur vroeg de leraar aardrijkskunde ons om een groep leerlingen te begeleiden op hun veldtrip naar de top van Lion’s head. Omdat we hem al eerder beklommen hebben zien we dat wel zitten, we trekken onze wandelschoenen aan en vertrekken.
Na een tocht van een klein uur bereiken we de top, we kijken wat rond en beginnen aan de afdaling. De leerkracht wandelt vooraan terwijl wij de trage stappers begeleiden. Op het gevaarlijkste punt van de afdaling gebeurt iets wat we hopelijk nooit meer zullen tegenkomen. Een van onze leerlingen, Aloise, valt van een 3 meter hoge rots, recht op haar rug. We snellen naar beneden (zonder onszelf in onveiligheid te brengen) en krijgen haar weer bij bewustzijn, blijkbaar kan ze amper bewegen en heeft ze verschrikkelijk veel zeer in haar rug en nek. We roepen enkele wandelaars en bellen het noodnummer. Het rescue team stelt een noodplan op en vertelt ons dat een helikopter onderweg is. Na meer dan een uur op dat kleine platform met dat meisje, met onder je een diepe afgrond, horen we eindelijk het geluid van de helikopter. Ze droppen een dokter en een reddingswerker op de berg en die leggen samen met ons het meisje op een brancard. Wat later vliegen ze weg en brengen het meisje in veiligheid. Wij dalen af en gaan samen met de directeur op zoek naar haar in maar liefst drie ziekenhuizen.. als we beseffen dat we haar waarschijnlijk niet zullen vinden (die ziekenhuizen hier he...)gaan we terug naar school. Daar worden we als helden onthaald, best raar allemaal... Wij waren gewoon verschrikkelijk moe van de inspanning en wilden gewoon slapen, helaas moesten we ’s avonds nog een cricket match spelen tegen de leerlingen en moesten we nog helpen op nog een geldwervingsactie.
De volgende ochtend worden we wakker en zien we het verhaal in de krant op de voorpagina! Dat hebben we dan ook weer meegemaakt he... Het leek allemaal recht uit een film te komen, heel erg raar. Gelukkig hebben we vandaag vernomen dat het goed gaat met het meisje. De school is nu ook heel trots op ons, het artikel hangt in de leraarskamer en we worden overal bedankt, toch zijn we heel erg blij dat het over is.
woensdag 25 maart 2009
Dag 40, 41 : Vrij 21 en Zat 22 maart
We eindigen de schoolweek met wat meer drukte dan anders. Omdat de school heel dicht bij het Cricket stadium gelegen is en het een mooi grasveld heeft wordt dit dan elke keer herschapen tot een parking. Alle leraars en ook enkele leerlingen worden opgeroepen om in hun vrije uren de parking te regelen, wij dus ook. Het is een leuke afwisseling tussen de lessen door, wat in het zonnetje auto’s helpen parkeren en zo de school helpen.
Daarna doen we voor de verandering weer de vrijdagmiddag detention en dan rusten we thuis nog even uit. We besluiten om ’s avonds een glas te gaan drinken met de Hollandse meisjes die hier in een andere school lesgeven. Eerst mogen we niet binnen (paspoort zever) maar met wat Frans praten tegen de Congolese security geraken we zo binnen, we krijgen zowaar een vip behandeling...
De volgende ochtend is het hier een feestdag : human rights day. Het lijkt ons dus de ideale gelenheid om robbeneiland te bezoeken...(waar o.a. Mandela jaren gevangengehouden werd.) Ware het niet dat alles volzet was voor die dag. Dan maar gezellig kuieren tussen de vele kraampjes en genieten van de optredens in de parken. We besluiten een fikse wandeling te maken door de stad, naar het waterfront, dan voorbij het nieuwe voetbalstadium richting Clifton beach. Dit blijkt hier het monaco van Kaapstad te zien met meer monokini’s dan je zelfs in Bredene zou kunnen zien.. We spelen de stille getuige op dit ‘adembenemend’ strand en gaan dan maar naar huis.
Dag 42; Zondag 23 maart. Mangare mangare
Na de mis neemt Fr Rohan ons mee naar Spiers, een typisch Afrikaans restaurant dicht bij Stellenbosch. We bezoeken eerst nog een rehabilitaie centrum voor Cheetah’s en nestelen ons dan maar aan onze tafel. In een grote tent omgeven door wijngaarden en prachtige bebossing eten we allemaal typisch Afrikaanse gerechten. We weten even niet meer of we eten om te leven of leven om te eten.. Achja, een mens krijgt honger van al dat lesgeven in de week. Ondertussen genieten we van wat Afrikaans spectakel, ietwat toeristisch maar helemaal niet storend. We zijn in aangenaam gezelschap met Fr Rohan en Ashlee en blijven dus maar tafelen.
Na drie uur tafelen rollen we onszelf uit het restaurant en rijden naar Stellenbosch. Een prachtige rit door de wijnstreek brengt ons in de studentenstad van Zuid-Afrika. Vergelijk het gerust met Gent, maar dan natuurlijk in een natuur waar geen woorden voor zijn.. We bezoeken wat vrienden van Rohan en rijden dan naar huis. Thuis regelen we nog wat zaken voor het kamp van morgen en dan gaan we slapen.
We moeten trouwens ook nog melden dat we de laatste drie weken in Mitchell’s plain zullen verblijven, een coloured township waar we totnogtoe enkel de zondag heengingen voor de mis. We zullen er verblijven bij supervriendelijke mensen die maar wat graag voor ons zullen zorgen. Van onveiligheid geen spraken aangezien de hele gemeenschap hier voor ons zal zorgen, zo blijkt!
Dag 43. Maandag 24 maart – Sssssssnakes.
Vanochtend staan we gepakt en gezakt aan de schoolpoort om samen met onze troep leerlingen op kamp te gaan. Iedereen is wildenthousiast (en dat wil al heel wat zeggen) en als de bussen er zijn kunnen we vertrekken. Gezellig volgepropt rijden we naar Soetwater waar ons kamphuis gelegen is. We hebben alvast geen ipod nodig op de bus, onze leerlingen trakteren ons op wat liederen en dansjes. De buschauffeur weet even weinig als ons waar we naartoe moeten maar we geraken er uiteindelijk wel.
Als we aankomen is ons duidelijk in welk paradijs we drie dagen zullen verblijven. Het kamphuis ligt gewoon aan het (witte!)strand en aan de andere kant liggen prachtige bergen. We wagen het erop en springen in de zee.. 2 seconden later staan we weer aan land;de Atlantische Oceaan blijkt veel kouder dan de Indische! Overal vliegen vreemde vogels rond, te veel soorten om op te noemen. Blijkbaar krioelt het hier van de slangen (de heuvel naast het kamphuis heet dan ook slangkop), we krijgen een aantal tips voor als we er een zouden tegenkomen; niet van de paden afgaan, een stok meenemen en stilstaan als je er een tegenkomt. We zijn niet zo’n gigantische fan van cobra’s en mamba’s dus we besluiten wijselijk de tips op te volgen.
We worden er opgewacht door de gidsen, 3 natuurmensen zoals je er maar zelden tegenkomt, en helpen de leerlingen uitpakken. 120 Leerlingen hun kamer laten opzoeken duurt wel even dus iets meer dan een uur later gaan we naar het strand. We kregen een fikse natuurwandeling op ons bord en spelen wat spellen op het strand. Dikke bertha en chinees voetbal was echt chinees voor hen maar eens ze het begrepen was het echt hilarisch!
’s Middags kregen we een uitleg over slangen, heel interessant, blijkbaar heb je in de Kaap meer dan 14 verschillende slangensoorten (terwijl je in Europa maar drie soorten vindt).
We sluiten de dag af met een avondwandeling in de duinen en genieten van de sterrenhemel. Beiden staan we verbluft te kijken naar de spetterende hemel, zo een duidelijke sterrenhemel hebben we nog nooit gezien. En het is hier stil, misschien zelfs stiller dan we het ooit al meegemaakt hebben. Samen met de leerlingen houden we halt op de top en worden we er allemaal even stil van.
Dag 44. Dinsdag 25 maart. Potjiekos
Van een korte nacht gesproken... een eerste nacht op kamp is hetzelfde als in Belgie. We hebben bijna geen oog dicht gedaan en als we dan net in slaap vallen besluiten de meisjes om te douchen om 5uur ’s ochtends. Gelukkig kunnen we teren op wat KSA/KSJ ervaring om ze allemaal wat in het gareel te houden want ze zijn gewoon met te veel.
Het kamp heeft iets van een retraite in Belgie, we wisselen actieve delen met rustige delen af. Zo gaan we op avonturentocht, doen we een rotsenstudie en geven we ze ook wat groepsopdrachten. De sfeer zit er al goed in! We vragen ons af hoe vaak sommige van deze leerlingen de kans krijgen om gewoon te genieten en dom te doen met hun vrienden... , daarom vinden we dit kamp heel erg waardevol.
Rond 17uur beginnen ze een wedstrijdje potjiekos koken: een oertypisch Zuid-Afrikaans gerecht. Men neme een zware pot, men steke hem op een vuur op het strand, men vult hem met kip en groenten en men late het rustig koken. We hebben onszelf omgedoopt tot jury en proeven elke pot, heerlijk!!
Na het kokkerellen krijgen ze 45 minuten om een show in elkaar te steken. Volgens ons veel te weinig maar volgens de andere leerkrach meer dan genoeg voor deze kinderen. En inderaad, nog geen uur laten staan we met open mond te kijken naar de show. We genieten van meer dan een uur dansen, zingen, sketches spelen, ... Wat een talent! Ze tonen ons zelf wat traditionele Xhosa dansen, indrukwekkend. Ze zijn heel erg blij allemaal wat over hun cultuur te tonen, zo blij dat ze na de show nog blijven zingen en dansen.
Hopend op een rustige nacht steken we hen in bed... We houden nog een nachtelijke tea-time met de gidsen en kruipen onder de wol.
Dag 45. Woensdag 26 maart.
De hoop op een rustige nacht was tevergeefs, we hadden onze handen vol met de jongensslaapzaal. Helaas is het niet zonder gevolgen voor hen, de volgende dag moet niemand buiten hen zich aantrekken van de opkuis. Nog een laatste activiteit en dan naar school... de directeur wou dat we per se nog een test over het kamp gaven...
We zullen nu maar ophouden met typen, het zal al genoeg zijn om zo te lezen. Onze excuses als we wat te veel superlatieven gebruiken, maar de Kaap is gewoon te mooi.
We eindigen de schoolweek met wat meer drukte dan anders. Omdat de school heel dicht bij het Cricket stadium gelegen is en het een mooi grasveld heeft wordt dit dan elke keer herschapen tot een parking. Alle leraars en ook enkele leerlingen worden opgeroepen om in hun vrije uren de parking te regelen, wij dus ook. Het is een leuke afwisseling tussen de lessen door, wat in het zonnetje auto’s helpen parkeren en zo de school helpen.
Daarna doen we voor de verandering weer de vrijdagmiddag detention en dan rusten we thuis nog even uit. We besluiten om ’s avonds een glas te gaan drinken met de Hollandse meisjes die hier in een andere school lesgeven. Eerst mogen we niet binnen (paspoort zever) maar met wat Frans praten tegen de Congolese security geraken we zo binnen, we krijgen zowaar een vip behandeling...
De volgende ochtend is het hier een feestdag : human rights day. Het lijkt ons dus de ideale gelenheid om robbeneiland te bezoeken...(waar o.a. Mandela jaren gevangengehouden werd.) Ware het niet dat alles volzet was voor die dag. Dan maar gezellig kuieren tussen de vele kraampjes en genieten van de optredens in de parken. We besluiten een fikse wandeling te maken door de stad, naar het waterfront, dan voorbij het nieuwe voetbalstadium richting Clifton beach. Dit blijkt hier het monaco van Kaapstad te zien met meer monokini’s dan je zelfs in Bredene zou kunnen zien.. We spelen de stille getuige op dit ‘adembenemend’ strand en gaan dan maar naar huis.
Dag 42; Zondag 23 maart. Mangare mangare
Na de mis neemt Fr Rohan ons mee naar Spiers, een typisch Afrikaans restaurant dicht bij Stellenbosch. We bezoeken eerst nog een rehabilitaie centrum voor Cheetah’s en nestelen ons dan maar aan onze tafel. In een grote tent omgeven door wijngaarden en prachtige bebossing eten we allemaal typisch Afrikaanse gerechten. We weten even niet meer of we eten om te leven of leven om te eten.. Achja, een mens krijgt honger van al dat lesgeven in de week. Ondertussen genieten we van wat Afrikaans spectakel, ietwat toeristisch maar helemaal niet storend. We zijn in aangenaam gezelschap met Fr Rohan en Ashlee en blijven dus maar tafelen.
Na drie uur tafelen rollen we onszelf uit het restaurant en rijden naar Stellenbosch. Een prachtige rit door de wijnstreek brengt ons in de studentenstad van Zuid-Afrika. Vergelijk het gerust met Gent, maar dan natuurlijk in een natuur waar geen woorden voor zijn.. We bezoeken wat vrienden van Rohan en rijden dan naar huis. Thuis regelen we nog wat zaken voor het kamp van morgen en dan gaan we slapen.
We moeten trouwens ook nog melden dat we de laatste drie weken in Mitchell’s plain zullen verblijven, een coloured township waar we totnogtoe enkel de zondag heengingen voor de mis. We zullen er verblijven bij supervriendelijke mensen die maar wat graag voor ons zullen zorgen. Van onveiligheid geen spraken aangezien de hele gemeenschap hier voor ons zal zorgen, zo blijkt!
Dag 43. Maandag 24 maart – Sssssssnakes.
Vanochtend staan we gepakt en gezakt aan de schoolpoort om samen met onze troep leerlingen op kamp te gaan. Iedereen is wildenthousiast (en dat wil al heel wat zeggen) en als de bussen er zijn kunnen we vertrekken. Gezellig volgepropt rijden we naar Soetwater waar ons kamphuis gelegen is. We hebben alvast geen ipod nodig op de bus, onze leerlingen trakteren ons op wat liederen en dansjes. De buschauffeur weet even weinig als ons waar we naartoe moeten maar we geraken er uiteindelijk wel.
Als we aankomen is ons duidelijk in welk paradijs we drie dagen zullen verblijven. Het kamphuis ligt gewoon aan het (witte!)strand en aan de andere kant liggen prachtige bergen. We wagen het erop en springen in de zee.. 2 seconden later staan we weer aan land;de Atlantische Oceaan blijkt veel kouder dan de Indische! Overal vliegen vreemde vogels rond, te veel soorten om op te noemen. Blijkbaar krioelt het hier van de slangen (de heuvel naast het kamphuis heet dan ook slangkop), we krijgen een aantal tips voor als we er een zouden tegenkomen; niet van de paden afgaan, een stok meenemen en stilstaan als je er een tegenkomt. We zijn niet zo’n gigantische fan van cobra’s en mamba’s dus we besluiten wijselijk de tips op te volgen.
We worden er opgewacht door de gidsen, 3 natuurmensen zoals je er maar zelden tegenkomt, en helpen de leerlingen uitpakken. 120 Leerlingen hun kamer laten opzoeken duurt wel even dus iets meer dan een uur later gaan we naar het strand. We kregen een fikse natuurwandeling op ons bord en spelen wat spellen op het strand. Dikke bertha en chinees voetbal was echt chinees voor hen maar eens ze het begrepen was het echt hilarisch!
’s Middags kregen we een uitleg over slangen, heel interessant, blijkbaar heb je in de Kaap meer dan 14 verschillende slangensoorten (terwijl je in Europa maar drie soorten vindt).
We sluiten de dag af met een avondwandeling in de duinen en genieten van de sterrenhemel. Beiden staan we verbluft te kijken naar de spetterende hemel, zo een duidelijke sterrenhemel hebben we nog nooit gezien. En het is hier stil, misschien zelfs stiller dan we het ooit al meegemaakt hebben. Samen met de leerlingen houden we halt op de top en worden we er allemaal even stil van.
Dag 44. Dinsdag 25 maart. Potjiekos
Van een korte nacht gesproken... een eerste nacht op kamp is hetzelfde als in Belgie. We hebben bijna geen oog dicht gedaan en als we dan net in slaap vallen besluiten de meisjes om te douchen om 5uur ’s ochtends. Gelukkig kunnen we teren op wat KSA/KSJ ervaring om ze allemaal wat in het gareel te houden want ze zijn gewoon met te veel.
Het kamp heeft iets van een retraite in Belgie, we wisselen actieve delen met rustige delen af. Zo gaan we op avonturentocht, doen we een rotsenstudie en geven we ze ook wat groepsopdrachten. De sfeer zit er al goed in! We vragen ons af hoe vaak sommige van deze leerlingen de kans krijgen om gewoon te genieten en dom te doen met hun vrienden... , daarom vinden we dit kamp heel erg waardevol.
Rond 17uur beginnen ze een wedstrijdje potjiekos koken: een oertypisch Zuid-Afrikaans gerecht. Men neme een zware pot, men steke hem op een vuur op het strand, men vult hem met kip en groenten en men late het rustig koken. We hebben onszelf omgedoopt tot jury en proeven elke pot, heerlijk!!
Na het kokkerellen krijgen ze 45 minuten om een show in elkaar te steken. Volgens ons veel te weinig maar volgens de andere leerkrach meer dan genoeg voor deze kinderen. En inderaad, nog geen uur laten staan we met open mond te kijken naar de show. We genieten van meer dan een uur dansen, zingen, sketches spelen, ... Wat een talent! Ze tonen ons zelf wat traditionele Xhosa dansen, indrukwekkend. Ze zijn heel erg blij allemaal wat over hun cultuur te tonen, zo blij dat ze na de show nog blijven zingen en dansen.
Hopend op een rustige nacht steken we hen in bed... We houden nog een nachtelijke tea-time met de gidsen en kruipen onder de wol.
Dag 45. Woensdag 26 maart.
De hoop op een rustige nacht was tevergeefs, we hadden onze handen vol met de jongensslaapzaal. Helaas is het niet zonder gevolgen voor hen, de volgende dag moet niemand buiten hen zich aantrekken van de opkuis. Nog een laatste activiteit en dan naar school... de directeur wou dat we per se nog een test over het kamp gaven...
We zullen nu maar ophouden met typen, het zal al genoeg zijn om zo te lezen. Onze excuses als we wat te veel superlatieven gebruiken, maar de Kaap is gewoon te mooi.
donderdag 19 maart 2009
Dag 38 en 39. Woe 18 en Di 19 maart. And it burns, burns, burns, ...
Vandaag kunnen we maar over een iets spreken; de tafelberg staat in brand!
Vanuit de klaslokalen kunnen we de berg heel goed zien liggen, en wat blijkt; zowat de helft van de berg staat in brand! Op nog geen kilometer van waar wij verblijven worden mensen geevacueerd voor het te erg wordt. Grote kolonnes rook stijgen de lucht in en belemmeren het zicht (gelukkig waait het de andere kant uit) terwijl de hele flank van de berg even uit vuur leek te bestaan. Behoorlijk indrukwekkend, zoveel is zeker. Spectaculaire foto’s kunnen we niet trekken aangezien het hele gebied afgesloten is voor mensen, maar je zult het omgetwijfeld wel zien in het nieuws. Ze melden hier wel dat de brand onder controle is, veel gevaar voor uitbreiding is er dus niet.
Op school ging het vandaag goed, al waren de leerlingen rusteloos. Niet moeilijk als je kijkt naar een berg die in brand staat...
We maakten ook iets minder leuk mee.
Terwijl we les aan het geven waren stonk het de hele dag naar rook, van de tafelberg dus, maar op een gegeven moment bleek de rook dus niet van de berg te komen maar van het jongenstoilet. Enkele onbekenden hebben dus doodleuk het hele toilettenblok in lichterlaaie gezet. Gelukkig kon een attente leerkracht de brand blussen, maar de schade is aanzienlijk... Wie het is blijft een raadsel, maar het onderzoek loopt..
We skypten ’s avonds ook even met het auditorium van de KHBO, kort samengevat ; het was voor ons een heel erg grappige ervaring. Met z’n tweetjes voor een scherm zitten en bekeken worden door 450? Mensen.
We hadden deze weken ook beiden eigenaardige gesprekken in onze lessen. We ontdekten dat veel van onze leerlingen in gangs zitten. Hele townships zijn in de handen van gangs ; grote groepen mensen die een oorlog voeren met andere gangs. Ze domineren in bepaalde gebieden en voeren handeltjes allerhande. Jongeren worden gerecruteerd om het vuile werk te doen en in sommige gangs moet je zelf een moord plegen om erbij te mogen horen (initiatieritueel). Gelukkig blijken onze leerlingen dat niet gedaan te hebben. We voelden ons beiden wat ongemakkelijk bij wat ze vertelden...
Vandaag kunnen we maar over een iets spreken; de tafelberg staat in brand!
Vanuit de klaslokalen kunnen we de berg heel goed zien liggen, en wat blijkt; zowat de helft van de berg staat in brand! Op nog geen kilometer van waar wij verblijven worden mensen geevacueerd voor het te erg wordt. Grote kolonnes rook stijgen de lucht in en belemmeren het zicht (gelukkig waait het de andere kant uit) terwijl de hele flank van de berg even uit vuur leek te bestaan. Behoorlijk indrukwekkend, zoveel is zeker. Spectaculaire foto’s kunnen we niet trekken aangezien het hele gebied afgesloten is voor mensen, maar je zult het omgetwijfeld wel zien in het nieuws. Ze melden hier wel dat de brand onder controle is, veel gevaar voor uitbreiding is er dus niet.
Op school ging het vandaag goed, al waren de leerlingen rusteloos. Niet moeilijk als je kijkt naar een berg die in brand staat...
We maakten ook iets minder leuk mee.
Terwijl we les aan het geven waren stonk het de hele dag naar rook, van de tafelberg dus, maar op een gegeven moment bleek de rook dus niet van de berg te komen maar van het jongenstoilet. Enkele onbekenden hebben dus doodleuk het hele toilettenblok in lichterlaaie gezet. Gelukkig kon een attente leerkracht de brand blussen, maar de schade is aanzienlijk... Wie het is blijft een raadsel, maar het onderzoek loopt..
We skypten ’s avonds ook even met het auditorium van de KHBO, kort samengevat ; het was voor ons een heel erg grappige ervaring. Met z’n tweetjes voor een scherm zitten en bekeken worden door 450? Mensen.
We hadden deze weken ook beiden eigenaardige gesprekken in onze lessen. We ontdekten dat veel van onze leerlingen in gangs zitten. Hele townships zijn in de handen van gangs ; grote groepen mensen die een oorlog voeren met andere gangs. Ze domineren in bepaalde gebieden en voeren handeltjes allerhande. Jongeren worden gerecruteerd om het vuile werk te doen en in sommige gangs moet je zelf een moord plegen om erbij te mogen horen (initiatieritueel). Gelukkig blijken onze leerlingen dat niet gedaan te hebben. We voelden ons beiden wat ongemakkelijk bij wat ze vertelden...
dinsdag 17 maart 2009
Dag 35. Zondag 15 maart. Bloody baboons
Na een nacht vol zwoele Zuid-Afrikaanse ritmes in een plaatselijk cafe(wat kunnen ze hier dansen!) hadden we bij het opstaan toch maar weer eens kleine oogjes. Gelukkig hadden we het maar weer eens fantastisch geregeld want we konden naar de latere mis. Na de mis verrassen ze ons met de volgende mededeling : We gaan vandaag naar .... Kaap de Goede Hoop!
Eerst nog een picknick samenstellen en dan in de auto voor een prachtige rit langs de kust. Overal zien we witte stranden, een diepe blauwe zee en zeer mooie rotsformaties.. wat is dit land toch abnormaal mooi! We rijden van het ene badplaatsje in het andere op weg naar de Kaap en genieten van het zonnetje.. la douce vie.
Enkele kilometers en waaws later komen we aan in het national reserve of Cape point en rijden door naar het bekende puntje land, de vele toeristen nemen we erbij.
We slaan nog wat calorien op voor de trip op de rots en demonstreren onze mannelijke trots door in een sneltempo naar boven te wandelen. (Benedict en Brandan waren immers mee: de twee zonen van Wayne en Carleen Weitz )
Boven zien we een diepe klif, een pittoreske vuurtoren en een kolkende zee, die door de stroming voor een aardig spectakel zorgt.
We laten ons ook vertellen dat het niet hier is dat de Indische en de Atlantische Oceaan samenkomen maar dat doet er even niet toe want we staan op Kaap de goede hoop. We nemen de gekende toeristenfoto’s bij de bordjes en we ‘tsjolen’ naar beneden.
Na de afdaling zien we wat bavianen (in het Afrikaans;Bobbejaan) die als vandalen op auto’s kruipen, eten stelen, mensen lastig vallen... Ze zijn hier echt een plaag. Ze zien er heel mooi uit maar het zijn eigelijk kleine ettertjes hoor. Daarnaast zien we ook wat struisvogels, salamanders, vogels in alle kleuren en formaten en gelukkig geen slangen (want blijkbaar hebben ze hier mamba’s, cape cobra’s enz..)
We rijden door langs the misty cliffs naar kommetjie. De naam misty cliffs hebben ze trouwens niet voor niets gekozen, je rijdt op een hoger bergpad en ziet onder je de zee gehuld in mist, het heeft iets mee van The Lord of the Rings!
In Kommetjie bezoeken we de norbertijnenabdij waar Father Ashley verblijft (die er helaas niet was op dat moment) Ze konden echt geen betere plaats gevonden hebben om een abdij te bouwen, bovenaan de rotsen met zicht op de zee... goed gezien!
Daarna rijden we door naar de ouders van Wayne, we genieten er maar weer eens van de Zuid-Afrikaanse gastvrijheid en komen met een brede glimlach thuis.
Nog wat lessen maken en dan kruipen we onder de wol. Het is hier baie baie goed!
Dag 36. Maandag 16 maart – Raindrops falling on my head..
We staan vandaag iets later op (primeur!), we kregen immers toestemming van de directeur om ’s ochtends thuis te blijven en de skype verbinding met de KHBO te testen. Woensdag skypen we namelijk met het auditorium! Hopelijk plakt ons gezicht goed op dat kolossale scherm.
Terwijl we ons skype gesprek afronden zien we voor het eerst in 35 dagen wat druppels regen. Misschien moeten we het toch eerder motregen noemen, die dan nog niet langer dan 5 minuten duurt. Toch net genoeg om ons onze regenjas te laten bovenhalen en dat thuisgevoel even te hebben. De mensen kijken ons raar aan als we met onze dikke winterjas op school aankomen, maar we vinden het heerlijk om even lekker Belgisch te doen!
We hadden trouwens nooit verwacht dat regen zo leuk kon zijn, alles rook zo heerlijk naar regen en het was hier eindelijk eens lekker fris.
De lessen hier zijn trouwens erg leuk, de leerlingen komen ons vaak bedanken na een les, dat is echt prettig en geeft je energie om verder te gaan op dezelfde manier. Lesgeven met leerlingen die je bedanken is een heel andere situatie hoor. Waarschijnlijk bedanken ze ons ook omdat wij wel zin hebben om onze lessen boeiend te maken. Dit in tegenstelling tot veel leraars hier. Toch kan je het hen vaak niet echt kwalijk nemen, ze geven veel te veel les per week en zijn echt onderbetaald.. een klassituatie is daarenboven ook iets anders dan wat je in Belgie gewoon bent.
Er zijn zo erg weinig jongeren die leraar willen worden, ze spreken hier nu al van een gigantisch tekort.
En als het waar is wat een onderzoeker ons hier vertelde dan sterven er binnen 10 jaar meer dan 15000 leraars aan aids, reken eens uit dat er per klas gemiddeld 50 leerlingen zitten en je begrijpt hoe ernstig het tekort zal worden.
We zien overal tekens dat dit land begonnen is aan een strijd tegen aids.
Sommige scholen hebben bijvoorbeeld slogans op hun muren geschilderd in de aard van : Keep it safe! Dan schilderen ze er ook een mensengrote condoom naast, komisch is het alvast wel . Toch beseffen we de ernst van de situatie, het steekt dan ook als de paus alle inspaningen die hier geleverd zijn tegenwerkt met zijn uitspraken. We worden er toch erg kwaad van.
Vorige week moesten de leerlingen van grade 9 ook een vragenlijst invullen met allerlei vragen over aids. Ze proberen zo veel mythes te ontkrachten :‘Ben ik veilig als een douche neem na de gemeenschap?’- naar de getuigenis van Zuma natuurlijk- of ‘Kun je genezen van aids als je seks hebt met een maagd?’ We hopen dat ze het zo wel weten.. De omvang van het aidsprobleem begint langzaam duidelijk te worden, de sensibilisering helpt hopelijk nieuwe gevallen tegen te houden.. maar wat met de miljoenen mensen die nu al besmet zijn?
We hebben na de paasvakantie trouwens een afspraak met de verantwoordelijke voor aidseducatie in de Westkaap, zij zal ons een aantal dagen meenemen en alles uitleggen.
Dag 37. Dinsdag 17 maart. Job creation
Wat gaan de dagen hier snel, nog maar net toegekomen of alweer zo goed als halfweg! De sfeer zit er nog altijd in, kortom; we hebben het hier goed naar onze zin!
Het weer is trouwens sinds de regen van maandag veranderd. We zijn duidelijk in de herfst beland.. Met een ‘koude’ temperatuur van 22-25 graden grijpen we al snel naar een pull en plots lijkt de lange broek lekker comfortabel. Het klinkt waarschijnlijk absurd maar een plots verschil van 10 graden voel je wel.
Op school zijn we ook bezig met de organisatie van het grade 8 camp. Volgende week gaan we namelijk 3 dagen met alle 130 leerlingen van grade 8 op kamp! We zullen alvast al de KSA-KSJ truuken gebruiken om deze leerlingen een onvergetelijke driedaagse te laten beleven, dat hebben we hen beloofd! Samen met nog een andere lerares zullen we met ons 3en verantwoordelijk zijn voor dat nest pubers. Waar je in Belgie al lang een hele hoop begeleiders zou meehebben kunnen ze hier maar 3 beroepskrachten missen. We gaan onder andere een bezoek brengen aan de eerste bewoners van Zuid-Afrika (de strandlopers) en de plantengroei bekijken.
Ondertussen is Zuid-Afrika zich ook aan het klaarmaken voor het wereldkampioenschap voetbal van volgend jaar. Overal zijn er hier wegwerkzaamheden, en iedereen heeft er wel een taak. Van de man die met het veiligheidsvlaggetje zwaait(en zo de auto’s aanmaant trager te rijden) tot de man die het houweel hanteert om de stenen los te hakken, en zelfs tot de man die prularia probeert de verkopen in de file veroorzaakt door de werkzaamheden. Ze noemen het hier job creation: voor alles en iedereen een job uitvinden en zo iedereen wat geld laten verdienen.
Na een nacht vol zwoele Zuid-Afrikaanse ritmes in een plaatselijk cafe(wat kunnen ze hier dansen!) hadden we bij het opstaan toch maar weer eens kleine oogjes. Gelukkig hadden we het maar weer eens fantastisch geregeld want we konden naar de latere mis. Na de mis verrassen ze ons met de volgende mededeling : We gaan vandaag naar .... Kaap de Goede Hoop!
Eerst nog een picknick samenstellen en dan in de auto voor een prachtige rit langs de kust. Overal zien we witte stranden, een diepe blauwe zee en zeer mooie rotsformaties.. wat is dit land toch abnormaal mooi! We rijden van het ene badplaatsje in het andere op weg naar de Kaap en genieten van het zonnetje.. la douce vie.
Enkele kilometers en waaws later komen we aan in het national reserve of Cape point en rijden door naar het bekende puntje land, de vele toeristen nemen we erbij.
We slaan nog wat calorien op voor de trip op de rots en demonstreren onze mannelijke trots door in een sneltempo naar boven te wandelen. (Benedict en Brandan waren immers mee: de twee zonen van Wayne en Carleen Weitz )
Boven zien we een diepe klif, een pittoreske vuurtoren en een kolkende zee, die door de stroming voor een aardig spectakel zorgt.
We laten ons ook vertellen dat het niet hier is dat de Indische en de Atlantische Oceaan samenkomen maar dat doet er even niet toe want we staan op Kaap de goede hoop. We nemen de gekende toeristenfoto’s bij de bordjes en we ‘tsjolen’ naar beneden.
Na de afdaling zien we wat bavianen (in het Afrikaans;Bobbejaan) die als vandalen op auto’s kruipen, eten stelen, mensen lastig vallen... Ze zijn hier echt een plaag. Ze zien er heel mooi uit maar het zijn eigelijk kleine ettertjes hoor. Daarnaast zien we ook wat struisvogels, salamanders, vogels in alle kleuren en formaten en gelukkig geen slangen (want blijkbaar hebben ze hier mamba’s, cape cobra’s enz..)
We rijden door langs the misty cliffs naar kommetjie. De naam misty cliffs hebben ze trouwens niet voor niets gekozen, je rijdt op een hoger bergpad en ziet onder je de zee gehuld in mist, het heeft iets mee van The Lord of the Rings!
In Kommetjie bezoeken we de norbertijnenabdij waar Father Ashley verblijft (die er helaas niet was op dat moment) Ze konden echt geen betere plaats gevonden hebben om een abdij te bouwen, bovenaan de rotsen met zicht op de zee... goed gezien!
Daarna rijden we door naar de ouders van Wayne, we genieten er maar weer eens van de Zuid-Afrikaanse gastvrijheid en komen met een brede glimlach thuis.
Nog wat lessen maken en dan kruipen we onder de wol. Het is hier baie baie goed!
Dag 36. Maandag 16 maart – Raindrops falling on my head..
We staan vandaag iets later op (primeur!), we kregen immers toestemming van de directeur om ’s ochtends thuis te blijven en de skype verbinding met de KHBO te testen. Woensdag skypen we namelijk met het auditorium! Hopelijk plakt ons gezicht goed op dat kolossale scherm.
Terwijl we ons skype gesprek afronden zien we voor het eerst in 35 dagen wat druppels regen. Misschien moeten we het toch eerder motregen noemen, die dan nog niet langer dan 5 minuten duurt. Toch net genoeg om ons onze regenjas te laten bovenhalen en dat thuisgevoel even te hebben. De mensen kijken ons raar aan als we met onze dikke winterjas op school aankomen, maar we vinden het heerlijk om even lekker Belgisch te doen!
We hadden trouwens nooit verwacht dat regen zo leuk kon zijn, alles rook zo heerlijk naar regen en het was hier eindelijk eens lekker fris.
De lessen hier zijn trouwens erg leuk, de leerlingen komen ons vaak bedanken na een les, dat is echt prettig en geeft je energie om verder te gaan op dezelfde manier. Lesgeven met leerlingen die je bedanken is een heel andere situatie hoor. Waarschijnlijk bedanken ze ons ook omdat wij wel zin hebben om onze lessen boeiend te maken. Dit in tegenstelling tot veel leraars hier. Toch kan je het hen vaak niet echt kwalijk nemen, ze geven veel te veel les per week en zijn echt onderbetaald.. een klassituatie is daarenboven ook iets anders dan wat je in Belgie gewoon bent.
Er zijn zo erg weinig jongeren die leraar willen worden, ze spreken hier nu al van een gigantisch tekort.
En als het waar is wat een onderzoeker ons hier vertelde dan sterven er binnen 10 jaar meer dan 15000 leraars aan aids, reken eens uit dat er per klas gemiddeld 50 leerlingen zitten en je begrijpt hoe ernstig het tekort zal worden.
We zien overal tekens dat dit land begonnen is aan een strijd tegen aids.
Sommige scholen hebben bijvoorbeeld slogans op hun muren geschilderd in de aard van : Keep it safe! Dan schilderen ze er ook een mensengrote condoom naast, komisch is het alvast wel . Toch beseffen we de ernst van de situatie, het steekt dan ook als de paus alle inspaningen die hier geleverd zijn tegenwerkt met zijn uitspraken. We worden er toch erg kwaad van.
Vorige week moesten de leerlingen van grade 9 ook een vragenlijst invullen met allerlei vragen over aids. Ze proberen zo veel mythes te ontkrachten :‘Ben ik veilig als een douche neem na de gemeenschap?’- naar de getuigenis van Zuma natuurlijk- of ‘Kun je genezen van aids als je seks hebt met een maagd?’ We hopen dat ze het zo wel weten.. De omvang van het aidsprobleem begint langzaam duidelijk te worden, de sensibilisering helpt hopelijk nieuwe gevallen tegen te houden.. maar wat met de miljoenen mensen die nu al besmet zijn?
We hebben na de paasvakantie trouwens een afspraak met de verantwoordelijke voor aidseducatie in de Westkaap, zij zal ons een aantal dagen meenemen en alles uitleggen.
Dag 37. Dinsdag 17 maart. Job creation
Wat gaan de dagen hier snel, nog maar net toegekomen of alweer zo goed als halfweg! De sfeer zit er nog altijd in, kortom; we hebben het hier goed naar onze zin!
Het weer is trouwens sinds de regen van maandag veranderd. We zijn duidelijk in de herfst beland.. Met een ‘koude’ temperatuur van 22-25 graden grijpen we al snel naar een pull en plots lijkt de lange broek lekker comfortabel. Het klinkt waarschijnlijk absurd maar een plots verschil van 10 graden voel je wel.
Op school zijn we ook bezig met de organisatie van het grade 8 camp. Volgende week gaan we namelijk 3 dagen met alle 130 leerlingen van grade 8 op kamp! We zullen alvast al de KSA-KSJ truuken gebruiken om deze leerlingen een onvergetelijke driedaagse te laten beleven, dat hebben we hen beloofd! Samen met nog een andere lerares zullen we met ons 3en verantwoordelijk zijn voor dat nest pubers. Waar je in Belgie al lang een hele hoop begeleiders zou meehebben kunnen ze hier maar 3 beroepskrachten missen. We gaan onder andere een bezoek brengen aan de eerste bewoners van Zuid-Afrika (de strandlopers) en de plantengroei bekijken.
Ondertussen is Zuid-Afrika zich ook aan het klaarmaken voor het wereldkampioenschap voetbal van volgend jaar. Overal zijn er hier wegwerkzaamheden, en iedereen heeft er wel een taak. Van de man die met het veiligheidsvlaggetje zwaait(en zo de auto’s aanmaant trager te rijden) tot de man die het houweel hanteert om de stenen los te hakken, en zelfs tot de man die prularia probeert de verkopen in de file veroorzaakt door de werkzaamheden. Ze noemen het hier job creation: voor alles en iedereen een job uitvinden en zo iedereen wat geld laten verdienen.
zaterdag 14 maart 2009
Dag 33. Vrijdag 13maart: Food and drinks @ groote schuur
Met kleine oogjes zijn we vanmorgen weer op school, als er iets is dat we hier al gemerkt hebben is dat een schoolweek hier best wel vermoeiend en intens is. We geven nog wat les en gaan dan weer naar de detention. We zijn ondertussen al getraind op het werpen van boze blikken op dat schorremorrie in de strafstudieJ
Na school werken we nog wat voort aan enkele lesvoorbereidingen en daarna gaan we weer naar school want er was een braai; (bbq dus)
Onze school lijkt hier wel om de haverklap een geldwervingsactie te organiseren, blijkt dat ze elk jaar een enorme geldput moeten vullen...! Veel ouders blijken hun schoolrekeningen niet te kunnen betalen en de overheidssubsidies die ze krijgen stellen niets voor.
Een braai, een grease voorstelling, een fashion show... Ze zijn hier alvast creatief genoeg om geld in het laatje te brengen. Alle ouders, leerkrachten en leerlingen slaan elke keer de handen in elkaar.. Ze weten hoe belangrijk de school immers is voor hun toekomst.
Dan even over het uniform. Toen we aankwamen waren we best wel onder de indruk van het uniform, dat behoorlijk Brits aandoet trouwens. Onze eerste reactie was dat dit enorm veel moet kosten voor deze leerlingen (een das, een hemd, een blazer, soken, schoenen, we denken dat ze hun ondergoed toch nog zelf nogen kiezen) maar als we keken naar de prijzen bleek het spotgoedkoop te zijn. Voor nog geen 2 euro koop je een blazer, en dat is zelfs naar Zuid-Afrikaanse normen goedkoop.
Het beste aan het uniform is vooral dat je alle leerlingen op dezelfde lijn zet, niemand ziet zo de verschillen tussen leerlingen. Wat zou het zijn als deze leerlingen in hun alledaagse kleren naar school zouden komen...
Wat ook heel goed is aan het uniform is dat ze zo wat rustiger lijken te zijn, en geloof ons vrij: dat is een groot voordeel!
Eenmaal aangekomen op de braai eten we een boerewors en wat ander vlees, baie goed. Het gezelschap is weer zalig Zuid-Afrikaans. Vele ouders willen een praatje komen slaan en heel veel onder hen nodigen ons ook uit om eens langs te komen bij hen.. ongekende gastvrijheid!Een pintje hier, een pintje daar..Jaja, ze weten hoe ze ons hier moeten soigneren!
Dag 34. Zaterdag 14 maart : a trip to Langa
Wie dacht dat we hier kunnen uitslapen en niets doen in het weekend is behoorlijk mis. Na een korte nacht staan we op rond 6.30u om op tijd te zijn voor onze lift naar Langa. We offeren maar al te graag onze zaterdagochtend op om les te gaan geven in een townshipschool (zonder begeleiding moet je hier echt geen voet in zetten en we zijn dus heel blij dat ze ons deze kans bieden.)
Langa is naast Kaylisha een van de grootste zwarte townships in Kaapstad, en zelfs heel Zuid-Afrika. Deze townships zijn ontstaan gedurende het apartheidsregime en blijven tot op vandaag nog zeer sterk uit Khosa mensen te bestaan - die trouwens amper Engels spreken - . De straten lopen er kriskras door elkaar en sommige delen zijn zelfs niet toegankelijk voor auto’s. Overal ligt vuilnis en spelen kinderen met autobanden, winkelkarretjes, ... Er heerst hier een drukte van jewelste en dit al zo vroeg in de morgen. Helaas hebben we geen foto’s kunnen trekken, je begrijpt waarschijnlijk wel waarom.
Een township school is nog heel wat anders dan Groot Schuur High School, zo ervaarden we. Net toen we dachten dat onze leerlingen het ergste af waren zagen we deze leerlingen. Waar je in Groote Schuur high soms nog een blanke ziet in je klas zie je hier zelfs geen kleurling. Alleen maar zwarte leerlingen uit de armste buurten van Kaapstad komen speciaal hun zaterdagochtend opofferen om extra lessen te krijgen.
Rond 8 uur gaat de bel en gaan we naar onze klas. We wisten totaal niet waaraan we ons moesten verwachten en stappen dus met een klein hartje naar binnen. Daar zaten 30 leerlingen ons aan te staren en toen we dit al veel vonden kwamen er druppelsgewijs nog een 20tal bij, geheel op het afrikaanse ritme dus(5, 10,15.45 minuten te laat...) We starten onze les maar hebben al snel door dat we veel te rap gaan en veel te moeilijk Engels spreken. Wanneer we bv. vragen of ze weten wat een dishwasher is, is er maar een leerling die het weet. De rest heeft er zelfs nog nooit een gezien! Stap voor stap gaan we dus aan de slag en geleidelijk aan vinden we een geschikt ritme. Om 13uur zijn we helemaal uitgeput van de lessen, dit was echt zwaar. Discipline hebben in een te grote warme muffe klas met leerlingen die echt heel weinig Engels kunnen is niet makkelijk, maar we hopen ergens deze leerlingen te kunnen helpen. Mentaal is het ook behoorlijk zwaar, vooral door de zware achterstand die deze leerlingen hebben...
Met kleine oogjes zijn we vanmorgen weer op school, als er iets is dat we hier al gemerkt hebben is dat een schoolweek hier best wel vermoeiend en intens is. We geven nog wat les en gaan dan weer naar de detention. We zijn ondertussen al getraind op het werpen van boze blikken op dat schorremorrie in de strafstudieJ
Na school werken we nog wat voort aan enkele lesvoorbereidingen en daarna gaan we weer naar school want er was een braai; (bbq dus)
Onze school lijkt hier wel om de haverklap een geldwervingsactie te organiseren, blijkt dat ze elk jaar een enorme geldput moeten vullen...! Veel ouders blijken hun schoolrekeningen niet te kunnen betalen en de overheidssubsidies die ze krijgen stellen niets voor.
Een braai, een grease voorstelling, een fashion show... Ze zijn hier alvast creatief genoeg om geld in het laatje te brengen. Alle ouders, leerkrachten en leerlingen slaan elke keer de handen in elkaar.. Ze weten hoe belangrijk de school immers is voor hun toekomst.
Dan even over het uniform. Toen we aankwamen waren we best wel onder de indruk van het uniform, dat behoorlijk Brits aandoet trouwens. Onze eerste reactie was dat dit enorm veel moet kosten voor deze leerlingen (een das, een hemd, een blazer, soken, schoenen, we denken dat ze hun ondergoed toch nog zelf nogen kiezen) maar als we keken naar de prijzen bleek het spotgoedkoop te zijn. Voor nog geen 2 euro koop je een blazer, en dat is zelfs naar Zuid-Afrikaanse normen goedkoop.
Het beste aan het uniform is vooral dat je alle leerlingen op dezelfde lijn zet, niemand ziet zo de verschillen tussen leerlingen. Wat zou het zijn als deze leerlingen in hun alledaagse kleren naar school zouden komen...
Wat ook heel goed is aan het uniform is dat ze zo wat rustiger lijken te zijn, en geloof ons vrij: dat is een groot voordeel!
Eenmaal aangekomen op de braai eten we een boerewors en wat ander vlees, baie goed. Het gezelschap is weer zalig Zuid-Afrikaans. Vele ouders willen een praatje komen slaan en heel veel onder hen nodigen ons ook uit om eens langs te komen bij hen.. ongekende gastvrijheid!Een pintje hier, een pintje daar..Jaja, ze weten hoe ze ons hier moeten soigneren!
Dag 34. Zaterdag 14 maart : a trip to Langa
Wie dacht dat we hier kunnen uitslapen en niets doen in het weekend is behoorlijk mis. Na een korte nacht staan we op rond 6.30u om op tijd te zijn voor onze lift naar Langa. We offeren maar al te graag onze zaterdagochtend op om les te gaan geven in een townshipschool (zonder begeleiding moet je hier echt geen voet in zetten en we zijn dus heel blij dat ze ons deze kans bieden.)
Langa is naast Kaylisha een van de grootste zwarte townships in Kaapstad, en zelfs heel Zuid-Afrika. Deze townships zijn ontstaan gedurende het apartheidsregime en blijven tot op vandaag nog zeer sterk uit Khosa mensen te bestaan - die trouwens amper Engels spreken - . De straten lopen er kriskras door elkaar en sommige delen zijn zelfs niet toegankelijk voor auto’s. Overal ligt vuilnis en spelen kinderen met autobanden, winkelkarretjes, ... Er heerst hier een drukte van jewelste en dit al zo vroeg in de morgen. Helaas hebben we geen foto’s kunnen trekken, je begrijpt waarschijnlijk wel waarom.
Een township school is nog heel wat anders dan Groot Schuur High School, zo ervaarden we. Net toen we dachten dat onze leerlingen het ergste af waren zagen we deze leerlingen. Waar je in Groote Schuur high soms nog een blanke ziet in je klas zie je hier zelfs geen kleurling. Alleen maar zwarte leerlingen uit de armste buurten van Kaapstad komen speciaal hun zaterdagochtend opofferen om extra lessen te krijgen.
Rond 8 uur gaat de bel en gaan we naar onze klas. We wisten totaal niet waaraan we ons moesten verwachten en stappen dus met een klein hartje naar binnen. Daar zaten 30 leerlingen ons aan te staren en toen we dit al veel vonden kwamen er druppelsgewijs nog een 20tal bij, geheel op het afrikaanse ritme dus(5, 10,15.45 minuten te laat...) We starten onze les maar hebben al snel door dat we veel te rap gaan en veel te moeilijk Engels spreken. Wanneer we bv. vragen of ze weten wat een dishwasher is, is er maar een leerling die het weet. De rest heeft er zelfs nog nooit een gezien! Stap voor stap gaan we dus aan de slag en geleidelijk aan vinden we een geschikt ritme. Om 13uur zijn we helemaal uitgeput van de lessen, dit was echt zwaar. Discipline hebben in een te grote warme muffe klas met leerlingen die echt heel weinig Engels kunnen is niet makkelijk, maar we hopen ergens deze leerlingen te kunnen helpen. Mentaal is het ook behoorlijk zwaar, vooral door de zware achterstand die deze leerlingen hebben...
donderdag 12 maart 2009
Reactie op de vraag: "hoe vinden jullie de Belgische leraar-studenten?" :)
Een doorsnee klas op onze school.Dag 31 : Woensdag 11 maart: Leeuwen temmen !
Wanneer we 's ochtends vroeg opstaan kunnen we maar aan één iets denken. Leeuwkopkie. Vanavond is het volle maan en naar goede gewoonte is het dan hét moment om deze heuvel te trotseren. De lessen gaan vlotter dan ooit tevoren. Zelfs de strafstudie valt mee bij temperaturen van om en bij de 35°. We worden het stilaan wel gewoon hoor, en dit terwijl de locals hier blijven "klagen" over de extreme hitte (voorspelling volgende week: Droog en WARM, met de nadruk op het tweede).
Wanneer we uiteindelijk vertrekken richting de voet van de heuvel passeren we vlug nog even langs de "pick-en-pay" (de plaatselijke colruyt) om een fles "fonkelwijn" (champagne) te kopen. We moeten ons ondertussen haasten, de zon gaat onder om 19u10 en als we de winkel uitstappen is het 18u10. Snel de auto in en in een taxi-busje-stijl richting leeuwkopkie. Daar aangekomen zien we dat we niet de enigen zijn...een massa mensen sukkelt met ons mee naar de top. Maar al het hard labeur wordt beloond wanneer we getracteerd worden op een magnifiek uitzicht. Ondertussen is de zon al onder maar genieten we samen met veel te veel mensen op een veel te kleine top van de volle maan. Een zonsondergang is hier niet zoals in België. Wanneer de zon net ondergaat is de hemel bezaait met een kleurenpallet dat zelfs Magritte niet op zijn doek kon aanbrengen,overweldigend veel schoons. Je voelt je er echt nietig door.
We moeten ondertussen ook blijkbaar opletten voor slangen maar konden er jammergenoeg/gelukkig geen zien.
Op de top genieten we van alles en na een halfuurtje besluiten we genoeg genoten te hebben van die spectaculaire heuvel rotspartij. Maar: What goes up, has to come down. En wij maar denken dat de klim het moeilijke deel was. Ach ja de fonkelwijn zorgt voor nieuwe energie en samen met enkele "sympathieke" Zuid-Afrikaanse schones dalen we af. Nu begrijpen we waarom men dit doet als het volle maan is. Het natuurlijke licht zorgt ervoor dat je het kronkelend "weggetje" van de afgrond kan scheiden. Eenmaal beneden neemt Father Rohan (die dit nooit gedaan heeft!!!) ons mee voor een "overwinnigsdrankje" en bekijkt hij met veel plezier onze foto's. We klinken op een leeuw die we getemd hebben "Yes we can". Veel te vermoeid maar opnieuw met een ervaring rijker gaan we slapen.
Dag 32 : Donderdag 12 maart: Tafelen in stijl...
Vanochtend moesten we iets vroeger dan anders opstaan. Op de agenda stond een aardrijkskundige excursie naar de top van de tafelberg, dit samen met 79 leerlingen van grade 8. Een excursie die te vergelijken is met een bezoekje aan de deltawerken want iedereen doet dit hier immers. Toch net dat tikkeltje mooier... . Na een draaierige rit in een saunabus arriveren we bij het beginstation van de kabelbaan. Enkele luttele minuten later staan we verbluft te kijken naar het uitzicht, we komen superlatieven tekort. Terwijl onze leerlingen hun werkblaadjes "vlot" invullen kunnen wij rustig tafelen op deze berg. Twee uur en honderden prachtige uitzichten later troepen we onze meute uitgelaten leerlingen samen om terug te keren naar school. De vermoeidheid speelt ons parten en we dommelen bijna in in de bus. Als we thuiskomen belt de lerares Engels ons op om te vragen of we zaterdag met haar in een township (Langa) willen lesgeven. We zeggen geen nee! Een nieuw onderwijs-avontuur staat dus opnieuw voor de deur. Langa is namelijk berucht...
lucratori te salutant !
dinsdag 10 maart 2009
Dag 29-30. Ma 9 maart en di 10 maart. Een aanvulling op het kleine namenboekje
( naar het boek van Jan Vanroose)
Het is je waarschijnlijk al opgevallen, we hebben het hier erg naar onze zin.
Na vier weken ben je volledig aangepast aan het ritme van de Zuid-Afrikanen, het woord stress staat alvast helemaal niet meer in onze vocabulaire. Een ander woord dat er ondertussen in’t groot en ’t vet in staat is levenslust! Die Afrikanen kunnen er wat van, we lachen hier nogal wat af...
Vandaag was het aan ons om het startersmoment in de leraarskamer te doen, een boodschap aan het korps meegeven voor de week. Blijkbaar was het geslaagd want achteraf kwamen ze ons allemaal bedanken, fijn!
Erna vliegen we erin, opgaan in de gezellige schooldrukte, het blijken nu de twee drukste weken van het schooljaar te zijn. Druk is wel enigzinds relatief in dit land...Toch beginnen we het na 4 weken lesgeven te voelen...
In de lessen proberen we de traditionele manier van lesgeven zoveel als mogelijk te breken. Hier wordt echt onophoudelijk gedoceerd, zo moeten de leerlingen een boek lezen voor Engels en het enige dat de leraar doet is gewoon hoofdstuk na hoofdstuk voorlezen. Hoog tijd om wat in groepjes vragen op te lossen en stellingen te bespreken dus. Een werkvorm die hen echt stap voor stap aangeleerd moet worden, stellingen bespreken is hen niet echt bekend.
Over het algemeen hebben we het gevoel dat ze hier in het onderwijs voor alle vakken (buiten fysica) twee jaar achter zitten op Belgie.. We geven dus in alle jaren les ( tot en met 18 jaar),ze denken toch dat we beiden 25 jaar oud zijn. Lesgeven in het laatste jaar is niet echt plezant, die gasten denken dat ze de wereld aankunnen terwijl ze Belgie nog niet op de kaart kunnen aanduiden ( of ligt dat aan ons minuscuul land?). Echt realistische toekomstdromen hebben ze alvast niet echt, dokter, advocaat enz... ze willen het allemaal studeren en liefst zo rap mogelijk.
Vandaag hebben we het lerarenkorps ook geconfronteerd met een artikel waarin staat dat de Belgen cricket uitgevonden hebben, je had hun gezicht eens moeten zien! Ze zijn hier zo trots op de ‘oer Britse sport’ ,dus wij hebben geen seconde geaarzeld en het alvast op het prikbord gehangen.
Deze week hadden we gehoopt dat het eens zou regenen om het wat te doen afkoelen maar het ziet ernaar uit dat we onze vijfde week zonder een enkele regendruppel ingaan. Slapen in zo’n warmte gaat soms moeizaam. Blijkbaar is dit weer zelfs uitzonderlijk voor de tijd van’t jaar. Meestal krijg je hier nu een 25 graden, dus niet zoals nu : 30-35.
Toen we op de blog van Jolien en Ella zagen dat kindernamen in Tanzania niet simpel zijn dachten we dat we hen wel konden overtreffen. Na een maand kunnen we ze nog steeds amper uitspreken zelfs! Hier een lijstje; Siphokazi, Hlakanipha, Tholakele, Farghaanah, Noxolo, Spatisw, Tandolwethu, Thaakiyah....Raees-Ahmad Abdurahman. Gelukkig hebben we ook enkele makkelijke namen; Ashley, Kimberly, Sunny, Jamie, Marco, ... Als een naam te moeilijk wordt geeft de school gewoon zelf een naam aan de leerling of nemen ze de tweede naam;. zo wordt Tholakele gewoon Lucia, dat maakt het al iets makkelijker. We vragen ons af hoe Jan met de pet hier heet?
Wist je dat:
We gisterenavond verse vis gegeten hebben?
Steven zelfs het oog van een vis gegeten heeft?
hij nu nog leeft!
Jonathan op zijn eentje een familie-schotel verorberd heeft?
Een familieschotel berekend is voor 4 personen?
We daar een geweldig uitzicht hadden?
We hier nog nooit echt hebben kunnen uitslapen? ( dat is eigenlijk ook niet echt nodig met zo`n land waar zoveel moois te zien is)
We met veel leedvermaak de fortis-sage blijven volgen?
De economische crisis zich hier ook laat voelen? (mensen met interesse: het is het moment om hier een huis te kopen)
Alles hier met de dag goedkoper wordt? (vb: een pint was vorige maand nog 1 euro, nu nog slechts 80 cent. Andere basisgoederen lijken ons niet echt van belang...)
Ze niets begrijpen van de `stammentwist` in het Koninkrijk Belgie als we het proberen uit te leggen.
Ze hier 11 officiele talen hebben?
We in Belgie slechts 3 officiele talen hebben?
Ze hier GEEN faciliteitengemeeten hebben?
Ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden?
Bijgevolg elke wagen hier een fabrikagefout heeft?
Mensen hier afscheid nemen met een handdruk en een knuffel i.p.v. onze gekende kille handdruk.
Dus nu nemen wij afscheid met een virtuele handdruk en een doorgescande knuffel!
( naar het boek van Jan Vanroose)
Het is je waarschijnlijk al opgevallen, we hebben het hier erg naar onze zin.
Na vier weken ben je volledig aangepast aan het ritme van de Zuid-Afrikanen, het woord stress staat alvast helemaal niet meer in onze vocabulaire. Een ander woord dat er ondertussen in’t groot en ’t vet in staat is levenslust! Die Afrikanen kunnen er wat van, we lachen hier nogal wat af...
Vandaag was het aan ons om het startersmoment in de leraarskamer te doen, een boodschap aan het korps meegeven voor de week. Blijkbaar was het geslaagd want achteraf kwamen ze ons allemaal bedanken, fijn!
Erna vliegen we erin, opgaan in de gezellige schooldrukte, het blijken nu de twee drukste weken van het schooljaar te zijn. Druk is wel enigzinds relatief in dit land...Toch beginnen we het na 4 weken lesgeven te voelen...
In de lessen proberen we de traditionele manier van lesgeven zoveel als mogelijk te breken. Hier wordt echt onophoudelijk gedoceerd, zo moeten de leerlingen een boek lezen voor Engels en het enige dat de leraar doet is gewoon hoofdstuk na hoofdstuk voorlezen. Hoog tijd om wat in groepjes vragen op te lossen en stellingen te bespreken dus. Een werkvorm die hen echt stap voor stap aangeleerd moet worden, stellingen bespreken is hen niet echt bekend.
Over het algemeen hebben we het gevoel dat ze hier in het onderwijs voor alle vakken (buiten fysica) twee jaar achter zitten op Belgie.. We geven dus in alle jaren les ( tot en met 18 jaar),ze denken toch dat we beiden 25 jaar oud zijn. Lesgeven in het laatste jaar is niet echt plezant, die gasten denken dat ze de wereld aankunnen terwijl ze Belgie nog niet op de kaart kunnen aanduiden ( of ligt dat aan ons minuscuul land?). Echt realistische toekomstdromen hebben ze alvast niet echt, dokter, advocaat enz... ze willen het allemaal studeren en liefst zo rap mogelijk.
Vandaag hebben we het lerarenkorps ook geconfronteerd met een artikel waarin staat dat de Belgen cricket uitgevonden hebben, je had hun gezicht eens moeten zien! Ze zijn hier zo trots op de ‘oer Britse sport’ ,dus wij hebben geen seconde geaarzeld en het alvast op het prikbord gehangen.
Deze week hadden we gehoopt dat het eens zou regenen om het wat te doen afkoelen maar het ziet ernaar uit dat we onze vijfde week zonder een enkele regendruppel ingaan. Slapen in zo’n warmte gaat soms moeizaam. Blijkbaar is dit weer zelfs uitzonderlijk voor de tijd van’t jaar. Meestal krijg je hier nu een 25 graden, dus niet zoals nu : 30-35.
Toen we op de blog van Jolien en Ella zagen dat kindernamen in Tanzania niet simpel zijn dachten we dat we hen wel konden overtreffen. Na een maand kunnen we ze nog steeds amper uitspreken zelfs! Hier een lijstje; Siphokazi, Hlakanipha, Tholakele, Farghaanah, Noxolo, Spatisw, Tandolwethu, Thaakiyah....Raees-Ahmad Abdurahman. Gelukkig hebben we ook enkele makkelijke namen; Ashley, Kimberly, Sunny, Jamie, Marco, ... Als een naam te moeilijk wordt geeft de school gewoon zelf een naam aan de leerling of nemen ze de tweede naam;. zo wordt Tholakele gewoon Lucia, dat maakt het al iets makkelijker. We vragen ons af hoe Jan met de pet hier heet?
Wist je dat:
We gisterenavond verse vis gegeten hebben?
Steven zelfs het oog van een vis gegeten heeft?
hij nu nog leeft!
Jonathan op zijn eentje een familie-schotel verorberd heeft?
Een familieschotel berekend is voor 4 personen?
We daar een geweldig uitzicht hadden?
We hier nog nooit echt hebben kunnen uitslapen? ( dat is eigenlijk ook niet echt nodig met zo`n land waar zoveel moois te zien is)
We met veel leedvermaak de fortis-sage blijven volgen?
De economische crisis zich hier ook laat voelen? (mensen met interesse: het is het moment om hier een huis te kopen)
Alles hier met de dag goedkoper wordt? (vb: een pint was vorige maand nog 1 euro, nu nog slechts 80 cent. Andere basisgoederen lijken ons niet echt van belang...)
Ze niets begrijpen van de `stammentwist` in het Koninkrijk Belgie als we het proberen uit te leggen.
Ze hier 11 officiele talen hebben?
We in Belgie slechts 3 officiele talen hebben?
Ze hier GEEN faciliteitengemeeten hebben?
Ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden?
Bijgevolg elke wagen hier een fabrikagefout heeft?
Mensen hier afscheid nemen met een handdruk en een knuffel i.p.v. onze gekende kille handdruk.
Dus nu nemen wij afscheid met een virtuele handdruk en een doorgescande knuffel!
zondag 8 maart 2009
Dag 28. Zondag 8 maart. De realiteit op het doek, en in de straat.
Je kan het al raden, op zondag gaan we hier naar de mis. Het heeft absoluut niets van een sleur, het is elke keer een gezellige mis met heel veel volk en heel veel gezang. Perfect om de vele gebeurtenissen van de voorbije week te ordenen om dan vol goede moed aan de volgende week te kunnen beginnen.
De weg naar de kerk blijft echt elke keer plakken, Kaapstad is echt een stad met vele gezichten en contrasten. Je kan hier gerust in een deel van de stad lopen dat perfect Westers aanvoelt, en dan een wijk verder voel je je weer volledig in een andere wereld. Je hebt hier soms een weg met aan de ene kant prachtige villa’s en aan de andere kant van de weg (achter kilometers schrikdraad) een gigantisch grote township, een wereld van verschil gescheiden door wat asfalt... Deze mensen hebben echt hulp nodig, maar die bereikt hen amper doordat het er veel te gevaarlijk is. Wij kunnen ons als blanke amper in deze wijken begeven, toch hebben we het voorrecht Father Rohan te kennen. Hij is zelf nog parochiepriester geweest van een heel grote township en is nu parochiepriester van Lentegeur, dit biedt dus veiligheid voor ons.
Toch zijn soms zelfs priesters hier niet meer veilig, Rohan vertelde ons vandaag dat twee van zijn collega’s deze week in Durban en Johannesburg zijn neergestoken... de criminaliteit is hier echt een groot groot probleem. Dit oplossen zal een werk van jaren zijn, toch is het ironisch dat dit probleem ook heel veel jobs creeert. Denk maar aan de duizenden veiligheidsagenten die hier dagelijks een oogje in het zeil houden...
Na de mis helpen we het collectegeld te tellen (de ideale manier om alle centjes van een vreemde munt te leren kennen) en gaan we richting het huis van de Weitz familie. Grotere gastvrijheid dan bij deze mensen kun je niet hebben, we schuiven aan voor een heerlijk maal en genieten van onze zondagsrust. In de middag besluiten we om Slumdog Millionaire te gaan bekijken, een klepper van formaat.
We gaan ons niet echt bezighouden met filmrecensies maar moeten toegeven dat deze film echt goed is, je krijgt er een dubbel gevoel van; mooi maar wrang tegelijkertijd.
De scenes van sloppenwijken zijn wat erger dan wat je hier ziet (of hoe het toch blijkbaar altijd nog dat tikkeltje erger kan zijn) maar de realiteit is toch dezelfde. Ook leven honderduizenden/miljoenen mensen hier in een armoede die wij ons in Belgie amper kunnen voorstellen. Het gelaat van de ander kan je soms zo vasthouden, zo ook het gelaat van de vele bedelaars, verkopers, kinderen langs de straten, ....die aan de andere kant van Kaapstad zijn. Beelden die we voorheen enkel van op de televisie kenden spelen zich hier soms gewoon voor ons af, een koud bad in de realiteit.
Je kan het al raden, op zondag gaan we hier naar de mis. Het heeft absoluut niets van een sleur, het is elke keer een gezellige mis met heel veel volk en heel veel gezang. Perfect om de vele gebeurtenissen van de voorbije week te ordenen om dan vol goede moed aan de volgende week te kunnen beginnen.
De weg naar de kerk blijft echt elke keer plakken, Kaapstad is echt een stad met vele gezichten en contrasten. Je kan hier gerust in een deel van de stad lopen dat perfect Westers aanvoelt, en dan een wijk verder voel je je weer volledig in een andere wereld. Je hebt hier soms een weg met aan de ene kant prachtige villa’s en aan de andere kant van de weg (achter kilometers schrikdraad) een gigantisch grote township, een wereld van verschil gescheiden door wat asfalt... Deze mensen hebben echt hulp nodig, maar die bereikt hen amper doordat het er veel te gevaarlijk is. Wij kunnen ons als blanke amper in deze wijken begeven, toch hebben we het voorrecht Father Rohan te kennen. Hij is zelf nog parochiepriester geweest van een heel grote township en is nu parochiepriester van Lentegeur, dit biedt dus veiligheid voor ons.
Toch zijn soms zelfs priesters hier niet meer veilig, Rohan vertelde ons vandaag dat twee van zijn collega’s deze week in Durban en Johannesburg zijn neergestoken... de criminaliteit is hier echt een groot groot probleem. Dit oplossen zal een werk van jaren zijn, toch is het ironisch dat dit probleem ook heel veel jobs creeert. Denk maar aan de duizenden veiligheidsagenten die hier dagelijks een oogje in het zeil houden...
Na de mis helpen we het collectegeld te tellen (de ideale manier om alle centjes van een vreemde munt te leren kennen) en gaan we richting het huis van de Weitz familie. Grotere gastvrijheid dan bij deze mensen kun je niet hebben, we schuiven aan voor een heerlijk maal en genieten van onze zondagsrust. In de middag besluiten we om Slumdog Millionaire te gaan bekijken, een klepper van formaat.
We gaan ons niet echt bezighouden met filmrecensies maar moeten toegeven dat deze film echt goed is, je krijgt er een dubbel gevoel van; mooi maar wrang tegelijkertijd.
De scenes van sloppenwijken zijn wat erger dan wat je hier ziet (of hoe het toch blijkbaar altijd nog dat tikkeltje erger kan zijn) maar de realiteit is toch dezelfde. Ook leven honderduizenden/miljoenen mensen hier in een armoede die wij ons in Belgie amper kunnen voorstellen. Het gelaat van de ander kan je soms zo vasthouden, zo ook het gelaat van de vele bedelaars, verkopers, kinderen langs de straten, ....die aan de andere kant van Kaapstad zijn. Beelden die we voorheen enkel van op de televisie kenden spelen zich hier soms gewoon voor ons af, een koud bad in de realiteit.
zaterdag 7 maart 2009
Dag 27. Zaterdag 7 maart. Een ijsje met gevolgen...
Omdat we stilaan doorhebben dat het hier veel rapper vooruitgaat dan we ooit konden denken, en er hier zoveel te bezoeken/beleven is, proberen we onze vrije dagen vol te zetten met toeristische uitjes. Het is echt ongelooflijk hoeveel er hier te bezoeken valt in de Westkaap, na drie maanden zullen we waarschijnlijk nog maar een fractie gezien hebben van de vele fantastische plaatsen die Zuid-Afrika rijk is.
Vandaag stonden we vroeg op om op tijd in Kaapstad te zijn, zo konden we nog iets bezoeken voor het te warm wordt. We komen aan in het station en kuieren wat tussen de sfeervolle Kaapse markten die hier overal op zaterdag zijn. Dan besluiten we dat we onze historische kennis over Zuid-Afrika wat moeten bijschaven; op naar het Castle dus. Hier vind je alles over het ontstaan en de evolutie van Zuid-Afrika, interessant maar dan al was het veel te warm. In plaats van aandachtig de informatieteksten te lezen wandelen we van ventilator naar ventilator. We genieten nog van wat uitzichten op de stad en hebben er dan wel genoeg van. Richting Bo’Kaap dan maar!
Op weg ademen we de stadslucht met gretigheid in, de sfeer die hier hangt is za-lig. Overal zijn kraampjes, markten, afrikaanse dansers en zangers, chaotisch wegverkeer, roepende taxichauffeurs enz enzo... we zijn het allemaal al zo gewoon dat we ons laten meevoeren op het ritme van de stad. Eenmaal in Bo’Kaap zien we een van de pareltjes van Kaapstad, op de heuvel naast Lions head vind je een gemeenschap van Maleisische mensen die allemaal in kleurige huisjes wonen. Het is er rustig en heel erg mooi; rode, blauwe, groene, oranje, ... huisjes staan naast elkaar en de mensen hangen rustig rond op straat.
Na ons uitje in de stad willen we wel weer eens genieten van het strand. Omdat we vorige keer een strand gevonden hadden waar vooral de locals naartoe gaan (en we daar wel van houden, bij de locals zijn) nemen we opnieuw de trein naar Fishoek.
Blijkbaar moeten we deze zaterdag niet betalen want we gaan gewoon voorbij de kaartjiesbalie. Een uur later liggen we te liggen, mag ook wel eens he. Na vier weken onophoudelijk nieuwe prikkels ontvangen sluiten we even de ogen en genieten van het geluid van de golven, het zonnetje en een ijsje.
Met ons laatste geld (we nemen hier nooit veel geld mee, jeweetwel diefstal enz.) kopen we een ijsje en wandelen we naar het station. In volle overtuiging dat we de trein niet meer moeten betalen komen we toe en merken we dat we wel moeten betalen, help!
We leggen onze situatie uit maar kunnen op geen begrip rekenen bij de security. Dan maar illegaal reizen zeker.. Via een weggetje geraken we toch op het perron en stappen in een overvolle trein. Doordat we geen kaartje hebben moeten we noodgedwongen in derde klas reizen... iets wat ons door iedereen afgeraden was. We nemen plaats op de harde banken en merken dat we echt de enige blanken zijn. Overal worden we aangestaard door zwarten en kleurlingen die waarschijnlijk nog nooit een blanke gezien hebben in derde klas ofzo (ze keken alleszinds met zo een blik). We gedragen ons zo onopvallend mogelijk en zetten onze gsm op stil ,we voelden ons immers niet echt op ons gemak maar vinden het toch een hele ervaring om hier te zitten. Tijdens de rit zien we wat passagiers met elkaar op de vuist gaan, zien we kinderen die spuugen op de veiligheidsagenten en zien/horen we vooral een groepje Afrikanen dat begint te zingen en dansen in een overvolle wagon (ouwch en waaw!) Ze zingen 45 minuten lang een ritmisch treurig en toch levendig lied in het Xhosa, en taal die hier veel door de zwarte Afrikanen gesproken wordt en waarvan het klikken van de tong verschillende betekenissen heeft.
Na een wilde rit stappen we uit, kijken even naar elkaar en vragen op hetzelfde moment; heb je dat ook allemaal gezien?
Nu gaan we nog genieten van een braai. Vraag van een miljoen rand; de hoeveelste is dit al?
Omdat we stilaan doorhebben dat het hier veel rapper vooruitgaat dan we ooit konden denken, en er hier zoveel te bezoeken/beleven is, proberen we onze vrije dagen vol te zetten met toeristische uitjes. Het is echt ongelooflijk hoeveel er hier te bezoeken valt in de Westkaap, na drie maanden zullen we waarschijnlijk nog maar een fractie gezien hebben van de vele fantastische plaatsen die Zuid-Afrika rijk is.
Vandaag stonden we vroeg op om op tijd in Kaapstad te zijn, zo konden we nog iets bezoeken voor het te warm wordt. We komen aan in het station en kuieren wat tussen de sfeervolle Kaapse markten die hier overal op zaterdag zijn. Dan besluiten we dat we onze historische kennis over Zuid-Afrika wat moeten bijschaven; op naar het Castle dus. Hier vind je alles over het ontstaan en de evolutie van Zuid-Afrika, interessant maar dan al was het veel te warm. In plaats van aandachtig de informatieteksten te lezen wandelen we van ventilator naar ventilator. We genieten nog van wat uitzichten op de stad en hebben er dan wel genoeg van. Richting Bo’Kaap dan maar!
Op weg ademen we de stadslucht met gretigheid in, de sfeer die hier hangt is za-lig. Overal zijn kraampjes, markten, afrikaanse dansers en zangers, chaotisch wegverkeer, roepende taxichauffeurs enz enzo... we zijn het allemaal al zo gewoon dat we ons laten meevoeren op het ritme van de stad. Eenmaal in Bo’Kaap zien we een van de pareltjes van Kaapstad, op de heuvel naast Lions head vind je een gemeenschap van Maleisische mensen die allemaal in kleurige huisjes wonen. Het is er rustig en heel erg mooi; rode, blauwe, groene, oranje, ... huisjes staan naast elkaar en de mensen hangen rustig rond op straat.
Na ons uitje in de stad willen we wel weer eens genieten van het strand. Omdat we vorige keer een strand gevonden hadden waar vooral de locals naartoe gaan (en we daar wel van houden, bij de locals zijn) nemen we opnieuw de trein naar Fishoek.
Blijkbaar moeten we deze zaterdag niet betalen want we gaan gewoon voorbij de kaartjiesbalie. Een uur later liggen we te liggen, mag ook wel eens he. Na vier weken onophoudelijk nieuwe prikkels ontvangen sluiten we even de ogen en genieten van het geluid van de golven, het zonnetje en een ijsje.
Met ons laatste geld (we nemen hier nooit veel geld mee, jeweetwel diefstal enz.) kopen we een ijsje en wandelen we naar het station. In volle overtuiging dat we de trein niet meer moeten betalen komen we toe en merken we dat we wel moeten betalen, help!
We leggen onze situatie uit maar kunnen op geen begrip rekenen bij de security. Dan maar illegaal reizen zeker.. Via een weggetje geraken we toch op het perron en stappen in een overvolle trein. Doordat we geen kaartje hebben moeten we noodgedwongen in derde klas reizen... iets wat ons door iedereen afgeraden was. We nemen plaats op de harde banken en merken dat we echt de enige blanken zijn. Overal worden we aangestaard door zwarten en kleurlingen die waarschijnlijk nog nooit een blanke gezien hebben in derde klas ofzo (ze keken alleszinds met zo een blik). We gedragen ons zo onopvallend mogelijk en zetten onze gsm op stil ,we voelden ons immers niet echt op ons gemak maar vinden het toch een hele ervaring om hier te zitten. Tijdens de rit zien we wat passagiers met elkaar op de vuist gaan, zien we kinderen die spuugen op de veiligheidsagenten en zien/horen we vooral een groepje Afrikanen dat begint te zingen en dansen in een overvolle wagon (ouwch en waaw!) Ze zingen 45 minuten lang een ritmisch treurig en toch levendig lied in het Xhosa, en taal die hier veel door de zwarte Afrikanen gesproken wordt en waarvan het klikken van de tong verschillende betekenissen heeft.
Na een wilde rit stappen we uit, kijken even naar elkaar en vragen op hetzelfde moment; heb je dat ook allemaal gezien?
Nu gaan we nog genieten van een braai. Vraag van een miljoen rand; de hoeveelste is dit al?
vrijdag 6 maart 2009
Dag 26. Vrijdag 6 maart – How can we teach while the class is ‘burning’?
Vandaag was het zowaar nog warmer dan gisteren... Onder een genadeloze zon vertrokken we naar school voor de laatste schooldag van deze week. De vrijdag hebben we gelukkig vroeger gedaan dus we zien het nog wel zitten om even les te geven in 40graden... Toch blijft het echt warm, al die kinderen in een klas, zonder airco natuurlijk, met weinig ventilatie en nog steeds die lange broek en dat hemd met lange mouwen....zelfs de oude houten tafeltjes in de klas kreunen onder de hitte. Toch moeten wij niet klagen, deze leerlingen moeten nog eens hun blazer aandoen..Zelfs in deze warmte is er geen sprake van het uniform te verwaarlozen.
De lessen Frans van Jonathan gaan ondertussen goed, toch is het moeilijk om de juiste klanken te krijgen. Sommige leerlingen hebben al moeite om deftig Engels en Afrikaans te spreken, laat staan Frans natuurlijk... Toch kunnen ze zichzelf al voorstellen en iets over hun familie vertellen, toch al heel wat voor hen. De lessen godsdienst zijn niet alleen een verrijking voor de leerlingen, het is gewoon interessant om een mini interreligieuze dialoog in de klas te voeren. Voor Engels geeft hij vaak nog les samen met een andere leerkracht, omdat de leerlingen zo meer spreekoefeningen kunnen doen.
Steven legt zich toe op lessen wiskunde, afgewisseld met lessen aardrijkskunde(maar dat is hier een keuzevak, veel hebben ze het dus niet) en wat lessen fysica. Toch is het opmerkelijk om te zien dat het niveau van fysica hoger ligt dan in Belgie. Dit in groot contrast met de andere vakken, waar we meer de indruk hebben dat ze twee jaar achterop liggen...
Na onze (martelmartelveeltewarme)lessen hadden we afgesproken met een Belgische vrouw,Germaine(die zowat verliefd geworden is op dit land) en haar dochter ,Lieselot. Gezellig om wat te praten over ons Zuid-Afrikaans avontuur. Ze vertelde ons dat ze de dag ervoor net ontsnapt zijn aan een bosbrand, het huis net achter dat van hen is wel uitgebrand..De bosbranden zijn hier het gespreksonderwerp..de kranten staan er vol van. We zien hier soms een blushelicopter overvliegen, met zo’n warmte is het eigenlijk niet verwonderlijk dat daar miserie van komt.
Een speciale vermelding aan Gigi, baie dankie!
Vandaag was het zowaar nog warmer dan gisteren... Onder een genadeloze zon vertrokken we naar school voor de laatste schooldag van deze week. De vrijdag hebben we gelukkig vroeger gedaan dus we zien het nog wel zitten om even les te geven in 40graden... Toch blijft het echt warm, al die kinderen in een klas, zonder airco natuurlijk, met weinig ventilatie en nog steeds die lange broek en dat hemd met lange mouwen....zelfs de oude houten tafeltjes in de klas kreunen onder de hitte. Toch moeten wij niet klagen, deze leerlingen moeten nog eens hun blazer aandoen..Zelfs in deze warmte is er geen sprake van het uniform te verwaarlozen.
De lessen Frans van Jonathan gaan ondertussen goed, toch is het moeilijk om de juiste klanken te krijgen. Sommige leerlingen hebben al moeite om deftig Engels en Afrikaans te spreken, laat staan Frans natuurlijk... Toch kunnen ze zichzelf al voorstellen en iets over hun familie vertellen, toch al heel wat voor hen. De lessen godsdienst zijn niet alleen een verrijking voor de leerlingen, het is gewoon interessant om een mini interreligieuze dialoog in de klas te voeren. Voor Engels geeft hij vaak nog les samen met een andere leerkracht, omdat de leerlingen zo meer spreekoefeningen kunnen doen.
Steven legt zich toe op lessen wiskunde, afgewisseld met lessen aardrijkskunde(maar dat is hier een keuzevak, veel hebben ze het dus niet) en wat lessen fysica. Toch is het opmerkelijk om te zien dat het niveau van fysica hoger ligt dan in Belgie. Dit in groot contrast met de andere vakken, waar we meer de indruk hebben dat ze twee jaar achterop liggen...
Na onze (martelmartelveeltewarme)lessen hadden we afgesproken met een Belgische vrouw,Germaine(die zowat verliefd geworden is op dit land) en haar dochter ,Lieselot. Gezellig om wat te praten over ons Zuid-Afrikaans avontuur. Ze vertelde ons dat ze de dag ervoor net ontsnapt zijn aan een bosbrand, het huis net achter dat van hen is wel uitgebrand..De bosbranden zijn hier het gespreksonderwerp..de kranten staan er vol van. We zien hier soms een blushelicopter overvliegen, met zo’n warmte is het eigenlijk niet verwonderlijk dat daar miserie van komt.
Een speciale vermelding aan Gigi, baie dankie!
donderdag 5 maart 2009
Dag 21.Zondag 1 maart “Music and Cheese”
Na een middag hard labeur waren we toe aan wat ontspanning en zoals gepland gingen we dus naar Kirstenbosch. We werden er opgewacht door E.J. van Jaarsveld, head research en organisator van de kirstenbosch optreden; we hadden weer eens geluk, een echte kenner(google hem maar eens). Zonder probleem loodste hij ons gratis naar binnen en laat ons plaatsnemen op de pelouse tussen de vele concertgangers. Hij nodigt ons ondertussen ook uit om later eens een begeleid bezoek aan zijn ‘tuintje’ te doen, driewerf hoera! We kijken en luisteren geboeid naar een optreden van een Afrikaanse groep uit Johannesburg – waarvan de naam ons nu ontsnapt – en genieten van de achtergrond( de tafelberg), het publiek dat spontaan begint te dansen en van de kaasgeur van de vele blote voeten... Na twee uurtjes de cultuurmens uit te hangen gaan we naar huis en werken we nog wat voort. Wanneer we willen slapen horen we in de verte geweerschoten, we verschieten niet meer zo erg als de eerste keer maar kijken toch even raar op. Ze vertellen ons hier dat het wel vaker gebeurt, taxic hauffeurs schieten blijkbaar op elkaars banden uit pure rivaliteit...absurdistan!
Dag 22-23-24. ma 2 maart – di 3 maart – woe4 maart “We don’t need more faeces on the wall”
Vandaag begint onze vierde week op Groote Schuur high school, we voelen ons stilletjesaan echt deel van het geheel. De eerste twee uur kunnen we weinig doen aangezien de leerlingen dan hun toetsen maken, maar als leraar moet je hier heel de dag op school zijn( ook al moet je een uurtje niet lesgeven). Ze wilden een uitzondering voor ons maken maar we besloten dat het beter is om gewoon helemaal in het systeem mee te draaien, we gebruiken de ‘vrije’ tijd dan maar nuttig en bereiden enkele lessen voor.
We krijgen ondertussen ook goed zicht op de problemen die deze school heeft. Een voorbeeld; vele leerlingen kunnen absoluut niet leren voor hun toets, terwijl anderen het niet willen doen(daar zit het weer wel voor iets tussen). De leerkrachten laten ons alvast weten dat slechts 30% voor een toets slaagt.
Dan zijn er nog elke dag incidenten met probleemleerlingen. Zo hoor je af en toe problemen met leerlingen die aan de drugs zitten, of die op de vuist gaan met elkaar of die zich gewoon niet kunnen gedragen (feaces op de wc muren smeren enz..) Waar je in Belgie al lang voor uit een school zou vliegen krijg je hier een zware berisping voor. Toch zijn ze niet mals met drugs, dan vlieg je eruit.
Elke keer als een leerling zich misdraagt hoor je uit welke situatie hij komt, vaak echt schrijnend. De school probeert hier geen rekening mee te houden bij overtredingen, maar soms is het hart toch groter dan het verstand.. helaas misbruiken veel leerlingen dit ook. We worden elke keer betrokken bij zo’n geval, ze willen vaak onze mening horen want soms kunnen we als halve outsider de zaken anders bekijken. Toch is een oordeel vellen niet meteen makkelijk...
Maandagavond zijn we dan samen met Father Rohan een avondlijke trip in Kaapstad gaan doen. We zijn eerst gaan genieten van twee magnifieke uitzichten op de stad, eerst vanop de flank van de tafelberg en dan vanop Lions head, daar kon je de de zon zien zakken terwijl enkele boten wegvoeren uit de haven. Ook zag je robbeneiland liggen, dat wel roze leek door de prachtige zonsondergang. Daarna gingen we weer naar het Belgisch restaurant, we genoten van een Duvel, Westmalle Trippel en een Orvalleke...ok we kunnen er weer tegenaan!
Dag 25. Donderdag 5 maart – “Cape town is burning”
Vandaag moesten we een klas uit grade 9 begeleiden die op uitstap ging naar het Holocaust museum in Kaapstad, een veel groter avontuur dan een schoolreisje in Belgie zo bleek achteraf!
Om 8 uur was het verzamelen geblazen aan de schoolpoort, daar wachtten de busjes op ons om ons naar het centrum te voeren. Geen mooie autobussen maar kleine taxibusjes die je hier overal ziet rijden tussen de auto’s. We hadden ze al veel zien rijden maar hadden het nog nooit aanegdurfd om erin te stappen, wilde verhalen over diefstal en auto-ongelukken met taxi’s doen hier de ronde...achja, met onze leerlingen erbij voelden we ons veilig.
We stappen in en beginnen aan een helse rit door het drukke ochtendverkeer, hels omdat het om 8uur s’ochtends al extreem warm was, (vanaf vandaag hebben we hier namelijk te maken met een hittegolf...) en omdat onze chauffeur vrolijk slalomde tussen de vele auto’s. Van autorijden geen sprake, noem het eerder rushen/slalommen/..., deze chauffeurs zijn ervaren bestuurders, zoveel is zeker.
Een halfuur en een lekke band verder staan we aan het holocaust museum. Gelukkig hebben ze hier airco zodat we in een frisse omgeving dit museum kunnen bezoeken. Het museum zelf is wat kleiner dan de dossinkazerne in Mechelen maar de uitleg is zeer goed, we merken dat veel van onze leerlingen voor het eerst iets over de Holocaust horen.Het is ook heel interessant voor ons omdat een deel van de uitleg over apartheid gaat, we luisteren aandachtig mee.
Na het bezoek trekken we het drukke centrum in, met 60 leerlingen en een temperatuur van zeker meer dan 40graden besterven we het (bijna). Het centrum is nog warmer dan de rest van de stad omdat de warmte vastgehouden word door de tafelberg die er als een kom omheen ligt... onze leerlingen lijken geen druppel te zweten, wij zwemmen zowat in ons zweet! Rond 14 u. beginnen we aan de terugweg, en net toen we dachten dat de chauffeur niet wilder kon rijden dan in het heengaan blijkt hij nog wat meer in petto te hebben. Doodleuk begint hij te racen tegen een ander busje, met wat zwoele muziek en meedansende leerlingen voelen we ons toch nog enigzinds op ons gemak, maar toch... nog een lesje Frans geven en dan richting huis.
Wanneer we thuiskomen horen we het nieuws van de dag, Cape Town is burning! Blijkbaar is het hier overal extreem warm en schieten de struiken in brand...We dachten dat het smog was die over de stad hing, het is dus rook. Op vele plaatsen rondom de stad woeden er brandjes, gelukkig heel ver van ons.
We beloven ook nog wat foto’s te posten, maar het internet is hier heeeeeeeel traag...
Na een middag hard labeur waren we toe aan wat ontspanning en zoals gepland gingen we dus naar Kirstenbosch. We werden er opgewacht door E.J. van Jaarsveld, head research en organisator van de kirstenbosch optreden; we hadden weer eens geluk, een echte kenner(google hem maar eens). Zonder probleem loodste hij ons gratis naar binnen en laat ons plaatsnemen op de pelouse tussen de vele concertgangers. Hij nodigt ons ondertussen ook uit om later eens een begeleid bezoek aan zijn ‘tuintje’ te doen, driewerf hoera! We kijken en luisteren geboeid naar een optreden van een Afrikaanse groep uit Johannesburg – waarvan de naam ons nu ontsnapt – en genieten van de achtergrond( de tafelberg), het publiek dat spontaan begint te dansen en van de kaasgeur van de vele blote voeten... Na twee uurtjes de cultuurmens uit te hangen gaan we naar huis en werken we nog wat voort. Wanneer we willen slapen horen we in de verte geweerschoten, we verschieten niet meer zo erg als de eerste keer maar kijken toch even raar op. Ze vertellen ons hier dat het wel vaker gebeurt, taxic hauffeurs schieten blijkbaar op elkaars banden uit pure rivaliteit...absurdistan!
Dag 22-23-24. ma 2 maart – di 3 maart – woe4 maart “We don’t need more faeces on the wall”
Vandaag begint onze vierde week op Groote Schuur high school, we voelen ons stilletjesaan echt deel van het geheel. De eerste twee uur kunnen we weinig doen aangezien de leerlingen dan hun toetsen maken, maar als leraar moet je hier heel de dag op school zijn( ook al moet je een uurtje niet lesgeven). Ze wilden een uitzondering voor ons maken maar we besloten dat het beter is om gewoon helemaal in het systeem mee te draaien, we gebruiken de ‘vrije’ tijd dan maar nuttig en bereiden enkele lessen voor.
We krijgen ondertussen ook goed zicht op de problemen die deze school heeft. Een voorbeeld; vele leerlingen kunnen absoluut niet leren voor hun toets, terwijl anderen het niet willen doen(daar zit het weer wel voor iets tussen). De leerkrachten laten ons alvast weten dat slechts 30% voor een toets slaagt.
Dan zijn er nog elke dag incidenten met probleemleerlingen. Zo hoor je af en toe problemen met leerlingen die aan de drugs zitten, of die op de vuist gaan met elkaar of die zich gewoon niet kunnen gedragen (feaces op de wc muren smeren enz..) Waar je in Belgie al lang voor uit een school zou vliegen krijg je hier een zware berisping voor. Toch zijn ze niet mals met drugs, dan vlieg je eruit.
Elke keer als een leerling zich misdraagt hoor je uit welke situatie hij komt, vaak echt schrijnend. De school probeert hier geen rekening mee te houden bij overtredingen, maar soms is het hart toch groter dan het verstand.. helaas misbruiken veel leerlingen dit ook. We worden elke keer betrokken bij zo’n geval, ze willen vaak onze mening horen want soms kunnen we als halve outsider de zaken anders bekijken. Toch is een oordeel vellen niet meteen makkelijk...
Maandagavond zijn we dan samen met Father Rohan een avondlijke trip in Kaapstad gaan doen. We zijn eerst gaan genieten van twee magnifieke uitzichten op de stad, eerst vanop de flank van de tafelberg en dan vanop Lions head, daar kon je de de zon zien zakken terwijl enkele boten wegvoeren uit de haven. Ook zag je robbeneiland liggen, dat wel roze leek door de prachtige zonsondergang. Daarna gingen we weer naar het Belgisch restaurant, we genoten van een Duvel, Westmalle Trippel en een Orvalleke...ok we kunnen er weer tegenaan!
Dag 25. Donderdag 5 maart – “Cape town is burning”
Vandaag moesten we een klas uit grade 9 begeleiden die op uitstap ging naar het Holocaust museum in Kaapstad, een veel groter avontuur dan een schoolreisje in Belgie zo bleek achteraf!
Om 8 uur was het verzamelen geblazen aan de schoolpoort, daar wachtten de busjes op ons om ons naar het centrum te voeren. Geen mooie autobussen maar kleine taxibusjes die je hier overal ziet rijden tussen de auto’s. We hadden ze al veel zien rijden maar hadden het nog nooit aanegdurfd om erin te stappen, wilde verhalen over diefstal en auto-ongelukken met taxi’s doen hier de ronde...achja, met onze leerlingen erbij voelden we ons veilig.
We stappen in en beginnen aan een helse rit door het drukke ochtendverkeer, hels omdat het om 8uur s’ochtends al extreem warm was, (vanaf vandaag hebben we hier namelijk te maken met een hittegolf...) en omdat onze chauffeur vrolijk slalomde tussen de vele auto’s. Van autorijden geen sprake, noem het eerder rushen/slalommen/..., deze chauffeurs zijn ervaren bestuurders, zoveel is zeker.
Een halfuur en een lekke band verder staan we aan het holocaust museum. Gelukkig hebben ze hier airco zodat we in een frisse omgeving dit museum kunnen bezoeken. Het museum zelf is wat kleiner dan de dossinkazerne in Mechelen maar de uitleg is zeer goed, we merken dat veel van onze leerlingen voor het eerst iets over de Holocaust horen.Het is ook heel interessant voor ons omdat een deel van de uitleg over apartheid gaat, we luisteren aandachtig mee.
Na het bezoek trekken we het drukke centrum in, met 60 leerlingen en een temperatuur van zeker meer dan 40graden besterven we het (bijna). Het centrum is nog warmer dan de rest van de stad omdat de warmte vastgehouden word door de tafelberg die er als een kom omheen ligt... onze leerlingen lijken geen druppel te zweten, wij zwemmen zowat in ons zweet! Rond 14 u. beginnen we aan de terugweg, en net toen we dachten dat de chauffeur niet wilder kon rijden dan in het heengaan blijkt hij nog wat meer in petto te hebben. Doodleuk begint hij te racen tegen een ander busje, met wat zwoele muziek en meedansende leerlingen voelen we ons toch nog enigzinds op ons gemak, maar toch... nog een lesje Frans geven en dan richting huis.
Wanneer we thuiskomen horen we het nieuws van de dag, Cape Town is burning! Blijkbaar is het hier overal extreem warm en schieten de struiken in brand...We dachten dat het smog was die over de stad hing, het is dus rook. Op vele plaatsen rondom de stad woeden er brandjes, gelukkig heel ver van ons.
We beloven ook nog wat foto’s te posten, maar het internet is hier heeeeeeeel traag...
zondag 1 maart 2009
dag 15-19: Addicted to work
Op school gaat alles goed, we hadden het deze week zodanig druk met lessen geven en maken dat we de kans niet kregen om iets te posten. Naast onze lessen die we geven doen we elk nog een pak extra schoolwerk: zo bewaken we de strafstudie, hebben we een paar projecten op school, geven we bijles aan kinderen uit de townships,... . Deze week zijn we gaan kijken naar een voorstelling van Grease waaraan de leerlingen uit grade 10 zes maanden gewerkt hebben en dat kon je er aan zien! Het ritme dat die kinderen hebben is onvoorspelbaar. Minutenlang swingen ze en schudden ze bewegingen uit de mouw waar zelfs John Travolta niet aan kan tippen. De volgende dag echter hoorden we op school dat de hoofdrolspeler onder invloed van drugs op school was, hij gebruikt de populaire drug `tik` waar soms hele townshipgemeenschappen aan tenonder gaan. Het is hier echt een probleem aan het worden, zoveel is zeker. Het is heel goedkoop en overal te vinden... Vele leerlingen worden ervan verdacht het te gebruiken.
Volgende week is het toetsenweek, dat wil zeggen dat ze tijdens de eerste twee uur twee toetsen krijgen. Daarna hebben ze de 7 normale lestijden (wel ingekort tot 35 min). Ook hebben we donderdag een excursie die we moeten begeleiden, we gaan naar een holocaust-museum.
Donderdag gingen we met enkele collega`s naar het plaatselijke carnaval. Het was alsof we op een mixomatose van `feest in het park`, `dranouter` en een heel klein beetje `werchter` toekwamen. Overal vond je kraampjes die ze mooi gerankschikt hadden volgens land. Jammer genoeg is Belgie misschien teveel bezig met kibbelen: we vonden geen kraampje van Belgie, dus we besloten om ons bij de Noorderburen te nestelen. Wat bitterballen en Hollands bier (ja we weten het...). Een geslaagde avond.
dag 19-20-21: the mussels from `onrussels`...
Na een week hard labeur keken we echt wel uit naar het weekend. Na het laatste belsignaal( dat hier echt nooit op tijd afgaat) pakten we vlug onze zak en gingen richting Onrus. Ons gastgezin had ons namelijk uitgenodigd om een weekend puur natuur te leven; wij zegden geen nee!
De tocht begon met de gekende zichten.. townships, townships, townships...Kinderen voetballen langs de autosnelweg terwijl de ouders zich met het (over)leven bezighouden.
Langzaam reden we uit Kaapstad richting de hottentot mountains, hier geen hottentottententententoonstelling maar wel een prachtige reeks bergen en een overweldigende natuur. Hier vind je de vele wijnboeren en fruittelers die de streek rijk is. We rijden van het ene prachtige uitzicht in het andere terwijl onze ogen verzadigd raken door de schoonheid. Je kan het echt niet voor mogelijk houden hoe mooi het hier soms is... Een vleugje provence, schotse highlands, Haspengouw, ... allemaal samen in een streek.De schoonheid van de natuur contrasteert met de ellende van de stad, zoveel is zeker.
We stoppen even bij een appelteler om vers appelsap te drinken en rijden verder tot in Onrus; een charmant plaatsje naast de Indische Oceaan met aan de ene kant uizicht op de bergen en aan de andere kant de zee (inderdaad, prachtig). We besluiten om onmiddelijk in de zee te springen maar lang blijven we er toch niet in; koud water doet ons naar adem snakken!
Gelukkig is de zon daar weer om ons warm te houden, zodat we opgewarmd terug naar het huisje kunnen.
Daar genieten we van een pure zonsondergang, een glas fonkelwijn en een braai...
De volgende dag staan we al vroeg op, we hebben een druk schema vandaag. We beginnen de dag met een spelletje mosselen vangen. Op een idyllisch strand vind je hele groepen mosselen enkele centimeters onder het zand; we wroeten dat het een lieve lust is en vinden er 150 (meer mogen we niet vangen om de populatie in stand te houden.). Dit zijn geen zwarte maar witte mosselen. Baie lekker!
Daarna trekken we vlug een wetsuit aan om te gaan snorkelen in een kleine lagune. Onze opdracht is simpel; vang zoveel kreeften als mogelijk. Eenmaal in het water staan we verbluft van de schoonheid van de onderwaterwereld. Onze ogen kijken alle kanten uit en zien kleurrijke anemonen, prachtige rotspartijen, vissen in alle kleuren, kreeften, kleine ongevaarlijke haaien, enz enz... National geographic maar dan in het echt, laat die tv maar uit!
We vangen 7 kreeften en besluiten om ze onmiddelijk te koken, waar je in Belgie een fortuin voor betaalt haal je hier gewoon recht uit de zee op je bord... En dat hebben vele arme mensen hier begrepen; dagelijks plunderen ze de hele zeebodem en halen er alles uit. Zo overschrijden ze de toegelaten hoeveelheid van 5 kreeften per persoon en vissen zelfs op parelhoen (een lekkernij - google maar eens) en verstoren zo het ecosysteem.. maar die mensen moeten eten.. moeilijke dilemma's allemaal.
Daarna bezoeken we Hermanus en zien de vele plaatsen waar in juli-september de walvissen komen paren. Helaas zien we buiten enkele zeehonden geen enkel zeedier, al hadden we dat wel verwacht.
We kuisen s' avonds onze mosselen en eten ze op, wat wil je meer hebben?
Op zondag moeten we op tijd terug naar huis, we moeten nog een aantal lessen voorbereiden en willen 's avonds zeker naar de optredens in Kirstenbosch botanical gardens, op tijd vertrekken dus.
Ons gastgezin verzekert ons dat we zullen genieten van de autorit, onze nieuwsgierigheid is gewekt! We rijden kilometers langs de kustlijn en zien een azuurblauwe zee met metershoge golven waar de wind prachtig mee speelt; schuim spat alle kanten op. We zien Kaap de Goede Hoop in de verte en rijden langs ongerepte plaatsen natuur. Hectares fijnbos maken het plaatje compleet. Fijnbos is een unieke plantensoort die je enkel in deze streek vindt, en eenmaal in de twintig jaar steekt het zichzelf in brand om de zaadjes overal te verspreiden. Zo zien we dus afgebrande stukken land waar kleine roze bloemen op groeien.. bijzonder...
Ondertussen blokkeren enkele bavianen de weg en storen we een koppeltje dat dacht helemaal alleen op dat plekje te kunnen genieten van de fauna en flora...sorry guys!
We duiken in een rivier waarvan het water zelfs drinkbaar is... Het woord idyllisch is echt een understatement voor wat we allemaal zien. Jammer, moeten nu echt wel naar huis.
Onder een temperatuur van 35 graden werken we ondertussen voort aan ons schoolwerk, wat kan het leven soms hard zijn he?!
Op school gaat alles goed, we hadden het deze week zodanig druk met lessen geven en maken dat we de kans niet kregen om iets te posten. Naast onze lessen die we geven doen we elk nog een pak extra schoolwerk: zo bewaken we de strafstudie, hebben we een paar projecten op school, geven we bijles aan kinderen uit de townships,... . Deze week zijn we gaan kijken naar een voorstelling van Grease waaraan de leerlingen uit grade 10 zes maanden gewerkt hebben en dat kon je er aan zien! Het ritme dat die kinderen hebben is onvoorspelbaar. Minutenlang swingen ze en schudden ze bewegingen uit de mouw waar zelfs John Travolta niet aan kan tippen. De volgende dag echter hoorden we op school dat de hoofdrolspeler onder invloed van drugs op school was, hij gebruikt de populaire drug `tik` waar soms hele townshipgemeenschappen aan tenonder gaan. Het is hier echt een probleem aan het worden, zoveel is zeker. Het is heel goedkoop en overal te vinden... Vele leerlingen worden ervan verdacht het te gebruiken.
Volgende week is het toetsenweek, dat wil zeggen dat ze tijdens de eerste twee uur twee toetsen krijgen. Daarna hebben ze de 7 normale lestijden (wel ingekort tot 35 min). Ook hebben we donderdag een excursie die we moeten begeleiden, we gaan naar een holocaust-museum.
Donderdag gingen we met enkele collega`s naar het plaatselijke carnaval. Het was alsof we op een mixomatose van `feest in het park`, `dranouter` en een heel klein beetje `werchter` toekwamen. Overal vond je kraampjes die ze mooi gerankschikt hadden volgens land. Jammer genoeg is Belgie misschien teveel bezig met kibbelen: we vonden geen kraampje van Belgie, dus we besloten om ons bij de Noorderburen te nestelen. Wat bitterballen en Hollands bier (ja we weten het...). Een geslaagde avond.
dag 19-20-21: the mussels from `onrussels`...
Na een week hard labeur keken we echt wel uit naar het weekend. Na het laatste belsignaal( dat hier echt nooit op tijd afgaat) pakten we vlug onze zak en gingen richting Onrus. Ons gastgezin had ons namelijk uitgenodigd om een weekend puur natuur te leven; wij zegden geen nee!
De tocht begon met de gekende zichten.. townships, townships, townships...Kinderen voetballen langs de autosnelweg terwijl de ouders zich met het (over)leven bezighouden.
Langzaam reden we uit Kaapstad richting de hottentot mountains, hier geen hottentottententententoonstelling maar wel een prachtige reeks bergen en een overweldigende natuur. Hier vind je de vele wijnboeren en fruittelers die de streek rijk is. We rijden van het ene prachtige uitzicht in het andere terwijl onze ogen verzadigd raken door de schoonheid. Je kan het echt niet voor mogelijk houden hoe mooi het hier soms is... Een vleugje provence, schotse highlands, Haspengouw, ... allemaal samen in een streek.De schoonheid van de natuur contrasteert met de ellende van de stad, zoveel is zeker.
We stoppen even bij een appelteler om vers appelsap te drinken en rijden verder tot in Onrus; een charmant plaatsje naast de Indische Oceaan met aan de ene kant uizicht op de bergen en aan de andere kant de zee (inderdaad, prachtig). We besluiten om onmiddelijk in de zee te springen maar lang blijven we er toch niet in; koud water doet ons naar adem snakken!
Gelukkig is de zon daar weer om ons warm te houden, zodat we opgewarmd terug naar het huisje kunnen.
Daar genieten we van een pure zonsondergang, een glas fonkelwijn en een braai...
De volgende dag staan we al vroeg op, we hebben een druk schema vandaag. We beginnen de dag met een spelletje mosselen vangen. Op een idyllisch strand vind je hele groepen mosselen enkele centimeters onder het zand; we wroeten dat het een lieve lust is en vinden er 150 (meer mogen we niet vangen om de populatie in stand te houden.). Dit zijn geen zwarte maar witte mosselen. Baie lekker!
Daarna trekken we vlug een wetsuit aan om te gaan snorkelen in een kleine lagune. Onze opdracht is simpel; vang zoveel kreeften als mogelijk. Eenmaal in het water staan we verbluft van de schoonheid van de onderwaterwereld. Onze ogen kijken alle kanten uit en zien kleurrijke anemonen, prachtige rotspartijen, vissen in alle kleuren, kreeften, kleine ongevaarlijke haaien, enz enz... National geographic maar dan in het echt, laat die tv maar uit!
We vangen 7 kreeften en besluiten om ze onmiddelijk te koken, waar je in Belgie een fortuin voor betaalt haal je hier gewoon recht uit de zee op je bord... En dat hebben vele arme mensen hier begrepen; dagelijks plunderen ze de hele zeebodem en halen er alles uit. Zo overschrijden ze de toegelaten hoeveelheid van 5 kreeften per persoon en vissen zelfs op parelhoen (een lekkernij - google maar eens) en verstoren zo het ecosysteem.. maar die mensen moeten eten.. moeilijke dilemma's allemaal.
Daarna bezoeken we Hermanus en zien de vele plaatsen waar in juli-september de walvissen komen paren. Helaas zien we buiten enkele zeehonden geen enkel zeedier, al hadden we dat wel verwacht.
We kuisen s' avonds onze mosselen en eten ze op, wat wil je meer hebben?
Op zondag moeten we op tijd terug naar huis, we moeten nog een aantal lessen voorbereiden en willen 's avonds zeker naar de optredens in Kirstenbosch botanical gardens, op tijd vertrekken dus.
Ons gastgezin verzekert ons dat we zullen genieten van de autorit, onze nieuwsgierigheid is gewekt! We rijden kilometers langs de kustlijn en zien een azuurblauwe zee met metershoge golven waar de wind prachtig mee speelt; schuim spat alle kanten op. We zien Kaap de Goede Hoop in de verte en rijden langs ongerepte plaatsen natuur. Hectares fijnbos maken het plaatje compleet. Fijnbos is een unieke plantensoort die je enkel in deze streek vindt, en eenmaal in de twintig jaar steekt het zichzelf in brand om de zaadjes overal te verspreiden. Zo zien we dus afgebrande stukken land waar kleine roze bloemen op groeien.. bijzonder...
Ondertussen blokkeren enkele bavianen de weg en storen we een koppeltje dat dacht helemaal alleen op dat plekje te kunnen genieten van de fauna en flora...sorry guys!
We duiken in een rivier waarvan het water zelfs drinkbaar is... Het woord idyllisch is echt een understatement voor wat we allemaal zien. Jammer, moeten nu echt wel naar huis.
Onder een temperatuur van 35 graden werken we ondertussen voort aan ons schoolwerk, wat kan het leven soms hard zijn he?!
donderdag 26 februari 2009
maandag 23 februari 2009
dag 14 en 15; living on the edge...
Zondag 22/02
Zondag is hier intussen kerkdag geworden. We staan even na zessen op - een ware marteling na een drukke schoolweek - en Wayne voert ons naar de kerk. (Wayne White en zijn supervriendelijke familie zijn bij het groepje mensen dat er alles aan doet om het ons hier naar onze zin te laten hebben, en het werkt!)
De weg naar de kerk is net zoals vorige week een ware shock, we voelen ons elke keer weer met beide voeten terug op de aardbodem gezet. Dit is echt het dagelijkse leven voor zovele mensen hier; leven in armtierige huisjes – opeengepakt met je hele familie en overleven, dag na dag.Sommigen proberen wat geld te verdienen door overal in de stad zelfgemaakte kunstwerkjes te verkopen, anderen willen aan de realiteit ontsnappen en worden verslaafd aan drugs. Zo gebeurt het dat vele van onze leerlingen nooit huiswerk kunnen maken; ze zijn immers vaak de enigen die voor hun hele familie kunnen zorgen. Ofwel zitten de ouders aan de drugs, ofwel zijn de ouders gestorven ten gevolge van aids of het geweld in de townships...
De sfeer in een township is ook heel raar, op een zondagmorgen om 7 uur heerst hier een drukte van jewelste, overal zie je wel mensen lopen, zitten, babbelen. Of ze gaan naar de plaatselijke winkeltjes die sommige mensen in hun ‘huis’ openhouden. Een andere cultuur, zoveel is zeker.
Gelukkig werden we deze week niet nog eens voorgesteld aan de volledige kerk zodat we ons zonder zorgen konden laten meevoeren op het ritme van deze kerkgemeenschap met enkel kleurlingen. Deze mensen zingen echt heel mooi en heel erg veel, gelukkig horen ze ons gejank niet(dat hopen we toch) zodat we de liederen kunnen meezingen (of neurien dan toch maar.)
Na de mis zijn we uitgenodigd door de familie van Father Rohan om mee met hen te braaien ter ere van Rohan’s verjaardag. De hele middag praten we met deze gezellige familie, we wagen ons zelfs even aan een spelletje cricket met de jongsten.. we scoren een aantal sixpointers door de bal twee rimboetuinen verder in te schoppen(jammergenoeg kunnen we die ballen niet meer halen door de gevaarlijke slangen die er in zouden vertoeven.)
We komen doodmoe thuis en vallen als een blok in slaap.
Maandag 23/02/09
We kunnen het amper geloven maar vandaag starten we al met onze derde week in Groote Schuur High School.Wat gaat dat hier rap! Weeral vroeg opstaan, ons in onze deftigste outfit hijsen en dan richting school. Op weg worden we begroet door enorm veel leerlingen, ze scheppen er echt plezier in om ‘hello sir, how are you sir?’ te zeggen, terwijl sommigen zich al aan ‘bonjour’ wagen tegen Jonathan.. We blijven toch echt die Europeanen voor hen. De speech vandaag gaat over het respect voor het uniform, te absurd voor woorden. Zo moeten de meisjes hun sokken dubbel plooien, terwijl de jongens hun hemd ten allen tijde in hun broek moet zitten. Zelfs op straat moeten deze leerlingen zich aan de regels houden, of ze worden simpelweg naar de strafstudie gestuurd.
We geven elke twee uurtjes les en om iets na tienen is het weer assembly in de groote saal. Keer op keer blijft het ons verbazen hoe traditie hier een heel belangrijke plaats inneemt in het schoolleven. Veel tijd om hierover na te denken hebben we echter niet want al vlug komt de directeur weer binnen en moeten we in de houding gaan staan om het volkslied mee te zingen/prevelen/murmelen (echt veel mooier dan de brabançonne, dat wel!)
Daarna hebben we even pauze en dan vliegen we erin, we genieten wel van het lesgeven hier. Je hebt veel mee vrijheid en vooral; deze kinderen moeten nog zoveel leren...Ze genieten er ook zichtbaar van om ons als leraar te hebben, toch als we de lachende gezichten en de vele vragen die ze ons altijd stellen als barometer nemen.
Een fulltime leerkracht zijn in Zuid-Afrika is toch wat anders dan thuis, hier moeten leerkrachten waarempel 35 uur per week lesgeven. Een hele aanpassing als je als student maximaal 16 uur per week gegeven hebt, zoveel is zeker! Toch krijgen we soms tijd om iets te eten over de middag ( deze school heeft amper pauzes omdat de leerlingen anders beginnen te vechten...) en om het zweet van ons voorhoofd te vegen.
De lessen Frans van Jonathan zijn een echte voltreffer, terwijl Steven een andere manier van aanpakken uitprobeert in de lessen wiskunde en de lessen Aardrijkskunde; de slapende leerlingen zullen het geweten hebben. We zullen deze weken ook extra lessen geven aan de leerlingen uit Namibie, Zimbabwe en Tanzanie zodat hun Engels wat beter wordt.
Ongelooflijk hoe multicultureel deze school is..
Een voorbeeld om aan te tonen hoe dat soms heel kleine comflicten kan geven; voor de les begint moeten de leerlingen in twee rijen voor de klas gaan staan, de meisjes mogen als eerste naar binnen terwijl de jongens nog even moeten wachten. De Westerse manier van kijken is; als man ben je beleefd tegenover de vrouw. De Afrikaanse manier van kijken is; de man moet eerst naar binnen om te kijken of de kust veilig is, dan kunnen de meisjes naar binnen. Gelukkig zorgen deze dingen voor niet al te grote problemen. Als er problemen zijn dan is het voornamelijk Christenen die met Moslims op de vuist gaan, best raar allemaal.
Omdat we er toch zo’n plezier in scheppen om jullie dit mee te delen: we hebben in de twee weken dat we hier zijn nog geen druppel regen gezien.Of hebben we dit al laten weten?! We zoeken een referentiepunt om te zien hoe veel we gebruind zijn...
Vandaag hadden we wel wat wolken, bleek dat het de rook was van een brand in een township wat verder.
We willen jullie ook bedanken voor de vele berichten, we lezen ze telkens met heel veel plezier!!
Baie groete
Zondag is hier intussen kerkdag geworden. We staan even na zessen op - een ware marteling na een drukke schoolweek - en Wayne voert ons naar de kerk. (Wayne White en zijn supervriendelijke familie zijn bij het groepje mensen dat er alles aan doet om het ons hier naar onze zin te laten hebben, en het werkt!)
De weg naar de kerk is net zoals vorige week een ware shock, we voelen ons elke keer weer met beide voeten terug op de aardbodem gezet. Dit is echt het dagelijkse leven voor zovele mensen hier; leven in armtierige huisjes – opeengepakt met je hele familie en overleven, dag na dag.Sommigen proberen wat geld te verdienen door overal in de stad zelfgemaakte kunstwerkjes te verkopen, anderen willen aan de realiteit ontsnappen en worden verslaafd aan drugs. Zo gebeurt het dat vele van onze leerlingen nooit huiswerk kunnen maken; ze zijn immers vaak de enigen die voor hun hele familie kunnen zorgen. Ofwel zitten de ouders aan de drugs, ofwel zijn de ouders gestorven ten gevolge van aids of het geweld in de townships...
De sfeer in een township is ook heel raar, op een zondagmorgen om 7 uur heerst hier een drukte van jewelste, overal zie je wel mensen lopen, zitten, babbelen. Of ze gaan naar de plaatselijke winkeltjes die sommige mensen in hun ‘huis’ openhouden. Een andere cultuur, zoveel is zeker.
Gelukkig werden we deze week niet nog eens voorgesteld aan de volledige kerk zodat we ons zonder zorgen konden laten meevoeren op het ritme van deze kerkgemeenschap met enkel kleurlingen. Deze mensen zingen echt heel mooi en heel erg veel, gelukkig horen ze ons gejank niet(dat hopen we toch) zodat we de liederen kunnen meezingen (of neurien dan toch maar.)
Na de mis zijn we uitgenodigd door de familie van Father Rohan om mee met hen te braaien ter ere van Rohan’s verjaardag. De hele middag praten we met deze gezellige familie, we wagen ons zelfs even aan een spelletje cricket met de jongsten.. we scoren een aantal sixpointers door de bal twee rimboetuinen verder in te schoppen(jammergenoeg kunnen we die ballen niet meer halen door de gevaarlijke slangen die er in zouden vertoeven.)
We komen doodmoe thuis en vallen als een blok in slaap.
Maandag 23/02/09
We kunnen het amper geloven maar vandaag starten we al met onze derde week in Groote Schuur High School.Wat gaat dat hier rap! Weeral vroeg opstaan, ons in onze deftigste outfit hijsen en dan richting school. Op weg worden we begroet door enorm veel leerlingen, ze scheppen er echt plezier in om ‘hello sir, how are you sir?’ te zeggen, terwijl sommigen zich al aan ‘bonjour’ wagen tegen Jonathan.. We blijven toch echt die Europeanen voor hen. De speech vandaag gaat over het respect voor het uniform, te absurd voor woorden. Zo moeten de meisjes hun sokken dubbel plooien, terwijl de jongens hun hemd ten allen tijde in hun broek moet zitten. Zelfs op straat moeten deze leerlingen zich aan de regels houden, of ze worden simpelweg naar de strafstudie gestuurd.
We geven elke twee uurtjes les en om iets na tienen is het weer assembly in de groote saal. Keer op keer blijft het ons verbazen hoe traditie hier een heel belangrijke plaats inneemt in het schoolleven. Veel tijd om hierover na te denken hebben we echter niet want al vlug komt de directeur weer binnen en moeten we in de houding gaan staan om het volkslied mee te zingen/prevelen/murmelen (echt veel mooier dan de brabançonne, dat wel!)
Daarna hebben we even pauze en dan vliegen we erin, we genieten wel van het lesgeven hier. Je hebt veel mee vrijheid en vooral; deze kinderen moeten nog zoveel leren...Ze genieten er ook zichtbaar van om ons als leraar te hebben, toch als we de lachende gezichten en de vele vragen die ze ons altijd stellen als barometer nemen.
Een fulltime leerkracht zijn in Zuid-Afrika is toch wat anders dan thuis, hier moeten leerkrachten waarempel 35 uur per week lesgeven. Een hele aanpassing als je als student maximaal 16 uur per week gegeven hebt, zoveel is zeker! Toch krijgen we soms tijd om iets te eten over de middag ( deze school heeft amper pauzes omdat de leerlingen anders beginnen te vechten...) en om het zweet van ons voorhoofd te vegen.
De lessen Frans van Jonathan zijn een echte voltreffer, terwijl Steven een andere manier van aanpakken uitprobeert in de lessen wiskunde en de lessen Aardrijkskunde; de slapende leerlingen zullen het geweten hebben. We zullen deze weken ook extra lessen geven aan de leerlingen uit Namibie, Zimbabwe en Tanzanie zodat hun Engels wat beter wordt.
Ongelooflijk hoe multicultureel deze school is..
Een voorbeeld om aan te tonen hoe dat soms heel kleine comflicten kan geven; voor de les begint moeten de leerlingen in twee rijen voor de klas gaan staan, de meisjes mogen als eerste naar binnen terwijl de jongens nog even moeten wachten. De Westerse manier van kijken is; als man ben je beleefd tegenover de vrouw. De Afrikaanse manier van kijken is; de man moet eerst naar binnen om te kijken of de kust veilig is, dan kunnen de meisjes naar binnen. Gelukkig zorgen deze dingen voor niet al te grote problemen. Als er problemen zijn dan is het voornamelijk Christenen die met Moslims op de vuist gaan, best raar allemaal.
Omdat we er toch zo’n plezier in scheppen om jullie dit mee te delen: we hebben in de twee weken dat we hier zijn nog geen druppel regen gezien.Of hebben we dit al laten weten?! We zoeken een referentiepunt om te zien hoe veel we gebruind zijn...
Vandaag hadden we wel wat wolken, bleek dat het de rook was van een brand in een township wat verder.
We willen jullie ook bedanken voor de vele berichten, we lezen ze telkens met heel veel plezier!!
Baie groete
Abonneren op:
Posts (Atom)
