Dag 27. Zaterdag 7 maart. Een ijsje met gevolgen...

Omdat we stilaan doorhebben dat het hier veel rapper vooruitgaat dan we ooit konden denken, en er hier zoveel te bezoeken/beleven is, proberen we onze vrije dagen vol te zetten met toeristische uitjes. Het is echt ongelooflijk hoeveel er hier te bezoeken valt in de Westkaap, na drie maanden zullen we waarschijnlijk nog maar een fractie gezien hebben van de vele fantastische plaatsen die Zuid-Afrika rijk is.

Vandaag stonden we vroeg op om op tijd in Kaapstad te zijn, zo konden we nog iets bezoeken voor het te warm wordt. We komen aan in het station en kuieren wat tussen de sfeervolle Kaapse markten die hier overal op zaterdag zijn. Dan besluiten we dat we onze historische kennis over Zuid-Afrika wat moeten bijschaven; op naar het Castle dus. Hier vind je alles over het ontstaan en de evolutie van Zuid-Afrika, interessant maar dan al was het veel te warm. In plaats van aandachtig de informatieteksten te lezen wandelen we van ventilator naar ventilator. We genieten nog van wat uitzichten op de stad en hebben er dan wel genoeg van. Richting Bo’Kaap dan maar!
Op weg ademen we de stadslucht met gretigheid in, de sfeer die hier hangt is za-lig. Overal zijn kraampjes, markten, afrikaanse dansers en zangers, chaotisch wegverkeer, roepende taxichauffeurs enz enzo... we zijn het allemaal al zo gewoon dat we ons laten meevoeren op het ritme van de stad. Eenmaal in Bo’Kaap zien we een van de pareltjes van Kaapstad, op de heuvel naast Lions head vind je een gemeenschap van Maleisische mensen die allemaal in kleurige huisjes wonen. Het is er rustig en heel erg mooi; rode, blauwe, groene, oranje, ... huisjes staan naast elkaar en de mensen hangen rustig rond op straat.

Na ons uitje in de stad willen we wel weer eens genieten van het strand. Omdat we vorige keer een strand gevonden hadden waar vooral de locals naartoe gaan (en we daar wel van houden, bij de locals zijn) nemen we opnieuw de trein naar Fishoek.
Blijkbaar moeten we deze zaterdag niet betalen want we gaan gewoon voorbij de kaartjiesbalie. Een uur later liggen we te liggen, mag ook wel eens he. Na vier weken onophoudelijk nieuwe prikkels ontvangen sluiten we even de ogen en genieten van het geluid van de golven, het zonnetje en een ijsje.
Met ons laatste geld (we nemen hier nooit veel geld mee, jeweetwel diefstal enz.) kopen we een ijsje en wandelen we naar het station. In volle overtuiging dat we de trein niet meer moeten betalen komen we toe en merken we dat we wel moeten betalen, help!
We leggen onze situatie uit maar kunnen op geen begrip rekenen bij de security. Dan maar illegaal reizen zeker.. Via een weggetje geraken we toch op het perron en stappen in een overvolle trein. Doordat we geen kaartje hebben moeten we noodgedwongen in derde klas reizen... iets wat ons door iedereen afgeraden was. We nemen plaats op de harde banken en merken dat we echt de enige blanken zijn. Overal worden we aangestaard door zwarten en kleurlingen die waarschijnlijk nog nooit een blanke gezien hebben in derde klas ofzo (ze keken alleszinds met zo een blik). We gedragen ons zo onopvallend mogelijk en zetten onze gsm op stil ,we voelden ons immers niet echt op ons gemak maar vinden het toch een hele ervaring om hier te zitten. Tijdens de rit zien we wat passagiers met elkaar op de vuist gaan, zien we kinderen die spuugen op de veiligheidsagenten en zien/horen we vooral een groepje Afrikanen dat begint te zingen en dansen in een overvolle wagon (ouwch en waaw!) Ze zingen 45 minuten lang een ritmisch treurig en toch levendig lied in het Xhosa, en taal die hier veel door de zwarte Afrikanen gesproken wordt en waarvan het klikken van de tong verschillende betekenissen heeft.
Na een wilde rit stappen we uit, kijken even naar elkaar en vragen op hetzelfde moment; heb je dat ook allemaal gezien?

Nu gaan we nog genieten van een braai. Vraag van een miljoen rand; de hoeveelste is dit al?