maandag 30 maart 2009
Dag 50. Maandag 30 maart.
Vrolijkheid alom, het is de laatste week voor de paasvakantie! In de staff meeting worden we uitvoerig bedankt voor onze hulp aan de fashion show, terwijl ook alle toetsenresulaten ingegeven worden. Hier moeten leerlingen 30 % halen om erdoor te zijn.. en toch zijn er veel leerlingen die niet slagen... Op de examens die wij verbeterden was 2/40 geen uitzondering.
Vandaag geen groote saal maar een general knowledge test, elke leraar moest enkele vragen opstellen en die werden dan door alle leerlingen opgelost. Helaas wist de helft nog steeds niet dat Brussel de hoofdstad van Belgie is. Toch was het heel erg plezant.
Deze week is de sfeer ook heel erg uitgelaten op school , iedereen wil hier vakantie en liefst zo nel mogelijk. We ondervinden dan ook dat het heel moeilijk is om de leerlingen rustig te houden in de lessen. Dan maar afwisselen met spelletjes en raadsels, we zijn ondertussen ook al heel de dag bezig om spellen te bedenken.
We helpen ook de easter service voor te bereiden. Donderdag moeten we om 5.30 opstaan om een of andere literaire/muzikale/... ochtend bij te wonen, Steven zal er ook een pianostuk spelen.
We hebben ook al gemerkt hoe de leraars van morgen hier opgeleid worden. Vorige week ging er normaal een stagiair komen van UCT(University of Cape Town) maar die is niet komen opdagen... Sinds vorige week hebben ze nog steeds niet van hem gehoord. Het zou in Belgie geen waar zijn alleszinds.
We zijn ook druk afspraken aan het maken voor volgend trimester, de maandag en dinsdag zullen we nog steeds naar Groote Schuur gaan maar de andere dagen gaan we naar townshipschools en naar de universiteit. We plannen heel goed welke scholen we bezoeken, veiligheid gaat nog steeds voor.
Dag 47-48-49. Vrijdag 27, zaterdag 28 en zondag 29 maart.
Na wat rust na het avontuur van donderdag waren we blij dat het weekend voor de deur stond. We hebben eerst een evaluatie gesprek met de onderdirecteur, zo zien we hoe we al gepresteerd hebben het voorbije semester. Ze blijken hier heel tevreden te zijn over ons, jupla!
’s Middags helpen we alles klaar te zetten voor de jaarlijkse fashion show van de school. Dit is een groot project dat amper in een maand tijd volledig uitgewerkt wordt. De leerlingen steken een hele show in elkaar met wat dansacts, muziekacts enz... allemaal heel erg prettig, ware het niet dat er 1000 man verwacht werd en wij security moesten zijn. Gelukkig hadden ze ook een firma ingehuurd (jah het blijft hier Zuid-Afrika he) dus zij mochten iedereen fouilleren. Wij namen de parking voor onze rekening en hoefden slechts eenmaal in te grijpen.
Erna gingen we nog met de leraars de goede afloop gaan vieren in een bruine kroeg, ideaal om de band te versterken.
De volgende ochtend gaan we naar het aquarium ‘the two oceans’ in Kaapstad. We weten niet waaraan we ons moeten verwachten en hebben er dus wel zin in. We kijken eerst nog naar een vrolijke bende studenten die in een parade door de stad wandelen. Nogal carnavalesk maar heel erg plezant.
Daarna wandelen we bijna alleen in de stad, om de een of andere ongekende reden is er geen enkele auto. We krijgen bijna zin om te koprollen op de 6vaks-banen maar doen het toch niet, we zijn blijkbaar toch nog wat moe van gisteren...
Onderweg passeren we heel veel bedelaars (zoals overal hier trouwens) , we kunnen ook echt niet voorbijgaan zonder iets te geven, zelfs de laatste slok uit je blik frisdrank maakt ze al dolgelukkig... Als je je al onwennig voelt in de metro in Brussel moet je eens denken hoe je je hier soms voelt. Het is een mengeling van schaamte, spijt, hulpeloosheid, onrechtvaardigheid, .... en na 7 weken hier kunnen we je zeggen dat je er absoluut niet aan gewoon wordt.
Zondag waren we uitgenodigd door de moeder van een leerlinge haar verjaardag te vieren. Toen we aankwamen was ons duidelijk hoe hier gefeest wordt. De hele straat en familie was uitgenodigd om heerlijk te braaien en potjiekos te eten in de tuin. De hele middag bleef er maar volk toestromen terwijl wij meer eten dan gewild kregen. De gastvrijheid die je bij de coloured en de zwarten hier krijgt is ongekend, ze zien je gewoon als deel van de familie.
Na wat rust na het avontuur van donderdag waren we blij dat het weekend voor de deur stond. We hebben eerst een evaluatie gesprek met de onderdirecteur, zo zien we hoe we al gepresteerd hebben het voorbije semester. Ze blijken hier heel tevreden te zijn over ons, jupla!
’s Middags helpen we alles klaar te zetten voor de jaarlijkse fashion show van de school. Dit is een groot project dat amper in een maand tijd volledig uitgewerkt wordt. De leerlingen steken een hele show in elkaar met wat dansacts, muziekacts enz... allemaal heel erg prettig, ware het niet dat er 1000 man verwacht werd en wij security moesten zijn. Gelukkig hadden ze ook een firma ingehuurd (jah het blijft hier Zuid-Afrika he) dus zij mochten iedereen fouilleren. Wij namen de parking voor onze rekening en hoefden slechts eenmaal in te grijpen.
Erna gingen we nog met de leraars de goede afloop gaan vieren in een bruine kroeg, ideaal om de band te versterken.
De volgende ochtend gaan we naar het aquarium ‘the two oceans’ in Kaapstad. We weten niet waaraan we ons moeten verwachten en hebben er dus wel zin in. We kijken eerst nog naar een vrolijke bende studenten die in een parade door de stad wandelen. Nogal carnavalesk maar heel erg plezant.
Daarna wandelen we bijna alleen in de stad, om de een of andere ongekende reden is er geen enkele auto. We krijgen bijna zin om te koprollen op de 6vaks-banen maar doen het toch niet, we zijn blijkbaar toch nog wat moe van gisteren...
Onderweg passeren we heel veel bedelaars (zoals overal hier trouwens) , we kunnen ook echt niet voorbijgaan zonder iets te geven, zelfs de laatste slok uit je blik frisdrank maakt ze al dolgelukkig... Als je je al onwennig voelt in de metro in Brussel moet je eens denken hoe je je hier soms voelt. Het is een mengeling van schaamte, spijt, hulpeloosheid, onrechtvaardigheid, .... en na 7 weken hier kunnen we je zeggen dat je er absoluut niet aan gewoon wordt.
Zondag waren we uitgenodigd door de moeder van een leerlinge haar verjaardag te vieren. Toen we aankwamen was ons duidelijk hoe hier gefeest wordt. De hele straat en familie was uitgenodigd om heerlijk te braaien en potjiekos te eten in de tuin. De hele middag bleef er maar volk toestromen terwijl wij meer eten dan gewild kregen. De gastvrijheid die je bij de coloured en de zwarten hier krijgt is ongekend, ze zien je gewoon als deel van de familie.
zaterdag 28 maart 2009
Dag 46. Donderdag 27 maart. Paniek op de berg
De dag begon goed met enkele lessen. Na het vierde lesuur vroeg de leraar aardrijkskunde ons om een groep leerlingen te begeleiden op hun veldtrip naar de top van Lion’s head. Omdat we hem al eerder beklommen hebben zien we dat wel zitten, we trekken onze wandelschoenen aan en vertrekken.
Na een tocht van een klein uur bereiken we de top, we kijken wat rond en beginnen aan de afdaling. De leerkracht wandelt vooraan terwijl wij de trage stappers begeleiden. Op het gevaarlijkste punt van de afdaling gebeurt iets wat we hopelijk nooit meer zullen tegenkomen. Een van onze leerlingen, Aloise, valt van een 3 meter hoge rots, recht op haar rug. We snellen naar beneden (zonder onszelf in onveiligheid te brengen) en krijgen haar weer bij bewustzijn, blijkbaar kan ze amper bewegen en heeft ze verschrikkelijk veel zeer in haar rug en nek. We roepen enkele wandelaars en bellen het noodnummer. Het rescue team stelt een noodplan op en vertelt ons dat een helikopter onderweg is. Na meer dan een uur op dat kleine platform met dat meisje, met onder je een diepe afgrond, horen we eindelijk het geluid van de helikopter. Ze droppen een dokter en een reddingswerker op de berg en die leggen samen met ons het meisje op een brancard. Wat later vliegen ze weg en brengen het meisje in veiligheid. Wij dalen af en gaan samen met de directeur op zoek naar haar in maar liefst drie ziekenhuizen.. als we beseffen dat we haar waarschijnlijk niet zullen vinden (die ziekenhuizen hier he...)gaan we terug naar school. Daar worden we als helden onthaald, best raar allemaal... Wij waren gewoon verschrikkelijk moe van de inspanning en wilden gewoon slapen, helaas moesten we ’s avonds nog een cricket match spelen tegen de leerlingen en moesten we nog helpen op nog een geldwervingsactie.
De volgende ochtend worden we wakker en zien we het verhaal in de krant op de voorpagina! Dat hebben we dan ook weer meegemaakt he... Het leek allemaal recht uit een film te komen, heel erg raar. Gelukkig hebben we vandaag vernomen dat het goed gaat met het meisje. De school is nu ook heel trots op ons, het artikel hangt in de leraarskamer en we worden overal bedankt, toch zijn we heel erg blij dat het over is.
De dag begon goed met enkele lessen. Na het vierde lesuur vroeg de leraar aardrijkskunde ons om een groep leerlingen te begeleiden op hun veldtrip naar de top van Lion’s head. Omdat we hem al eerder beklommen hebben zien we dat wel zitten, we trekken onze wandelschoenen aan en vertrekken.
Na een tocht van een klein uur bereiken we de top, we kijken wat rond en beginnen aan de afdaling. De leerkracht wandelt vooraan terwijl wij de trage stappers begeleiden. Op het gevaarlijkste punt van de afdaling gebeurt iets wat we hopelijk nooit meer zullen tegenkomen. Een van onze leerlingen, Aloise, valt van een 3 meter hoge rots, recht op haar rug. We snellen naar beneden (zonder onszelf in onveiligheid te brengen) en krijgen haar weer bij bewustzijn, blijkbaar kan ze amper bewegen en heeft ze verschrikkelijk veel zeer in haar rug en nek. We roepen enkele wandelaars en bellen het noodnummer. Het rescue team stelt een noodplan op en vertelt ons dat een helikopter onderweg is. Na meer dan een uur op dat kleine platform met dat meisje, met onder je een diepe afgrond, horen we eindelijk het geluid van de helikopter. Ze droppen een dokter en een reddingswerker op de berg en die leggen samen met ons het meisje op een brancard. Wat later vliegen ze weg en brengen het meisje in veiligheid. Wij dalen af en gaan samen met de directeur op zoek naar haar in maar liefst drie ziekenhuizen.. als we beseffen dat we haar waarschijnlijk niet zullen vinden (die ziekenhuizen hier he...)gaan we terug naar school. Daar worden we als helden onthaald, best raar allemaal... Wij waren gewoon verschrikkelijk moe van de inspanning en wilden gewoon slapen, helaas moesten we ’s avonds nog een cricket match spelen tegen de leerlingen en moesten we nog helpen op nog een geldwervingsactie.
De volgende ochtend worden we wakker en zien we het verhaal in de krant op de voorpagina! Dat hebben we dan ook weer meegemaakt he... Het leek allemaal recht uit een film te komen, heel erg raar. Gelukkig hebben we vandaag vernomen dat het goed gaat met het meisje. De school is nu ook heel trots op ons, het artikel hangt in de leraarskamer en we worden overal bedankt, toch zijn we heel erg blij dat het over is.
woensdag 25 maart 2009
Dag 40, 41 : Vrij 21 en Zat 22 maart
We eindigen de schoolweek met wat meer drukte dan anders. Omdat de school heel dicht bij het Cricket stadium gelegen is en het een mooi grasveld heeft wordt dit dan elke keer herschapen tot een parking. Alle leraars en ook enkele leerlingen worden opgeroepen om in hun vrije uren de parking te regelen, wij dus ook. Het is een leuke afwisseling tussen de lessen door, wat in het zonnetje auto’s helpen parkeren en zo de school helpen.
Daarna doen we voor de verandering weer de vrijdagmiddag detention en dan rusten we thuis nog even uit. We besluiten om ’s avonds een glas te gaan drinken met de Hollandse meisjes die hier in een andere school lesgeven. Eerst mogen we niet binnen (paspoort zever) maar met wat Frans praten tegen de Congolese security geraken we zo binnen, we krijgen zowaar een vip behandeling...
De volgende ochtend is het hier een feestdag : human rights day. Het lijkt ons dus de ideale gelenheid om robbeneiland te bezoeken...(waar o.a. Mandela jaren gevangengehouden werd.) Ware het niet dat alles volzet was voor die dag. Dan maar gezellig kuieren tussen de vele kraampjes en genieten van de optredens in de parken. We besluiten een fikse wandeling te maken door de stad, naar het waterfront, dan voorbij het nieuwe voetbalstadium richting Clifton beach. Dit blijkt hier het monaco van Kaapstad te zien met meer monokini’s dan je zelfs in Bredene zou kunnen zien.. We spelen de stille getuige op dit ‘adembenemend’ strand en gaan dan maar naar huis.
Dag 42; Zondag 23 maart. Mangare mangare
Na de mis neemt Fr Rohan ons mee naar Spiers, een typisch Afrikaans restaurant dicht bij Stellenbosch. We bezoeken eerst nog een rehabilitaie centrum voor Cheetah’s en nestelen ons dan maar aan onze tafel. In een grote tent omgeven door wijngaarden en prachtige bebossing eten we allemaal typisch Afrikaanse gerechten. We weten even niet meer of we eten om te leven of leven om te eten.. Achja, een mens krijgt honger van al dat lesgeven in de week. Ondertussen genieten we van wat Afrikaans spectakel, ietwat toeristisch maar helemaal niet storend. We zijn in aangenaam gezelschap met Fr Rohan en Ashlee en blijven dus maar tafelen.
Na drie uur tafelen rollen we onszelf uit het restaurant en rijden naar Stellenbosch. Een prachtige rit door de wijnstreek brengt ons in de studentenstad van Zuid-Afrika. Vergelijk het gerust met Gent, maar dan natuurlijk in een natuur waar geen woorden voor zijn.. We bezoeken wat vrienden van Rohan en rijden dan naar huis. Thuis regelen we nog wat zaken voor het kamp van morgen en dan gaan we slapen.
We moeten trouwens ook nog melden dat we de laatste drie weken in Mitchell’s plain zullen verblijven, een coloured township waar we totnogtoe enkel de zondag heengingen voor de mis. We zullen er verblijven bij supervriendelijke mensen die maar wat graag voor ons zullen zorgen. Van onveiligheid geen spraken aangezien de hele gemeenschap hier voor ons zal zorgen, zo blijkt!
Dag 43. Maandag 24 maart – Sssssssnakes.
Vanochtend staan we gepakt en gezakt aan de schoolpoort om samen met onze troep leerlingen op kamp te gaan. Iedereen is wildenthousiast (en dat wil al heel wat zeggen) en als de bussen er zijn kunnen we vertrekken. Gezellig volgepropt rijden we naar Soetwater waar ons kamphuis gelegen is. We hebben alvast geen ipod nodig op de bus, onze leerlingen trakteren ons op wat liederen en dansjes. De buschauffeur weet even weinig als ons waar we naartoe moeten maar we geraken er uiteindelijk wel.
Als we aankomen is ons duidelijk in welk paradijs we drie dagen zullen verblijven. Het kamphuis ligt gewoon aan het (witte!)strand en aan de andere kant liggen prachtige bergen. We wagen het erop en springen in de zee.. 2 seconden later staan we weer aan land;de Atlantische Oceaan blijkt veel kouder dan de Indische! Overal vliegen vreemde vogels rond, te veel soorten om op te noemen. Blijkbaar krioelt het hier van de slangen (de heuvel naast het kamphuis heet dan ook slangkop), we krijgen een aantal tips voor als we er een zouden tegenkomen; niet van de paden afgaan, een stok meenemen en stilstaan als je er een tegenkomt. We zijn niet zo’n gigantische fan van cobra’s en mamba’s dus we besluiten wijselijk de tips op te volgen.
We worden er opgewacht door de gidsen, 3 natuurmensen zoals je er maar zelden tegenkomt, en helpen de leerlingen uitpakken. 120 Leerlingen hun kamer laten opzoeken duurt wel even dus iets meer dan een uur later gaan we naar het strand. We kregen een fikse natuurwandeling op ons bord en spelen wat spellen op het strand. Dikke bertha en chinees voetbal was echt chinees voor hen maar eens ze het begrepen was het echt hilarisch!
’s Middags kregen we een uitleg over slangen, heel interessant, blijkbaar heb je in de Kaap meer dan 14 verschillende slangensoorten (terwijl je in Europa maar drie soorten vindt).
We sluiten de dag af met een avondwandeling in de duinen en genieten van de sterrenhemel. Beiden staan we verbluft te kijken naar de spetterende hemel, zo een duidelijke sterrenhemel hebben we nog nooit gezien. En het is hier stil, misschien zelfs stiller dan we het ooit al meegemaakt hebben. Samen met de leerlingen houden we halt op de top en worden we er allemaal even stil van.
Dag 44. Dinsdag 25 maart. Potjiekos
Van een korte nacht gesproken... een eerste nacht op kamp is hetzelfde als in Belgie. We hebben bijna geen oog dicht gedaan en als we dan net in slaap vallen besluiten de meisjes om te douchen om 5uur ’s ochtends. Gelukkig kunnen we teren op wat KSA/KSJ ervaring om ze allemaal wat in het gareel te houden want ze zijn gewoon met te veel.
Het kamp heeft iets van een retraite in Belgie, we wisselen actieve delen met rustige delen af. Zo gaan we op avonturentocht, doen we een rotsenstudie en geven we ze ook wat groepsopdrachten. De sfeer zit er al goed in! We vragen ons af hoe vaak sommige van deze leerlingen de kans krijgen om gewoon te genieten en dom te doen met hun vrienden... , daarom vinden we dit kamp heel erg waardevol.
Rond 17uur beginnen ze een wedstrijdje potjiekos koken: een oertypisch Zuid-Afrikaans gerecht. Men neme een zware pot, men steke hem op een vuur op het strand, men vult hem met kip en groenten en men late het rustig koken. We hebben onszelf omgedoopt tot jury en proeven elke pot, heerlijk!!
Na het kokkerellen krijgen ze 45 minuten om een show in elkaar te steken. Volgens ons veel te weinig maar volgens de andere leerkrach meer dan genoeg voor deze kinderen. En inderaad, nog geen uur laten staan we met open mond te kijken naar de show. We genieten van meer dan een uur dansen, zingen, sketches spelen, ... Wat een talent! Ze tonen ons zelf wat traditionele Xhosa dansen, indrukwekkend. Ze zijn heel erg blij allemaal wat over hun cultuur te tonen, zo blij dat ze na de show nog blijven zingen en dansen.
Hopend op een rustige nacht steken we hen in bed... We houden nog een nachtelijke tea-time met de gidsen en kruipen onder de wol.
Dag 45. Woensdag 26 maart.
De hoop op een rustige nacht was tevergeefs, we hadden onze handen vol met de jongensslaapzaal. Helaas is het niet zonder gevolgen voor hen, de volgende dag moet niemand buiten hen zich aantrekken van de opkuis. Nog een laatste activiteit en dan naar school... de directeur wou dat we per se nog een test over het kamp gaven...
We zullen nu maar ophouden met typen, het zal al genoeg zijn om zo te lezen. Onze excuses als we wat te veel superlatieven gebruiken, maar de Kaap is gewoon te mooi.
We eindigen de schoolweek met wat meer drukte dan anders. Omdat de school heel dicht bij het Cricket stadium gelegen is en het een mooi grasveld heeft wordt dit dan elke keer herschapen tot een parking. Alle leraars en ook enkele leerlingen worden opgeroepen om in hun vrije uren de parking te regelen, wij dus ook. Het is een leuke afwisseling tussen de lessen door, wat in het zonnetje auto’s helpen parkeren en zo de school helpen.
Daarna doen we voor de verandering weer de vrijdagmiddag detention en dan rusten we thuis nog even uit. We besluiten om ’s avonds een glas te gaan drinken met de Hollandse meisjes die hier in een andere school lesgeven. Eerst mogen we niet binnen (paspoort zever) maar met wat Frans praten tegen de Congolese security geraken we zo binnen, we krijgen zowaar een vip behandeling...
De volgende ochtend is het hier een feestdag : human rights day. Het lijkt ons dus de ideale gelenheid om robbeneiland te bezoeken...(waar o.a. Mandela jaren gevangengehouden werd.) Ware het niet dat alles volzet was voor die dag. Dan maar gezellig kuieren tussen de vele kraampjes en genieten van de optredens in de parken. We besluiten een fikse wandeling te maken door de stad, naar het waterfront, dan voorbij het nieuwe voetbalstadium richting Clifton beach. Dit blijkt hier het monaco van Kaapstad te zien met meer monokini’s dan je zelfs in Bredene zou kunnen zien.. We spelen de stille getuige op dit ‘adembenemend’ strand en gaan dan maar naar huis.
Dag 42; Zondag 23 maart. Mangare mangare
Na de mis neemt Fr Rohan ons mee naar Spiers, een typisch Afrikaans restaurant dicht bij Stellenbosch. We bezoeken eerst nog een rehabilitaie centrum voor Cheetah’s en nestelen ons dan maar aan onze tafel. In een grote tent omgeven door wijngaarden en prachtige bebossing eten we allemaal typisch Afrikaanse gerechten. We weten even niet meer of we eten om te leven of leven om te eten.. Achja, een mens krijgt honger van al dat lesgeven in de week. Ondertussen genieten we van wat Afrikaans spectakel, ietwat toeristisch maar helemaal niet storend. We zijn in aangenaam gezelschap met Fr Rohan en Ashlee en blijven dus maar tafelen.
Na drie uur tafelen rollen we onszelf uit het restaurant en rijden naar Stellenbosch. Een prachtige rit door de wijnstreek brengt ons in de studentenstad van Zuid-Afrika. Vergelijk het gerust met Gent, maar dan natuurlijk in een natuur waar geen woorden voor zijn.. We bezoeken wat vrienden van Rohan en rijden dan naar huis. Thuis regelen we nog wat zaken voor het kamp van morgen en dan gaan we slapen.
We moeten trouwens ook nog melden dat we de laatste drie weken in Mitchell’s plain zullen verblijven, een coloured township waar we totnogtoe enkel de zondag heengingen voor de mis. We zullen er verblijven bij supervriendelijke mensen die maar wat graag voor ons zullen zorgen. Van onveiligheid geen spraken aangezien de hele gemeenschap hier voor ons zal zorgen, zo blijkt!
Dag 43. Maandag 24 maart – Sssssssnakes.
Vanochtend staan we gepakt en gezakt aan de schoolpoort om samen met onze troep leerlingen op kamp te gaan. Iedereen is wildenthousiast (en dat wil al heel wat zeggen) en als de bussen er zijn kunnen we vertrekken. Gezellig volgepropt rijden we naar Soetwater waar ons kamphuis gelegen is. We hebben alvast geen ipod nodig op de bus, onze leerlingen trakteren ons op wat liederen en dansjes. De buschauffeur weet even weinig als ons waar we naartoe moeten maar we geraken er uiteindelijk wel.
Als we aankomen is ons duidelijk in welk paradijs we drie dagen zullen verblijven. Het kamphuis ligt gewoon aan het (witte!)strand en aan de andere kant liggen prachtige bergen. We wagen het erop en springen in de zee.. 2 seconden later staan we weer aan land;de Atlantische Oceaan blijkt veel kouder dan de Indische! Overal vliegen vreemde vogels rond, te veel soorten om op te noemen. Blijkbaar krioelt het hier van de slangen (de heuvel naast het kamphuis heet dan ook slangkop), we krijgen een aantal tips voor als we er een zouden tegenkomen; niet van de paden afgaan, een stok meenemen en stilstaan als je er een tegenkomt. We zijn niet zo’n gigantische fan van cobra’s en mamba’s dus we besluiten wijselijk de tips op te volgen.
We worden er opgewacht door de gidsen, 3 natuurmensen zoals je er maar zelden tegenkomt, en helpen de leerlingen uitpakken. 120 Leerlingen hun kamer laten opzoeken duurt wel even dus iets meer dan een uur later gaan we naar het strand. We kregen een fikse natuurwandeling op ons bord en spelen wat spellen op het strand. Dikke bertha en chinees voetbal was echt chinees voor hen maar eens ze het begrepen was het echt hilarisch!
’s Middags kregen we een uitleg over slangen, heel interessant, blijkbaar heb je in de Kaap meer dan 14 verschillende slangensoorten (terwijl je in Europa maar drie soorten vindt).
We sluiten de dag af met een avondwandeling in de duinen en genieten van de sterrenhemel. Beiden staan we verbluft te kijken naar de spetterende hemel, zo een duidelijke sterrenhemel hebben we nog nooit gezien. En het is hier stil, misschien zelfs stiller dan we het ooit al meegemaakt hebben. Samen met de leerlingen houden we halt op de top en worden we er allemaal even stil van.
Dag 44. Dinsdag 25 maart. Potjiekos
Van een korte nacht gesproken... een eerste nacht op kamp is hetzelfde als in Belgie. We hebben bijna geen oog dicht gedaan en als we dan net in slaap vallen besluiten de meisjes om te douchen om 5uur ’s ochtends. Gelukkig kunnen we teren op wat KSA/KSJ ervaring om ze allemaal wat in het gareel te houden want ze zijn gewoon met te veel.
Het kamp heeft iets van een retraite in Belgie, we wisselen actieve delen met rustige delen af. Zo gaan we op avonturentocht, doen we een rotsenstudie en geven we ze ook wat groepsopdrachten. De sfeer zit er al goed in! We vragen ons af hoe vaak sommige van deze leerlingen de kans krijgen om gewoon te genieten en dom te doen met hun vrienden... , daarom vinden we dit kamp heel erg waardevol.
Rond 17uur beginnen ze een wedstrijdje potjiekos koken: een oertypisch Zuid-Afrikaans gerecht. Men neme een zware pot, men steke hem op een vuur op het strand, men vult hem met kip en groenten en men late het rustig koken. We hebben onszelf omgedoopt tot jury en proeven elke pot, heerlijk!!
Na het kokkerellen krijgen ze 45 minuten om een show in elkaar te steken. Volgens ons veel te weinig maar volgens de andere leerkrach meer dan genoeg voor deze kinderen. En inderaad, nog geen uur laten staan we met open mond te kijken naar de show. We genieten van meer dan een uur dansen, zingen, sketches spelen, ... Wat een talent! Ze tonen ons zelf wat traditionele Xhosa dansen, indrukwekkend. Ze zijn heel erg blij allemaal wat over hun cultuur te tonen, zo blij dat ze na de show nog blijven zingen en dansen.
Hopend op een rustige nacht steken we hen in bed... We houden nog een nachtelijke tea-time met de gidsen en kruipen onder de wol.
Dag 45. Woensdag 26 maart.
De hoop op een rustige nacht was tevergeefs, we hadden onze handen vol met de jongensslaapzaal. Helaas is het niet zonder gevolgen voor hen, de volgende dag moet niemand buiten hen zich aantrekken van de opkuis. Nog een laatste activiteit en dan naar school... de directeur wou dat we per se nog een test over het kamp gaven...
We zullen nu maar ophouden met typen, het zal al genoeg zijn om zo te lezen. Onze excuses als we wat te veel superlatieven gebruiken, maar de Kaap is gewoon te mooi.
donderdag 19 maart 2009
Dag 38 en 39. Woe 18 en Di 19 maart. And it burns, burns, burns, ...
Vandaag kunnen we maar over een iets spreken; de tafelberg staat in brand!
Vanuit de klaslokalen kunnen we de berg heel goed zien liggen, en wat blijkt; zowat de helft van de berg staat in brand! Op nog geen kilometer van waar wij verblijven worden mensen geevacueerd voor het te erg wordt. Grote kolonnes rook stijgen de lucht in en belemmeren het zicht (gelukkig waait het de andere kant uit) terwijl de hele flank van de berg even uit vuur leek te bestaan. Behoorlijk indrukwekkend, zoveel is zeker. Spectaculaire foto’s kunnen we niet trekken aangezien het hele gebied afgesloten is voor mensen, maar je zult het omgetwijfeld wel zien in het nieuws. Ze melden hier wel dat de brand onder controle is, veel gevaar voor uitbreiding is er dus niet.
Op school ging het vandaag goed, al waren de leerlingen rusteloos. Niet moeilijk als je kijkt naar een berg die in brand staat...
We maakten ook iets minder leuk mee.
Terwijl we les aan het geven waren stonk het de hele dag naar rook, van de tafelberg dus, maar op een gegeven moment bleek de rook dus niet van de berg te komen maar van het jongenstoilet. Enkele onbekenden hebben dus doodleuk het hele toilettenblok in lichterlaaie gezet. Gelukkig kon een attente leerkracht de brand blussen, maar de schade is aanzienlijk... Wie het is blijft een raadsel, maar het onderzoek loopt..
We skypten ’s avonds ook even met het auditorium van de KHBO, kort samengevat ; het was voor ons een heel erg grappige ervaring. Met z’n tweetjes voor een scherm zitten en bekeken worden door 450? Mensen.
We hadden deze weken ook beiden eigenaardige gesprekken in onze lessen. We ontdekten dat veel van onze leerlingen in gangs zitten. Hele townships zijn in de handen van gangs ; grote groepen mensen die een oorlog voeren met andere gangs. Ze domineren in bepaalde gebieden en voeren handeltjes allerhande. Jongeren worden gerecruteerd om het vuile werk te doen en in sommige gangs moet je zelf een moord plegen om erbij te mogen horen (initiatieritueel). Gelukkig blijken onze leerlingen dat niet gedaan te hebben. We voelden ons beiden wat ongemakkelijk bij wat ze vertelden...
Vandaag kunnen we maar over een iets spreken; de tafelberg staat in brand!
Vanuit de klaslokalen kunnen we de berg heel goed zien liggen, en wat blijkt; zowat de helft van de berg staat in brand! Op nog geen kilometer van waar wij verblijven worden mensen geevacueerd voor het te erg wordt. Grote kolonnes rook stijgen de lucht in en belemmeren het zicht (gelukkig waait het de andere kant uit) terwijl de hele flank van de berg even uit vuur leek te bestaan. Behoorlijk indrukwekkend, zoveel is zeker. Spectaculaire foto’s kunnen we niet trekken aangezien het hele gebied afgesloten is voor mensen, maar je zult het omgetwijfeld wel zien in het nieuws. Ze melden hier wel dat de brand onder controle is, veel gevaar voor uitbreiding is er dus niet.
Op school ging het vandaag goed, al waren de leerlingen rusteloos. Niet moeilijk als je kijkt naar een berg die in brand staat...
We maakten ook iets minder leuk mee.
Terwijl we les aan het geven waren stonk het de hele dag naar rook, van de tafelberg dus, maar op een gegeven moment bleek de rook dus niet van de berg te komen maar van het jongenstoilet. Enkele onbekenden hebben dus doodleuk het hele toilettenblok in lichterlaaie gezet. Gelukkig kon een attente leerkracht de brand blussen, maar de schade is aanzienlijk... Wie het is blijft een raadsel, maar het onderzoek loopt..
We skypten ’s avonds ook even met het auditorium van de KHBO, kort samengevat ; het was voor ons een heel erg grappige ervaring. Met z’n tweetjes voor een scherm zitten en bekeken worden door 450? Mensen.
We hadden deze weken ook beiden eigenaardige gesprekken in onze lessen. We ontdekten dat veel van onze leerlingen in gangs zitten. Hele townships zijn in de handen van gangs ; grote groepen mensen die een oorlog voeren met andere gangs. Ze domineren in bepaalde gebieden en voeren handeltjes allerhande. Jongeren worden gerecruteerd om het vuile werk te doen en in sommige gangs moet je zelf een moord plegen om erbij te mogen horen (initiatieritueel). Gelukkig blijken onze leerlingen dat niet gedaan te hebben. We voelden ons beiden wat ongemakkelijk bij wat ze vertelden...
dinsdag 17 maart 2009
Dag 35. Zondag 15 maart. Bloody baboons
Na een nacht vol zwoele Zuid-Afrikaanse ritmes in een plaatselijk cafe(wat kunnen ze hier dansen!) hadden we bij het opstaan toch maar weer eens kleine oogjes. Gelukkig hadden we het maar weer eens fantastisch geregeld want we konden naar de latere mis. Na de mis verrassen ze ons met de volgende mededeling : We gaan vandaag naar .... Kaap de Goede Hoop!
Eerst nog een picknick samenstellen en dan in de auto voor een prachtige rit langs de kust. Overal zien we witte stranden, een diepe blauwe zee en zeer mooie rotsformaties.. wat is dit land toch abnormaal mooi! We rijden van het ene badplaatsje in het andere op weg naar de Kaap en genieten van het zonnetje.. la douce vie.
Enkele kilometers en waaws later komen we aan in het national reserve of Cape point en rijden door naar het bekende puntje land, de vele toeristen nemen we erbij.
We slaan nog wat calorien op voor de trip op de rots en demonstreren onze mannelijke trots door in een sneltempo naar boven te wandelen. (Benedict en Brandan waren immers mee: de twee zonen van Wayne en Carleen Weitz )
Boven zien we een diepe klif, een pittoreske vuurtoren en een kolkende zee, die door de stroming voor een aardig spectakel zorgt.
We laten ons ook vertellen dat het niet hier is dat de Indische en de Atlantische Oceaan samenkomen maar dat doet er even niet toe want we staan op Kaap de goede hoop. We nemen de gekende toeristenfoto’s bij de bordjes en we ‘tsjolen’ naar beneden.
Na de afdaling zien we wat bavianen (in het Afrikaans;Bobbejaan) die als vandalen op auto’s kruipen, eten stelen, mensen lastig vallen... Ze zijn hier echt een plaag. Ze zien er heel mooi uit maar het zijn eigelijk kleine ettertjes hoor. Daarnaast zien we ook wat struisvogels, salamanders, vogels in alle kleuren en formaten en gelukkig geen slangen (want blijkbaar hebben ze hier mamba’s, cape cobra’s enz..)
We rijden door langs the misty cliffs naar kommetjie. De naam misty cliffs hebben ze trouwens niet voor niets gekozen, je rijdt op een hoger bergpad en ziet onder je de zee gehuld in mist, het heeft iets mee van The Lord of the Rings!
In Kommetjie bezoeken we de norbertijnenabdij waar Father Ashley verblijft (die er helaas niet was op dat moment) Ze konden echt geen betere plaats gevonden hebben om een abdij te bouwen, bovenaan de rotsen met zicht op de zee... goed gezien!
Daarna rijden we door naar de ouders van Wayne, we genieten er maar weer eens van de Zuid-Afrikaanse gastvrijheid en komen met een brede glimlach thuis.
Nog wat lessen maken en dan kruipen we onder de wol. Het is hier baie baie goed!
Dag 36. Maandag 16 maart – Raindrops falling on my head..
We staan vandaag iets later op (primeur!), we kregen immers toestemming van de directeur om ’s ochtends thuis te blijven en de skype verbinding met de KHBO te testen. Woensdag skypen we namelijk met het auditorium! Hopelijk plakt ons gezicht goed op dat kolossale scherm.
Terwijl we ons skype gesprek afronden zien we voor het eerst in 35 dagen wat druppels regen. Misschien moeten we het toch eerder motregen noemen, die dan nog niet langer dan 5 minuten duurt. Toch net genoeg om ons onze regenjas te laten bovenhalen en dat thuisgevoel even te hebben. De mensen kijken ons raar aan als we met onze dikke winterjas op school aankomen, maar we vinden het heerlijk om even lekker Belgisch te doen!
We hadden trouwens nooit verwacht dat regen zo leuk kon zijn, alles rook zo heerlijk naar regen en het was hier eindelijk eens lekker fris.
De lessen hier zijn trouwens erg leuk, de leerlingen komen ons vaak bedanken na een les, dat is echt prettig en geeft je energie om verder te gaan op dezelfde manier. Lesgeven met leerlingen die je bedanken is een heel andere situatie hoor. Waarschijnlijk bedanken ze ons ook omdat wij wel zin hebben om onze lessen boeiend te maken. Dit in tegenstelling tot veel leraars hier. Toch kan je het hen vaak niet echt kwalijk nemen, ze geven veel te veel les per week en zijn echt onderbetaald.. een klassituatie is daarenboven ook iets anders dan wat je in Belgie gewoon bent.
Er zijn zo erg weinig jongeren die leraar willen worden, ze spreken hier nu al van een gigantisch tekort.
En als het waar is wat een onderzoeker ons hier vertelde dan sterven er binnen 10 jaar meer dan 15000 leraars aan aids, reken eens uit dat er per klas gemiddeld 50 leerlingen zitten en je begrijpt hoe ernstig het tekort zal worden.
We zien overal tekens dat dit land begonnen is aan een strijd tegen aids.
Sommige scholen hebben bijvoorbeeld slogans op hun muren geschilderd in de aard van : Keep it safe! Dan schilderen ze er ook een mensengrote condoom naast, komisch is het alvast wel . Toch beseffen we de ernst van de situatie, het steekt dan ook als de paus alle inspaningen die hier geleverd zijn tegenwerkt met zijn uitspraken. We worden er toch erg kwaad van.
Vorige week moesten de leerlingen van grade 9 ook een vragenlijst invullen met allerlei vragen over aids. Ze proberen zo veel mythes te ontkrachten :‘Ben ik veilig als een douche neem na de gemeenschap?’- naar de getuigenis van Zuma natuurlijk- of ‘Kun je genezen van aids als je seks hebt met een maagd?’ We hopen dat ze het zo wel weten.. De omvang van het aidsprobleem begint langzaam duidelijk te worden, de sensibilisering helpt hopelijk nieuwe gevallen tegen te houden.. maar wat met de miljoenen mensen die nu al besmet zijn?
We hebben na de paasvakantie trouwens een afspraak met de verantwoordelijke voor aidseducatie in de Westkaap, zij zal ons een aantal dagen meenemen en alles uitleggen.
Dag 37. Dinsdag 17 maart. Job creation
Wat gaan de dagen hier snel, nog maar net toegekomen of alweer zo goed als halfweg! De sfeer zit er nog altijd in, kortom; we hebben het hier goed naar onze zin!
Het weer is trouwens sinds de regen van maandag veranderd. We zijn duidelijk in de herfst beland.. Met een ‘koude’ temperatuur van 22-25 graden grijpen we al snel naar een pull en plots lijkt de lange broek lekker comfortabel. Het klinkt waarschijnlijk absurd maar een plots verschil van 10 graden voel je wel.
Op school zijn we ook bezig met de organisatie van het grade 8 camp. Volgende week gaan we namelijk 3 dagen met alle 130 leerlingen van grade 8 op kamp! We zullen alvast al de KSA-KSJ truuken gebruiken om deze leerlingen een onvergetelijke driedaagse te laten beleven, dat hebben we hen beloofd! Samen met nog een andere lerares zullen we met ons 3en verantwoordelijk zijn voor dat nest pubers. Waar je in Belgie al lang een hele hoop begeleiders zou meehebben kunnen ze hier maar 3 beroepskrachten missen. We gaan onder andere een bezoek brengen aan de eerste bewoners van Zuid-Afrika (de strandlopers) en de plantengroei bekijken.
Ondertussen is Zuid-Afrika zich ook aan het klaarmaken voor het wereldkampioenschap voetbal van volgend jaar. Overal zijn er hier wegwerkzaamheden, en iedereen heeft er wel een taak. Van de man die met het veiligheidsvlaggetje zwaait(en zo de auto’s aanmaant trager te rijden) tot de man die het houweel hanteert om de stenen los te hakken, en zelfs tot de man die prularia probeert de verkopen in de file veroorzaakt door de werkzaamheden. Ze noemen het hier job creation: voor alles en iedereen een job uitvinden en zo iedereen wat geld laten verdienen.
Na een nacht vol zwoele Zuid-Afrikaanse ritmes in een plaatselijk cafe(wat kunnen ze hier dansen!) hadden we bij het opstaan toch maar weer eens kleine oogjes. Gelukkig hadden we het maar weer eens fantastisch geregeld want we konden naar de latere mis. Na de mis verrassen ze ons met de volgende mededeling : We gaan vandaag naar .... Kaap de Goede Hoop!
Eerst nog een picknick samenstellen en dan in de auto voor een prachtige rit langs de kust. Overal zien we witte stranden, een diepe blauwe zee en zeer mooie rotsformaties.. wat is dit land toch abnormaal mooi! We rijden van het ene badplaatsje in het andere op weg naar de Kaap en genieten van het zonnetje.. la douce vie.
Enkele kilometers en waaws later komen we aan in het national reserve of Cape point en rijden door naar het bekende puntje land, de vele toeristen nemen we erbij.
We slaan nog wat calorien op voor de trip op de rots en demonstreren onze mannelijke trots door in een sneltempo naar boven te wandelen. (Benedict en Brandan waren immers mee: de twee zonen van Wayne en Carleen Weitz )
Boven zien we een diepe klif, een pittoreske vuurtoren en een kolkende zee, die door de stroming voor een aardig spectakel zorgt.
We laten ons ook vertellen dat het niet hier is dat de Indische en de Atlantische Oceaan samenkomen maar dat doet er even niet toe want we staan op Kaap de goede hoop. We nemen de gekende toeristenfoto’s bij de bordjes en we ‘tsjolen’ naar beneden.
Na de afdaling zien we wat bavianen (in het Afrikaans;Bobbejaan) die als vandalen op auto’s kruipen, eten stelen, mensen lastig vallen... Ze zijn hier echt een plaag. Ze zien er heel mooi uit maar het zijn eigelijk kleine ettertjes hoor. Daarnaast zien we ook wat struisvogels, salamanders, vogels in alle kleuren en formaten en gelukkig geen slangen (want blijkbaar hebben ze hier mamba’s, cape cobra’s enz..)
We rijden door langs the misty cliffs naar kommetjie. De naam misty cliffs hebben ze trouwens niet voor niets gekozen, je rijdt op een hoger bergpad en ziet onder je de zee gehuld in mist, het heeft iets mee van The Lord of the Rings!
In Kommetjie bezoeken we de norbertijnenabdij waar Father Ashley verblijft (die er helaas niet was op dat moment) Ze konden echt geen betere plaats gevonden hebben om een abdij te bouwen, bovenaan de rotsen met zicht op de zee... goed gezien!
Daarna rijden we door naar de ouders van Wayne, we genieten er maar weer eens van de Zuid-Afrikaanse gastvrijheid en komen met een brede glimlach thuis.
Nog wat lessen maken en dan kruipen we onder de wol. Het is hier baie baie goed!
Dag 36. Maandag 16 maart – Raindrops falling on my head..
We staan vandaag iets later op (primeur!), we kregen immers toestemming van de directeur om ’s ochtends thuis te blijven en de skype verbinding met de KHBO te testen. Woensdag skypen we namelijk met het auditorium! Hopelijk plakt ons gezicht goed op dat kolossale scherm.
Terwijl we ons skype gesprek afronden zien we voor het eerst in 35 dagen wat druppels regen. Misschien moeten we het toch eerder motregen noemen, die dan nog niet langer dan 5 minuten duurt. Toch net genoeg om ons onze regenjas te laten bovenhalen en dat thuisgevoel even te hebben. De mensen kijken ons raar aan als we met onze dikke winterjas op school aankomen, maar we vinden het heerlijk om even lekker Belgisch te doen!
We hadden trouwens nooit verwacht dat regen zo leuk kon zijn, alles rook zo heerlijk naar regen en het was hier eindelijk eens lekker fris.
De lessen hier zijn trouwens erg leuk, de leerlingen komen ons vaak bedanken na een les, dat is echt prettig en geeft je energie om verder te gaan op dezelfde manier. Lesgeven met leerlingen die je bedanken is een heel andere situatie hoor. Waarschijnlijk bedanken ze ons ook omdat wij wel zin hebben om onze lessen boeiend te maken. Dit in tegenstelling tot veel leraars hier. Toch kan je het hen vaak niet echt kwalijk nemen, ze geven veel te veel les per week en zijn echt onderbetaald.. een klassituatie is daarenboven ook iets anders dan wat je in Belgie gewoon bent.
Er zijn zo erg weinig jongeren die leraar willen worden, ze spreken hier nu al van een gigantisch tekort.
En als het waar is wat een onderzoeker ons hier vertelde dan sterven er binnen 10 jaar meer dan 15000 leraars aan aids, reken eens uit dat er per klas gemiddeld 50 leerlingen zitten en je begrijpt hoe ernstig het tekort zal worden.
We zien overal tekens dat dit land begonnen is aan een strijd tegen aids.
Sommige scholen hebben bijvoorbeeld slogans op hun muren geschilderd in de aard van : Keep it safe! Dan schilderen ze er ook een mensengrote condoom naast, komisch is het alvast wel . Toch beseffen we de ernst van de situatie, het steekt dan ook als de paus alle inspaningen die hier geleverd zijn tegenwerkt met zijn uitspraken. We worden er toch erg kwaad van.
Vorige week moesten de leerlingen van grade 9 ook een vragenlijst invullen met allerlei vragen over aids. Ze proberen zo veel mythes te ontkrachten :‘Ben ik veilig als een douche neem na de gemeenschap?’- naar de getuigenis van Zuma natuurlijk- of ‘Kun je genezen van aids als je seks hebt met een maagd?’ We hopen dat ze het zo wel weten.. De omvang van het aidsprobleem begint langzaam duidelijk te worden, de sensibilisering helpt hopelijk nieuwe gevallen tegen te houden.. maar wat met de miljoenen mensen die nu al besmet zijn?
We hebben na de paasvakantie trouwens een afspraak met de verantwoordelijke voor aidseducatie in de Westkaap, zij zal ons een aantal dagen meenemen en alles uitleggen.
Dag 37. Dinsdag 17 maart. Job creation
Wat gaan de dagen hier snel, nog maar net toegekomen of alweer zo goed als halfweg! De sfeer zit er nog altijd in, kortom; we hebben het hier goed naar onze zin!
Het weer is trouwens sinds de regen van maandag veranderd. We zijn duidelijk in de herfst beland.. Met een ‘koude’ temperatuur van 22-25 graden grijpen we al snel naar een pull en plots lijkt de lange broek lekker comfortabel. Het klinkt waarschijnlijk absurd maar een plots verschil van 10 graden voel je wel.
Op school zijn we ook bezig met de organisatie van het grade 8 camp. Volgende week gaan we namelijk 3 dagen met alle 130 leerlingen van grade 8 op kamp! We zullen alvast al de KSA-KSJ truuken gebruiken om deze leerlingen een onvergetelijke driedaagse te laten beleven, dat hebben we hen beloofd! Samen met nog een andere lerares zullen we met ons 3en verantwoordelijk zijn voor dat nest pubers. Waar je in Belgie al lang een hele hoop begeleiders zou meehebben kunnen ze hier maar 3 beroepskrachten missen. We gaan onder andere een bezoek brengen aan de eerste bewoners van Zuid-Afrika (de strandlopers) en de plantengroei bekijken.
Ondertussen is Zuid-Afrika zich ook aan het klaarmaken voor het wereldkampioenschap voetbal van volgend jaar. Overal zijn er hier wegwerkzaamheden, en iedereen heeft er wel een taak. Van de man die met het veiligheidsvlaggetje zwaait(en zo de auto’s aanmaant trager te rijden) tot de man die het houweel hanteert om de stenen los te hakken, en zelfs tot de man die prularia probeert de verkopen in de file veroorzaakt door de werkzaamheden. Ze noemen het hier job creation: voor alles en iedereen een job uitvinden en zo iedereen wat geld laten verdienen.
zaterdag 14 maart 2009
Dag 33. Vrijdag 13maart: Food and drinks @ groote schuur
Met kleine oogjes zijn we vanmorgen weer op school, als er iets is dat we hier al gemerkt hebben is dat een schoolweek hier best wel vermoeiend en intens is. We geven nog wat les en gaan dan weer naar de detention. We zijn ondertussen al getraind op het werpen van boze blikken op dat schorremorrie in de strafstudieJ
Na school werken we nog wat voort aan enkele lesvoorbereidingen en daarna gaan we weer naar school want er was een braai; (bbq dus)
Onze school lijkt hier wel om de haverklap een geldwervingsactie te organiseren, blijkt dat ze elk jaar een enorme geldput moeten vullen...! Veel ouders blijken hun schoolrekeningen niet te kunnen betalen en de overheidssubsidies die ze krijgen stellen niets voor.
Een braai, een grease voorstelling, een fashion show... Ze zijn hier alvast creatief genoeg om geld in het laatje te brengen. Alle ouders, leerkrachten en leerlingen slaan elke keer de handen in elkaar.. Ze weten hoe belangrijk de school immers is voor hun toekomst.
Dan even over het uniform. Toen we aankwamen waren we best wel onder de indruk van het uniform, dat behoorlijk Brits aandoet trouwens. Onze eerste reactie was dat dit enorm veel moet kosten voor deze leerlingen (een das, een hemd, een blazer, soken, schoenen, we denken dat ze hun ondergoed toch nog zelf nogen kiezen) maar als we keken naar de prijzen bleek het spotgoedkoop te zijn. Voor nog geen 2 euro koop je een blazer, en dat is zelfs naar Zuid-Afrikaanse normen goedkoop.
Het beste aan het uniform is vooral dat je alle leerlingen op dezelfde lijn zet, niemand ziet zo de verschillen tussen leerlingen. Wat zou het zijn als deze leerlingen in hun alledaagse kleren naar school zouden komen...
Wat ook heel goed is aan het uniform is dat ze zo wat rustiger lijken te zijn, en geloof ons vrij: dat is een groot voordeel!
Eenmaal aangekomen op de braai eten we een boerewors en wat ander vlees, baie goed. Het gezelschap is weer zalig Zuid-Afrikaans. Vele ouders willen een praatje komen slaan en heel veel onder hen nodigen ons ook uit om eens langs te komen bij hen.. ongekende gastvrijheid!Een pintje hier, een pintje daar..Jaja, ze weten hoe ze ons hier moeten soigneren!
Dag 34. Zaterdag 14 maart : a trip to Langa
Wie dacht dat we hier kunnen uitslapen en niets doen in het weekend is behoorlijk mis. Na een korte nacht staan we op rond 6.30u om op tijd te zijn voor onze lift naar Langa. We offeren maar al te graag onze zaterdagochtend op om les te gaan geven in een townshipschool (zonder begeleiding moet je hier echt geen voet in zetten en we zijn dus heel blij dat ze ons deze kans bieden.)
Langa is naast Kaylisha een van de grootste zwarte townships in Kaapstad, en zelfs heel Zuid-Afrika. Deze townships zijn ontstaan gedurende het apartheidsregime en blijven tot op vandaag nog zeer sterk uit Khosa mensen te bestaan - die trouwens amper Engels spreken - . De straten lopen er kriskras door elkaar en sommige delen zijn zelfs niet toegankelijk voor auto’s. Overal ligt vuilnis en spelen kinderen met autobanden, winkelkarretjes, ... Er heerst hier een drukte van jewelste en dit al zo vroeg in de morgen. Helaas hebben we geen foto’s kunnen trekken, je begrijpt waarschijnlijk wel waarom.
Een township school is nog heel wat anders dan Groot Schuur High School, zo ervaarden we. Net toen we dachten dat onze leerlingen het ergste af waren zagen we deze leerlingen. Waar je in Groote Schuur high soms nog een blanke ziet in je klas zie je hier zelfs geen kleurling. Alleen maar zwarte leerlingen uit de armste buurten van Kaapstad komen speciaal hun zaterdagochtend opofferen om extra lessen te krijgen.
Rond 8 uur gaat de bel en gaan we naar onze klas. We wisten totaal niet waaraan we ons moesten verwachten en stappen dus met een klein hartje naar binnen. Daar zaten 30 leerlingen ons aan te staren en toen we dit al veel vonden kwamen er druppelsgewijs nog een 20tal bij, geheel op het afrikaanse ritme dus(5, 10,15.45 minuten te laat...) We starten onze les maar hebben al snel door dat we veel te rap gaan en veel te moeilijk Engels spreken. Wanneer we bv. vragen of ze weten wat een dishwasher is, is er maar een leerling die het weet. De rest heeft er zelfs nog nooit een gezien! Stap voor stap gaan we dus aan de slag en geleidelijk aan vinden we een geschikt ritme. Om 13uur zijn we helemaal uitgeput van de lessen, dit was echt zwaar. Discipline hebben in een te grote warme muffe klas met leerlingen die echt heel weinig Engels kunnen is niet makkelijk, maar we hopen ergens deze leerlingen te kunnen helpen. Mentaal is het ook behoorlijk zwaar, vooral door de zware achterstand die deze leerlingen hebben...
Met kleine oogjes zijn we vanmorgen weer op school, als er iets is dat we hier al gemerkt hebben is dat een schoolweek hier best wel vermoeiend en intens is. We geven nog wat les en gaan dan weer naar de detention. We zijn ondertussen al getraind op het werpen van boze blikken op dat schorremorrie in de strafstudieJ
Na school werken we nog wat voort aan enkele lesvoorbereidingen en daarna gaan we weer naar school want er was een braai; (bbq dus)
Onze school lijkt hier wel om de haverklap een geldwervingsactie te organiseren, blijkt dat ze elk jaar een enorme geldput moeten vullen...! Veel ouders blijken hun schoolrekeningen niet te kunnen betalen en de overheidssubsidies die ze krijgen stellen niets voor.
Een braai, een grease voorstelling, een fashion show... Ze zijn hier alvast creatief genoeg om geld in het laatje te brengen. Alle ouders, leerkrachten en leerlingen slaan elke keer de handen in elkaar.. Ze weten hoe belangrijk de school immers is voor hun toekomst.
Dan even over het uniform. Toen we aankwamen waren we best wel onder de indruk van het uniform, dat behoorlijk Brits aandoet trouwens. Onze eerste reactie was dat dit enorm veel moet kosten voor deze leerlingen (een das, een hemd, een blazer, soken, schoenen, we denken dat ze hun ondergoed toch nog zelf nogen kiezen) maar als we keken naar de prijzen bleek het spotgoedkoop te zijn. Voor nog geen 2 euro koop je een blazer, en dat is zelfs naar Zuid-Afrikaanse normen goedkoop.
Het beste aan het uniform is vooral dat je alle leerlingen op dezelfde lijn zet, niemand ziet zo de verschillen tussen leerlingen. Wat zou het zijn als deze leerlingen in hun alledaagse kleren naar school zouden komen...
Wat ook heel goed is aan het uniform is dat ze zo wat rustiger lijken te zijn, en geloof ons vrij: dat is een groot voordeel!
Eenmaal aangekomen op de braai eten we een boerewors en wat ander vlees, baie goed. Het gezelschap is weer zalig Zuid-Afrikaans. Vele ouders willen een praatje komen slaan en heel veel onder hen nodigen ons ook uit om eens langs te komen bij hen.. ongekende gastvrijheid!Een pintje hier, een pintje daar..Jaja, ze weten hoe ze ons hier moeten soigneren!
Dag 34. Zaterdag 14 maart : a trip to Langa
Wie dacht dat we hier kunnen uitslapen en niets doen in het weekend is behoorlijk mis. Na een korte nacht staan we op rond 6.30u om op tijd te zijn voor onze lift naar Langa. We offeren maar al te graag onze zaterdagochtend op om les te gaan geven in een townshipschool (zonder begeleiding moet je hier echt geen voet in zetten en we zijn dus heel blij dat ze ons deze kans bieden.)
Langa is naast Kaylisha een van de grootste zwarte townships in Kaapstad, en zelfs heel Zuid-Afrika. Deze townships zijn ontstaan gedurende het apartheidsregime en blijven tot op vandaag nog zeer sterk uit Khosa mensen te bestaan - die trouwens amper Engels spreken - . De straten lopen er kriskras door elkaar en sommige delen zijn zelfs niet toegankelijk voor auto’s. Overal ligt vuilnis en spelen kinderen met autobanden, winkelkarretjes, ... Er heerst hier een drukte van jewelste en dit al zo vroeg in de morgen. Helaas hebben we geen foto’s kunnen trekken, je begrijpt waarschijnlijk wel waarom.
Een township school is nog heel wat anders dan Groot Schuur High School, zo ervaarden we. Net toen we dachten dat onze leerlingen het ergste af waren zagen we deze leerlingen. Waar je in Groote Schuur high soms nog een blanke ziet in je klas zie je hier zelfs geen kleurling. Alleen maar zwarte leerlingen uit de armste buurten van Kaapstad komen speciaal hun zaterdagochtend opofferen om extra lessen te krijgen.
Rond 8 uur gaat de bel en gaan we naar onze klas. We wisten totaal niet waaraan we ons moesten verwachten en stappen dus met een klein hartje naar binnen. Daar zaten 30 leerlingen ons aan te staren en toen we dit al veel vonden kwamen er druppelsgewijs nog een 20tal bij, geheel op het afrikaanse ritme dus(5, 10,15.45 minuten te laat...) We starten onze les maar hebben al snel door dat we veel te rap gaan en veel te moeilijk Engels spreken. Wanneer we bv. vragen of ze weten wat een dishwasher is, is er maar een leerling die het weet. De rest heeft er zelfs nog nooit een gezien! Stap voor stap gaan we dus aan de slag en geleidelijk aan vinden we een geschikt ritme. Om 13uur zijn we helemaal uitgeput van de lessen, dit was echt zwaar. Discipline hebben in een te grote warme muffe klas met leerlingen die echt heel weinig Engels kunnen is niet makkelijk, maar we hopen ergens deze leerlingen te kunnen helpen. Mentaal is het ook behoorlijk zwaar, vooral door de zware achterstand die deze leerlingen hebben...
donderdag 12 maart 2009
Reactie op de vraag: "hoe vinden jullie de Belgische leraar-studenten?" :)
Een doorsnee klas op onze school.Dag 31 : Woensdag 11 maart: Leeuwen temmen !
Wanneer we 's ochtends vroeg opstaan kunnen we maar aan één iets denken. Leeuwkopkie. Vanavond is het volle maan en naar goede gewoonte is het dan hét moment om deze heuvel te trotseren. De lessen gaan vlotter dan ooit tevoren. Zelfs de strafstudie valt mee bij temperaturen van om en bij de 35°. We worden het stilaan wel gewoon hoor, en dit terwijl de locals hier blijven "klagen" over de extreme hitte (voorspelling volgende week: Droog en WARM, met de nadruk op het tweede).
Wanneer we uiteindelijk vertrekken richting de voet van de heuvel passeren we vlug nog even langs de "pick-en-pay" (de plaatselijke colruyt) om een fles "fonkelwijn" (champagne) te kopen. We moeten ons ondertussen haasten, de zon gaat onder om 19u10 en als we de winkel uitstappen is het 18u10. Snel de auto in en in een taxi-busje-stijl richting leeuwkopkie. Daar aangekomen zien we dat we niet de enigen zijn...een massa mensen sukkelt met ons mee naar de top. Maar al het hard labeur wordt beloond wanneer we getracteerd worden op een magnifiek uitzicht. Ondertussen is de zon al onder maar genieten we samen met veel te veel mensen op een veel te kleine top van de volle maan. Een zonsondergang is hier niet zoals in België. Wanneer de zon net ondergaat is de hemel bezaait met een kleurenpallet dat zelfs Magritte niet op zijn doek kon aanbrengen,overweldigend veel schoons. Je voelt je er echt nietig door.
We moeten ondertussen ook blijkbaar opletten voor slangen maar konden er jammergenoeg/gelukkig geen zien.
Op de top genieten we van alles en na een halfuurtje besluiten we genoeg genoten te hebben van die spectaculaire heuvel rotspartij. Maar: What goes up, has to come down. En wij maar denken dat de klim het moeilijke deel was. Ach ja de fonkelwijn zorgt voor nieuwe energie en samen met enkele "sympathieke" Zuid-Afrikaanse schones dalen we af. Nu begrijpen we waarom men dit doet als het volle maan is. Het natuurlijke licht zorgt ervoor dat je het kronkelend "weggetje" van de afgrond kan scheiden. Eenmaal beneden neemt Father Rohan (die dit nooit gedaan heeft!!!) ons mee voor een "overwinnigsdrankje" en bekijkt hij met veel plezier onze foto's. We klinken op een leeuw die we getemd hebben "Yes we can". Veel te vermoeid maar opnieuw met een ervaring rijker gaan we slapen.
Dag 32 : Donderdag 12 maart: Tafelen in stijl...
Vanochtend moesten we iets vroeger dan anders opstaan. Op de agenda stond een aardrijkskundige excursie naar de top van de tafelberg, dit samen met 79 leerlingen van grade 8. Een excursie die te vergelijken is met een bezoekje aan de deltawerken want iedereen doet dit hier immers. Toch net dat tikkeltje mooier... . Na een draaierige rit in een saunabus arriveren we bij het beginstation van de kabelbaan. Enkele luttele minuten later staan we verbluft te kijken naar het uitzicht, we komen superlatieven tekort. Terwijl onze leerlingen hun werkblaadjes "vlot" invullen kunnen wij rustig tafelen op deze berg. Twee uur en honderden prachtige uitzichten later troepen we onze meute uitgelaten leerlingen samen om terug te keren naar school. De vermoeidheid speelt ons parten en we dommelen bijna in in de bus. Als we thuiskomen belt de lerares Engels ons op om te vragen of we zaterdag met haar in een township (Langa) willen lesgeven. We zeggen geen nee! Een nieuw onderwijs-avontuur staat dus opnieuw voor de deur. Langa is namelijk berucht...
lucratori te salutant !
dinsdag 10 maart 2009
Dag 29-30. Ma 9 maart en di 10 maart. Een aanvulling op het kleine namenboekje
( naar het boek van Jan Vanroose)
Het is je waarschijnlijk al opgevallen, we hebben het hier erg naar onze zin.
Na vier weken ben je volledig aangepast aan het ritme van de Zuid-Afrikanen, het woord stress staat alvast helemaal niet meer in onze vocabulaire. Een ander woord dat er ondertussen in’t groot en ’t vet in staat is levenslust! Die Afrikanen kunnen er wat van, we lachen hier nogal wat af...
Vandaag was het aan ons om het startersmoment in de leraarskamer te doen, een boodschap aan het korps meegeven voor de week. Blijkbaar was het geslaagd want achteraf kwamen ze ons allemaal bedanken, fijn!
Erna vliegen we erin, opgaan in de gezellige schooldrukte, het blijken nu de twee drukste weken van het schooljaar te zijn. Druk is wel enigzinds relatief in dit land...Toch beginnen we het na 4 weken lesgeven te voelen...
In de lessen proberen we de traditionele manier van lesgeven zoveel als mogelijk te breken. Hier wordt echt onophoudelijk gedoceerd, zo moeten de leerlingen een boek lezen voor Engels en het enige dat de leraar doet is gewoon hoofdstuk na hoofdstuk voorlezen. Hoog tijd om wat in groepjes vragen op te lossen en stellingen te bespreken dus. Een werkvorm die hen echt stap voor stap aangeleerd moet worden, stellingen bespreken is hen niet echt bekend.
Over het algemeen hebben we het gevoel dat ze hier in het onderwijs voor alle vakken (buiten fysica) twee jaar achter zitten op Belgie.. We geven dus in alle jaren les ( tot en met 18 jaar),ze denken toch dat we beiden 25 jaar oud zijn. Lesgeven in het laatste jaar is niet echt plezant, die gasten denken dat ze de wereld aankunnen terwijl ze Belgie nog niet op de kaart kunnen aanduiden ( of ligt dat aan ons minuscuul land?). Echt realistische toekomstdromen hebben ze alvast niet echt, dokter, advocaat enz... ze willen het allemaal studeren en liefst zo rap mogelijk.
Vandaag hebben we het lerarenkorps ook geconfronteerd met een artikel waarin staat dat de Belgen cricket uitgevonden hebben, je had hun gezicht eens moeten zien! Ze zijn hier zo trots op de ‘oer Britse sport’ ,dus wij hebben geen seconde geaarzeld en het alvast op het prikbord gehangen.
Deze week hadden we gehoopt dat het eens zou regenen om het wat te doen afkoelen maar het ziet ernaar uit dat we onze vijfde week zonder een enkele regendruppel ingaan. Slapen in zo’n warmte gaat soms moeizaam. Blijkbaar is dit weer zelfs uitzonderlijk voor de tijd van’t jaar. Meestal krijg je hier nu een 25 graden, dus niet zoals nu : 30-35.
Toen we op de blog van Jolien en Ella zagen dat kindernamen in Tanzania niet simpel zijn dachten we dat we hen wel konden overtreffen. Na een maand kunnen we ze nog steeds amper uitspreken zelfs! Hier een lijstje; Siphokazi, Hlakanipha, Tholakele, Farghaanah, Noxolo, Spatisw, Tandolwethu, Thaakiyah....Raees-Ahmad Abdurahman. Gelukkig hebben we ook enkele makkelijke namen; Ashley, Kimberly, Sunny, Jamie, Marco, ... Als een naam te moeilijk wordt geeft de school gewoon zelf een naam aan de leerling of nemen ze de tweede naam;. zo wordt Tholakele gewoon Lucia, dat maakt het al iets makkelijker. We vragen ons af hoe Jan met de pet hier heet?
Wist je dat:
We gisterenavond verse vis gegeten hebben?
Steven zelfs het oog van een vis gegeten heeft?
hij nu nog leeft!
Jonathan op zijn eentje een familie-schotel verorberd heeft?
Een familieschotel berekend is voor 4 personen?
We daar een geweldig uitzicht hadden?
We hier nog nooit echt hebben kunnen uitslapen? ( dat is eigenlijk ook niet echt nodig met zo`n land waar zoveel moois te zien is)
We met veel leedvermaak de fortis-sage blijven volgen?
De economische crisis zich hier ook laat voelen? (mensen met interesse: het is het moment om hier een huis te kopen)
Alles hier met de dag goedkoper wordt? (vb: een pint was vorige maand nog 1 euro, nu nog slechts 80 cent. Andere basisgoederen lijken ons niet echt van belang...)
Ze niets begrijpen van de `stammentwist` in het Koninkrijk Belgie als we het proberen uit te leggen.
Ze hier 11 officiele talen hebben?
We in Belgie slechts 3 officiele talen hebben?
Ze hier GEEN faciliteitengemeeten hebben?
Ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden?
Bijgevolg elke wagen hier een fabrikagefout heeft?
Mensen hier afscheid nemen met een handdruk en een knuffel i.p.v. onze gekende kille handdruk.
Dus nu nemen wij afscheid met een virtuele handdruk en een doorgescande knuffel!
( naar het boek van Jan Vanroose)
Het is je waarschijnlijk al opgevallen, we hebben het hier erg naar onze zin.
Na vier weken ben je volledig aangepast aan het ritme van de Zuid-Afrikanen, het woord stress staat alvast helemaal niet meer in onze vocabulaire. Een ander woord dat er ondertussen in’t groot en ’t vet in staat is levenslust! Die Afrikanen kunnen er wat van, we lachen hier nogal wat af...
Vandaag was het aan ons om het startersmoment in de leraarskamer te doen, een boodschap aan het korps meegeven voor de week. Blijkbaar was het geslaagd want achteraf kwamen ze ons allemaal bedanken, fijn!
Erna vliegen we erin, opgaan in de gezellige schooldrukte, het blijken nu de twee drukste weken van het schooljaar te zijn. Druk is wel enigzinds relatief in dit land...Toch beginnen we het na 4 weken lesgeven te voelen...
In de lessen proberen we de traditionele manier van lesgeven zoveel als mogelijk te breken. Hier wordt echt onophoudelijk gedoceerd, zo moeten de leerlingen een boek lezen voor Engels en het enige dat de leraar doet is gewoon hoofdstuk na hoofdstuk voorlezen. Hoog tijd om wat in groepjes vragen op te lossen en stellingen te bespreken dus. Een werkvorm die hen echt stap voor stap aangeleerd moet worden, stellingen bespreken is hen niet echt bekend.
Over het algemeen hebben we het gevoel dat ze hier in het onderwijs voor alle vakken (buiten fysica) twee jaar achter zitten op Belgie.. We geven dus in alle jaren les ( tot en met 18 jaar),ze denken toch dat we beiden 25 jaar oud zijn. Lesgeven in het laatste jaar is niet echt plezant, die gasten denken dat ze de wereld aankunnen terwijl ze Belgie nog niet op de kaart kunnen aanduiden ( of ligt dat aan ons minuscuul land?). Echt realistische toekomstdromen hebben ze alvast niet echt, dokter, advocaat enz... ze willen het allemaal studeren en liefst zo rap mogelijk.
Vandaag hebben we het lerarenkorps ook geconfronteerd met een artikel waarin staat dat de Belgen cricket uitgevonden hebben, je had hun gezicht eens moeten zien! Ze zijn hier zo trots op de ‘oer Britse sport’ ,dus wij hebben geen seconde geaarzeld en het alvast op het prikbord gehangen.
Deze week hadden we gehoopt dat het eens zou regenen om het wat te doen afkoelen maar het ziet ernaar uit dat we onze vijfde week zonder een enkele regendruppel ingaan. Slapen in zo’n warmte gaat soms moeizaam. Blijkbaar is dit weer zelfs uitzonderlijk voor de tijd van’t jaar. Meestal krijg je hier nu een 25 graden, dus niet zoals nu : 30-35.
Toen we op de blog van Jolien en Ella zagen dat kindernamen in Tanzania niet simpel zijn dachten we dat we hen wel konden overtreffen. Na een maand kunnen we ze nog steeds amper uitspreken zelfs! Hier een lijstje; Siphokazi, Hlakanipha, Tholakele, Farghaanah, Noxolo, Spatisw, Tandolwethu, Thaakiyah....Raees-Ahmad Abdurahman. Gelukkig hebben we ook enkele makkelijke namen; Ashley, Kimberly, Sunny, Jamie, Marco, ... Als een naam te moeilijk wordt geeft de school gewoon zelf een naam aan de leerling of nemen ze de tweede naam;. zo wordt Tholakele gewoon Lucia, dat maakt het al iets makkelijker. We vragen ons af hoe Jan met de pet hier heet?
Wist je dat:
We gisterenavond verse vis gegeten hebben?
Steven zelfs het oog van een vis gegeten heeft?
hij nu nog leeft!
Jonathan op zijn eentje een familie-schotel verorberd heeft?
Een familieschotel berekend is voor 4 personen?
We daar een geweldig uitzicht hadden?
We hier nog nooit echt hebben kunnen uitslapen? ( dat is eigenlijk ook niet echt nodig met zo`n land waar zoveel moois te zien is)
We met veel leedvermaak de fortis-sage blijven volgen?
De economische crisis zich hier ook laat voelen? (mensen met interesse: het is het moment om hier een huis te kopen)
Alles hier met de dag goedkoper wordt? (vb: een pint was vorige maand nog 1 euro, nu nog slechts 80 cent. Andere basisgoederen lijken ons niet echt van belang...)
Ze niets begrijpen van de `stammentwist` in het Koninkrijk Belgie als we het proberen uit te leggen.
Ze hier 11 officiele talen hebben?
We in Belgie slechts 3 officiele talen hebben?
Ze hier GEEN faciliteitengemeeten hebben?
Ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden?
Bijgevolg elke wagen hier een fabrikagefout heeft?
Mensen hier afscheid nemen met een handdruk en een knuffel i.p.v. onze gekende kille handdruk.
Dus nu nemen wij afscheid met een virtuele handdruk en een doorgescande knuffel!
zondag 8 maart 2009
Dag 28. Zondag 8 maart. De realiteit op het doek, en in de straat.
Je kan het al raden, op zondag gaan we hier naar de mis. Het heeft absoluut niets van een sleur, het is elke keer een gezellige mis met heel veel volk en heel veel gezang. Perfect om de vele gebeurtenissen van de voorbije week te ordenen om dan vol goede moed aan de volgende week te kunnen beginnen.
De weg naar de kerk blijft echt elke keer plakken, Kaapstad is echt een stad met vele gezichten en contrasten. Je kan hier gerust in een deel van de stad lopen dat perfect Westers aanvoelt, en dan een wijk verder voel je je weer volledig in een andere wereld. Je hebt hier soms een weg met aan de ene kant prachtige villa’s en aan de andere kant van de weg (achter kilometers schrikdraad) een gigantisch grote township, een wereld van verschil gescheiden door wat asfalt... Deze mensen hebben echt hulp nodig, maar die bereikt hen amper doordat het er veel te gevaarlijk is. Wij kunnen ons als blanke amper in deze wijken begeven, toch hebben we het voorrecht Father Rohan te kennen. Hij is zelf nog parochiepriester geweest van een heel grote township en is nu parochiepriester van Lentegeur, dit biedt dus veiligheid voor ons.
Toch zijn soms zelfs priesters hier niet meer veilig, Rohan vertelde ons vandaag dat twee van zijn collega’s deze week in Durban en Johannesburg zijn neergestoken... de criminaliteit is hier echt een groot groot probleem. Dit oplossen zal een werk van jaren zijn, toch is het ironisch dat dit probleem ook heel veel jobs creeert. Denk maar aan de duizenden veiligheidsagenten die hier dagelijks een oogje in het zeil houden...
Na de mis helpen we het collectegeld te tellen (de ideale manier om alle centjes van een vreemde munt te leren kennen) en gaan we richting het huis van de Weitz familie. Grotere gastvrijheid dan bij deze mensen kun je niet hebben, we schuiven aan voor een heerlijk maal en genieten van onze zondagsrust. In de middag besluiten we om Slumdog Millionaire te gaan bekijken, een klepper van formaat.
We gaan ons niet echt bezighouden met filmrecensies maar moeten toegeven dat deze film echt goed is, je krijgt er een dubbel gevoel van; mooi maar wrang tegelijkertijd.
De scenes van sloppenwijken zijn wat erger dan wat je hier ziet (of hoe het toch blijkbaar altijd nog dat tikkeltje erger kan zijn) maar de realiteit is toch dezelfde. Ook leven honderduizenden/miljoenen mensen hier in een armoede die wij ons in Belgie amper kunnen voorstellen. Het gelaat van de ander kan je soms zo vasthouden, zo ook het gelaat van de vele bedelaars, verkopers, kinderen langs de straten, ....die aan de andere kant van Kaapstad zijn. Beelden die we voorheen enkel van op de televisie kenden spelen zich hier soms gewoon voor ons af, een koud bad in de realiteit.
Je kan het al raden, op zondag gaan we hier naar de mis. Het heeft absoluut niets van een sleur, het is elke keer een gezellige mis met heel veel volk en heel veel gezang. Perfect om de vele gebeurtenissen van de voorbije week te ordenen om dan vol goede moed aan de volgende week te kunnen beginnen.
De weg naar de kerk blijft echt elke keer plakken, Kaapstad is echt een stad met vele gezichten en contrasten. Je kan hier gerust in een deel van de stad lopen dat perfect Westers aanvoelt, en dan een wijk verder voel je je weer volledig in een andere wereld. Je hebt hier soms een weg met aan de ene kant prachtige villa’s en aan de andere kant van de weg (achter kilometers schrikdraad) een gigantisch grote township, een wereld van verschil gescheiden door wat asfalt... Deze mensen hebben echt hulp nodig, maar die bereikt hen amper doordat het er veel te gevaarlijk is. Wij kunnen ons als blanke amper in deze wijken begeven, toch hebben we het voorrecht Father Rohan te kennen. Hij is zelf nog parochiepriester geweest van een heel grote township en is nu parochiepriester van Lentegeur, dit biedt dus veiligheid voor ons.
Toch zijn soms zelfs priesters hier niet meer veilig, Rohan vertelde ons vandaag dat twee van zijn collega’s deze week in Durban en Johannesburg zijn neergestoken... de criminaliteit is hier echt een groot groot probleem. Dit oplossen zal een werk van jaren zijn, toch is het ironisch dat dit probleem ook heel veel jobs creeert. Denk maar aan de duizenden veiligheidsagenten die hier dagelijks een oogje in het zeil houden...
Na de mis helpen we het collectegeld te tellen (de ideale manier om alle centjes van een vreemde munt te leren kennen) en gaan we richting het huis van de Weitz familie. Grotere gastvrijheid dan bij deze mensen kun je niet hebben, we schuiven aan voor een heerlijk maal en genieten van onze zondagsrust. In de middag besluiten we om Slumdog Millionaire te gaan bekijken, een klepper van formaat.
We gaan ons niet echt bezighouden met filmrecensies maar moeten toegeven dat deze film echt goed is, je krijgt er een dubbel gevoel van; mooi maar wrang tegelijkertijd.
De scenes van sloppenwijken zijn wat erger dan wat je hier ziet (of hoe het toch blijkbaar altijd nog dat tikkeltje erger kan zijn) maar de realiteit is toch dezelfde. Ook leven honderduizenden/miljoenen mensen hier in een armoede die wij ons in Belgie amper kunnen voorstellen. Het gelaat van de ander kan je soms zo vasthouden, zo ook het gelaat van de vele bedelaars, verkopers, kinderen langs de straten, ....die aan de andere kant van Kaapstad zijn. Beelden die we voorheen enkel van op de televisie kenden spelen zich hier soms gewoon voor ons af, een koud bad in de realiteit.
zaterdag 7 maart 2009
Dag 27. Zaterdag 7 maart. Een ijsje met gevolgen...
Omdat we stilaan doorhebben dat het hier veel rapper vooruitgaat dan we ooit konden denken, en er hier zoveel te bezoeken/beleven is, proberen we onze vrije dagen vol te zetten met toeristische uitjes. Het is echt ongelooflijk hoeveel er hier te bezoeken valt in de Westkaap, na drie maanden zullen we waarschijnlijk nog maar een fractie gezien hebben van de vele fantastische plaatsen die Zuid-Afrika rijk is.
Vandaag stonden we vroeg op om op tijd in Kaapstad te zijn, zo konden we nog iets bezoeken voor het te warm wordt. We komen aan in het station en kuieren wat tussen de sfeervolle Kaapse markten die hier overal op zaterdag zijn. Dan besluiten we dat we onze historische kennis over Zuid-Afrika wat moeten bijschaven; op naar het Castle dus. Hier vind je alles over het ontstaan en de evolutie van Zuid-Afrika, interessant maar dan al was het veel te warm. In plaats van aandachtig de informatieteksten te lezen wandelen we van ventilator naar ventilator. We genieten nog van wat uitzichten op de stad en hebben er dan wel genoeg van. Richting Bo’Kaap dan maar!
Op weg ademen we de stadslucht met gretigheid in, de sfeer die hier hangt is za-lig. Overal zijn kraampjes, markten, afrikaanse dansers en zangers, chaotisch wegverkeer, roepende taxichauffeurs enz enzo... we zijn het allemaal al zo gewoon dat we ons laten meevoeren op het ritme van de stad. Eenmaal in Bo’Kaap zien we een van de pareltjes van Kaapstad, op de heuvel naast Lions head vind je een gemeenschap van Maleisische mensen die allemaal in kleurige huisjes wonen. Het is er rustig en heel erg mooi; rode, blauwe, groene, oranje, ... huisjes staan naast elkaar en de mensen hangen rustig rond op straat.
Na ons uitje in de stad willen we wel weer eens genieten van het strand. Omdat we vorige keer een strand gevonden hadden waar vooral de locals naartoe gaan (en we daar wel van houden, bij de locals zijn) nemen we opnieuw de trein naar Fishoek.
Blijkbaar moeten we deze zaterdag niet betalen want we gaan gewoon voorbij de kaartjiesbalie. Een uur later liggen we te liggen, mag ook wel eens he. Na vier weken onophoudelijk nieuwe prikkels ontvangen sluiten we even de ogen en genieten van het geluid van de golven, het zonnetje en een ijsje.
Met ons laatste geld (we nemen hier nooit veel geld mee, jeweetwel diefstal enz.) kopen we een ijsje en wandelen we naar het station. In volle overtuiging dat we de trein niet meer moeten betalen komen we toe en merken we dat we wel moeten betalen, help!
We leggen onze situatie uit maar kunnen op geen begrip rekenen bij de security. Dan maar illegaal reizen zeker.. Via een weggetje geraken we toch op het perron en stappen in een overvolle trein. Doordat we geen kaartje hebben moeten we noodgedwongen in derde klas reizen... iets wat ons door iedereen afgeraden was. We nemen plaats op de harde banken en merken dat we echt de enige blanken zijn. Overal worden we aangestaard door zwarten en kleurlingen die waarschijnlijk nog nooit een blanke gezien hebben in derde klas ofzo (ze keken alleszinds met zo een blik). We gedragen ons zo onopvallend mogelijk en zetten onze gsm op stil ,we voelden ons immers niet echt op ons gemak maar vinden het toch een hele ervaring om hier te zitten. Tijdens de rit zien we wat passagiers met elkaar op de vuist gaan, zien we kinderen die spuugen op de veiligheidsagenten en zien/horen we vooral een groepje Afrikanen dat begint te zingen en dansen in een overvolle wagon (ouwch en waaw!) Ze zingen 45 minuten lang een ritmisch treurig en toch levendig lied in het Xhosa, en taal die hier veel door de zwarte Afrikanen gesproken wordt en waarvan het klikken van de tong verschillende betekenissen heeft.
Na een wilde rit stappen we uit, kijken even naar elkaar en vragen op hetzelfde moment; heb je dat ook allemaal gezien?
Nu gaan we nog genieten van een braai. Vraag van een miljoen rand; de hoeveelste is dit al?
Omdat we stilaan doorhebben dat het hier veel rapper vooruitgaat dan we ooit konden denken, en er hier zoveel te bezoeken/beleven is, proberen we onze vrije dagen vol te zetten met toeristische uitjes. Het is echt ongelooflijk hoeveel er hier te bezoeken valt in de Westkaap, na drie maanden zullen we waarschijnlijk nog maar een fractie gezien hebben van de vele fantastische plaatsen die Zuid-Afrika rijk is.
Vandaag stonden we vroeg op om op tijd in Kaapstad te zijn, zo konden we nog iets bezoeken voor het te warm wordt. We komen aan in het station en kuieren wat tussen de sfeervolle Kaapse markten die hier overal op zaterdag zijn. Dan besluiten we dat we onze historische kennis over Zuid-Afrika wat moeten bijschaven; op naar het Castle dus. Hier vind je alles over het ontstaan en de evolutie van Zuid-Afrika, interessant maar dan al was het veel te warm. In plaats van aandachtig de informatieteksten te lezen wandelen we van ventilator naar ventilator. We genieten nog van wat uitzichten op de stad en hebben er dan wel genoeg van. Richting Bo’Kaap dan maar!
Op weg ademen we de stadslucht met gretigheid in, de sfeer die hier hangt is za-lig. Overal zijn kraampjes, markten, afrikaanse dansers en zangers, chaotisch wegverkeer, roepende taxichauffeurs enz enzo... we zijn het allemaal al zo gewoon dat we ons laten meevoeren op het ritme van de stad. Eenmaal in Bo’Kaap zien we een van de pareltjes van Kaapstad, op de heuvel naast Lions head vind je een gemeenschap van Maleisische mensen die allemaal in kleurige huisjes wonen. Het is er rustig en heel erg mooi; rode, blauwe, groene, oranje, ... huisjes staan naast elkaar en de mensen hangen rustig rond op straat.
Na ons uitje in de stad willen we wel weer eens genieten van het strand. Omdat we vorige keer een strand gevonden hadden waar vooral de locals naartoe gaan (en we daar wel van houden, bij de locals zijn) nemen we opnieuw de trein naar Fishoek.
Blijkbaar moeten we deze zaterdag niet betalen want we gaan gewoon voorbij de kaartjiesbalie. Een uur later liggen we te liggen, mag ook wel eens he. Na vier weken onophoudelijk nieuwe prikkels ontvangen sluiten we even de ogen en genieten van het geluid van de golven, het zonnetje en een ijsje.
Met ons laatste geld (we nemen hier nooit veel geld mee, jeweetwel diefstal enz.) kopen we een ijsje en wandelen we naar het station. In volle overtuiging dat we de trein niet meer moeten betalen komen we toe en merken we dat we wel moeten betalen, help!
We leggen onze situatie uit maar kunnen op geen begrip rekenen bij de security. Dan maar illegaal reizen zeker.. Via een weggetje geraken we toch op het perron en stappen in een overvolle trein. Doordat we geen kaartje hebben moeten we noodgedwongen in derde klas reizen... iets wat ons door iedereen afgeraden was. We nemen plaats op de harde banken en merken dat we echt de enige blanken zijn. Overal worden we aangestaard door zwarten en kleurlingen die waarschijnlijk nog nooit een blanke gezien hebben in derde klas ofzo (ze keken alleszinds met zo een blik). We gedragen ons zo onopvallend mogelijk en zetten onze gsm op stil ,we voelden ons immers niet echt op ons gemak maar vinden het toch een hele ervaring om hier te zitten. Tijdens de rit zien we wat passagiers met elkaar op de vuist gaan, zien we kinderen die spuugen op de veiligheidsagenten en zien/horen we vooral een groepje Afrikanen dat begint te zingen en dansen in een overvolle wagon (ouwch en waaw!) Ze zingen 45 minuten lang een ritmisch treurig en toch levendig lied in het Xhosa, en taal die hier veel door de zwarte Afrikanen gesproken wordt en waarvan het klikken van de tong verschillende betekenissen heeft.
Na een wilde rit stappen we uit, kijken even naar elkaar en vragen op hetzelfde moment; heb je dat ook allemaal gezien?
Nu gaan we nog genieten van een braai. Vraag van een miljoen rand; de hoeveelste is dit al?
vrijdag 6 maart 2009
Dag 26. Vrijdag 6 maart – How can we teach while the class is ‘burning’?
Vandaag was het zowaar nog warmer dan gisteren... Onder een genadeloze zon vertrokken we naar school voor de laatste schooldag van deze week. De vrijdag hebben we gelukkig vroeger gedaan dus we zien het nog wel zitten om even les te geven in 40graden... Toch blijft het echt warm, al die kinderen in een klas, zonder airco natuurlijk, met weinig ventilatie en nog steeds die lange broek en dat hemd met lange mouwen....zelfs de oude houten tafeltjes in de klas kreunen onder de hitte. Toch moeten wij niet klagen, deze leerlingen moeten nog eens hun blazer aandoen..Zelfs in deze warmte is er geen sprake van het uniform te verwaarlozen.
De lessen Frans van Jonathan gaan ondertussen goed, toch is het moeilijk om de juiste klanken te krijgen. Sommige leerlingen hebben al moeite om deftig Engels en Afrikaans te spreken, laat staan Frans natuurlijk... Toch kunnen ze zichzelf al voorstellen en iets over hun familie vertellen, toch al heel wat voor hen. De lessen godsdienst zijn niet alleen een verrijking voor de leerlingen, het is gewoon interessant om een mini interreligieuze dialoog in de klas te voeren. Voor Engels geeft hij vaak nog les samen met een andere leerkracht, omdat de leerlingen zo meer spreekoefeningen kunnen doen.
Steven legt zich toe op lessen wiskunde, afgewisseld met lessen aardrijkskunde(maar dat is hier een keuzevak, veel hebben ze het dus niet) en wat lessen fysica. Toch is het opmerkelijk om te zien dat het niveau van fysica hoger ligt dan in Belgie. Dit in groot contrast met de andere vakken, waar we meer de indruk hebben dat ze twee jaar achterop liggen...
Na onze (martelmartelveeltewarme)lessen hadden we afgesproken met een Belgische vrouw,Germaine(die zowat verliefd geworden is op dit land) en haar dochter ,Lieselot. Gezellig om wat te praten over ons Zuid-Afrikaans avontuur. Ze vertelde ons dat ze de dag ervoor net ontsnapt zijn aan een bosbrand, het huis net achter dat van hen is wel uitgebrand..De bosbranden zijn hier het gespreksonderwerp..de kranten staan er vol van. We zien hier soms een blushelicopter overvliegen, met zo’n warmte is het eigenlijk niet verwonderlijk dat daar miserie van komt.
Een speciale vermelding aan Gigi, baie dankie!
Vandaag was het zowaar nog warmer dan gisteren... Onder een genadeloze zon vertrokken we naar school voor de laatste schooldag van deze week. De vrijdag hebben we gelukkig vroeger gedaan dus we zien het nog wel zitten om even les te geven in 40graden... Toch blijft het echt warm, al die kinderen in een klas, zonder airco natuurlijk, met weinig ventilatie en nog steeds die lange broek en dat hemd met lange mouwen....zelfs de oude houten tafeltjes in de klas kreunen onder de hitte. Toch moeten wij niet klagen, deze leerlingen moeten nog eens hun blazer aandoen..Zelfs in deze warmte is er geen sprake van het uniform te verwaarlozen.
De lessen Frans van Jonathan gaan ondertussen goed, toch is het moeilijk om de juiste klanken te krijgen. Sommige leerlingen hebben al moeite om deftig Engels en Afrikaans te spreken, laat staan Frans natuurlijk... Toch kunnen ze zichzelf al voorstellen en iets over hun familie vertellen, toch al heel wat voor hen. De lessen godsdienst zijn niet alleen een verrijking voor de leerlingen, het is gewoon interessant om een mini interreligieuze dialoog in de klas te voeren. Voor Engels geeft hij vaak nog les samen met een andere leerkracht, omdat de leerlingen zo meer spreekoefeningen kunnen doen.
Steven legt zich toe op lessen wiskunde, afgewisseld met lessen aardrijkskunde(maar dat is hier een keuzevak, veel hebben ze het dus niet) en wat lessen fysica. Toch is het opmerkelijk om te zien dat het niveau van fysica hoger ligt dan in Belgie. Dit in groot contrast met de andere vakken, waar we meer de indruk hebben dat ze twee jaar achterop liggen...
Na onze (martelmartelveeltewarme)lessen hadden we afgesproken met een Belgische vrouw,Germaine(die zowat verliefd geworden is op dit land) en haar dochter ,Lieselot. Gezellig om wat te praten over ons Zuid-Afrikaans avontuur. Ze vertelde ons dat ze de dag ervoor net ontsnapt zijn aan een bosbrand, het huis net achter dat van hen is wel uitgebrand..De bosbranden zijn hier het gespreksonderwerp..de kranten staan er vol van. We zien hier soms een blushelicopter overvliegen, met zo’n warmte is het eigenlijk niet verwonderlijk dat daar miserie van komt.
Een speciale vermelding aan Gigi, baie dankie!
donderdag 5 maart 2009
Dag 21.Zondag 1 maart “Music and Cheese”
Na een middag hard labeur waren we toe aan wat ontspanning en zoals gepland gingen we dus naar Kirstenbosch. We werden er opgewacht door E.J. van Jaarsveld, head research en organisator van de kirstenbosch optreden; we hadden weer eens geluk, een echte kenner(google hem maar eens). Zonder probleem loodste hij ons gratis naar binnen en laat ons plaatsnemen op de pelouse tussen de vele concertgangers. Hij nodigt ons ondertussen ook uit om later eens een begeleid bezoek aan zijn ‘tuintje’ te doen, driewerf hoera! We kijken en luisteren geboeid naar een optreden van een Afrikaanse groep uit Johannesburg – waarvan de naam ons nu ontsnapt – en genieten van de achtergrond( de tafelberg), het publiek dat spontaan begint te dansen en van de kaasgeur van de vele blote voeten... Na twee uurtjes de cultuurmens uit te hangen gaan we naar huis en werken we nog wat voort. Wanneer we willen slapen horen we in de verte geweerschoten, we verschieten niet meer zo erg als de eerste keer maar kijken toch even raar op. Ze vertellen ons hier dat het wel vaker gebeurt, taxic hauffeurs schieten blijkbaar op elkaars banden uit pure rivaliteit...absurdistan!
Dag 22-23-24. ma 2 maart – di 3 maart – woe4 maart “We don’t need more faeces on the wall”
Vandaag begint onze vierde week op Groote Schuur high school, we voelen ons stilletjesaan echt deel van het geheel. De eerste twee uur kunnen we weinig doen aangezien de leerlingen dan hun toetsen maken, maar als leraar moet je hier heel de dag op school zijn( ook al moet je een uurtje niet lesgeven). Ze wilden een uitzondering voor ons maken maar we besloten dat het beter is om gewoon helemaal in het systeem mee te draaien, we gebruiken de ‘vrije’ tijd dan maar nuttig en bereiden enkele lessen voor.
We krijgen ondertussen ook goed zicht op de problemen die deze school heeft. Een voorbeeld; vele leerlingen kunnen absoluut niet leren voor hun toets, terwijl anderen het niet willen doen(daar zit het weer wel voor iets tussen). De leerkrachten laten ons alvast weten dat slechts 30% voor een toets slaagt.
Dan zijn er nog elke dag incidenten met probleemleerlingen. Zo hoor je af en toe problemen met leerlingen die aan de drugs zitten, of die op de vuist gaan met elkaar of die zich gewoon niet kunnen gedragen (feaces op de wc muren smeren enz..) Waar je in Belgie al lang voor uit een school zou vliegen krijg je hier een zware berisping voor. Toch zijn ze niet mals met drugs, dan vlieg je eruit.
Elke keer als een leerling zich misdraagt hoor je uit welke situatie hij komt, vaak echt schrijnend. De school probeert hier geen rekening mee te houden bij overtredingen, maar soms is het hart toch groter dan het verstand.. helaas misbruiken veel leerlingen dit ook. We worden elke keer betrokken bij zo’n geval, ze willen vaak onze mening horen want soms kunnen we als halve outsider de zaken anders bekijken. Toch is een oordeel vellen niet meteen makkelijk...
Maandagavond zijn we dan samen met Father Rohan een avondlijke trip in Kaapstad gaan doen. We zijn eerst gaan genieten van twee magnifieke uitzichten op de stad, eerst vanop de flank van de tafelberg en dan vanop Lions head, daar kon je de de zon zien zakken terwijl enkele boten wegvoeren uit de haven. Ook zag je robbeneiland liggen, dat wel roze leek door de prachtige zonsondergang. Daarna gingen we weer naar het Belgisch restaurant, we genoten van een Duvel, Westmalle Trippel en een Orvalleke...ok we kunnen er weer tegenaan!
Dag 25. Donderdag 5 maart – “Cape town is burning”
Vandaag moesten we een klas uit grade 9 begeleiden die op uitstap ging naar het Holocaust museum in Kaapstad, een veel groter avontuur dan een schoolreisje in Belgie zo bleek achteraf!
Om 8 uur was het verzamelen geblazen aan de schoolpoort, daar wachtten de busjes op ons om ons naar het centrum te voeren. Geen mooie autobussen maar kleine taxibusjes die je hier overal ziet rijden tussen de auto’s. We hadden ze al veel zien rijden maar hadden het nog nooit aanegdurfd om erin te stappen, wilde verhalen over diefstal en auto-ongelukken met taxi’s doen hier de ronde...achja, met onze leerlingen erbij voelden we ons veilig.
We stappen in en beginnen aan een helse rit door het drukke ochtendverkeer, hels omdat het om 8uur s’ochtends al extreem warm was, (vanaf vandaag hebben we hier namelijk te maken met een hittegolf...) en omdat onze chauffeur vrolijk slalomde tussen de vele auto’s. Van autorijden geen sprake, noem het eerder rushen/slalommen/..., deze chauffeurs zijn ervaren bestuurders, zoveel is zeker.
Een halfuur en een lekke band verder staan we aan het holocaust museum. Gelukkig hebben ze hier airco zodat we in een frisse omgeving dit museum kunnen bezoeken. Het museum zelf is wat kleiner dan de dossinkazerne in Mechelen maar de uitleg is zeer goed, we merken dat veel van onze leerlingen voor het eerst iets over de Holocaust horen.Het is ook heel interessant voor ons omdat een deel van de uitleg over apartheid gaat, we luisteren aandachtig mee.
Na het bezoek trekken we het drukke centrum in, met 60 leerlingen en een temperatuur van zeker meer dan 40graden besterven we het (bijna). Het centrum is nog warmer dan de rest van de stad omdat de warmte vastgehouden word door de tafelberg die er als een kom omheen ligt... onze leerlingen lijken geen druppel te zweten, wij zwemmen zowat in ons zweet! Rond 14 u. beginnen we aan de terugweg, en net toen we dachten dat de chauffeur niet wilder kon rijden dan in het heengaan blijkt hij nog wat meer in petto te hebben. Doodleuk begint hij te racen tegen een ander busje, met wat zwoele muziek en meedansende leerlingen voelen we ons toch nog enigzinds op ons gemak, maar toch... nog een lesje Frans geven en dan richting huis.
Wanneer we thuiskomen horen we het nieuws van de dag, Cape Town is burning! Blijkbaar is het hier overal extreem warm en schieten de struiken in brand...We dachten dat het smog was die over de stad hing, het is dus rook. Op vele plaatsen rondom de stad woeden er brandjes, gelukkig heel ver van ons.
We beloven ook nog wat foto’s te posten, maar het internet is hier heeeeeeeel traag...
Na een middag hard labeur waren we toe aan wat ontspanning en zoals gepland gingen we dus naar Kirstenbosch. We werden er opgewacht door E.J. van Jaarsveld, head research en organisator van de kirstenbosch optreden; we hadden weer eens geluk, een echte kenner(google hem maar eens). Zonder probleem loodste hij ons gratis naar binnen en laat ons plaatsnemen op de pelouse tussen de vele concertgangers. Hij nodigt ons ondertussen ook uit om later eens een begeleid bezoek aan zijn ‘tuintje’ te doen, driewerf hoera! We kijken en luisteren geboeid naar een optreden van een Afrikaanse groep uit Johannesburg – waarvan de naam ons nu ontsnapt – en genieten van de achtergrond( de tafelberg), het publiek dat spontaan begint te dansen en van de kaasgeur van de vele blote voeten... Na twee uurtjes de cultuurmens uit te hangen gaan we naar huis en werken we nog wat voort. Wanneer we willen slapen horen we in de verte geweerschoten, we verschieten niet meer zo erg als de eerste keer maar kijken toch even raar op. Ze vertellen ons hier dat het wel vaker gebeurt, taxic hauffeurs schieten blijkbaar op elkaars banden uit pure rivaliteit...absurdistan!
Dag 22-23-24. ma 2 maart – di 3 maart – woe4 maart “We don’t need more faeces on the wall”
Vandaag begint onze vierde week op Groote Schuur high school, we voelen ons stilletjesaan echt deel van het geheel. De eerste twee uur kunnen we weinig doen aangezien de leerlingen dan hun toetsen maken, maar als leraar moet je hier heel de dag op school zijn( ook al moet je een uurtje niet lesgeven). Ze wilden een uitzondering voor ons maken maar we besloten dat het beter is om gewoon helemaal in het systeem mee te draaien, we gebruiken de ‘vrije’ tijd dan maar nuttig en bereiden enkele lessen voor.
We krijgen ondertussen ook goed zicht op de problemen die deze school heeft. Een voorbeeld; vele leerlingen kunnen absoluut niet leren voor hun toets, terwijl anderen het niet willen doen(daar zit het weer wel voor iets tussen). De leerkrachten laten ons alvast weten dat slechts 30% voor een toets slaagt.
Dan zijn er nog elke dag incidenten met probleemleerlingen. Zo hoor je af en toe problemen met leerlingen die aan de drugs zitten, of die op de vuist gaan met elkaar of die zich gewoon niet kunnen gedragen (feaces op de wc muren smeren enz..) Waar je in Belgie al lang voor uit een school zou vliegen krijg je hier een zware berisping voor. Toch zijn ze niet mals met drugs, dan vlieg je eruit.
Elke keer als een leerling zich misdraagt hoor je uit welke situatie hij komt, vaak echt schrijnend. De school probeert hier geen rekening mee te houden bij overtredingen, maar soms is het hart toch groter dan het verstand.. helaas misbruiken veel leerlingen dit ook. We worden elke keer betrokken bij zo’n geval, ze willen vaak onze mening horen want soms kunnen we als halve outsider de zaken anders bekijken. Toch is een oordeel vellen niet meteen makkelijk...
Maandagavond zijn we dan samen met Father Rohan een avondlijke trip in Kaapstad gaan doen. We zijn eerst gaan genieten van twee magnifieke uitzichten op de stad, eerst vanop de flank van de tafelberg en dan vanop Lions head, daar kon je de de zon zien zakken terwijl enkele boten wegvoeren uit de haven. Ook zag je robbeneiland liggen, dat wel roze leek door de prachtige zonsondergang. Daarna gingen we weer naar het Belgisch restaurant, we genoten van een Duvel, Westmalle Trippel en een Orvalleke...ok we kunnen er weer tegenaan!
Dag 25. Donderdag 5 maart – “Cape town is burning”
Vandaag moesten we een klas uit grade 9 begeleiden die op uitstap ging naar het Holocaust museum in Kaapstad, een veel groter avontuur dan een schoolreisje in Belgie zo bleek achteraf!
Om 8 uur was het verzamelen geblazen aan de schoolpoort, daar wachtten de busjes op ons om ons naar het centrum te voeren. Geen mooie autobussen maar kleine taxibusjes die je hier overal ziet rijden tussen de auto’s. We hadden ze al veel zien rijden maar hadden het nog nooit aanegdurfd om erin te stappen, wilde verhalen over diefstal en auto-ongelukken met taxi’s doen hier de ronde...achja, met onze leerlingen erbij voelden we ons veilig.
We stappen in en beginnen aan een helse rit door het drukke ochtendverkeer, hels omdat het om 8uur s’ochtends al extreem warm was, (vanaf vandaag hebben we hier namelijk te maken met een hittegolf...) en omdat onze chauffeur vrolijk slalomde tussen de vele auto’s. Van autorijden geen sprake, noem het eerder rushen/slalommen/..., deze chauffeurs zijn ervaren bestuurders, zoveel is zeker.
Een halfuur en een lekke band verder staan we aan het holocaust museum. Gelukkig hebben ze hier airco zodat we in een frisse omgeving dit museum kunnen bezoeken. Het museum zelf is wat kleiner dan de dossinkazerne in Mechelen maar de uitleg is zeer goed, we merken dat veel van onze leerlingen voor het eerst iets over de Holocaust horen.Het is ook heel interessant voor ons omdat een deel van de uitleg over apartheid gaat, we luisteren aandachtig mee.
Na het bezoek trekken we het drukke centrum in, met 60 leerlingen en een temperatuur van zeker meer dan 40graden besterven we het (bijna). Het centrum is nog warmer dan de rest van de stad omdat de warmte vastgehouden word door de tafelberg die er als een kom omheen ligt... onze leerlingen lijken geen druppel te zweten, wij zwemmen zowat in ons zweet! Rond 14 u. beginnen we aan de terugweg, en net toen we dachten dat de chauffeur niet wilder kon rijden dan in het heengaan blijkt hij nog wat meer in petto te hebben. Doodleuk begint hij te racen tegen een ander busje, met wat zwoele muziek en meedansende leerlingen voelen we ons toch nog enigzinds op ons gemak, maar toch... nog een lesje Frans geven en dan richting huis.
Wanneer we thuiskomen horen we het nieuws van de dag, Cape Town is burning! Blijkbaar is het hier overal extreem warm en schieten de struiken in brand...We dachten dat het smog was die over de stad hing, het is dus rook. Op vele plaatsen rondom de stad woeden er brandjes, gelukkig heel ver van ons.
We beloven ook nog wat foto’s te posten, maar het internet is hier heeeeeeeel traag...
zondag 1 maart 2009
dag 15-19: Addicted to work
Op school gaat alles goed, we hadden het deze week zodanig druk met lessen geven en maken dat we de kans niet kregen om iets te posten. Naast onze lessen die we geven doen we elk nog een pak extra schoolwerk: zo bewaken we de strafstudie, hebben we een paar projecten op school, geven we bijles aan kinderen uit de townships,... . Deze week zijn we gaan kijken naar een voorstelling van Grease waaraan de leerlingen uit grade 10 zes maanden gewerkt hebben en dat kon je er aan zien! Het ritme dat die kinderen hebben is onvoorspelbaar. Minutenlang swingen ze en schudden ze bewegingen uit de mouw waar zelfs John Travolta niet aan kan tippen. De volgende dag echter hoorden we op school dat de hoofdrolspeler onder invloed van drugs op school was, hij gebruikt de populaire drug `tik` waar soms hele townshipgemeenschappen aan tenonder gaan. Het is hier echt een probleem aan het worden, zoveel is zeker. Het is heel goedkoop en overal te vinden... Vele leerlingen worden ervan verdacht het te gebruiken.
Volgende week is het toetsenweek, dat wil zeggen dat ze tijdens de eerste twee uur twee toetsen krijgen. Daarna hebben ze de 7 normale lestijden (wel ingekort tot 35 min). Ook hebben we donderdag een excursie die we moeten begeleiden, we gaan naar een holocaust-museum.
Donderdag gingen we met enkele collega`s naar het plaatselijke carnaval. Het was alsof we op een mixomatose van `feest in het park`, `dranouter` en een heel klein beetje `werchter` toekwamen. Overal vond je kraampjes die ze mooi gerankschikt hadden volgens land. Jammer genoeg is Belgie misschien teveel bezig met kibbelen: we vonden geen kraampje van Belgie, dus we besloten om ons bij de Noorderburen te nestelen. Wat bitterballen en Hollands bier (ja we weten het...). Een geslaagde avond.
dag 19-20-21: the mussels from `onrussels`...
Na een week hard labeur keken we echt wel uit naar het weekend. Na het laatste belsignaal( dat hier echt nooit op tijd afgaat) pakten we vlug onze zak en gingen richting Onrus. Ons gastgezin had ons namelijk uitgenodigd om een weekend puur natuur te leven; wij zegden geen nee!
De tocht begon met de gekende zichten.. townships, townships, townships...Kinderen voetballen langs de autosnelweg terwijl de ouders zich met het (over)leven bezighouden.
Langzaam reden we uit Kaapstad richting de hottentot mountains, hier geen hottentottententententoonstelling maar wel een prachtige reeks bergen en een overweldigende natuur. Hier vind je de vele wijnboeren en fruittelers die de streek rijk is. We rijden van het ene prachtige uitzicht in het andere terwijl onze ogen verzadigd raken door de schoonheid. Je kan het echt niet voor mogelijk houden hoe mooi het hier soms is... Een vleugje provence, schotse highlands, Haspengouw, ... allemaal samen in een streek.De schoonheid van de natuur contrasteert met de ellende van de stad, zoveel is zeker.
We stoppen even bij een appelteler om vers appelsap te drinken en rijden verder tot in Onrus; een charmant plaatsje naast de Indische Oceaan met aan de ene kant uizicht op de bergen en aan de andere kant de zee (inderdaad, prachtig). We besluiten om onmiddelijk in de zee te springen maar lang blijven we er toch niet in; koud water doet ons naar adem snakken!
Gelukkig is de zon daar weer om ons warm te houden, zodat we opgewarmd terug naar het huisje kunnen.
Daar genieten we van een pure zonsondergang, een glas fonkelwijn en een braai...
De volgende dag staan we al vroeg op, we hebben een druk schema vandaag. We beginnen de dag met een spelletje mosselen vangen. Op een idyllisch strand vind je hele groepen mosselen enkele centimeters onder het zand; we wroeten dat het een lieve lust is en vinden er 150 (meer mogen we niet vangen om de populatie in stand te houden.). Dit zijn geen zwarte maar witte mosselen. Baie lekker!
Daarna trekken we vlug een wetsuit aan om te gaan snorkelen in een kleine lagune. Onze opdracht is simpel; vang zoveel kreeften als mogelijk. Eenmaal in het water staan we verbluft van de schoonheid van de onderwaterwereld. Onze ogen kijken alle kanten uit en zien kleurrijke anemonen, prachtige rotspartijen, vissen in alle kleuren, kreeften, kleine ongevaarlijke haaien, enz enz... National geographic maar dan in het echt, laat die tv maar uit!
We vangen 7 kreeften en besluiten om ze onmiddelijk te koken, waar je in Belgie een fortuin voor betaalt haal je hier gewoon recht uit de zee op je bord... En dat hebben vele arme mensen hier begrepen; dagelijks plunderen ze de hele zeebodem en halen er alles uit. Zo overschrijden ze de toegelaten hoeveelheid van 5 kreeften per persoon en vissen zelfs op parelhoen (een lekkernij - google maar eens) en verstoren zo het ecosysteem.. maar die mensen moeten eten.. moeilijke dilemma's allemaal.
Daarna bezoeken we Hermanus en zien de vele plaatsen waar in juli-september de walvissen komen paren. Helaas zien we buiten enkele zeehonden geen enkel zeedier, al hadden we dat wel verwacht.
We kuisen s' avonds onze mosselen en eten ze op, wat wil je meer hebben?
Op zondag moeten we op tijd terug naar huis, we moeten nog een aantal lessen voorbereiden en willen 's avonds zeker naar de optredens in Kirstenbosch botanical gardens, op tijd vertrekken dus.
Ons gastgezin verzekert ons dat we zullen genieten van de autorit, onze nieuwsgierigheid is gewekt! We rijden kilometers langs de kustlijn en zien een azuurblauwe zee met metershoge golven waar de wind prachtig mee speelt; schuim spat alle kanten op. We zien Kaap de Goede Hoop in de verte en rijden langs ongerepte plaatsen natuur. Hectares fijnbos maken het plaatje compleet. Fijnbos is een unieke plantensoort die je enkel in deze streek vindt, en eenmaal in de twintig jaar steekt het zichzelf in brand om de zaadjes overal te verspreiden. Zo zien we dus afgebrande stukken land waar kleine roze bloemen op groeien.. bijzonder...
Ondertussen blokkeren enkele bavianen de weg en storen we een koppeltje dat dacht helemaal alleen op dat plekje te kunnen genieten van de fauna en flora...sorry guys!
We duiken in een rivier waarvan het water zelfs drinkbaar is... Het woord idyllisch is echt een understatement voor wat we allemaal zien. Jammer, moeten nu echt wel naar huis.
Onder een temperatuur van 35 graden werken we ondertussen voort aan ons schoolwerk, wat kan het leven soms hard zijn he?!
Op school gaat alles goed, we hadden het deze week zodanig druk met lessen geven en maken dat we de kans niet kregen om iets te posten. Naast onze lessen die we geven doen we elk nog een pak extra schoolwerk: zo bewaken we de strafstudie, hebben we een paar projecten op school, geven we bijles aan kinderen uit de townships,... . Deze week zijn we gaan kijken naar een voorstelling van Grease waaraan de leerlingen uit grade 10 zes maanden gewerkt hebben en dat kon je er aan zien! Het ritme dat die kinderen hebben is onvoorspelbaar. Minutenlang swingen ze en schudden ze bewegingen uit de mouw waar zelfs John Travolta niet aan kan tippen. De volgende dag echter hoorden we op school dat de hoofdrolspeler onder invloed van drugs op school was, hij gebruikt de populaire drug `tik` waar soms hele townshipgemeenschappen aan tenonder gaan. Het is hier echt een probleem aan het worden, zoveel is zeker. Het is heel goedkoop en overal te vinden... Vele leerlingen worden ervan verdacht het te gebruiken.
Volgende week is het toetsenweek, dat wil zeggen dat ze tijdens de eerste twee uur twee toetsen krijgen. Daarna hebben ze de 7 normale lestijden (wel ingekort tot 35 min). Ook hebben we donderdag een excursie die we moeten begeleiden, we gaan naar een holocaust-museum.
Donderdag gingen we met enkele collega`s naar het plaatselijke carnaval. Het was alsof we op een mixomatose van `feest in het park`, `dranouter` en een heel klein beetje `werchter` toekwamen. Overal vond je kraampjes die ze mooi gerankschikt hadden volgens land. Jammer genoeg is Belgie misschien teveel bezig met kibbelen: we vonden geen kraampje van Belgie, dus we besloten om ons bij de Noorderburen te nestelen. Wat bitterballen en Hollands bier (ja we weten het...). Een geslaagde avond.
dag 19-20-21: the mussels from `onrussels`...
Na een week hard labeur keken we echt wel uit naar het weekend. Na het laatste belsignaal( dat hier echt nooit op tijd afgaat) pakten we vlug onze zak en gingen richting Onrus. Ons gastgezin had ons namelijk uitgenodigd om een weekend puur natuur te leven; wij zegden geen nee!
De tocht begon met de gekende zichten.. townships, townships, townships...Kinderen voetballen langs de autosnelweg terwijl de ouders zich met het (over)leven bezighouden.
Langzaam reden we uit Kaapstad richting de hottentot mountains, hier geen hottentottententententoonstelling maar wel een prachtige reeks bergen en een overweldigende natuur. Hier vind je de vele wijnboeren en fruittelers die de streek rijk is. We rijden van het ene prachtige uitzicht in het andere terwijl onze ogen verzadigd raken door de schoonheid. Je kan het echt niet voor mogelijk houden hoe mooi het hier soms is... Een vleugje provence, schotse highlands, Haspengouw, ... allemaal samen in een streek.De schoonheid van de natuur contrasteert met de ellende van de stad, zoveel is zeker.
We stoppen even bij een appelteler om vers appelsap te drinken en rijden verder tot in Onrus; een charmant plaatsje naast de Indische Oceaan met aan de ene kant uizicht op de bergen en aan de andere kant de zee (inderdaad, prachtig). We besluiten om onmiddelijk in de zee te springen maar lang blijven we er toch niet in; koud water doet ons naar adem snakken!
Gelukkig is de zon daar weer om ons warm te houden, zodat we opgewarmd terug naar het huisje kunnen.
Daar genieten we van een pure zonsondergang, een glas fonkelwijn en een braai...
De volgende dag staan we al vroeg op, we hebben een druk schema vandaag. We beginnen de dag met een spelletje mosselen vangen. Op een idyllisch strand vind je hele groepen mosselen enkele centimeters onder het zand; we wroeten dat het een lieve lust is en vinden er 150 (meer mogen we niet vangen om de populatie in stand te houden.). Dit zijn geen zwarte maar witte mosselen. Baie lekker!
Daarna trekken we vlug een wetsuit aan om te gaan snorkelen in een kleine lagune. Onze opdracht is simpel; vang zoveel kreeften als mogelijk. Eenmaal in het water staan we verbluft van de schoonheid van de onderwaterwereld. Onze ogen kijken alle kanten uit en zien kleurrijke anemonen, prachtige rotspartijen, vissen in alle kleuren, kreeften, kleine ongevaarlijke haaien, enz enz... National geographic maar dan in het echt, laat die tv maar uit!
We vangen 7 kreeften en besluiten om ze onmiddelijk te koken, waar je in Belgie een fortuin voor betaalt haal je hier gewoon recht uit de zee op je bord... En dat hebben vele arme mensen hier begrepen; dagelijks plunderen ze de hele zeebodem en halen er alles uit. Zo overschrijden ze de toegelaten hoeveelheid van 5 kreeften per persoon en vissen zelfs op parelhoen (een lekkernij - google maar eens) en verstoren zo het ecosysteem.. maar die mensen moeten eten.. moeilijke dilemma's allemaal.
Daarna bezoeken we Hermanus en zien de vele plaatsen waar in juli-september de walvissen komen paren. Helaas zien we buiten enkele zeehonden geen enkel zeedier, al hadden we dat wel verwacht.
We kuisen s' avonds onze mosselen en eten ze op, wat wil je meer hebben?
Op zondag moeten we op tijd terug naar huis, we moeten nog een aantal lessen voorbereiden en willen 's avonds zeker naar de optredens in Kirstenbosch botanical gardens, op tijd vertrekken dus.
Ons gastgezin verzekert ons dat we zullen genieten van de autorit, onze nieuwsgierigheid is gewekt! We rijden kilometers langs de kustlijn en zien een azuurblauwe zee met metershoge golven waar de wind prachtig mee speelt; schuim spat alle kanten op. We zien Kaap de Goede Hoop in de verte en rijden langs ongerepte plaatsen natuur. Hectares fijnbos maken het plaatje compleet. Fijnbos is een unieke plantensoort die je enkel in deze streek vindt, en eenmaal in de twintig jaar steekt het zichzelf in brand om de zaadjes overal te verspreiden. Zo zien we dus afgebrande stukken land waar kleine roze bloemen op groeien.. bijzonder...
Ondertussen blokkeren enkele bavianen de weg en storen we een koppeltje dat dacht helemaal alleen op dat plekje te kunnen genieten van de fauna en flora...sorry guys!
We duiken in een rivier waarvan het water zelfs drinkbaar is... Het woord idyllisch is echt een understatement voor wat we allemaal zien. Jammer, moeten nu echt wel naar huis.
Onder een temperatuur van 35 graden werken we ondertussen voort aan ons schoolwerk, wat kan het leven soms hard zijn he?!
Abonneren op:
Posts (Atom)
