donderdag 26 februari 2009
maandag 23 februari 2009
dag 14 en 15; living on the edge...
Zondag 22/02
Zondag is hier intussen kerkdag geworden. We staan even na zessen op - een ware marteling na een drukke schoolweek - en Wayne voert ons naar de kerk. (Wayne White en zijn supervriendelijke familie zijn bij het groepje mensen dat er alles aan doet om het ons hier naar onze zin te laten hebben, en het werkt!)
De weg naar de kerk is net zoals vorige week een ware shock, we voelen ons elke keer weer met beide voeten terug op de aardbodem gezet. Dit is echt het dagelijkse leven voor zovele mensen hier; leven in armtierige huisjes – opeengepakt met je hele familie en overleven, dag na dag.Sommigen proberen wat geld te verdienen door overal in de stad zelfgemaakte kunstwerkjes te verkopen, anderen willen aan de realiteit ontsnappen en worden verslaafd aan drugs. Zo gebeurt het dat vele van onze leerlingen nooit huiswerk kunnen maken; ze zijn immers vaak de enigen die voor hun hele familie kunnen zorgen. Ofwel zitten de ouders aan de drugs, ofwel zijn de ouders gestorven ten gevolge van aids of het geweld in de townships...
De sfeer in een township is ook heel raar, op een zondagmorgen om 7 uur heerst hier een drukte van jewelste, overal zie je wel mensen lopen, zitten, babbelen. Of ze gaan naar de plaatselijke winkeltjes die sommige mensen in hun ‘huis’ openhouden. Een andere cultuur, zoveel is zeker.
Gelukkig werden we deze week niet nog eens voorgesteld aan de volledige kerk zodat we ons zonder zorgen konden laten meevoeren op het ritme van deze kerkgemeenschap met enkel kleurlingen. Deze mensen zingen echt heel mooi en heel erg veel, gelukkig horen ze ons gejank niet(dat hopen we toch) zodat we de liederen kunnen meezingen (of neurien dan toch maar.)
Na de mis zijn we uitgenodigd door de familie van Father Rohan om mee met hen te braaien ter ere van Rohan’s verjaardag. De hele middag praten we met deze gezellige familie, we wagen ons zelfs even aan een spelletje cricket met de jongsten.. we scoren een aantal sixpointers door de bal twee rimboetuinen verder in te schoppen(jammergenoeg kunnen we die ballen niet meer halen door de gevaarlijke slangen die er in zouden vertoeven.)
We komen doodmoe thuis en vallen als een blok in slaap.
Maandag 23/02/09
We kunnen het amper geloven maar vandaag starten we al met onze derde week in Groote Schuur High School.Wat gaat dat hier rap! Weeral vroeg opstaan, ons in onze deftigste outfit hijsen en dan richting school. Op weg worden we begroet door enorm veel leerlingen, ze scheppen er echt plezier in om ‘hello sir, how are you sir?’ te zeggen, terwijl sommigen zich al aan ‘bonjour’ wagen tegen Jonathan.. We blijven toch echt die Europeanen voor hen. De speech vandaag gaat over het respect voor het uniform, te absurd voor woorden. Zo moeten de meisjes hun sokken dubbel plooien, terwijl de jongens hun hemd ten allen tijde in hun broek moet zitten. Zelfs op straat moeten deze leerlingen zich aan de regels houden, of ze worden simpelweg naar de strafstudie gestuurd.
We geven elke twee uurtjes les en om iets na tienen is het weer assembly in de groote saal. Keer op keer blijft het ons verbazen hoe traditie hier een heel belangrijke plaats inneemt in het schoolleven. Veel tijd om hierover na te denken hebben we echter niet want al vlug komt de directeur weer binnen en moeten we in de houding gaan staan om het volkslied mee te zingen/prevelen/murmelen (echt veel mooier dan de brabançonne, dat wel!)
Daarna hebben we even pauze en dan vliegen we erin, we genieten wel van het lesgeven hier. Je hebt veel mee vrijheid en vooral; deze kinderen moeten nog zoveel leren...Ze genieten er ook zichtbaar van om ons als leraar te hebben, toch als we de lachende gezichten en de vele vragen die ze ons altijd stellen als barometer nemen.
Een fulltime leerkracht zijn in Zuid-Afrika is toch wat anders dan thuis, hier moeten leerkrachten waarempel 35 uur per week lesgeven. Een hele aanpassing als je als student maximaal 16 uur per week gegeven hebt, zoveel is zeker! Toch krijgen we soms tijd om iets te eten over de middag ( deze school heeft amper pauzes omdat de leerlingen anders beginnen te vechten...) en om het zweet van ons voorhoofd te vegen.
De lessen Frans van Jonathan zijn een echte voltreffer, terwijl Steven een andere manier van aanpakken uitprobeert in de lessen wiskunde en de lessen Aardrijkskunde; de slapende leerlingen zullen het geweten hebben. We zullen deze weken ook extra lessen geven aan de leerlingen uit Namibie, Zimbabwe en Tanzanie zodat hun Engels wat beter wordt.
Ongelooflijk hoe multicultureel deze school is..
Een voorbeeld om aan te tonen hoe dat soms heel kleine comflicten kan geven; voor de les begint moeten de leerlingen in twee rijen voor de klas gaan staan, de meisjes mogen als eerste naar binnen terwijl de jongens nog even moeten wachten. De Westerse manier van kijken is; als man ben je beleefd tegenover de vrouw. De Afrikaanse manier van kijken is; de man moet eerst naar binnen om te kijken of de kust veilig is, dan kunnen de meisjes naar binnen. Gelukkig zorgen deze dingen voor niet al te grote problemen. Als er problemen zijn dan is het voornamelijk Christenen die met Moslims op de vuist gaan, best raar allemaal.
Omdat we er toch zo’n plezier in scheppen om jullie dit mee te delen: we hebben in de twee weken dat we hier zijn nog geen druppel regen gezien.Of hebben we dit al laten weten?! We zoeken een referentiepunt om te zien hoe veel we gebruind zijn...
Vandaag hadden we wel wat wolken, bleek dat het de rook was van een brand in een township wat verder.
We willen jullie ook bedanken voor de vele berichten, we lezen ze telkens met heel veel plezier!!
Baie groete
Zondag is hier intussen kerkdag geworden. We staan even na zessen op - een ware marteling na een drukke schoolweek - en Wayne voert ons naar de kerk. (Wayne White en zijn supervriendelijke familie zijn bij het groepje mensen dat er alles aan doet om het ons hier naar onze zin te laten hebben, en het werkt!)
De weg naar de kerk is net zoals vorige week een ware shock, we voelen ons elke keer weer met beide voeten terug op de aardbodem gezet. Dit is echt het dagelijkse leven voor zovele mensen hier; leven in armtierige huisjes – opeengepakt met je hele familie en overleven, dag na dag.Sommigen proberen wat geld te verdienen door overal in de stad zelfgemaakte kunstwerkjes te verkopen, anderen willen aan de realiteit ontsnappen en worden verslaafd aan drugs. Zo gebeurt het dat vele van onze leerlingen nooit huiswerk kunnen maken; ze zijn immers vaak de enigen die voor hun hele familie kunnen zorgen. Ofwel zitten de ouders aan de drugs, ofwel zijn de ouders gestorven ten gevolge van aids of het geweld in de townships...
De sfeer in een township is ook heel raar, op een zondagmorgen om 7 uur heerst hier een drukte van jewelste, overal zie je wel mensen lopen, zitten, babbelen. Of ze gaan naar de plaatselijke winkeltjes die sommige mensen in hun ‘huis’ openhouden. Een andere cultuur, zoveel is zeker.
Gelukkig werden we deze week niet nog eens voorgesteld aan de volledige kerk zodat we ons zonder zorgen konden laten meevoeren op het ritme van deze kerkgemeenschap met enkel kleurlingen. Deze mensen zingen echt heel mooi en heel erg veel, gelukkig horen ze ons gejank niet(dat hopen we toch) zodat we de liederen kunnen meezingen (of neurien dan toch maar.)
Na de mis zijn we uitgenodigd door de familie van Father Rohan om mee met hen te braaien ter ere van Rohan’s verjaardag. De hele middag praten we met deze gezellige familie, we wagen ons zelfs even aan een spelletje cricket met de jongsten.. we scoren een aantal sixpointers door de bal twee rimboetuinen verder in te schoppen(jammergenoeg kunnen we die ballen niet meer halen door de gevaarlijke slangen die er in zouden vertoeven.)
We komen doodmoe thuis en vallen als een blok in slaap.
Maandag 23/02/09
We kunnen het amper geloven maar vandaag starten we al met onze derde week in Groote Schuur High School.Wat gaat dat hier rap! Weeral vroeg opstaan, ons in onze deftigste outfit hijsen en dan richting school. Op weg worden we begroet door enorm veel leerlingen, ze scheppen er echt plezier in om ‘hello sir, how are you sir?’ te zeggen, terwijl sommigen zich al aan ‘bonjour’ wagen tegen Jonathan.. We blijven toch echt die Europeanen voor hen. De speech vandaag gaat over het respect voor het uniform, te absurd voor woorden. Zo moeten de meisjes hun sokken dubbel plooien, terwijl de jongens hun hemd ten allen tijde in hun broek moet zitten. Zelfs op straat moeten deze leerlingen zich aan de regels houden, of ze worden simpelweg naar de strafstudie gestuurd.
We geven elke twee uurtjes les en om iets na tienen is het weer assembly in de groote saal. Keer op keer blijft het ons verbazen hoe traditie hier een heel belangrijke plaats inneemt in het schoolleven. Veel tijd om hierover na te denken hebben we echter niet want al vlug komt de directeur weer binnen en moeten we in de houding gaan staan om het volkslied mee te zingen/prevelen/murmelen (echt veel mooier dan de brabançonne, dat wel!)
Daarna hebben we even pauze en dan vliegen we erin, we genieten wel van het lesgeven hier. Je hebt veel mee vrijheid en vooral; deze kinderen moeten nog zoveel leren...Ze genieten er ook zichtbaar van om ons als leraar te hebben, toch als we de lachende gezichten en de vele vragen die ze ons altijd stellen als barometer nemen.
Een fulltime leerkracht zijn in Zuid-Afrika is toch wat anders dan thuis, hier moeten leerkrachten waarempel 35 uur per week lesgeven. Een hele aanpassing als je als student maximaal 16 uur per week gegeven hebt, zoveel is zeker! Toch krijgen we soms tijd om iets te eten over de middag ( deze school heeft amper pauzes omdat de leerlingen anders beginnen te vechten...) en om het zweet van ons voorhoofd te vegen.
De lessen Frans van Jonathan zijn een echte voltreffer, terwijl Steven een andere manier van aanpakken uitprobeert in de lessen wiskunde en de lessen Aardrijkskunde; de slapende leerlingen zullen het geweten hebben. We zullen deze weken ook extra lessen geven aan de leerlingen uit Namibie, Zimbabwe en Tanzanie zodat hun Engels wat beter wordt.
Ongelooflijk hoe multicultureel deze school is..
Een voorbeeld om aan te tonen hoe dat soms heel kleine comflicten kan geven; voor de les begint moeten de leerlingen in twee rijen voor de klas gaan staan, de meisjes mogen als eerste naar binnen terwijl de jongens nog even moeten wachten. De Westerse manier van kijken is; als man ben je beleefd tegenover de vrouw. De Afrikaanse manier van kijken is; de man moet eerst naar binnen om te kijken of de kust veilig is, dan kunnen de meisjes naar binnen. Gelukkig zorgen deze dingen voor niet al te grote problemen. Als er problemen zijn dan is het voornamelijk Christenen die met Moslims op de vuist gaan, best raar allemaal.
Omdat we er toch zo’n plezier in scheppen om jullie dit mee te delen: we hebben in de twee weken dat we hier zijn nog geen druppel regen gezien.Of hebben we dit al laten weten?! We zoeken een referentiepunt om te zien hoe veel we gebruind zijn...
Vandaag hadden we wel wat wolken, bleek dat het de rook was van een brand in een township wat verder.
We willen jullie ook bedanken voor de vele berichten, we lezen ze telkens met heel veel plezier!!
Baie groete
zaterdag 21 februari 2009
dag 11,12 en 13
Donderdag 19/02
Hoewel we al een stukje gepost hebben over deze dag moesten we dit jullie echt nog vertellen. Zoals gezegd waren we deze avond uitgenodigd op een braai door enkele leerkrachten. Onze gastvrouw Karin voerde ons naar het andere eind van de stad , op het stuk land tussen de Tafelberg en Lions head op de plaats van afspraak. We hadden toen nog niet echt door waar we precies naartoe gebracht werden. Eenmaal aangekomen kwamen we echt ogen tekort… dit was duidelijk de duurste buurt van heel Kaapstad! Eerst nog door de strenge beveiliging en dan naar het huis. Bleek dat dit het allereerste huis was dat gebouwd is in Zuid-Afrika naast het kasteel... Door Jan Van Riebeeck, met de oudste eik van heel Zuid-Afrika erbij.. Vanuit het huis had je een adembenemend zicht op de stad, miljoenen lichtjes aan onze voeten en rechts die fenomenale berg en achter de huizen de zee…
Perfecte setting om je goed te voelen zou je denken, maar wij wilden hier toch zo rap mogelijk weg. De aanblik van de townships is te diep op ons netvlies gebrand.. en weten dat naast die miljoenen lichtjes aan onze voeten ook miljoenen mensen zonder deftig huis zijn (terwijl er waarschijnlijk 100 mensen in dit huis zouden kunnen leven) is echt geen prettige gedachte.
We drinken een van die plaatselijke bieren en vertrekken naar huis. Deze kant van Kaapstad hebben we dan ook weer gezien.
Vrijdag 20/02
Vanmorgen eerst nog op school werken, maar gelukkig stoppen de lessen hier al om 12u op vrijdag (zodat de moslims op school naar het vrijdaggebed kunnen gaan)
We hadden dus al vroeg gedaan vandaag en besloten om richting CAPUT te gaan, Cape Town University of Technology,om de lerarenopleiding hier eens te vergelijken met Belgie en afspraken te maken om de docenten hier een tijdje te volgen.
Daarvoor moesten we opnieuw gebruik maken van het openbaar vervoer, aka de trein. We lachen ons krom met de vele veiligheidsbordjes; geen bijlen, machinegeweren etc. toegestaan in de trein. Ook het bordje “als deze wagon te leeg is, neem dan een die voller is” deed ons onze wenkbrauwen fronsen.
We zitten gezellig te keuvelen tot we plots drie geweerschoten+sirenes horen in een achterbuurt - ver genoeg van de trein, dit was toch even schrikken.
Aangekomen in het centrum genieten we van de sfeer die er hangt. Het doet ons beiden denken aan de Rambla’s in Barcelona; de zon, de hoge bomen, de wannabee wolkenkrabbers, de winkeltjes, de terrasjes. Toch voel je dat dit Zuid-Afrika is, mede door het roekeloze rijgedrag van de taxi’s en de vele veiligheidsagenten. Na een halfuurtje wandelen komen we aan op wat wel een van de mooiste plaatsen van Kaapstad lijkt te zijn; de campus van de universiteit. Je waant je in een stadspark met af en toe een gebouw, het moet heerlijk zijn om hier te studeren. We maken wat afspraken en trekken opnieuw het centrum in richting Waterfront.
We banen ons een weg tussen het verkeer en zien af en toe een bakkie(jeep) voortrijden met telkens meer dan tien kleurlingen die opeengepakt achterop zitten. Je ziet ze hier overal rijden, best wel een grappig zicht.
Eenmaal aangekomen in het waterfront hebben we al snel door dat dit een op en top toeristische attractie is. Toch genieten we van de zon, afrikaanse dansers, maar vooral van een goede Duvel in een Belgisch restaurant ‘den anker’, sante! Op terugweg naar het station kijken we of onze huisdskleur hier deuren opent... We wagen het om een peperduur hotel binnen te wandelen en te doen alsof we gasten zijn, en wat blijkt; het werkt! Ze doen onmiddelijk de deur open en zijn allemaal heel vriendelijk, we vragen ons af of we als kleurling ook zo makkelijk zouden zijn binnen geraakt...
Als we thuiskomen worden we getrakteerd op een rit naar simons town, op naar de pinguins. De autorit op zich was al fantastisch, we meanderen op een bergpad met diep onder ons de Atlantische oceaan, azuurblauw water en kleurrijke stranden, een ware streling voor het oog!We kunnen er maar niet genoeg van krijgen, maar moeten toch een uur later stoppen om te pinguins te gaan bekijken.
We stappen uit en zien 10 pinguins tussen de rotsen, net toen we dachten dat dit al indrukwekkend was gingen we de bocht om en zagen we er honderden. We hadden onze baaibroek niet aan maar besloten toch even het water in te gaan, jiha we zwemmen gewoon tussen die beesten in. En overal waar je kijkt zie je ze zonnebaden broeden, slapen, enz... niet te veel toeristen en een idyllisch strand, perfect voor een dutje dus!
Op de terugweg stoppen we in een kleurrijk vissersdorpje en kopen er een gigantisch grote verse vis, ook de chips mogen niet ontbreken, al hebben we gemerkt dat ze ze hier maar eenmaal bakken.. Dus vragen we lief aan het mevrouwtje om het ‘ op z’n Belgisch te doen’ ze kijkt even verwonderd maar bakt ze toch twee keer, oef!
’s Avonds genieten we nog na van onze dag rond een baie gesellige braai met de collega’s, dit is het leven! We trakteren hen op wa stella’s die we gevonden hebben in de supermarkt terwijl wij wat Zuid-Afrikaanse wijnen mogen proeven; baie lekker.
Toen we thuiskwamen zagen we dat de sfeer behoorlijk geladen was buiten... We gaan vlug binnen langs de poort en kijken wat er gaande is; een aantal mannen zijn aan het vechten terwijl een ons smeekt om de politie te bellen. We blijven veilig achter de poort en bellen vlug de politie, die blijkbaar belangrijker zaken moet oplossen.. We proberen te bemiddelen maar met durven niet op straat gaan. Blijkbaar beschuldigt een groepje jongeren de zwervers (die hier altijd onder de brug slapen) ervan ingebroken te hebben in hun auto...
We roepen dan maar de plaatselijke security, die gelukkig wel onmiddelijk afkomt.. samen met nog andere security lossen ze het zaakje op, we kunnen met een gerust hart gaan slapen. Toch altijd spannend hier ’s avonds op straat.
Zaterdag 21/02
We kunnen vandaag niet te languitslapen want we gaan naar een wijnboerderij! De hele Westkaap is gekend voor de vele goede wijnen, en dat willen wij eens met eigen ogen/mond gaan bekijken/proeven natuurlijk. Samen met ons gastgezin rijden we wat dieper het land binnen en genieten van de uitgestrektheid. Het is hier trouwens voor het eerst in twee weken tijd wat bewolkt (en terwijl we dit hier typen schijnt de zon alweer volop), regen hebben we nog niet gezien.. trouwens regen, wat is dat?
Onderweg bezoeken we ook het monument voor de Afrikaanse taal; een indrukwekkende pilaar die op een heuvel staat.
De wijnboerderij was zeer mooi, al stoorden we ons geweldig aan de Hollandse toeristen. Dan maar wat wandelen tussen de wijnranken, wat later wagen we ons aan een bezoek aan de ‘kelders’, voor nog geen 2 euro mogen we al hun wijnen proeven, best wel lekker.
Ondertussen zijn we weer thuis, eerst nog voor school werken en vanavond iets gaan drinken om de hoek.
Baie groete
Hoewel we al een stukje gepost hebben over deze dag moesten we dit jullie echt nog vertellen. Zoals gezegd waren we deze avond uitgenodigd op een braai door enkele leerkrachten. Onze gastvrouw Karin voerde ons naar het andere eind van de stad , op het stuk land tussen de Tafelberg en Lions head op de plaats van afspraak. We hadden toen nog niet echt door waar we precies naartoe gebracht werden. Eenmaal aangekomen kwamen we echt ogen tekort… dit was duidelijk de duurste buurt van heel Kaapstad! Eerst nog door de strenge beveiliging en dan naar het huis. Bleek dat dit het allereerste huis was dat gebouwd is in Zuid-Afrika naast het kasteel... Door Jan Van Riebeeck, met de oudste eik van heel Zuid-Afrika erbij.. Vanuit het huis had je een adembenemend zicht op de stad, miljoenen lichtjes aan onze voeten en rechts die fenomenale berg en achter de huizen de zee…
Perfecte setting om je goed te voelen zou je denken, maar wij wilden hier toch zo rap mogelijk weg. De aanblik van de townships is te diep op ons netvlies gebrand.. en weten dat naast die miljoenen lichtjes aan onze voeten ook miljoenen mensen zonder deftig huis zijn (terwijl er waarschijnlijk 100 mensen in dit huis zouden kunnen leven) is echt geen prettige gedachte.
We drinken een van die plaatselijke bieren en vertrekken naar huis. Deze kant van Kaapstad hebben we dan ook weer gezien.
Vrijdag 20/02
Vanmorgen eerst nog op school werken, maar gelukkig stoppen de lessen hier al om 12u op vrijdag (zodat de moslims op school naar het vrijdaggebed kunnen gaan)
We hadden dus al vroeg gedaan vandaag en besloten om richting CAPUT te gaan, Cape Town University of Technology,om de lerarenopleiding hier eens te vergelijken met Belgie en afspraken te maken om de docenten hier een tijdje te volgen.
Daarvoor moesten we opnieuw gebruik maken van het openbaar vervoer, aka de trein. We lachen ons krom met de vele veiligheidsbordjes; geen bijlen, machinegeweren etc. toegestaan in de trein. Ook het bordje “als deze wagon te leeg is, neem dan een die voller is” deed ons onze wenkbrauwen fronsen.
We zitten gezellig te keuvelen tot we plots drie geweerschoten+sirenes horen in een achterbuurt - ver genoeg van de trein, dit was toch even schrikken.
Aangekomen in het centrum genieten we van de sfeer die er hangt. Het doet ons beiden denken aan de Rambla’s in Barcelona; de zon, de hoge bomen, de wannabee wolkenkrabbers, de winkeltjes, de terrasjes. Toch voel je dat dit Zuid-Afrika is, mede door het roekeloze rijgedrag van de taxi’s en de vele veiligheidsagenten. Na een halfuurtje wandelen komen we aan op wat wel een van de mooiste plaatsen van Kaapstad lijkt te zijn; de campus van de universiteit. Je waant je in een stadspark met af en toe een gebouw, het moet heerlijk zijn om hier te studeren. We maken wat afspraken en trekken opnieuw het centrum in richting Waterfront.
We banen ons een weg tussen het verkeer en zien af en toe een bakkie(jeep) voortrijden met telkens meer dan tien kleurlingen die opeengepakt achterop zitten. Je ziet ze hier overal rijden, best wel een grappig zicht.
Eenmaal aangekomen in het waterfront hebben we al snel door dat dit een op en top toeristische attractie is. Toch genieten we van de zon, afrikaanse dansers, maar vooral van een goede Duvel in een Belgisch restaurant ‘den anker’, sante! Op terugweg naar het station kijken we of onze huisdskleur hier deuren opent... We wagen het om een peperduur hotel binnen te wandelen en te doen alsof we gasten zijn, en wat blijkt; het werkt! Ze doen onmiddelijk de deur open en zijn allemaal heel vriendelijk, we vragen ons af of we als kleurling ook zo makkelijk zouden zijn binnen geraakt...
Als we thuiskomen worden we getrakteerd op een rit naar simons town, op naar de pinguins. De autorit op zich was al fantastisch, we meanderen op een bergpad met diep onder ons de Atlantische oceaan, azuurblauw water en kleurrijke stranden, een ware streling voor het oog!We kunnen er maar niet genoeg van krijgen, maar moeten toch een uur later stoppen om te pinguins te gaan bekijken.
We stappen uit en zien 10 pinguins tussen de rotsen, net toen we dachten dat dit al indrukwekkend was gingen we de bocht om en zagen we er honderden. We hadden onze baaibroek niet aan maar besloten toch even het water in te gaan, jiha we zwemmen gewoon tussen die beesten in. En overal waar je kijkt zie je ze zonnebaden broeden, slapen, enz... niet te veel toeristen en een idyllisch strand, perfect voor een dutje dus!
Op de terugweg stoppen we in een kleurrijk vissersdorpje en kopen er een gigantisch grote verse vis, ook de chips mogen niet ontbreken, al hebben we gemerkt dat ze ze hier maar eenmaal bakken.. Dus vragen we lief aan het mevrouwtje om het ‘ op z’n Belgisch te doen’ ze kijkt even verwonderd maar bakt ze toch twee keer, oef!
’s Avonds genieten we nog na van onze dag rond een baie gesellige braai met de collega’s, dit is het leven! We trakteren hen op wa stella’s die we gevonden hebben in de supermarkt terwijl wij wat Zuid-Afrikaanse wijnen mogen proeven; baie lekker.
Toen we thuiskwamen zagen we dat de sfeer behoorlijk geladen was buiten... We gaan vlug binnen langs de poort en kijken wat er gaande is; een aantal mannen zijn aan het vechten terwijl een ons smeekt om de politie te bellen. We blijven veilig achter de poort en bellen vlug de politie, die blijkbaar belangrijker zaken moet oplossen.. We proberen te bemiddelen maar met durven niet op straat gaan. Blijkbaar beschuldigt een groepje jongeren de zwervers (die hier altijd onder de brug slapen) ervan ingebroken te hebben in hun auto...
We roepen dan maar de plaatselijke security, die gelukkig wel onmiddelijk afkomt.. samen met nog andere security lossen ze het zaakje op, we kunnen met een gerust hart gaan slapen. Toch altijd spannend hier ’s avonds op straat.
Zaterdag 21/02
We kunnen vandaag niet te languitslapen want we gaan naar een wijnboerderij! De hele Westkaap is gekend voor de vele goede wijnen, en dat willen wij eens met eigen ogen/mond gaan bekijken/proeven natuurlijk. Samen met ons gastgezin rijden we wat dieper het land binnen en genieten van de uitgestrektheid. Het is hier trouwens voor het eerst in twee weken tijd wat bewolkt (en terwijl we dit hier typen schijnt de zon alweer volop), regen hebben we nog niet gezien.. trouwens regen, wat is dat?
Onderweg bezoeken we ook het monument voor de Afrikaanse taal; een indrukwekkende pilaar die op een heuvel staat.
De wijnboerderij was zeer mooi, al stoorden we ons geweldig aan de Hollandse toeristen. Dan maar wat wandelen tussen de wijnranken, wat later wagen we ons aan een bezoek aan de ‘kelders’, voor nog geen 2 euro mogen we al hun wijnen proeven, best wel lekker.
Ondertussen zijn we weer thuis, eerst nog voor school werken en vanavond iets gaan drinken om de hoek.
Baie groete
donderdag 19 februari 2009
eindelijk wat fotomateriaal online kunnen plaatsen
De sportvelden naast het school, hier moesten we cricket les geven. Op de achtergrond zie je de hostel waar voornamelijk de Namibische leerlingen van de school verblijven.
dag 10 en 11
dag 10 en 11; een braaitje hier, een braaitje daar...
We beginnen ons elke dag meer Zuid-Afrikaan te voelen. 's ochtends opstaan, ontbijtje met vers fruit van hier, vanaf het begin al volop genieten van het zonnetje en dan op naar de school. Er heerst hier een andere sfeer dan in Europa, zoveel is zeker. De smeltkroes van zoveel culturen zorgt ervoor dat iedereen wel wat van elkaar overneemt, en zo ook op school.
De routine van de dagelijkse speech van de directeur is ons niet vreemd meer, dus zetten we ons tussen de leerkrachten in en luisteren.
Deze week is al behoorlijk druk, we nemen elke dag meer taken op ons zodat de leerkrachten zich op andere zaken kunnen toespitsen...een full-time leerkracht geeft hier immers 34 uur les per week!! We vragen ons af wat de Belgische leraars hiervan zouden vinden? Wat wel het geval is dat alle lessen anders zijn, zo komen wij soms een klas binnen om les te geven zonder eerst echt te weten wat het lesonderwerp is. Beiden hebben we zo vandaag onder andere 2 uur cricket moeten geven zonder ook maar iets van die sport te snappen (gelukkig weten de leerlingen het en spelen ze het heel enthousiast en gelukkig is het sportveld bijna naast de tafelberg, waw!)
Sommige dingen blijven ons wel verbazen op school, zo was er op woensdag een jongen die een mes meehad naar school. Bleek dat hij de moordenaar van zijn vader wou vermoorden...gelukkig kon het lerarenkorps hem op andere gedachten brengen.
We hebben ondertussen al veel gesprekken gevoerd over de problemen in Zuid-Afrika; de criminaliteit, de toeloop van immigranten uit de omringende landen en de aids problematiek, ... Een groot deel van de lessen LO(life orientation ; bij ons godsdienst) gaat over deze zaken, we helpen zoveel wekunnen in deze lessen we kunnen. Zo ging het gisteren over aids, behoorlijk moeilijk in een land waar de vorige minister van volksgezondheid aanraadde om groenten te eten tegen aids... Toch doen ze al zichtbare inspanningen om het in te dijken, vraag is alleen of het probleem nu al niet te groot is? Volgens de regering heeft 1/3 aids, de leraar LO heeft het hier over 1/2... wie gelijk is laten we in het midden, elk slachtoffer is er een te veel.
Vandaag hebben we ook kunnen spreken met een verantwoordelijke van de universiteit van Stellenbosch, we zullen er zeker eens naartoe gaan. Ook gaan we normaal binnenkort naar de CAPUT, de universiteit van Kaapstad, om een aantal dagen de lessen van de lerarenopleiding te volgen. Onze agenda vult zich meer en meer, maar het zonnetje doet het niet zo aanvoelen.
Vanavond gaan we alweer naar een braai, de zoveelste al...! Het maakt hier echt deel uit van het leven, er is hier altijd wel ergens een braai.. Morgen zijn we ook al uitgenodigd voor een braai met de leerkrachten, gelukkig hebben we een supersonisch metabolisme he!
totsiens
We beginnen ons elke dag meer Zuid-Afrikaan te voelen. 's ochtends opstaan, ontbijtje met vers fruit van hier, vanaf het begin al volop genieten van het zonnetje en dan op naar de school. Er heerst hier een andere sfeer dan in Europa, zoveel is zeker. De smeltkroes van zoveel culturen zorgt ervoor dat iedereen wel wat van elkaar overneemt, en zo ook op school.
De routine van de dagelijkse speech van de directeur is ons niet vreemd meer, dus zetten we ons tussen de leerkrachten in en luisteren.
Deze week is al behoorlijk druk, we nemen elke dag meer taken op ons zodat de leerkrachten zich op andere zaken kunnen toespitsen...een full-time leerkracht geeft hier immers 34 uur les per week!! We vragen ons af wat de Belgische leraars hiervan zouden vinden? Wat wel het geval is dat alle lessen anders zijn, zo komen wij soms een klas binnen om les te geven zonder eerst echt te weten wat het lesonderwerp is. Beiden hebben we zo vandaag onder andere 2 uur cricket moeten geven zonder ook maar iets van die sport te snappen (gelukkig weten de leerlingen het en spelen ze het heel enthousiast en gelukkig is het sportveld bijna naast de tafelberg, waw!)
Sommige dingen blijven ons wel verbazen op school, zo was er op woensdag een jongen die een mes meehad naar school. Bleek dat hij de moordenaar van zijn vader wou vermoorden...gelukkig kon het lerarenkorps hem op andere gedachten brengen.
We hebben ondertussen al veel gesprekken gevoerd over de problemen in Zuid-Afrika; de criminaliteit, de toeloop van immigranten uit de omringende landen en de aids problematiek, ... Een groot deel van de lessen LO(life orientation ; bij ons godsdienst) gaat over deze zaken, we helpen zoveel wekunnen in deze lessen we kunnen. Zo ging het gisteren over aids, behoorlijk moeilijk in een land waar de vorige minister van volksgezondheid aanraadde om groenten te eten tegen aids... Toch doen ze al zichtbare inspanningen om het in te dijken, vraag is alleen of het probleem nu al niet te groot is? Volgens de regering heeft 1/3 aids, de leraar LO heeft het hier over 1/2... wie gelijk is laten we in het midden, elk slachtoffer is er een te veel.
Vandaag hebben we ook kunnen spreken met een verantwoordelijke van de universiteit van Stellenbosch, we zullen er zeker eens naartoe gaan. Ook gaan we normaal binnenkort naar de CAPUT, de universiteit van Kaapstad, om een aantal dagen de lessen van de lerarenopleiding te volgen. Onze agenda vult zich meer en meer, maar het zonnetje doet het niet zo aanvoelen.
Vanavond gaan we alweer naar een braai, de zoveelste al...! Het maakt hier echt deel uit van het leven, er is hier altijd wel ergens een braai.. Morgen zijn we ook al uitgenodigd voor een braai met de leerkrachten, gelukkig hebben we een supersonisch metabolisme he!
totsiens
dinsdag 17 februari 2009
dag 8 en 9
dag 8 -9: Big Brother is watching us...
Na een weekendje Kaapse cultuur opsnuiven was het weer tijd om ons nog verder onder te dompelen in de schoolcultuur van Groote schuur high school. We maken enkele afspraken met de vakverantwoordelijken. Na de enkele lessen die we al half gegeven hebben vorige week is het nu tijd om er helemaal in te vliegen.
Steven is deze week begonnen met wiskundelessen en observeert nog enkele aardrijkskunde en fysica lessen.Daarnaast is hij bezig met een schoolproject waarbij hij alle leerlingen 'inventariseert' met foto en naam: een huzarenstukje!Hij doet dit in opdracht van de adjunct directeur die de helft van zijn leerlingen niet kent.Zelfs het merendeel van de leerkrachten kent op het einde van het schooljaar de namen van de leerlingen niet, dit project zal zeker helpen dus. Ook is hij bezig de examens voor maart op te stellen samen met de collega's wiskunde.
Jonathan is een cursus frans voor beginners gestart. 67 leerlingen zijn ingeschreven, ze komen na hun gewone lesprogramma 3uur per week en per groep van 20 lessen volgen. De jongens omdat ze denken zo wat meisjes te kunnen versieren, de meisjes omdat ze geromantiseerd zijn door het verre Europa. Ook de leerkrachten krijgen de mogelijkheid om deze cursus te volgen, en wat blijkt; ook daar heel veel respons! Voorts stelt hij wat Engelse taken op en is begonnen met een lessenreeks over het Christendom.(niet simpel voor klassen met zulu's, moslims, protestanten, ...)
Maandag is hier een speciale dag, dan moeten alle leerkrachten op hun best zijn; alles erop en eraan, das inclusief. Er wordt verzameld om 10u in de Groote Saal. Op de tonen van het schoollied wandelt de directeur binnen, gevolgd door twee leerlingen die de schoolvlag en de Zuid-Afrikaanse vlag dragen, Crembo zou ervan genieten...
Daarna gaan alle 600 leerlingen zitten en worden de mededelingen meegegeven. Je kan het al raden; wij waren aan de beurt.. Net als in de kerk moesten we rechtstaan terwijl hier alle leerlingen joelend enthousiast aan het klappen waren, zelfs Jonathan vond dat hij iets te veel aandacht kreeg. Daarna volgde het volkslied, blijkt dat dat uit meerdere talen bestaat. Het toont de multiculturaliteit aan, die hier trouwens echt fenomenaal is. Zo heb je in een klas soms echt veel bevolkingsgroepen; Zimbabwanen, Namibiers, Indiers, Maleisiers, engelstalige Zuid-Afrikanen, Afrikaans sprekende Afrikanen, en ga zo maar door... De term rainbowschool is echt op zijn plaats. Tot slot werden de winnaars van de wekelijkse wiskunde wedstrijd gehuldigd en kregen een geldbeloning (20 rand ; 1.6 euro), toch wat raar.
In de middag trainde Steven mee met de schoolvoetbalploeg ,onder een zon die geen genade kent hield hij vol tot het einde(35 graden) Jonathan genoot vanop de zijlijn van een fris drankje en de schaduw.. Een man moet weten waar zijn grenzen liggen he.
We moeten ook nog melden dat er beeldmateriaal bestaat van onze lessen, dit puur om veiligheidsredenen al kunnen we onze docenten in Brugge misschien een kopietje bezorgen... We zijn ondertussen de veiligheidsmaatregelen al gewoon, al voelt geld afhalen met een pepperspray op zak nog steeds wat raar aan...
totsiens!
Na een weekendje Kaapse cultuur opsnuiven was het weer tijd om ons nog verder onder te dompelen in de schoolcultuur van Groote schuur high school. We maken enkele afspraken met de vakverantwoordelijken. Na de enkele lessen die we al half gegeven hebben vorige week is het nu tijd om er helemaal in te vliegen.
Steven is deze week begonnen met wiskundelessen en observeert nog enkele aardrijkskunde en fysica lessen.Daarnaast is hij bezig met een schoolproject waarbij hij alle leerlingen 'inventariseert' met foto en naam: een huzarenstukje!Hij doet dit in opdracht van de adjunct directeur die de helft van zijn leerlingen niet kent.Zelfs het merendeel van de leerkrachten kent op het einde van het schooljaar de namen van de leerlingen niet, dit project zal zeker helpen dus. Ook is hij bezig de examens voor maart op te stellen samen met de collega's wiskunde.
Jonathan is een cursus frans voor beginners gestart. 67 leerlingen zijn ingeschreven, ze komen na hun gewone lesprogramma 3uur per week en per groep van 20 lessen volgen. De jongens omdat ze denken zo wat meisjes te kunnen versieren, de meisjes omdat ze geromantiseerd zijn door het verre Europa. Ook de leerkrachten krijgen de mogelijkheid om deze cursus te volgen, en wat blijkt; ook daar heel veel respons! Voorts stelt hij wat Engelse taken op en is begonnen met een lessenreeks over het Christendom.(niet simpel voor klassen met zulu's, moslims, protestanten, ...)
Maandag is hier een speciale dag, dan moeten alle leerkrachten op hun best zijn; alles erop en eraan, das inclusief. Er wordt verzameld om 10u in de Groote Saal. Op de tonen van het schoollied wandelt de directeur binnen, gevolgd door twee leerlingen die de schoolvlag en de Zuid-Afrikaanse vlag dragen, Crembo zou ervan genieten...
Daarna gaan alle 600 leerlingen zitten en worden de mededelingen meegegeven. Je kan het al raden; wij waren aan de beurt.. Net als in de kerk moesten we rechtstaan terwijl hier alle leerlingen joelend enthousiast aan het klappen waren, zelfs Jonathan vond dat hij iets te veel aandacht kreeg. Daarna volgde het volkslied, blijkt dat dat uit meerdere talen bestaat. Het toont de multiculturaliteit aan, die hier trouwens echt fenomenaal is. Zo heb je in een klas soms echt veel bevolkingsgroepen; Zimbabwanen, Namibiers, Indiers, Maleisiers, engelstalige Zuid-Afrikanen, Afrikaans sprekende Afrikanen, en ga zo maar door... De term rainbowschool is echt op zijn plaats. Tot slot werden de winnaars van de wekelijkse wiskunde wedstrijd gehuldigd en kregen een geldbeloning (20 rand ; 1.6 euro), toch wat raar.
In de middag trainde Steven mee met de schoolvoetbalploeg ,onder een zon die geen genade kent hield hij vol tot het einde(35 graden) Jonathan genoot vanop de zijlijn van een fris drankje en de schaduw.. Een man moet weten waar zijn grenzen liggen he.
We moeten ook nog melden dat er beeldmateriaal bestaat van onze lessen, dit puur om veiligheidsredenen al kunnen we onze docenten in Brugge misschien een kopietje bezorgen... We zijn ondertussen de veiligheidsmaatregelen al gewoon, al voelt geld afhalen met een pepperspray op zak nog steeds wat raar aan...
totsiens!
zondag 15 februari 2009
dag 5-7
Dag 5: Detention and cricket: probably the same…
Onze eerste weekend in Kaapstad stond voor de deur. Nog juist een dagje school afwerken. Vrijdag de 13de… de dag voor Valentijn… en dat was overduidelijk op school, iedereen droeg rozen, kaartjes en gigantisch kitscherige beertjes. Achja, we leggen alle morele bezwaren naast ons neer. Omdat het Valentijn was waren alle lessen als het ware opgeschort. De school zag er volledig anders uit. De leerlingen waren niet verplicht om hun uniform te dragen, zo zagen we eens wat “onze” leerlingen elke dag dragen. Alle lessen stonden in het teken van Valentijn dus ook onze eerste les Afrikaans. Veel leerden we echter niet bij behalve enkele spreekwoorden die achter in de klas hingen.
“ ’n kind en ’n dronk man praat die waarheid”
“ De klok hoor lui, maar weet nie waar die bel hang nie”
Ook kregen ze enkele tongtwisters. Bleek dat wij daar buitengewoon goed in zijn. Na die les Afrikaans moesten we bewaken in de strafstudie (en de term bewaken mag je redelijk letterlijk nemen). Een strafstudie ziet er hier behoorlijk anders uit: vanuit de klas heb je een idyllisch zicht op de Tafelberg, het is meer dan 30° in het klasje en de leerlingen doen twee uur lang niets anders dan het schoolreglement overschrijven. We kregen er het zowaar zelf lastig. We hebben alvast met de directeur gesproken om het de volgende keer anders aan te pakken.
Gelukkig kwam er een eind aan die sauna-beurt. Samen met jacques en zijn vrienden gingen we ’s avonds naar onze eerste cricket-match kijken. Zonder ook maar iets van het spel te snappen genoten we van een fris lokaal biertje en keken we met dalende aandacht (een match duurt 5 uur) naar het vooral Britse “Tea-time”-aandoenend spelletje. Na het passief beleven van deze belevenis bleek dat we aan het kortste eind getrokken hadden. Toen we thuiskwamen hebben we nog overlegd met Norval (gastheer en Adjunct-directeur) wat we de volgende week op school nog kunnen doen. Daarna was het tijd voor ons lekker WARM bedje.
Dag 6: attack of the huge zeewierslierten
Er zijn heel veel verschillen tussen Kaapstad en Brugge, maar één gelijkenis is dat de weekends hier ook op zaterdag starten. Tijd zat dus om eens verder dan onze ondertussen vertrouwde buurt te gaan. We besloten dat we het wel eens moesten aandurven om het openbaar vervoer te nemen, op naar het station dus! Ondertussen moeten we toegeven dat onze mening over de NMBS serieus veranderd is, de trein nemen is hier echt een hele onderneming. Onze indrukken: Een marginaal stationnetje met amper treinen maar tien keer zoveel veiligheidsagenten( ruwe schatting- 4 per perron)
Toch waren we blij dat het zaterdag was, weekends zijn hier immers veel veiliger dan weekdagen. Na een spotgoedkoop ticket gekocht te hebben zijn we er helemaal klaar voor. We stappen in en vertrekken. Wisten we toen dat we één van de mooiste treinreizen uit ons (relatief korte) leven zouden beleven… Na nog even tussen wat typische Kaapse buurten te laveren met onze boemeltrein zien we plots de Indische oceaan, indrukwekkend, zoveel is zeker! De trein rijdt hier gewoon naast de zee. De branding ligt gewoon aan onze voeten, waw! Zo’n drie kwartier later stranden(letterlijk) we in een prachtig badplaatsje met kleurrijke strandkabines en reuze zeewierslierten (mensengroot!).
We genieten volop van het zalige weer en besluiten een pannenkoekje te eten. KSJ Lissewege houdt vandaag immers de jaarlijkse pannenkoekendag… kwestie van wat mee te doen hé! Na wat levensenergie opgedaan te hebben keren we huiswaarts, een klepper van een rugbymatch wacht op ons. Samen met Philip (rugbycoach van de school) stationeren we ons in de spionkop van the stormers( Kaaps team), bleek dat hier geen scheiding tussen de verschillende supportersteam bestaat. Iedereen brult hier hevig om toch maar zijn/haar team trouw te zijn. Ondertussen doen de cheerleaders hun dansje en komen wij in de sfeer. Plots komen de spelers op het veld, nog nooit zoveel testosteron samen gezien op enkele vierkante meters. De match begon in alle hevigheid. Stel je het even voor: 100 kilo beton ramt in op 100 kilo staal, en het publiek houdt ervan, wij dus ook! Ondertussen hebben we ook door dat deze sport een echte volkssport is, onder de 60000 supporters zie je hier voornamelijk ‘coloured people’. De een al wat uitbundiger dan de ander, of misschien zit de drank hier voor iets tussen?
Na afloop van de match genieten we nog van een echte braai, ons aangeboden door ons gastgezin: echt heerlijk.
Dag 7: ons geniet van suid-afrika
Vanmorgen zijn we voor het eerst naar een echte Zuid-Afrikaanse mis geweest. We wisten niet waar we ons aan moesten verwachten, behalve dat we om 6u moesten opstaan! Na een halfuur in de auto kwamen we toe (als enige blanke zo bleek) in een overvolle kerk, toch wat anders dan in België. We gingen zitten en lieten ons overweldigen door de sfeer. We zien hier geen gefaket handgeklap, enkel echte emoties. Deze mensen hebben het echt nodig om hier te zijn, we zouden waarschijnlijk eens moeten weten wat ze elke dag meemaken… De mis ging heel rap vooruit, we deden het even bijna in onze broek toen de priester (father Rohan, een van onze overvriendelijke contactpersonen) ons voorstelde aan de hele kerk. We moesten rechtstaan terwijl hij uitlegde waarom we hier waren. Zo’n 600 ogen keken ons heel nieuwsgierig aan, enfin we worden het zowaar gewoon om als speciaal beschouwd te worden (ooh you two are the students from Belgium?I’ve heard about you guys! Is een zinnetje dat we dagelijks mogen horen.)
Na de mis eten we wat plaatselijk eten, overheerlijk, om daarna in de auto te stappen en de buurt te verkennen. Wat we hier zien is soms echt moeilijk te vatten. Letterlijk miljoenen mensen leven hier in echt echt arme omstandigheden. Toch zijn er enkele verschillen: Je hebt hier dus blijkbaar gradaties. Eerst en vooral heb je de huizen die de overheid bouwt om deze mensen onderdak te bieden. Ze staan heel dicht bij elkaar, zien er heel kleurrijk uit maar zijn slechts enkele vierkante meters groot. En dan heb je wat ze hier ‘informal housing’ noemen, gewoon krotten naast mekaar, kilometers en kilometers ver. Ze bouwen hun huis met alles wat ze op straat vinden: plastic, karton, golfplaten, enz… deze buurten zijn zeer onveilig. Maar in de buurt van Father Rohan voelen we ons veilig, één van deze townships is nog zijn parochie geweest.Na het zien van zoveel menselijk leed moeten we even iets anders doen, noem het rustig bekomen. We rijden verder naar blue beach: een strand met het beste uitzicht op de Tafelberg. Hier beuken de golven van de Atlantische oceaan met grote kracht in op het zandstrand en zie je hoe immens deze stad is. 8 miljoen mensen, bijna heel België in één stad!
Toen we thuiskwamen hebben we een heerlijke chicken-pie gegeten, echt heerlijk. (de zoveelste van deze reis) Samen met Norval overlopen we nog even het lessenrooster van morgen en maken we wat afspraken. Daarover morgen meer. We zijn heel moe na onze week, dit vreemde, aantrekkelijke, gastvrije, warme en superlatief tekortkomend land vraagt veel van een mens.
Baie lekker slaap!
Onze eerste weekend in Kaapstad stond voor de deur. Nog juist een dagje school afwerken. Vrijdag de 13de… de dag voor Valentijn… en dat was overduidelijk op school, iedereen droeg rozen, kaartjes en gigantisch kitscherige beertjes. Achja, we leggen alle morele bezwaren naast ons neer. Omdat het Valentijn was waren alle lessen als het ware opgeschort. De school zag er volledig anders uit. De leerlingen waren niet verplicht om hun uniform te dragen, zo zagen we eens wat “onze” leerlingen elke dag dragen. Alle lessen stonden in het teken van Valentijn dus ook onze eerste les Afrikaans. Veel leerden we echter niet bij behalve enkele spreekwoorden die achter in de klas hingen.
“ ’n kind en ’n dronk man praat die waarheid”
“ De klok hoor lui, maar weet nie waar die bel hang nie”
Ook kregen ze enkele tongtwisters. Bleek dat wij daar buitengewoon goed in zijn. Na die les Afrikaans moesten we bewaken in de strafstudie (en de term bewaken mag je redelijk letterlijk nemen). Een strafstudie ziet er hier behoorlijk anders uit: vanuit de klas heb je een idyllisch zicht op de Tafelberg, het is meer dan 30° in het klasje en de leerlingen doen twee uur lang niets anders dan het schoolreglement overschrijven. We kregen er het zowaar zelf lastig. We hebben alvast met de directeur gesproken om het de volgende keer anders aan te pakken.
Gelukkig kwam er een eind aan die sauna-beurt. Samen met jacques en zijn vrienden gingen we ’s avonds naar onze eerste cricket-match kijken. Zonder ook maar iets van het spel te snappen genoten we van een fris lokaal biertje en keken we met dalende aandacht (een match duurt 5 uur) naar het vooral Britse “Tea-time”-aandoenend spelletje. Na het passief beleven van deze belevenis bleek dat we aan het kortste eind getrokken hadden. Toen we thuiskwamen hebben we nog overlegd met Norval (gastheer en Adjunct-directeur) wat we de volgende week op school nog kunnen doen. Daarna was het tijd voor ons lekker WARM bedje.
Dag 6: attack of the huge zeewierslierten
Er zijn heel veel verschillen tussen Kaapstad en Brugge, maar één gelijkenis is dat de weekends hier ook op zaterdag starten. Tijd zat dus om eens verder dan onze ondertussen vertrouwde buurt te gaan. We besloten dat we het wel eens moesten aandurven om het openbaar vervoer te nemen, op naar het station dus! Ondertussen moeten we toegeven dat onze mening over de NMBS serieus veranderd is, de trein nemen is hier echt een hele onderneming. Onze indrukken: Een marginaal stationnetje met amper treinen maar tien keer zoveel veiligheidsagenten( ruwe schatting- 4 per perron)
Toch waren we blij dat het zaterdag was, weekends zijn hier immers veel veiliger dan weekdagen. Na een spotgoedkoop ticket gekocht te hebben zijn we er helemaal klaar voor. We stappen in en vertrekken. Wisten we toen dat we één van de mooiste treinreizen uit ons (relatief korte) leven zouden beleven… Na nog even tussen wat typische Kaapse buurten te laveren met onze boemeltrein zien we plots de Indische oceaan, indrukwekkend, zoveel is zeker! De trein rijdt hier gewoon naast de zee. De branding ligt gewoon aan onze voeten, waw! Zo’n drie kwartier later stranden(letterlijk) we in een prachtig badplaatsje met kleurrijke strandkabines en reuze zeewierslierten (mensengroot!).
We genieten volop van het zalige weer en besluiten een pannenkoekje te eten. KSJ Lissewege houdt vandaag immers de jaarlijkse pannenkoekendag… kwestie van wat mee te doen hé! Na wat levensenergie opgedaan te hebben keren we huiswaarts, een klepper van een rugbymatch wacht op ons. Samen met Philip (rugbycoach van de school) stationeren we ons in de spionkop van the stormers( Kaaps team), bleek dat hier geen scheiding tussen de verschillende supportersteam bestaat. Iedereen brult hier hevig om toch maar zijn/haar team trouw te zijn. Ondertussen doen de cheerleaders hun dansje en komen wij in de sfeer. Plots komen de spelers op het veld, nog nooit zoveel testosteron samen gezien op enkele vierkante meters. De match begon in alle hevigheid. Stel je het even voor: 100 kilo beton ramt in op 100 kilo staal, en het publiek houdt ervan, wij dus ook! Ondertussen hebben we ook door dat deze sport een echte volkssport is, onder de 60000 supporters zie je hier voornamelijk ‘coloured people’. De een al wat uitbundiger dan de ander, of misschien zit de drank hier voor iets tussen?
Na afloop van de match genieten we nog van een echte braai, ons aangeboden door ons gastgezin: echt heerlijk.
Dag 7: ons geniet van suid-afrika
Vanmorgen zijn we voor het eerst naar een echte Zuid-Afrikaanse mis geweest. We wisten niet waar we ons aan moesten verwachten, behalve dat we om 6u moesten opstaan! Na een halfuur in de auto kwamen we toe (als enige blanke zo bleek) in een overvolle kerk, toch wat anders dan in België. We gingen zitten en lieten ons overweldigen door de sfeer. We zien hier geen gefaket handgeklap, enkel echte emoties. Deze mensen hebben het echt nodig om hier te zijn, we zouden waarschijnlijk eens moeten weten wat ze elke dag meemaken… De mis ging heel rap vooruit, we deden het even bijna in onze broek toen de priester (father Rohan, een van onze overvriendelijke contactpersonen) ons voorstelde aan de hele kerk. We moesten rechtstaan terwijl hij uitlegde waarom we hier waren. Zo’n 600 ogen keken ons heel nieuwsgierig aan, enfin we worden het zowaar gewoon om als speciaal beschouwd te worden (ooh you two are the students from Belgium?I’ve heard about you guys! Is een zinnetje dat we dagelijks mogen horen.)
Na de mis eten we wat plaatselijk eten, overheerlijk, om daarna in de auto te stappen en de buurt te verkennen. Wat we hier zien is soms echt moeilijk te vatten. Letterlijk miljoenen mensen leven hier in echt echt arme omstandigheden. Toch zijn er enkele verschillen: Je hebt hier dus blijkbaar gradaties. Eerst en vooral heb je de huizen die de overheid bouwt om deze mensen onderdak te bieden. Ze staan heel dicht bij elkaar, zien er heel kleurrijk uit maar zijn slechts enkele vierkante meters groot. En dan heb je wat ze hier ‘informal housing’ noemen, gewoon krotten naast mekaar, kilometers en kilometers ver. Ze bouwen hun huis met alles wat ze op straat vinden: plastic, karton, golfplaten, enz… deze buurten zijn zeer onveilig. Maar in de buurt van Father Rohan voelen we ons veilig, één van deze townships is nog zijn parochie geweest.Na het zien van zoveel menselijk leed moeten we even iets anders doen, noem het rustig bekomen. We rijden verder naar blue beach: een strand met het beste uitzicht op de Tafelberg. Hier beuken de golven van de Atlantische oceaan met grote kracht in op het zandstrand en zie je hoe immens deze stad is. 8 miljoen mensen, bijna heel België in één stad!
Toen we thuiskwamen hebben we een heerlijke chicken-pie gegeten, echt heerlijk. (de zoveelste van deze reis) Samen met Norval overlopen we nog even het lessenrooster van morgen en maken we wat afspraken. Daarover morgen meer. We zijn heel moe na onze week, dit vreemde, aantrekkelijke, gastvrije, warme en superlatief tekortkomend land vraagt veel van een mens.
Baie lekker slaap!
donderdag 12 februari 2009
Dag 4: ons eerste braai in de son!
Vandaag was een drukke warme dag, maar als er één iets is dat we immens appreciëren aan dit land is het dat je nooit ervaart dat je het druk hebt. Het Afrikaanse continent heeft een zalige invloed op je humeur, zoveel is zeker! Je zou de stralende glimlachen van de schoolkinderen eens moeten zien…
We waren al vroeg uit de veren want om 7uur waren we al op school voor onze eerste volledige schooldag. Het was dan al veel te warm om in een lange broek en een hemd mét lange mouwen te lopen.. Een normale schooldag verloopt hier als volgt:
- 7u: hijsen van de Zuid-Afrikaanse vlag door enkele leerlingen
- 7.20u: bijeenkomst van alle leraars in de leraarskamer, waar de directeur speecht en een aantal mededelingen meegegeven worden.
- 8u: eerste les –
- 14.40u: hier stopt de laatste les en begint de niet-verplichte sport namiddag.
Wij waren er dus vanaf het begin bij zodat we alles heel goed konden observeren. We werden voorgesteld aan de vele leerkrachten en konden meelopen met de vakleerkrachten Engels en Wiskunde. Het was toch een rare ervaring om zo’n les mee te maken, vooreerst omdat de leerlingen heel erg geïnteresseerd zijn in de twee Belgische studenten. Je kan niet ontlopen aan hun vele vragen, gaande van “ Waarom heb je Zuid-Afrika gekozen?” tot “ zijn de Belgische meisjes even mooi als de Zuid-Afrikaanse?”, gelukkig zijn ze al blij met een glimlach. De vele gesprekken zorgen er alvast voor dat we het Afrikaans langzaam maar zeker onder de knie beginnen te krijgen, we gaan al zeker elke week wat lessen volgen – te beginnen met morgenochtend.
Een les in Zuid-Afrika is wel wat anders dan in België, je moet wennen aan de warme klassen, oude banken en de doceerstijl van de leraars. Toch is het opmerkelijk hoe beleefd de leerlingen hier zijn (wat niet wil zeggen dat ze echt braaf zijn, enfin.) Bij het binnenkomen in de klas gaan eerst de meisjes naar binnen en dan de jongens, vervolgens zegt de leerkracht goeimôren , waarop de leerlingen in koor ‘goeimôren sir/misses’ zeggen. Ook zeggen ze altijd ‘hello sir’ bij het kruisen in de hang, of antwoorden ze altijd met ‘yes sir,’ no, sir’ Best raar, maar het is hier nu eenmaal de gewoonte.
Het contrast met de private schools die we gisteren zagen kan niet groter, hier zit maximaal één blanke per klas (die dan nog meestal de meeste noten op z’n zang heeft.) We hebben geprobeerd zoveel mogelijk te observeren, hieronder onze eerste bevindingen.
De lessen Engels zijn toch wat moeilijker dan in België( wat eigenlijk normaal is aangezien het hier hun eerste taal is natuurlijk). Momenteel leren ze het stuk ‘Othello’, nuja leren… het wordt gewoon voorgelezen door de lerares. In wiskunde daarentegen is het makkelijker dan bij ons, er wordt gewoon aan één stuk door voorgelezen.. het jeukte om aan de slag te gaan!
We moeten morgenmiddag de ‘detention’ bewaken, we verschoten ons een bult toen we zagen hoeveel leerlingen strafstudie hebben: 65!! Maar we zullen ons mannetje wel staan, lynchen zit er dus niet in.
Heel de middag hebben we dan het swimming gala voorbereid. Kaartjes knippen, de zwembanen klaarmaken, chronometers zoeken, en ga zo maar eindeloos door… Om 17u was het dan zover, de zwemteams maakten zich klaar (werkelijk elke school hier heeft een zwemcompetitie) en het eerste startschot werd gegeven. Als time officials moesten we alles nauwkeurig chronometreren, en er werden een aantal records gebroken! Ondertussen kregen een aantal leraars de braai in gang en zongen de kinderen als echte cheerleaders een aantal Afikaanse liederen, dit is echt Afrika! Ongelooflijk hoeveel ritme die kinderen in zich hebben, de heupbewegingen en het bijbehorend handgeklap deden ons echt goed voelen. Nu nog even wat fruit eten (het fruit smaakt hier veel echter) en dan wordt het weer baie lekker slaap.
Baie sonnige groete
Steven en Jonathan
We waren al vroeg uit de veren want om 7uur waren we al op school voor onze eerste volledige schooldag. Het was dan al veel te warm om in een lange broek en een hemd mét lange mouwen te lopen.. Een normale schooldag verloopt hier als volgt:
- 7u: hijsen van de Zuid-Afrikaanse vlag door enkele leerlingen
- 7.20u: bijeenkomst van alle leraars in de leraarskamer, waar de directeur speecht en een aantal mededelingen meegegeven worden.
- 8u: eerste les –
- 14.40u: hier stopt de laatste les en begint de niet-verplichte sport namiddag.
Wij waren er dus vanaf het begin bij zodat we alles heel goed konden observeren. We werden voorgesteld aan de vele leerkrachten en konden meelopen met de vakleerkrachten Engels en Wiskunde. Het was toch een rare ervaring om zo’n les mee te maken, vooreerst omdat de leerlingen heel erg geïnteresseerd zijn in de twee Belgische studenten. Je kan niet ontlopen aan hun vele vragen, gaande van “ Waarom heb je Zuid-Afrika gekozen?” tot “ zijn de Belgische meisjes even mooi als de Zuid-Afrikaanse?”, gelukkig zijn ze al blij met een glimlach. De vele gesprekken zorgen er alvast voor dat we het Afrikaans langzaam maar zeker onder de knie beginnen te krijgen, we gaan al zeker elke week wat lessen volgen – te beginnen met morgenochtend.
Een les in Zuid-Afrika is wel wat anders dan in België, je moet wennen aan de warme klassen, oude banken en de doceerstijl van de leraars. Toch is het opmerkelijk hoe beleefd de leerlingen hier zijn (wat niet wil zeggen dat ze echt braaf zijn, enfin.) Bij het binnenkomen in de klas gaan eerst de meisjes naar binnen en dan de jongens, vervolgens zegt de leerkracht goeimôren , waarop de leerlingen in koor ‘goeimôren sir/misses’ zeggen. Ook zeggen ze altijd ‘hello sir’ bij het kruisen in de hang, of antwoorden ze altijd met ‘yes sir,’ no, sir’ Best raar, maar het is hier nu eenmaal de gewoonte.
Het contrast met de private schools die we gisteren zagen kan niet groter, hier zit maximaal één blanke per klas (die dan nog meestal de meeste noten op z’n zang heeft.) We hebben geprobeerd zoveel mogelijk te observeren, hieronder onze eerste bevindingen.
De lessen Engels zijn toch wat moeilijker dan in België( wat eigenlijk normaal is aangezien het hier hun eerste taal is natuurlijk). Momenteel leren ze het stuk ‘Othello’, nuja leren… het wordt gewoon voorgelezen door de lerares. In wiskunde daarentegen is het makkelijker dan bij ons, er wordt gewoon aan één stuk door voorgelezen.. het jeukte om aan de slag te gaan!
We moeten morgenmiddag de ‘detention’ bewaken, we verschoten ons een bult toen we zagen hoeveel leerlingen strafstudie hebben: 65!! Maar we zullen ons mannetje wel staan, lynchen zit er dus niet in.
Heel de middag hebben we dan het swimming gala voorbereid. Kaartjes knippen, de zwembanen klaarmaken, chronometers zoeken, en ga zo maar eindeloos door… Om 17u was het dan zover, de zwemteams maakten zich klaar (werkelijk elke school hier heeft een zwemcompetitie) en het eerste startschot werd gegeven. Als time officials moesten we alles nauwkeurig chronometreren, en er werden een aantal records gebroken! Ondertussen kregen een aantal leraars de braai in gang en zongen de kinderen als echte cheerleaders een aantal Afikaanse liederen, dit is echt Afrika! Ongelooflijk hoeveel ritme die kinderen in zich hebben, de heupbewegingen en het bijbehorend handgeklap deden ons echt goed voelen. Nu nog even wat fruit eten (het fruit smaakt hier veel echter) en dan wordt het weer baie lekker slaap.
Baie sonnige groete
Steven en Jonathan
woensdag 11 februari 2009
dag 3: Harry Potter in Kaapstad!
Vanochtend wakker geworden in Kaapstad, het was dus toch geen droom, het weer is hier echt elke dag schitterend! Na het ontbijt trokken we richting de "binnenstad" (je kan daar eigenlijk niet over spreken want hier hebben ze niet echt een binnenstad) om een plaatselijke simkaart te kopen, voortaan kan je ons bereiken op het nummer 0027 769858901 (jonathan) en 0027 766115813 (steven). Het is hier gigantisch goedkoop om te bellen en te sms'en. De simkaart was het duurst. 49 cent !!!!!!! (omgerekend in euro is dat dus 4 cent).
Daarna gingen we opnieuw naar de school. Daar konden we de leerplannen van Zuid-Afrika inkijken. Echt boeiend! Morgen wordt een drukke dag. We gaan de hele dag lessen volgen en reeds proberen te helpen waar we kunnen. 's Avonds zijn we time-officials bij het zwemgala van onze school. Na het zwemgala zullen we genieten van onze eerste BRAAI samen met onze collega's. Volgende week zullen we in de plaatselijke universiteit (Cape Town University) de lessen van de lerarenopleiding volgen. Het wordt waarschijnlijk spannend want we zullen daarvoor het openbaar vervoer moeten gebruiken, iets wat hier nog niet echt op punt staat... Een korte schets: er rijden enkele taxibusjes rond die meestal overvol zitten en waarvan een man iedereen op straat toeroept om erin te springen, de treinen blijken redelijk onveilig te zijn, al kunnen we dat niet bevestigen, de bussen zien eruit alsof ze op elk moment uit elkaar kunnen vallen. Dus hopelijk kunnen we volgende week nog berichten posten... :).
Vandaag hebben we iets heel opmerkelijks gezien: we waren uitgenodigd door de zoon van ons gastgezin (jacques) om een A-level zwemcompetitie mee te maken. Net toen we dachten dat er hier geen blanken naar school gingen zagen we plots kleurling meer. In de A-competitie van het zwemmen zitten namelijk alle private schools (te vergelijken met zevenkerken). Het leek alsof we in een Harry Potter film tercht gekomen waren. Geen gevoel meer van onveiligheid maar pure uitgelatenheid. Joelende tieners (meisjes EN jongens) scandeerden de leuzes van hun school (als het lukt om een filmpje online te plaatsen is het zeker eens de moeite om dat te zien!) Iedereen had de kleuren van hun school op hun gezicht geschilderd en de oudsten jutten de jongsten op.
Plots beseften we waarom België altijd laatste eindigt op de Olympische Spelen. Sport betekent hier ALLES en werkelijk ALLES! Van jongs af aan worden de kinderen hier gevolgd, getraind en gestimuleerd! Das iets anders dan de 2 "verplichte" sporturen in België.
Toen we thuiskwamen konden we opnieuw genieten van een overheerlijk plaatselijk gerecht, klaargemaakt door OOMA (de moeder van onze gastvrouw).
TOT SIENS
Daarna gingen we opnieuw naar de school. Daar konden we de leerplannen van Zuid-Afrika inkijken. Echt boeiend! Morgen wordt een drukke dag. We gaan de hele dag lessen volgen en reeds proberen te helpen waar we kunnen. 's Avonds zijn we time-officials bij het zwemgala van onze school. Na het zwemgala zullen we genieten van onze eerste BRAAI samen met onze collega's. Volgende week zullen we in de plaatselijke universiteit (Cape Town University) de lessen van de lerarenopleiding volgen. Het wordt waarschijnlijk spannend want we zullen daarvoor het openbaar vervoer moeten gebruiken, iets wat hier nog niet echt op punt staat... Een korte schets: er rijden enkele taxibusjes rond die meestal overvol zitten en waarvan een man iedereen op straat toeroept om erin te springen, de treinen blijken redelijk onveilig te zijn, al kunnen we dat niet bevestigen, de bussen zien eruit alsof ze op elk moment uit elkaar kunnen vallen. Dus hopelijk kunnen we volgende week nog berichten posten... :).
Vandaag hebben we iets heel opmerkelijks gezien: we waren uitgenodigd door de zoon van ons gastgezin (jacques) om een A-level zwemcompetitie mee te maken. Net toen we dachten dat er hier geen blanken naar school gingen zagen we plots kleurling meer. In de A-competitie van het zwemmen zitten namelijk alle private schools (te vergelijken met zevenkerken). Het leek alsof we in een Harry Potter film tercht gekomen waren. Geen gevoel meer van onveiligheid maar pure uitgelatenheid. Joelende tieners (meisjes EN jongens) scandeerden de leuzes van hun school (als het lukt om een filmpje online te plaatsen is het zeker eens de moeite om dat te zien!) Iedereen had de kleuren van hun school op hun gezicht geschilderd en de oudsten jutten de jongsten op.
Plots beseften we waarom België altijd laatste eindigt op de Olympische Spelen. Sport betekent hier ALLES en werkelijk ALLES! Van jongs af aan worden de kinderen hier gevolgd, getraind en gestimuleerd! Das iets anders dan de 2 "verplichte" sporturen in België.
Toen we thuiskwamen konden we opnieuw genieten van een overheerlijk plaatselijk gerecht, klaargemaakt door OOMA (de moeder van onze gastvrouw).
TOT SIENS
dinsdag 10 februari 2009
Dag 1 en 2
Zondagochtend 11 uur in Brugge: eindelijk is het zover. Na maanden plannen kunnen we vertrekken.!Heel veel spanning maar nog veel meer goesting hebben we erin. Nog een laatste check van de valiezen en dan richting Parijs. Onderweg ook nog een lekkere Belgische hap en dan op het vliegtuig richting Dubai. 5 Uur en een vliegtuigmaaltijd verder komen we uiteindelijk aan in Dubai, vlugvlug door de oneindig lange terminal lopen om onze aansluiting naar Cape Town te halen. Ondertussen voelden we ons toch al wat moe, maar ach ja.. een vlucht meer of minder, we zijn jong hé;)
9 uur later, heel vermoeid kijken we uit ons raampje en zien de Tafelberg, het mag gezegd, deze berg is echt indrukwekkend. Uitstappen: 30 graden! Een gigantisch verschil met toen we nog in België waren.. je kan je dus inbeelden hoe rap het zweet zich vermenigvuldigde! En daar stonden Ashley en Rohan (twee overvriendelijke Kaapse priesters die ons hier overal gaan helpen) ons al op te wachten en namen ons mee voor een rit in Kaapstad. Het eerste wat ons opviel waren de sloppenwijken aan de rand van de weg, houten barakken opeen gepropt, stof tot nadenken…
Eerst werden we nog getrakteerd op een fris drankje in een cafeetje, we maakten er ook kennis met een vriendelijk gezin dat ons ook zal helpen gedurende ons verblijf .(Je zal het al snel merken: iedereen is hier heel erg vriendelijk, een zalige sfeer!) Blijkt dat iedereen hier heel erg uitgekeken heeft naar onze komst.
Een uur later komen we toe bij ons gastgezin, dat uiteraard zeer benieuwd was. We kregen al meteen eten en konden al wat babbelen over Zuid-Afrika, opmerkelijk hoe rap je hier alles leert kennen. De gespreksonderwerpen waren onder andere de aidsproblematiek en de veiligheid, we kregen al meteen een aantal tips over hoe we ons het best gedragen zodat we geen problemen krijgen, hoeveel geld we best op zak hebben, hoe we het huis moeten afsluiten, waar de veiligheidsknoppen zich bevinden (om de security guard te roepen)… We zullen er wel rap aan wennen verzekeren ze ons, het voelt toch wel wat raar aan. Ons gastgezin is echt heel vriendelijk, we kunnen hier echt op ons gemak leven.
We bezoeken toch nog snel even de school en kruipen dan onder de wol.
Maandagochtend 10 uur, na eindelijk wat slaap ingehaald te hebben worden we voor het eerst wakker in Zuid-Afrika. We besluiten om eerst een stapje te zetten in de stad, we eten iets in een lokale eettent en dan willen we de school gaan bezoeken, kwestie van het op klaarlichte dag ook eens te zien. Eerst een hemd aandoen (verplichte dresscode) en dan richting hoërskool Groote schuur. (even vermelden dat je hoër op de juiste manier moet uitspreken, anders bedoel je er iets anders mee – je kan al raden wat…). De school heeft ongeveer 580 leerlingen en een 30tal leraars, ze spreken hier toch al over een grote schuur. De gebouwen liggen bijna aan de voet van de Tafelberg, allemaal heel erg mooi om te zien. Het is er omringd ook door sportvelden, want op school hier wordt heel erg veel gesport (we kregen ook deze les mee: if there’s one thing that unifies South-Africa it’s rugby.) De lessen stoppen rond 14.30 en dan wordt er de rest van de middag gesport. We mochten een rugby training meemaken, en verder op het veld werd er cricket gespeeld en ook wat softball. We zijn ook al uitgenodigd om nu vrijdag een cricket match te gaan bekijken en zaterdag een rugby match, benieuwd wat dat wordt.
Het viel ons op dat er heel weinig blanken op school zitten, de leerlingen keken toch wat raar naar ons. Blanken gaan eerder naar heel erg dure private schools.
Ondertussen raken we de warmte ook al wat gewoon, vooral omdat vandaag de alom geprezen cape doctor (zuidenwind) het wat fris doet aanvoelen. Ideaal weertje.
Baie groete
Steven en Jonathan
9 uur later, heel vermoeid kijken we uit ons raampje en zien de Tafelberg, het mag gezegd, deze berg is echt indrukwekkend. Uitstappen: 30 graden! Een gigantisch verschil met toen we nog in België waren.. je kan je dus inbeelden hoe rap het zweet zich vermenigvuldigde! En daar stonden Ashley en Rohan (twee overvriendelijke Kaapse priesters die ons hier overal gaan helpen) ons al op te wachten en namen ons mee voor een rit in Kaapstad. Het eerste wat ons opviel waren de sloppenwijken aan de rand van de weg, houten barakken opeen gepropt, stof tot nadenken…
Eerst werden we nog getrakteerd op een fris drankje in een cafeetje, we maakten er ook kennis met een vriendelijk gezin dat ons ook zal helpen gedurende ons verblijf .(Je zal het al snel merken: iedereen is hier heel erg vriendelijk, een zalige sfeer!) Blijkt dat iedereen hier heel erg uitgekeken heeft naar onze komst.
Een uur later komen we toe bij ons gastgezin, dat uiteraard zeer benieuwd was. We kregen al meteen eten en konden al wat babbelen over Zuid-Afrika, opmerkelijk hoe rap je hier alles leert kennen. De gespreksonderwerpen waren onder andere de aidsproblematiek en de veiligheid, we kregen al meteen een aantal tips over hoe we ons het best gedragen zodat we geen problemen krijgen, hoeveel geld we best op zak hebben, hoe we het huis moeten afsluiten, waar de veiligheidsknoppen zich bevinden (om de security guard te roepen)… We zullen er wel rap aan wennen verzekeren ze ons, het voelt toch wel wat raar aan. Ons gastgezin is echt heel vriendelijk, we kunnen hier echt op ons gemak leven.
We bezoeken toch nog snel even de school en kruipen dan onder de wol.
Maandagochtend 10 uur, na eindelijk wat slaap ingehaald te hebben worden we voor het eerst wakker in Zuid-Afrika. We besluiten om eerst een stapje te zetten in de stad, we eten iets in een lokale eettent en dan willen we de school gaan bezoeken, kwestie van het op klaarlichte dag ook eens te zien. Eerst een hemd aandoen (verplichte dresscode) en dan richting hoërskool Groote schuur. (even vermelden dat je hoër op de juiste manier moet uitspreken, anders bedoel je er iets anders mee – je kan al raden wat…). De school heeft ongeveer 580 leerlingen en een 30tal leraars, ze spreken hier toch al over een grote schuur. De gebouwen liggen bijna aan de voet van de Tafelberg, allemaal heel erg mooi om te zien. Het is er omringd ook door sportvelden, want op school hier wordt heel erg veel gesport (we kregen ook deze les mee: if there’s one thing that unifies South-Africa it’s rugby.) De lessen stoppen rond 14.30 en dan wordt er de rest van de middag gesport. We mochten een rugby training meemaken, en verder op het veld werd er cricket gespeeld en ook wat softball. We zijn ook al uitgenodigd om nu vrijdag een cricket match te gaan bekijken en zaterdag een rugby match, benieuwd wat dat wordt.
Het viel ons op dat er heel weinig blanken op school zitten, de leerlingen keken toch wat raar naar ons. Blanken gaan eerder naar heel erg dure private schools.
Ondertussen raken we de warmte ook al wat gewoon, vooral omdat vandaag de alom geprezen cape doctor (zuidenwind) het wat fris doet aanvoelen. Ideaal weertje.
Baie groete
Steven en Jonathan
zaterdag 7 februari 2009
De laatste dag!
Morgen is het zover, na maanden voorbereiden zullen we eindelijk vertrekken! Het doet wel even raar, de gedachte dat we vanaf maandag voor de komende drie maanden wakker zullen worden in een land aan de andere kant van de evenaar... Maar we hebben er ongelooflijk veel zin in! Nog even meegeven dat het momenteel 33 graden is in Zuid-Africa, niet slecht hé?!
Nu nog het afscheid nemen en dan richting South-Africa!
totsiens
Steven en Jonathan
Nu nog het afscheid nemen en dan richting South-Africa!
totsiens
Steven en Jonathan
donderdag 5 februari 2009
3 .... 2 .... 1 .... GO!
Het komt nu wel echt dichterbij, nu nog welgeteld 3 dagen en we zijn er! En we beginnen toch wel stilletjes aan eenbeetje zenuwachtig te worden, allemaal vragen spoken dagelijks wel eens door ons hoofd: Hoe zal het daar zijn? Hoe ziet de school eruit? Wat is het niveau van de school? Hoe zal het zijn bij ons gastgezin? Zijn we niets vergeten te regelen? Maar uiteindelijk zijn we wel bijna zeker dat alles nu zo goed als geregeld is.
De aandachtige lezer van't Brugsch Handelsblad zal wel al gezien hebben dat er een artikel over ons avontuur te lezen is op pagina 24! Helaas hebben we nog geen scanner gevonden om dat hier op te zetten, we kijken er nog voor.
We hebben ook nog een laatste mail van ons gastgezin gekregen, ze verzekerden ons dat het daar alvast veel warmer is dan hier, driewerf hoera! De 'baaibroek' gaat dus zeker mee in de valies. We weten ook al dat we op 12 februari mogen helpen met hun zwemcompetitie maar voor de rest zal het allemaal daar wel geregeld worden.
We hebben ook een gastenboek toegevoegd aan onze blog, zo kan iedereen een bericht posten zonder zich speciaal te moeten inloggen.
We houden jullie op de hoogte! totsiens
De aandachtige lezer van't Brugsch Handelsblad zal wel al gezien hebben dat er een artikel over ons avontuur te lezen is op pagina 24! Helaas hebben we nog geen scanner gevonden om dat hier op te zetten, we kijken er nog voor.
We hebben ook nog een laatste mail van ons gastgezin gekregen, ze verzekerden ons dat het daar alvast veel warmer is dan hier, driewerf hoera! De 'baaibroek' gaat dus zeker mee in de valies. We weten ook al dat we op 12 februari mogen helpen met hun zwemcompetitie maar voor de rest zal het allemaal daar wel geregeld worden.
We hebben ook een gastenboek toegevoegd aan onze blog, zo kan iedereen een bericht posten zonder zich speciaal te moeten inloggen.
We houden jullie op de hoogte! totsiens
Abonneren op:
Posts (Atom)
