dag 5-7

Dag 5: Detention and cricket: probably the same…

Onze eerste weekend in Kaapstad stond voor de deur. Nog juist een dagje school afwerken. Vrijdag de 13de… de dag voor Valentijn… en dat was overduidelijk op school, iedereen droeg rozen, kaartjes en gigantisch kitscherige beertjes. Achja, we leggen alle morele bezwaren naast ons neer. Omdat het Valentijn was waren alle lessen als het ware opgeschort. De school zag er volledig anders uit. De leerlingen waren niet verplicht om hun uniform te dragen, zo zagen we eens wat “onze” leerlingen elke dag dragen. Alle lessen stonden in het teken van Valentijn dus ook onze eerste les Afrikaans. Veel leerden we echter niet bij behalve enkele spreekwoorden die achter in de klas hingen.

“ ’n kind en ’n dronk man praat die waarheid”
“ De klok hoor lui, maar weet nie waar die bel hang nie”

Ook kregen ze enkele tongtwisters. Bleek dat wij daar buitengewoon goed in zijn. Na die les Afrikaans moesten we bewaken in de strafstudie (en de term bewaken mag je redelijk letterlijk nemen). Een strafstudie ziet er hier behoorlijk anders uit: vanuit de klas heb je een idyllisch zicht op de Tafelberg, het is meer dan 30° in het klasje en de leerlingen doen twee uur lang niets anders dan het schoolreglement overschrijven. We kregen er het zowaar zelf lastig. We hebben alvast met de directeur gesproken om het de volgende keer anders aan te pakken.

Gelukkig kwam er een eind aan die sauna-beurt. Samen met jacques en zijn vrienden gingen we ’s avonds naar onze eerste cricket-match kijken. Zonder ook maar iets van het spel te snappen genoten we van een fris lokaal biertje en keken we met dalende aandacht (een match duurt 5 uur) naar het vooral Britse “Tea-time”-aandoenend spelletje. Na het passief beleven van deze belevenis bleek dat we aan het kortste eind getrokken hadden. Toen we thuiskwamen hebben we nog overlegd met Norval (gastheer en Adjunct-directeur) wat we de volgende week op school nog kunnen doen. Daarna was het tijd voor ons lekker WARM bedje.

Dag 6: attack of the huge zeewierslierten

Er zijn heel veel verschillen tussen Kaapstad en Brugge, maar één gelijkenis is dat de weekends hier ook op zaterdag starten. Tijd zat dus om eens verder dan onze ondertussen vertrouwde buurt te gaan. We besloten dat we het wel eens moesten aandurven om het openbaar vervoer te nemen, op naar het station dus! Ondertussen moeten we toegeven dat onze mening over de NMBS serieus veranderd is, de trein nemen is hier echt een hele onderneming. Onze indrukken: Een marginaal stationnetje met amper treinen maar tien keer zoveel veiligheidsagenten( ruwe schatting- 4 per perron)
Toch waren we blij dat het zaterdag was, weekends zijn hier immers veel veiliger dan weekdagen. Na een spotgoedkoop ticket gekocht te hebben zijn we er helemaal klaar voor. We stappen in en vertrekken. Wisten we toen dat we één van de mooiste treinreizen uit ons (relatief korte) leven zouden beleven… Na nog even tussen wat typische Kaapse buurten te laveren met onze boemeltrein zien we plots de Indische oceaan, indrukwekkend, zoveel is zeker! De trein rijdt hier gewoon naast de zee. De branding ligt gewoon aan onze voeten, waw! Zo’n drie kwartier later stranden(letterlijk) we in een prachtig badplaatsje met kleurrijke strandkabines en reuze zeewierslierten (mensengroot!).

We genieten volop van het zalige weer en besluiten een pannenkoekje te eten. KSJ Lissewege houdt vandaag immers de jaarlijkse pannenkoekendag… kwestie van wat mee te doen hé! Na wat levensenergie opgedaan te hebben keren we huiswaarts, een klepper van een rugbymatch wacht op ons. Samen met Philip (rugbycoach van de school) stationeren we ons in de spionkop van the stormers( Kaaps team), bleek dat hier geen scheiding tussen de verschillende supportersteam bestaat. Iedereen brult hier hevig om toch maar zijn/haar team trouw te zijn. Ondertussen doen de cheerleaders hun dansje en komen wij in de sfeer. Plots komen de spelers op het veld, nog nooit zoveel testosteron samen gezien op enkele vierkante meters. De match begon in alle hevigheid. Stel je het even voor: 100 kilo beton ramt in op 100 kilo staal, en het publiek houdt ervan, wij dus ook! Ondertussen hebben we ook door dat deze sport een echte volkssport is, onder de 60000 supporters zie je hier voornamelijk ‘coloured people’. De een al wat uitbundiger dan de ander, of misschien zit de drank hier voor iets tussen?
Na afloop van de match genieten we nog van een echte braai, ons aangeboden door ons gastgezin: echt heerlijk.

Dag 7: ons geniet van suid-afrika

Vanmorgen zijn we voor het eerst naar een echte Zuid-Afrikaanse mis geweest. We wisten niet waar we ons aan moesten verwachten, behalve dat we om 6u moesten opstaan! Na een halfuur in de auto kwamen we toe (als enige blanke zo bleek) in een overvolle kerk, toch wat anders dan in België. We gingen zitten en lieten ons overweldigen door de sfeer. We zien hier geen gefaket handgeklap, enkel echte emoties. Deze mensen hebben het echt nodig om hier te zijn, we zouden waarschijnlijk eens moeten weten wat ze elke dag meemaken… De mis ging heel rap vooruit, we deden het even bijna in onze broek toen de priester (father Rohan, een van onze overvriendelijke contactpersonen) ons voorstelde aan de hele kerk. We moesten rechtstaan terwijl hij uitlegde waarom we hier waren. Zo’n 600 ogen keken ons heel nieuwsgierig aan, enfin we worden het zowaar gewoon om als speciaal beschouwd te worden (ooh you two are the students from Belgium?I’ve heard about you guys! Is een zinnetje dat we dagelijks mogen horen.)

Na de mis eten we wat plaatselijk eten, overheerlijk, om daarna in de auto te stappen en de buurt te verkennen. Wat we hier zien is soms echt moeilijk te vatten. Letterlijk miljoenen mensen leven hier in echt echt arme omstandigheden. Toch zijn er enkele verschillen: Je hebt hier dus blijkbaar gradaties. Eerst en vooral heb je de huizen die de overheid bouwt om deze mensen onderdak te bieden. Ze staan heel dicht bij elkaar, zien er heel kleurrijk uit maar zijn slechts enkele vierkante meters groot. En dan heb je wat ze hier ‘informal housing’ noemen, gewoon krotten naast mekaar, kilometers en kilometers ver. Ze bouwen hun huis met alles wat ze op straat vinden: plastic, karton, golfplaten, enz… deze buurten zijn zeer onveilig. Maar in de buurt van Father Rohan voelen we ons veilig, één van deze townships is nog zijn parochie geweest.Na het zien van zoveel menselijk leed moeten we even iets anders doen, noem het rustig bekomen. We rijden verder naar blue beach: een strand met het beste uitzicht op de Tafelberg. Hier beuken de golven van de Atlantische oceaan met grote kracht in op het zandstrand en zie je hoe immens deze stad is. 8 miljoen mensen, bijna heel België in één stad!
Toen we thuiskwamen hebben we een heerlijke chicken-pie gegeten, echt heerlijk. (de zoveelste van deze reis) Samen met Norval overlopen we nog even het lessenrooster van morgen en maken we wat afspraken. Daarover morgen meer. We zijn heel moe na onze week, dit vreemde, aantrekkelijke, gastvrije, warme en superlatief tekortkomend land vraagt veel van een mens.

Baie lekker slaap!