Zondag 22/02
Zondag is hier intussen kerkdag geworden. We staan even na zessen op - een ware marteling na een drukke schoolweek - en Wayne voert ons naar de kerk. (Wayne White en zijn supervriendelijke familie zijn bij het groepje mensen dat er alles aan doet om het ons hier naar onze zin te laten hebben, en het werkt!)
De weg naar de kerk is net zoals vorige week een ware shock, we voelen ons elke keer weer met beide voeten terug op de aardbodem gezet. Dit is echt het dagelijkse leven voor zovele mensen hier; leven in armtierige huisjes – opeengepakt met je hele familie en overleven, dag na dag.Sommigen proberen wat geld te verdienen door overal in de stad zelfgemaakte kunstwerkjes te verkopen, anderen willen aan de realiteit ontsnappen en worden verslaafd aan drugs. Zo gebeurt het dat vele van onze leerlingen nooit huiswerk kunnen maken; ze zijn immers vaak de enigen die voor hun hele familie kunnen zorgen. Ofwel zitten de ouders aan de drugs, ofwel zijn de ouders gestorven ten gevolge van aids of het geweld in de townships...
De sfeer in een township is ook heel raar, op een zondagmorgen om 7 uur heerst hier een drukte van jewelste, overal zie je wel mensen lopen, zitten, babbelen. Of ze gaan naar de plaatselijke winkeltjes die sommige mensen in hun ‘huis’ openhouden. Een andere cultuur, zoveel is zeker.
Gelukkig werden we deze week niet nog eens voorgesteld aan de volledige kerk zodat we ons zonder zorgen konden laten meevoeren op het ritme van deze kerkgemeenschap met enkel kleurlingen. Deze mensen zingen echt heel mooi en heel erg veel, gelukkig horen ze ons gejank niet(dat hopen we toch) zodat we de liederen kunnen meezingen (of neurien dan toch maar.)
Na de mis zijn we uitgenodigd door de familie van Father Rohan om mee met hen te braaien ter ere van Rohan’s verjaardag. De hele middag praten we met deze gezellige familie, we wagen ons zelfs even aan een spelletje cricket met de jongsten.. we scoren een aantal sixpointers door de bal twee rimboetuinen verder in te schoppen(jammergenoeg kunnen we die ballen niet meer halen door de gevaarlijke slangen die er in zouden vertoeven.)
We komen doodmoe thuis en vallen als een blok in slaap.
Maandag 23/02/09
We kunnen het amper geloven maar vandaag starten we al met onze derde week in Groote Schuur High School.Wat gaat dat hier rap! Weeral vroeg opstaan, ons in onze deftigste outfit hijsen en dan richting school. Op weg worden we begroet door enorm veel leerlingen, ze scheppen er echt plezier in om ‘hello sir, how are you sir?’ te zeggen, terwijl sommigen zich al aan ‘bonjour’ wagen tegen Jonathan.. We blijven toch echt die Europeanen voor hen. De speech vandaag gaat over het respect voor het uniform, te absurd voor woorden. Zo moeten de meisjes hun sokken dubbel plooien, terwijl de jongens hun hemd ten allen tijde in hun broek moet zitten. Zelfs op straat moeten deze leerlingen zich aan de regels houden, of ze worden simpelweg naar de strafstudie gestuurd.
We geven elke twee uurtjes les en om iets na tienen is het weer assembly in de groote saal. Keer op keer blijft het ons verbazen hoe traditie hier een heel belangrijke plaats inneemt in het schoolleven. Veel tijd om hierover na te denken hebben we echter niet want al vlug komt de directeur weer binnen en moeten we in de houding gaan staan om het volkslied mee te zingen/prevelen/murmelen (echt veel mooier dan de brabançonne, dat wel!)
Daarna hebben we even pauze en dan vliegen we erin, we genieten wel van het lesgeven hier. Je hebt veel mee vrijheid en vooral; deze kinderen moeten nog zoveel leren...Ze genieten er ook zichtbaar van om ons als leraar te hebben, toch als we de lachende gezichten en de vele vragen die ze ons altijd stellen als barometer nemen.
Een fulltime leerkracht zijn in Zuid-Afrika is toch wat anders dan thuis, hier moeten leerkrachten waarempel 35 uur per week lesgeven. Een hele aanpassing als je als student maximaal 16 uur per week gegeven hebt, zoveel is zeker! Toch krijgen we soms tijd om iets te eten over de middag ( deze school heeft amper pauzes omdat de leerlingen anders beginnen te vechten...) en om het zweet van ons voorhoofd te vegen.
De lessen Frans van Jonathan zijn een echte voltreffer, terwijl Steven een andere manier van aanpakken uitprobeert in de lessen wiskunde en de lessen Aardrijkskunde; de slapende leerlingen zullen het geweten hebben. We zullen deze weken ook extra lessen geven aan de leerlingen uit Namibie, Zimbabwe en Tanzanie zodat hun Engels wat beter wordt.
Ongelooflijk hoe multicultureel deze school is..
Een voorbeeld om aan te tonen hoe dat soms heel kleine comflicten kan geven; voor de les begint moeten de leerlingen in twee rijen voor de klas gaan staan, de meisjes mogen als eerste naar binnen terwijl de jongens nog even moeten wachten. De Westerse manier van kijken is; als man ben je beleefd tegenover de vrouw. De Afrikaanse manier van kijken is; de man moet eerst naar binnen om te kijken of de kust veilig is, dan kunnen de meisjes naar binnen. Gelukkig zorgen deze dingen voor niet al te grote problemen. Als er problemen zijn dan is het voornamelijk Christenen die met Moslims op de vuist gaan, best raar allemaal.
Omdat we er toch zo’n plezier in scheppen om jullie dit mee te delen: we hebben in de twee weken dat we hier zijn nog geen druppel regen gezien.Of hebben we dit al laten weten?! We zoeken een referentiepunt om te zien hoe veel we gebruind zijn...
Vandaag hadden we wel wat wolken, bleek dat het de rook was van een brand in een township wat verder.
We willen jullie ook bedanken voor de vele berichten, we lezen ze telkens met heel veel plezier!!
Baie groete
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten