Eindelijk hebben we nog eens tijd om ons verhaal verder zetten, sorry dat we jullie wat op jullie honger lieten zitten maar de voorbije twee weken waren nogal deurmekaar. Gedurende de dag geven we nog enkele lessen en helpen we de school waar we nog kunnen, 's avonds moeten we van gezin naar gezin om van iedereen afscheid te beginnen nemen, het afscheid nadert met rasse schreden... Het is vreemd wat je hier kan opbouwen in drie maanden. De gastvrijheid en openheid van de mensen hier maakt het voor ons enkel lastiger om vaarwel te zeggen.
Ook op onze school moeten afscheid nemen. Vorige week organiseerden we een "GoodBraai" voor het lerarenkorps dat ondertussen als een familie aanvoelt.Deze maandag kregen we de kans tijdens de assembly in de 'groote saal' om ons verhaal te doen en afscheid te nemen van de leerlingen. Ook al zijn we hier nog een week en zien we de leerlingen nog, het voelde toch wat raar aan. We werden uitvoerig bedankt en kregen zelfs een staande ovatie. Naast de staande ovatie kregen we ook enkele cadeautjes zoals zelfgemaakte kaartjes van de leerlingen, heel leuk allemaal! We gaan dit hier toch echt wel missen, de openheid van de mensen, de gastvrijheid, het tragere ritme, het gevoel dat je hier als leraar immens veel kan doen, en nog zoveel andere dingen... Deze hele noord-zuid ervaring is echt onvergetelijk!
Ons laatste weekend in Kaapstad hebben we eerst in soetwater en dan in Simonstad doorgebracht. Gewoon puur genieten! Roy, de gids van het grade 8 kamp, had ons uitgenodigd om mee op zijn catamaran op zee te gaan, onvergetelijk! We zien jammergenoeg geen dolfijnen, witte haaien of orka's maar het zicht maakt alles goed. Als laatste weekend-ervaring kan dit wel tellen hoor.
Op het einde van deze ervaring zouden we toch ook even tijd willen nemen om een aantal mensen te bedanken die dit allemaal mogelijk gemaakt hebben.
- de KHBO, en meer in het bijzoner Karl Catteeuw, voor de hulp bij de voorbereiding.
- Pieter Delanoy, voor de contacten en vele steun bij het organiseren van ons verblijf;
- Fr Rohan en Fr Ashlee, voor de steun, het antwoord op al onze vragen en niet te vergeten al de prachtige momenten die jullie ons bezorgd hebben.
- het thuisfront, de familie, voor de financiele en morele steun.
- De vele vrienden die ons bleven op de hoogte houden met het nieuws uit eigen bodem.
- Groote Schuur high school, om ons zo thuis te doen voelen.
- Alle gezinnen waarbij we zijn mogen verblijven.
Baie dankie!
Nkos Kakulo!
woensdag 6 mei 2009
donderdag 23 april 2009
Verkiezingskoorts
Zondagavond hebben de collega's ons afgezet in Mitchell's plain, de tweede grootste township van Kaapstad. We zullen er namelijk een hele week logeren bij een supersympathiek jong gastgezin. Onze gastouders Rudi en Natasja haalden er ons op en zetten ons af in wat een week lang onze nieuwe woonst zal zijn. We weten niet of we ons veilig moeten voelen of niet, we zijn dus nog wat onwennig in deze buurt, voornamelijk door de vele verhalen die ons bereikten. Toch willen we aan den lijve ondervinden of het waar is, we willen maw voelen wat het is om in een township te leven. Ons huisje is heel erg klein maar heel erg gezellig. Om de 5 minuten komt er wel ander volk op de vloer (zeker nu ze weten dat hier Belgen verblijven), op een gegeven moment zaten er zelfs 20 mensen in de living (de grootte van een klein badkamertje). Een cultuur van babbelen, openheid, vrolijkheid, je went er wel rap aan.
De volgende ochtend moeten we al om 5.00u opstaan om in een bakkie naar Groote Schuur gevoerd te worden, we wonen nu immers veel verder van de school dan voorheen... De rit achterop de bakkie is heerlijk, toch wordt het al koud 's ochtends vroeg: de herfst is dus plots in het land gekomen. De temperatuur is ongeveer 20 graden en de wind voelt behoorlijk frisjes aan, vergelijk het met een Belgische lente.
Eenmaal op school wil iedereen weten wat we in de vakantie gedaan hebben, honderden keren vertellen we dezelfde avonturen en erna helpen we met een nationale enquete. De overheid wil hier weten waar alle leerlingen wonen, hoeveel ze wegen enz...
's Avonds zijn we uitgenodigd bij vrienden van Natasja en Rudi voor een braai, ze hebben ook speciaal voor ons enkele belangrijke onderwijs-mensen uitgenodigd. We maken kennis met een aantal directeurs en de hoofdverantwoordelijke voor het gehele Kaapse onderwijs. Het wordt een avond vol interessante gesprekken en hoe meer kurken knallen hoe meer we te weten komen over situaties in Kaapse scholen.
De volgende ochtend nemen we de bus en verhuizen we tijdelijk naar het jeugdhostel dicht bij de school. Met de drukte rond de verkiezingen is het absoluut niet veilig om in een township te verblijven, na woensdagavond zal het wel weer ok zijn. Overal heerst er een immense verkiezingskoorts, veel mensen dragen hier ANC of DA t-shirts en iedereen wordt aangemaand om te gaan stemmen. Het belooft een razend interessante verkiezing te worden, het is dan ook het gespreksonderwerp op straat in de school enz... De blanken hebben het helemaal niet begrepen op de ANC met Zuma, terwijl de mensen in Mitchell's plain alweer helemaal anders denken. We besluiten wijselijk ons niet te moeien, luisteren op zich is al interessant genoeg. Politiek is hier ook meer een volks gebeuren, daar getuigen de vele volksfeesten van overal in de straten.
Woensdagochtend staan we vroeg op, samen met enkele collega's gaan we een dagje uit. Eerst gaan ze nog even stemmen en dan gaan we op naar het plaatsje 'strand' rarara.. aan het strand! Het is wat te koud om te zwemmen dus gaan we naar Monkey Town. We spelen wat met de aapjes en gaan dan braaien, we eten cappucijnaapjes met frietjes...alhoewel het eerder een steak met patatjes was hoor. De hele middag eten we en om 17u worden we naar de volgende braai gebracht, ditmaal weer in Mitchell's plain. We mijden de stemkantoren en proppen ons wat verder vol. In deze cultuur kan je moeilijk eten weigeren, en er wordt zoveel eten aangeboden! Alleen Jonathan kan de overvloed aan eten aan, een mens moet toch beleefd blijven he.
Donderdag staat een schoolbezoek aan een townshipschool op het programma. We bezoeken Woodlands High, een school met 1027 leerlingen en... 34 leraren. De overheid betaalt een leraar per 35 kinderen, al zitten er veel meer per klas. We zien veel klassen met 55 leerlingen... onverstaanbaar hoe je hier nog deftig les kan geven. Na enkele gesprekken met de directeur en wat leraren is duidelijk welke problemen deze school allemaal heeft. Van leerlingen die niet afkomen, of te laat, tot 27 inbraken per jaar in de school! Het lijkt meer op een versterkte burcht dan op een school, de computerklas lijkt op een zwaarbewaakte cel in de gevangenis van Brugge. De computers zijn trouwens gesponsord door een Zuid-Afrikaans bedrijf, al durft niemand er mee te werken omdat er elke keer toetsenborden, muizen, micro's verdwijnen.. het staat er dus gewoon maar.
Om 10.30 helpen we eten uit te delen aan de leerlingen. 170 leerlingen komen elke dag hun enige maaltijd van de dag opeten, al lijkt het meer op opschrokken... het raakt ons echt wel.De overheid zorgt voor dit voedselprogramma, een goede zaak volgens ons! De leerlingen begrijpen ook niet waarom onbekenden vandaag hun eten opscheppen, de honger is groter dan de schaamte dus komen ze dan toch allemaal aanschuiven. Het valt ons ook op dat we hier geen enkele blanke zien, in heel Mitchell's plain trouwens niet. Dagelijks krijgen we dus heel veel vragende blikken over ons... het went toch niet echt hoor. Vanavond zijn we alweer uitgenodigd bij een ander gezin voor een braai, tot dan proberen we eerst nog onze vorige maaltijd te verteren.
De volgende ochtend moeten we al om 5.00u opstaan om in een bakkie naar Groote Schuur gevoerd te worden, we wonen nu immers veel verder van de school dan voorheen... De rit achterop de bakkie is heerlijk, toch wordt het al koud 's ochtends vroeg: de herfst is dus plots in het land gekomen. De temperatuur is ongeveer 20 graden en de wind voelt behoorlijk frisjes aan, vergelijk het met een Belgische lente.
Eenmaal op school wil iedereen weten wat we in de vakantie gedaan hebben, honderden keren vertellen we dezelfde avonturen en erna helpen we met een nationale enquete. De overheid wil hier weten waar alle leerlingen wonen, hoeveel ze wegen enz...
's Avonds zijn we uitgenodigd bij vrienden van Natasja en Rudi voor een braai, ze hebben ook speciaal voor ons enkele belangrijke onderwijs-mensen uitgenodigd. We maken kennis met een aantal directeurs en de hoofdverantwoordelijke voor het gehele Kaapse onderwijs. Het wordt een avond vol interessante gesprekken en hoe meer kurken knallen hoe meer we te weten komen over situaties in Kaapse scholen.
De volgende ochtend nemen we de bus en verhuizen we tijdelijk naar het jeugdhostel dicht bij de school. Met de drukte rond de verkiezingen is het absoluut niet veilig om in een township te verblijven, na woensdagavond zal het wel weer ok zijn. Overal heerst er een immense verkiezingskoorts, veel mensen dragen hier ANC of DA t-shirts en iedereen wordt aangemaand om te gaan stemmen. Het belooft een razend interessante verkiezing te worden, het is dan ook het gespreksonderwerp op straat in de school enz... De blanken hebben het helemaal niet begrepen op de ANC met Zuma, terwijl de mensen in Mitchell's plain alweer helemaal anders denken. We besluiten wijselijk ons niet te moeien, luisteren op zich is al interessant genoeg. Politiek is hier ook meer een volks gebeuren, daar getuigen de vele volksfeesten van overal in de straten.
Woensdagochtend staan we vroeg op, samen met enkele collega's gaan we een dagje uit. Eerst gaan ze nog even stemmen en dan gaan we op naar het plaatsje 'strand' rarara.. aan het strand! Het is wat te koud om te zwemmen dus gaan we naar Monkey Town. We spelen wat met de aapjes en gaan dan braaien, we eten cappucijnaapjes met frietjes...alhoewel het eerder een steak met patatjes was hoor. De hele middag eten we en om 17u worden we naar de volgende braai gebracht, ditmaal weer in Mitchell's plain. We mijden de stemkantoren en proppen ons wat verder vol. In deze cultuur kan je moeilijk eten weigeren, en er wordt zoveel eten aangeboden! Alleen Jonathan kan de overvloed aan eten aan, een mens moet toch beleefd blijven he.
Donderdag staat een schoolbezoek aan een townshipschool op het programma. We bezoeken Woodlands High, een school met 1027 leerlingen en... 34 leraren. De overheid betaalt een leraar per 35 kinderen, al zitten er veel meer per klas. We zien veel klassen met 55 leerlingen... onverstaanbaar hoe je hier nog deftig les kan geven. Na enkele gesprekken met de directeur en wat leraren is duidelijk welke problemen deze school allemaal heeft. Van leerlingen die niet afkomen, of te laat, tot 27 inbraken per jaar in de school! Het lijkt meer op een versterkte burcht dan op een school, de computerklas lijkt op een zwaarbewaakte cel in de gevangenis van Brugge. De computers zijn trouwens gesponsord door een Zuid-Afrikaans bedrijf, al durft niemand er mee te werken omdat er elke keer toetsenborden, muizen, micro's verdwijnen.. het staat er dus gewoon maar.
Om 10.30 helpen we eten uit te delen aan de leerlingen. 170 leerlingen komen elke dag hun enige maaltijd van de dag opeten, al lijkt het meer op opschrokken... het raakt ons echt wel.De overheid zorgt voor dit voedselprogramma, een goede zaak volgens ons! De leerlingen begrijpen ook niet waarom onbekenden vandaag hun eten opscheppen, de honger is groter dan de schaamte dus komen ze dan toch allemaal aanschuiven. Het valt ons ook op dat we hier geen enkele blanke zien, in heel Mitchell's plain trouwens niet. Dagelijks krijgen we dus heel veel vragende blikken over ons... het went toch niet echt hoor. Vanavond zijn we alweer uitgenodigd bij een ander gezin voor een braai, tot dan proberen we eerst nog onze vorige maaltijd te verteren.
dinsdag 21 april 2009
De paasvakantie
Dag 55- 69.
Een voordeel aan een Noord-Zuidstage is dat je gedurende de paasvakantie (die hebben ze hier namelijk ook) twee weken kan genieten van alles wat Zuid-Afrika te bieden heeft. Om te beginnen: onze vakantie was zalig! De eerste vier dagen bleven we in Kaapstad om onze ogen te laten genieten van alle ongeziene plaatsen. Als er iemand een gids nodig heeft wanneer hij naar Kaapstad komt, je kan gerust contacteren en boeken!
Tijdens het Paasweekend vertoefden we opnieuw eventjes in onrus, genieten van strand, verse kreeft en mosselen (groter dan je hand; en dat waren nog maar de kleintjes...), braai,... . Op zondag bezochten we een collega in Elim, een dorp gewrijwaard van alle vooruitgang. De tijd is er blijven stilstaan. We woonden er de Paasmis bij en werden getrakteerd op een rasechte Zuid-Afrikaanse brass-band. Hier komt het hele dorp naar de kerk, iedereen kent hier immers iedereen en als je toevallig eens niet komt opdagen dan zit je in de problemen. Wij moesten zelfs aangemeld worden bij de predikant om de hele dag in het dorp te blijven. De huisjes hier zijn klein en hebben allemaal een rieten dak. Vroeger was dit een oude Duitse nederzetting met enkele blanken en voornamelijk slaven (wiens kinderen nu eindelijk in het dorp kunnen gaan en staan waar ze willen). Na de misviering worden onze smaakpapillen verwend met een heerlijk Paasmaal. Na de maaltijd nemen ze ons mee naar het zuidelijkste punt van Afrika. Nee we bezoeken NIET kaappunt, maar cape agulhas. Dit is het ook het punt waar de Indische en de Atlantische Oceaan samenvloeien, alhoewel dit met een korreltje zand moet genomen worden. De rit brengt ons weer van het ene landschap in het andere. De asfaltbaan die wij zo gewoon zijn is nergens meer te bespeuren, we rijden op kiezelbaantjes en stoffige zandwegen.
's Avonds zijn we uitgenodigd bij een andere collega in Arabella waar de volgende twee dagen verblijven. Voor we daar vertrekken moeten we verplicht een inheemse plant kopen om in zijn tuintje te planten. We zijn nu vereeuwigd in het landschap in de vorm van een plant met onze naam!
De rest van de week verblijven we in Gordon's bay samen met Father Rohan. Veel verblijven we daar echter niet. We slapen er en in de vroege uurtjes staan we op om het binnenland te verkennen. We rijden de karoe binnen. Een ruw landschap dat bij ons herrinneringen aan de Lion King ophaalt. Wanneer we het safari-park binnenrijden kan onze speurtocht naar de Big 5 beginnen. We rijden nog maar net binnen en zien enkele nijlpaarden die geen enkele interesse blijken te hebben in ons. Gelukkig maar want ook al zijn ze planteneters, ze zijn verantwoordelijk voor het meeste doden in Afrika. Ze bijten je in twee en laten je liggen... . Wat verder zien we twee olifanten die wat aan het stoeien zijn met elkaar. We hebben echt geluk! We rijden verder en komen een kudde springbokken tegen, in het echt nog mooier dan waneer het op je bord ligt. De gevaarlijkste van de Big 5, de buffel, (omdat hij geen waarschuwing heeft wanneer hij aanvalt) zien we wat verder "geposeerd" liggen. We zien ook een "kameelpeerd" (Afrikaans voor giraffe) en wat agressieve witte heusnoorens. We zien in de verte ook nog wat leeuwen liggen die hun middagdutje van welgeteld 22 uur aan het houden zijn. Voor ons dus behoorlijk saaie beesten. Naast de 4 van de big 5 zien we ook nog zebra's, bavianen, koedoe's, fretten, struisvogels, slangen, gnoe's,... . 's Avonds genieten we van een heerlijke braai met struisvogelsteak en koedoe. Ware lekkernijen.
Vrijdagmiddag wil Jonathan wijn haar laten knippen bij een typische Afrikaanse barber. We trekken dus naar Kayelitsha, de tweede grootste township van Zuid-Afrika, en gaan samen met father Rohan op zoek naar een deftige barber. We wandelen in kleine, stoffige straatjes tussen duizenden kleine hutjes... Overal horen we mensen roepen: "Mlungo, mlungo"(een blanke, een blanke). Blijkbaar is het hoogst uitzonderlijk dat een blanke zich in deze wirwar van hutjes begeeft. Hoeveel miljoenen mensen in Kayelitsha wonen is trouwens niet geweten, elke dag komen er namelijk honderden mensen bij die hun hoop in Zuid-Afrika vestigen. We vinden een barber die nog nooit een blanke zijn haar geknipt heeft, Jonathan krijgt er dus ongewild een hoofdmassage bij... Het ander type haar blijkt heel bijzonder te zijn voor de kapper want hij blijft er maar doorwrijven. Het resultaat is merkwaardig genoeg nog ok.
Daarna wandelen we nog wat verder in Kayelitsha en wordt Jonathan zijn camera bijna gestolen, ware het niet dat de reflexen beter zijn dan gedacht. De dief verschoot zich een bult!
Daarna trekken we naar huis, het blijft ons elke keer treffen hoe veel contrasten Zuid-Afrika heeft.
Het laatste weekend van de vakantie nemen twee collega's ons mee naar dé studentenstad van Afrika. Stellenbosch. We bezoeken enkele campussen en nemen een kijkje in de bibliotheek voor we ons in het studentenleven smijten. Blijkbaar heeft deze universiteit een band met de KUleuven.
Een voordeel aan een Noord-Zuidstage is dat je gedurende de paasvakantie (die hebben ze hier namelijk ook) twee weken kan genieten van alles wat Zuid-Afrika te bieden heeft. Om te beginnen: onze vakantie was zalig! De eerste vier dagen bleven we in Kaapstad om onze ogen te laten genieten van alle ongeziene plaatsen. Als er iemand een gids nodig heeft wanneer hij naar Kaapstad komt, je kan gerust contacteren en boeken!
Tijdens het Paasweekend vertoefden we opnieuw eventjes in onrus, genieten van strand, verse kreeft en mosselen (groter dan je hand; en dat waren nog maar de kleintjes...), braai,... . Op zondag bezochten we een collega in Elim, een dorp gewrijwaard van alle vooruitgang. De tijd is er blijven stilstaan. We woonden er de Paasmis bij en werden getrakteerd op een rasechte Zuid-Afrikaanse brass-band. Hier komt het hele dorp naar de kerk, iedereen kent hier immers iedereen en als je toevallig eens niet komt opdagen dan zit je in de problemen. Wij moesten zelfs aangemeld worden bij de predikant om de hele dag in het dorp te blijven. De huisjes hier zijn klein en hebben allemaal een rieten dak. Vroeger was dit een oude Duitse nederzetting met enkele blanken en voornamelijk slaven (wiens kinderen nu eindelijk in het dorp kunnen gaan en staan waar ze willen). Na de misviering worden onze smaakpapillen verwend met een heerlijk Paasmaal. Na de maaltijd nemen ze ons mee naar het zuidelijkste punt van Afrika. Nee we bezoeken NIET kaappunt, maar cape agulhas. Dit is het ook het punt waar de Indische en de Atlantische Oceaan samenvloeien, alhoewel dit met een korreltje zand moet genomen worden. De rit brengt ons weer van het ene landschap in het andere. De asfaltbaan die wij zo gewoon zijn is nergens meer te bespeuren, we rijden op kiezelbaantjes en stoffige zandwegen.
's Avonds zijn we uitgenodigd bij een andere collega in Arabella waar de volgende twee dagen verblijven. Voor we daar vertrekken moeten we verplicht een inheemse plant kopen om in zijn tuintje te planten. We zijn nu vereeuwigd in het landschap in de vorm van een plant met onze naam!
De rest van de week verblijven we in Gordon's bay samen met Father Rohan. Veel verblijven we daar echter niet. We slapen er en in de vroege uurtjes staan we op om het binnenland te verkennen. We rijden de karoe binnen. Een ruw landschap dat bij ons herrinneringen aan de Lion King ophaalt. Wanneer we het safari-park binnenrijden kan onze speurtocht naar de Big 5 beginnen. We rijden nog maar net binnen en zien enkele nijlpaarden die geen enkele interesse blijken te hebben in ons. Gelukkig maar want ook al zijn ze planteneters, ze zijn verantwoordelijk voor het meeste doden in Afrika. Ze bijten je in twee en laten je liggen... . Wat verder zien we twee olifanten die wat aan het stoeien zijn met elkaar. We hebben echt geluk! We rijden verder en komen een kudde springbokken tegen, in het echt nog mooier dan waneer het op je bord ligt. De gevaarlijkste van de Big 5, de buffel, (omdat hij geen waarschuwing heeft wanneer hij aanvalt) zien we wat verder "geposeerd" liggen. We zien ook een "kameelpeerd" (Afrikaans voor giraffe) en wat agressieve witte heusnoorens. We zien in de verte ook nog wat leeuwen liggen die hun middagdutje van welgeteld 22 uur aan het houden zijn. Voor ons dus behoorlijk saaie beesten. Naast de 4 van de big 5 zien we ook nog zebra's, bavianen, koedoe's, fretten, struisvogels, slangen, gnoe's,... . 's Avonds genieten we van een heerlijke braai met struisvogelsteak en koedoe. Ware lekkernijen.
Vrijdagmiddag wil Jonathan wijn haar laten knippen bij een typische Afrikaanse barber. We trekken dus naar Kayelitsha, de tweede grootste township van Zuid-Afrika, en gaan samen met father Rohan op zoek naar een deftige barber. We wandelen in kleine, stoffige straatjes tussen duizenden kleine hutjes... Overal horen we mensen roepen: "Mlungo, mlungo"(een blanke, een blanke). Blijkbaar is het hoogst uitzonderlijk dat een blanke zich in deze wirwar van hutjes begeeft. Hoeveel miljoenen mensen in Kayelitsha wonen is trouwens niet geweten, elke dag komen er namelijk honderden mensen bij die hun hoop in Zuid-Afrika vestigen. We vinden een barber die nog nooit een blanke zijn haar geknipt heeft, Jonathan krijgt er dus ongewild een hoofdmassage bij... Het ander type haar blijkt heel bijzonder te zijn voor de kapper want hij blijft er maar doorwrijven. Het resultaat is merkwaardig genoeg nog ok.
Daarna wandelen we nog wat verder in Kayelitsha en wordt Jonathan zijn camera bijna gestolen, ware het niet dat de reflexen beter zijn dan gedacht. De dief verschoot zich een bult!
Daarna trekken we naar huis, het blijft ons elke keer treffen hoe veel contrasten Zuid-Afrika heeft.
Het laatste weekend van de vakantie nemen twee collega's ons mee naar dé studentenstad van Afrika. Stellenbosch. We bezoeken enkele campussen en nemen een kijkje in de bibliotheek voor we ons in het studentenleven smijten. Blijkbaar heeft deze universiteit een band met de KUleuven.
vrijdag 17 april 2009
een teken van leven...
Beste
we zullen jullie niet langer op jullie honger laten zitten, vanaf maandag zullen we ons verhaal verder zetten. We zijn de voorbije twee weken namelijk het binnenland ingetrokken en hebben ons niet teveel verveeld. Ons verhaal zullen we maandag vertellen. Voorlopig is dit een teken van leven... We hadden gewoon geen toegang tot het wereldwijde web. Maandag is dit kleine problemkie opgelost!
(Nog steeds) Zonnige groeten
Jonathan en Steven
we zullen jullie niet langer op jullie honger laten zitten, vanaf maandag zullen we ons verhaal verder zetten. We zijn de voorbije twee weken namelijk het binnenland ingetrokken en hebben ons niet teveel verveeld. Ons verhaal zullen we maandag vertellen. Voorlopig is dit een teken van leven... We hadden gewoon geen toegang tot het wereldwijde web. Maandag is dit kleine problemkie opgelost!
(Nog steeds) Zonnige groeten
Jonathan en Steven
zaterdag 4 april 2009
Dag 51-54. Dinsdag 31 maart – vrijdag 3 april
De rest van de week verloopt heel woelig en druk. Vandaar ook een iets latere post op de blog. Een laatste schoolweek net voor de vakantie brengt altijd wat extra werk met zich mee.
Zo moesten alle resulaten binnen zijn en had de school voor het eerst een computerprogramma gevonden om die resultaten in te geven. Omdat ze hier echt nog niet goed met de computer kunnen werken( en de computers het zelf ook af en toe begeven) werden we ingeschakeld om te helpen. We vulden zelf heel veel resulaten in maar probeerden ook uit te leggen aan de leerkrachten hoe ze het zelf kunnen invullen. Gelukkig is het allemaal gelukt zodat de leerlingen vrijdag hun resulaten konden krijgen , zonder of met traantjes.
Donderdag was er de Easter Service, zoals eerder gezegd moesten we om 5.30 opstaan. Het enige positieve dat we eraan zagen is dat we een prachtige zonsopgang bij het ontbijt kregen, de tafelberg leek even helemaal roze. De Easter Service zelf was prachtig. Het leerlingenkoor zong een aantal liederen, maar ook het lerarenkoor was van de partij. Prachtig hoe deze mensen zingen. Steven speelde piano, dat trouwens heel erg gesmaakt werd.
Op vrijdag was het dan de allerlaatste dag van het trimester. Na 8 weken op de school zal het waarschijnlijk raar doen twee weken vakantie te hebben, maar het geeft ons ook een geweldige kans om het land eens te verkennen.
De dag werd zoals altijd gestart met een staff meeting (die wel eindeloos leek te duren...) , daarna ging iedereen naar de ‘Groote Saal’ voor een slotbijeenkomst. Het gekende tafereel : de vlag, het volkslied, de bijbehorende show, het heel erg formele gedoe. Toch heeft het wel iets hoor. Jonathan kreeg ook de kans om de certificaten van Frans uit te delen, de introductielessen Frans zitten er namelijk op en omdat je hier voor alles een certificaat krijgt moest dit dan ook.
’s Middags gingen we dan naar Clifton beach met de leraren om te klinken op het einde van het trimester. Clifton beach staat trouwens gekend als een van de mooiste stranden ter wereld, kan wel tellen he! Heel erg gezellig allemaal, we voelen ons nu echt deel van het korps. Het zal raar doen om afscheid te nemen van al deze mensen.
In de vakantie zal je ons waarschijnlijk minder dan anders horen, we weten immers niet hoe vaak we over internet zullen beschikken.
De rest van de week verloopt heel woelig en druk. Vandaar ook een iets latere post op de blog. Een laatste schoolweek net voor de vakantie brengt altijd wat extra werk met zich mee.
Zo moesten alle resulaten binnen zijn en had de school voor het eerst een computerprogramma gevonden om die resultaten in te geven. Omdat ze hier echt nog niet goed met de computer kunnen werken( en de computers het zelf ook af en toe begeven) werden we ingeschakeld om te helpen. We vulden zelf heel veel resulaten in maar probeerden ook uit te leggen aan de leerkrachten hoe ze het zelf kunnen invullen. Gelukkig is het allemaal gelukt zodat de leerlingen vrijdag hun resulaten konden krijgen , zonder of met traantjes.
Donderdag was er de Easter Service, zoals eerder gezegd moesten we om 5.30 opstaan. Het enige positieve dat we eraan zagen is dat we een prachtige zonsopgang bij het ontbijt kregen, de tafelberg leek even helemaal roze. De Easter Service zelf was prachtig. Het leerlingenkoor zong een aantal liederen, maar ook het lerarenkoor was van de partij. Prachtig hoe deze mensen zingen. Steven speelde piano, dat trouwens heel erg gesmaakt werd.
Op vrijdag was het dan de allerlaatste dag van het trimester. Na 8 weken op de school zal het waarschijnlijk raar doen twee weken vakantie te hebben, maar het geeft ons ook een geweldige kans om het land eens te verkennen.
De dag werd zoals altijd gestart met een staff meeting (die wel eindeloos leek te duren...) , daarna ging iedereen naar de ‘Groote Saal’ voor een slotbijeenkomst. Het gekende tafereel : de vlag, het volkslied, de bijbehorende show, het heel erg formele gedoe. Toch heeft het wel iets hoor. Jonathan kreeg ook de kans om de certificaten van Frans uit te delen, de introductielessen Frans zitten er namelijk op en omdat je hier voor alles een certificaat krijgt moest dit dan ook.
’s Middags gingen we dan naar Clifton beach met de leraren om te klinken op het einde van het trimester. Clifton beach staat trouwens gekend als een van de mooiste stranden ter wereld, kan wel tellen he! Heel erg gezellig allemaal, we voelen ons nu echt deel van het korps. Het zal raar doen om afscheid te nemen van al deze mensen.
In de vakantie zal je ons waarschijnlijk minder dan anders horen, we weten immers niet hoe vaak we over internet zullen beschikken.
maandag 30 maart 2009
Dag 50. Maandag 30 maart.
Vrolijkheid alom, het is de laatste week voor de paasvakantie! In de staff meeting worden we uitvoerig bedankt voor onze hulp aan de fashion show, terwijl ook alle toetsenresulaten ingegeven worden. Hier moeten leerlingen 30 % halen om erdoor te zijn.. en toch zijn er veel leerlingen die niet slagen... Op de examens die wij verbeterden was 2/40 geen uitzondering.
Vandaag geen groote saal maar een general knowledge test, elke leraar moest enkele vragen opstellen en die werden dan door alle leerlingen opgelost. Helaas wist de helft nog steeds niet dat Brussel de hoofdstad van Belgie is. Toch was het heel erg plezant.
Deze week is de sfeer ook heel erg uitgelaten op school , iedereen wil hier vakantie en liefst zo nel mogelijk. We ondervinden dan ook dat het heel moeilijk is om de leerlingen rustig te houden in de lessen. Dan maar afwisselen met spelletjes en raadsels, we zijn ondertussen ook al heel de dag bezig om spellen te bedenken.
We helpen ook de easter service voor te bereiden. Donderdag moeten we om 5.30 opstaan om een of andere literaire/muzikale/... ochtend bij te wonen, Steven zal er ook een pianostuk spelen.
We hebben ook al gemerkt hoe de leraars van morgen hier opgeleid worden. Vorige week ging er normaal een stagiair komen van UCT(University of Cape Town) maar die is niet komen opdagen... Sinds vorige week hebben ze nog steeds niet van hem gehoord. Het zou in Belgie geen waar zijn alleszinds.
We zijn ook druk afspraken aan het maken voor volgend trimester, de maandag en dinsdag zullen we nog steeds naar Groote Schuur gaan maar de andere dagen gaan we naar townshipschools en naar de universiteit. We plannen heel goed welke scholen we bezoeken, veiligheid gaat nog steeds voor.
Dag 47-48-49. Vrijdag 27, zaterdag 28 en zondag 29 maart.
Na wat rust na het avontuur van donderdag waren we blij dat het weekend voor de deur stond. We hebben eerst een evaluatie gesprek met de onderdirecteur, zo zien we hoe we al gepresteerd hebben het voorbije semester. Ze blijken hier heel tevreden te zijn over ons, jupla!
’s Middags helpen we alles klaar te zetten voor de jaarlijkse fashion show van de school. Dit is een groot project dat amper in een maand tijd volledig uitgewerkt wordt. De leerlingen steken een hele show in elkaar met wat dansacts, muziekacts enz... allemaal heel erg prettig, ware het niet dat er 1000 man verwacht werd en wij security moesten zijn. Gelukkig hadden ze ook een firma ingehuurd (jah het blijft hier Zuid-Afrika he) dus zij mochten iedereen fouilleren. Wij namen de parking voor onze rekening en hoefden slechts eenmaal in te grijpen.
Erna gingen we nog met de leraars de goede afloop gaan vieren in een bruine kroeg, ideaal om de band te versterken.
De volgende ochtend gaan we naar het aquarium ‘the two oceans’ in Kaapstad. We weten niet waaraan we ons moeten verwachten en hebben er dus wel zin in. We kijken eerst nog naar een vrolijke bende studenten die in een parade door de stad wandelen. Nogal carnavalesk maar heel erg plezant.
Daarna wandelen we bijna alleen in de stad, om de een of andere ongekende reden is er geen enkele auto. We krijgen bijna zin om te koprollen op de 6vaks-banen maar doen het toch niet, we zijn blijkbaar toch nog wat moe van gisteren...
Onderweg passeren we heel veel bedelaars (zoals overal hier trouwens) , we kunnen ook echt niet voorbijgaan zonder iets te geven, zelfs de laatste slok uit je blik frisdrank maakt ze al dolgelukkig... Als je je al onwennig voelt in de metro in Brussel moet je eens denken hoe je je hier soms voelt. Het is een mengeling van schaamte, spijt, hulpeloosheid, onrechtvaardigheid, .... en na 7 weken hier kunnen we je zeggen dat je er absoluut niet aan gewoon wordt.
Zondag waren we uitgenodigd door de moeder van een leerlinge haar verjaardag te vieren. Toen we aankwamen was ons duidelijk hoe hier gefeest wordt. De hele straat en familie was uitgenodigd om heerlijk te braaien en potjiekos te eten in de tuin. De hele middag bleef er maar volk toestromen terwijl wij meer eten dan gewild kregen. De gastvrijheid die je bij de coloured en de zwarten hier krijgt is ongekend, ze zien je gewoon als deel van de familie.
Na wat rust na het avontuur van donderdag waren we blij dat het weekend voor de deur stond. We hebben eerst een evaluatie gesprek met de onderdirecteur, zo zien we hoe we al gepresteerd hebben het voorbije semester. Ze blijken hier heel tevreden te zijn over ons, jupla!
’s Middags helpen we alles klaar te zetten voor de jaarlijkse fashion show van de school. Dit is een groot project dat amper in een maand tijd volledig uitgewerkt wordt. De leerlingen steken een hele show in elkaar met wat dansacts, muziekacts enz... allemaal heel erg prettig, ware het niet dat er 1000 man verwacht werd en wij security moesten zijn. Gelukkig hadden ze ook een firma ingehuurd (jah het blijft hier Zuid-Afrika he) dus zij mochten iedereen fouilleren. Wij namen de parking voor onze rekening en hoefden slechts eenmaal in te grijpen.
Erna gingen we nog met de leraars de goede afloop gaan vieren in een bruine kroeg, ideaal om de band te versterken.
De volgende ochtend gaan we naar het aquarium ‘the two oceans’ in Kaapstad. We weten niet waaraan we ons moeten verwachten en hebben er dus wel zin in. We kijken eerst nog naar een vrolijke bende studenten die in een parade door de stad wandelen. Nogal carnavalesk maar heel erg plezant.
Daarna wandelen we bijna alleen in de stad, om de een of andere ongekende reden is er geen enkele auto. We krijgen bijna zin om te koprollen op de 6vaks-banen maar doen het toch niet, we zijn blijkbaar toch nog wat moe van gisteren...
Onderweg passeren we heel veel bedelaars (zoals overal hier trouwens) , we kunnen ook echt niet voorbijgaan zonder iets te geven, zelfs de laatste slok uit je blik frisdrank maakt ze al dolgelukkig... Als je je al onwennig voelt in de metro in Brussel moet je eens denken hoe je je hier soms voelt. Het is een mengeling van schaamte, spijt, hulpeloosheid, onrechtvaardigheid, .... en na 7 weken hier kunnen we je zeggen dat je er absoluut niet aan gewoon wordt.
Zondag waren we uitgenodigd door de moeder van een leerlinge haar verjaardag te vieren. Toen we aankwamen was ons duidelijk hoe hier gefeest wordt. De hele straat en familie was uitgenodigd om heerlijk te braaien en potjiekos te eten in de tuin. De hele middag bleef er maar volk toestromen terwijl wij meer eten dan gewild kregen. De gastvrijheid die je bij de coloured en de zwarten hier krijgt is ongekend, ze zien je gewoon als deel van de familie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
