Verkiezingskoorts

Zondagavond hebben de collega's ons afgezet in Mitchell's plain, de tweede grootste township van Kaapstad. We zullen er namelijk een hele week logeren bij een supersympathiek jong gastgezin. Onze gastouders Rudi en Natasja haalden er ons op en zetten ons af in wat een week lang onze nieuwe woonst zal zijn. We weten niet of we ons veilig moeten voelen of niet, we zijn dus nog wat onwennig in deze buurt, voornamelijk door de vele verhalen die ons bereikten. Toch willen we aan den lijve ondervinden of het waar is, we willen maw voelen wat het is om in een township te leven. Ons huisje is heel erg klein maar heel erg gezellig. Om de 5 minuten komt er wel ander volk op de vloer (zeker nu ze weten dat hier Belgen verblijven), op een gegeven moment zaten er zelfs 20 mensen in de living (de grootte van een klein badkamertje). Een cultuur van babbelen, openheid, vrolijkheid, je went er wel rap aan.
De volgende ochtend moeten we al om 5.00u opstaan om in een bakkie naar Groote Schuur gevoerd te worden, we wonen nu immers veel verder van de school dan voorheen... De rit achterop de bakkie is heerlijk, toch wordt het al koud 's ochtends vroeg: de herfst is dus plots in het land gekomen. De temperatuur is ongeveer 20 graden en de wind voelt behoorlijk frisjes aan, vergelijk het met een Belgische lente.
Eenmaal op school wil iedereen weten wat we in de vakantie gedaan hebben, honderden keren vertellen we dezelfde avonturen en erna helpen we met een nationale enquete. De overheid wil hier weten waar alle leerlingen wonen, hoeveel ze wegen enz...
's Avonds zijn we uitgenodigd bij vrienden van Natasja en Rudi voor een braai, ze hebben ook speciaal voor ons enkele belangrijke onderwijs-mensen uitgenodigd. We maken kennis met een aantal directeurs en de hoofdverantwoordelijke voor het gehele Kaapse onderwijs. Het wordt een avond vol interessante gesprekken en hoe meer kurken knallen hoe meer we te weten komen over situaties in Kaapse scholen.

De volgende ochtend nemen we de bus en verhuizen we tijdelijk naar het jeugdhostel dicht bij de school. Met de drukte rond de verkiezingen is het absoluut niet veilig om in een township te verblijven, na woensdagavond zal het wel weer ok zijn. Overal heerst er een immense verkiezingskoorts, veel mensen dragen hier ANC of DA t-shirts en iedereen wordt aangemaand om te gaan stemmen. Het belooft een razend interessante verkiezing te worden, het is dan ook het gespreksonderwerp op straat in de school enz... De blanken hebben het helemaal niet begrepen op de ANC met Zuma, terwijl de mensen in Mitchell's plain alweer helemaal anders denken. We besluiten wijselijk ons niet te moeien, luisteren op zich is al interessant genoeg. Politiek is hier ook meer een volks gebeuren, daar getuigen de vele volksfeesten van overal in de straten.

Woensdagochtend staan we vroeg op, samen met enkele collega's gaan we een dagje uit. Eerst gaan ze nog even stemmen en dan gaan we op naar het plaatsje 'strand' rarara.. aan het strand! Het is wat te koud om te zwemmen dus gaan we naar Monkey Town. We spelen wat met de aapjes en gaan dan braaien, we eten cappucijnaapjes met frietjes...alhoewel het eerder een steak met patatjes was hoor. De hele middag eten we en om 17u worden we naar de volgende braai gebracht, ditmaal weer in Mitchell's plain. We mijden de stemkantoren en proppen ons wat verder vol. In deze cultuur kan je moeilijk eten weigeren, en er wordt zoveel eten aangeboden! Alleen Jonathan kan de overvloed aan eten aan, een mens moet toch beleefd blijven he.

Donderdag staat een schoolbezoek aan een townshipschool op het programma. We bezoeken Woodlands High, een school met 1027 leerlingen en... 34 leraren. De overheid betaalt een leraar per 35 kinderen, al zitten er veel meer per klas. We zien veel klassen met 55 leerlingen... onverstaanbaar hoe je hier nog deftig les kan geven. Na enkele gesprekken met de directeur en wat leraren is duidelijk welke problemen deze school allemaal heeft. Van leerlingen die niet afkomen, of te laat, tot 27 inbraken per jaar in de school! Het lijkt meer op een versterkte burcht dan op een school, de computerklas lijkt op een zwaarbewaakte cel in de gevangenis van Brugge. De computers zijn trouwens gesponsord door een Zuid-Afrikaans bedrijf, al durft niemand er mee te werken omdat er elke keer toetsenborden, muizen, micro's verdwijnen.. het staat er dus gewoon maar.
Om 10.30 helpen we eten uit te delen aan de leerlingen. 170 leerlingen komen elke dag hun enige maaltijd van de dag opeten, al lijkt het meer op opschrokken... het raakt ons echt wel.De overheid zorgt voor dit voedselprogramma, een goede zaak volgens ons! De leerlingen begrijpen ook niet waarom onbekenden vandaag hun eten opscheppen, de honger is groter dan de schaamte dus komen ze dan toch allemaal aanschuiven. Het valt ons ook op dat we hier geen enkele blanke zien, in heel Mitchell's plain trouwens niet. Dagelijks krijgen we dus heel veel vragende blikken over ons... het went toch niet echt hoor. Vanavond zijn we alweer uitgenodigd bij een ander gezin voor een braai, tot dan proberen we eerst nog onze vorige maaltijd te verteren.